Relatieproblemen.

[evaatje 0]

Hai allemaal,

ik zit momenteel in een situatie waarin ik maar niet uit lijk te kunnen komen en zou graag wat advies/ideeën van anderen horen... Komtie:

ik heb nu een dik jaar met mijn huidige vriend en enige tijd geleden sloegen bij mij de twijfels toe over "de toekomst met hem samen". Ik voelde me al een tijdje wat minder enthousiast over hem en onze relatie en voelde me ook niet echt happy meer als ik keek naar een toekomst met hem samen; niet echt iets waar ik met een blij gevoel naar uit kon kijken. Nou is het zo dat we sinds we wat hebben bijna elke dag op elkaars lip hebben gezeten, dus mijn eerste idee was: 'even een beetje afstand nemen, ff lucht happen is misschien nodig en dan zien we elkaar gewoon nog af en toe.' Ik heb hem sinds het begin van m'n twijfels erover vertelt en ik vertel hem alles, even voor de duidelijkheid.

Dit (beetje afstand, "het aankijken") duurt nu al zo'n 2 a 3 maanden. Mijn vriend is er helemaal zeker van dat ie voor me wil gaan en er alles aan wil doen om het te laten werken tussen ons. Ik daarentegen, worstel elke dag met mijn gevoelens voor hem en met de vraag wat ik nou eigenlijk wil. Ik merk dat ik me op m'n studie en in het dagelijks leven ontzettend snel aangetrokken voel tot andere jongens en er is ook 1 jongen die ik op msn nogal vaak spreek waar het goed mee klikt.

Het feit is: m'n vriend is echt een schat en ik geef zo ontzettend veel om hem, maar als ik denk aan een toekomst met hem heb ik echt de gedachte "is dat het?". Ik besef me dat m'n vriend me heel veel waard is, maar ik heb het idee dat ik wat mis in onze relatie ofzo. Een extra vonkje of hoe je het wilt noemen, ik weet het niet. De aantrekkingskracht naar andere jongens maakt het alleen maar moeilijker om erachter te komen wat ik wil. De ene dag denk ik dat ik het maar beter uit kan maken, alleen al vanwege de pijn die ik m'n vriend op deze manier aan doe. De andere dag bedenk ik me weer hoe bijzonder hij is en voel ik nog wel wat hoop voor de toekomst.

Ik heb denk ik nog wel meer gedachten/gevoelens te vertellen over dit alles, maar ik zou graag eerst eens horen of iemand hier wat over te zeggen heeft... Ervaringen of gewoon een wijs inzicht . Het is allemaal welkom..!

Dankjewel alvast...

Eva

[Raido 0]

Het is deels een chemisch iets, na 7 maand soms langer gaat er andere hormonen de kop opsteken en wordt 'verliefdheid' meer 'liefde' veel stellen kappen dan met hun relatie terwijl je dan juist door moet gaan..

[evaatje 0]

ja, i know. Het is ook niet per se die verliefdheid waar ik weer opnieuw naar verlang (dat zou wel leuk zijn natuurlijk ), maar ik twijfel gewoon ook of we als personen wel genoeg bij elkaar passen... En verliefdheid of niet, ik zou m'n vriend graag zien als iemand waar ik trots op ben en blij mee ben en dat heb ik nu ook niet.

[Tantastic 0]

Is je verliefd hij omgeschakeld in houden van?!

[evaatje 0]

ja, zo zie ik het wel.

[Tantastic 0]

Zie je jezelf bij hem blijven de rest van je leven? Misschien zelfs kinderen met hem krijgen?

[evaatje 0]

neej, zoals ik al zei: op dit moment vind ik het erg moeilijk om positief naar een toekomst met hem te kijken. Maar ik heb nu zo'n anderhalf jaar wat met m'n vriend en dat geef je niet zomaar op vind ik. Maar ik vraag me echt af; hoe lang moet ik nog wachten voordat ik helemaal zeker ben van wat ik wil? En ik bid zo vaak ik kan dat God me het juiste inzicht geeft in de hele situatie, maar ik kom er voorlopig nog niet uit...

[Eli7 0]

Het advies wat ik dan zou willen geven is om voor bijvoorbeeld een maand lang de relatie op een stop te zetten en in die tijd ook jezelf zoveel als mogelijk rust te gunnen voor wat betreft eventuele gevoelens voor andere jongens. Om in die tijd tot rust te kunnen komen, om te bidden (te vasten) en om even los van alle invloeden tot de juiste keuze te kunnen komen.

[Naeva 182]

Quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 00:10:51 schreef evaatje het volgende: ik heb nu een dik jaar met mijn huidige vriend en enige tijd geleden sloegen bij mij de twijfels toe over "de toekomst met hem samen". Ik voelde me al een tijdje wat minder enthousiast over hem en onze relatie en voelde me ook niet echt happy meer als ik keek naar een toekomst met hem samen; niet echt iets waar ik met een blij gevoel naar uit kon kijken.

Het klinkt alsof je je een beetje verveelt in jullie relatie. Dat is niet vreemd, dat kan nu eenmaal gebeuren na een tijdje. Het blijft belangrijk om allebei positieve energie in de relatie te steken. Als je het laat versloffen of toestaat dat je in een bepaalde sleur terechtkomt, zit je in no time in een saaie relatie. Doen jullie wel leuke dingen samen? Misschien is het een idee om eens aan elkaar te vragen: wat vind jij nou echt leuk, waar maak ik jou echt blij mee?

Quote:

Nou is het zo dat we sinds we wat hebben bijna elke dag op elkaars lip hebben gezeten, dus mijn eerste idee was: 'even een beetje afstand nemen, ff lucht happen is misschien nodig en dan zien we elkaar gewoon nog af en toe.' Ik heb hem sinds het begin van m'n twijfels erover vertelt en ik vertel hem alles, even voor de duidelijkheid.

Ik begrijp het. Misschien is het inderdaad verstandig even wat afstand te nemen. En dan niet in de vorm van een break, want zoiets blijkt voor de een vaak anders gezien te worden dan door de ander en dat levert weer allerlei nare situaties op. Maar wellicht is het een goed idee om eens een tijdje thuis te gaan zitten en je niet verplicht te voelen naar hem toe te gaan 'omdat hij dat zo leuk vindt.' Ga leuke dingen doen in je eentje en vraag of hij ook wat zelfstandiger wilt zijn, net zo lang tot je van dat verplichte verveelde relatie-gevoel af bent. Bedenk dan wat leuke dingen die je samen zou kunnen gaan doen. Plan een gezellige dag met dingen die jullie beiden leuk vinden. Oftewel: kom uit de suffe relatiesfeer en ga terug naar de date-sfeer.

Quote:

Dit (beetje afstand, "het aankijken") duurt nu al zo'n 2 a 3 maanden. Mijn vriend is er helemaal zeker van dat ie voor me wil gaan en er alles aan wil doen om het te laten werken tussen ons. Ik daarentegen, worstel elke dag met mijn gevoelens voor hem en met de vraag wat ik nou eigenlijk wil. Ik merk dat ik me op m'n studie en in het dagelijks leven ontzettend snel aangetrokken voel tot andere jongens en er is ook 1 jongen die ik op msn nogal vaak spreek waar het goed mee klikt.

Oeioei, ja dat is valkuil. Mijn advies: PRAAT NIET MET ANDERE LEUKE JONGENS OVER JE RELATIE. Daar krijg je gegarandeerd spijt van. Laat je niet inpakken door die jongen. Hij lijkt nu misschien allerlei leuke eigenschappen te hebben die je vriend momenteel niet tentoonspreidt. Maar trap er niet in! Vlucht niet voor de problemen in je huidige relatie door veel om te gaan met iemand 'die wel leuk is en je wel begrijpt.' Dat werkt alleen maar negatief op je relatie.

Quote:

Het feit is: m'n vriend is echt een schat en ik geef zo ontzettend veel om hem, maar als ik denk aan een toekomst met hem heb ik echt de gedachte "is dat het?". Ik besef me dat m'n vriend me heel veel waard is, maar ik heb het idee dat ik wat mis in onze relatie ofzo. Een extra vonkje of hoe je het wilt noemen, ik weet het niet. De aantrekkingskracht naar andere jongens maakt het alleen maar moeilijker om erachter te komen wat ik wil. De ene dag denk ik dat ik het maar beter uit kan maken, alleen al vanwege de pijn die ik m'n vriend op deze manier aan doe. De andere dag bedenk ik me weer hoe bijzonder hij is en voel ik nog wel wat hoop voor de toekomst.

Ja, duidelijk. Zie hierboven: je moet uit de sleur terug in de leuke spannende date-sfeer.

Quote:

Ik heb denk ik nog wel meer gedachten/gevoelens te vertellen over dit alles, maar ik zou graag eerst eens horen of iemand hier wat over te zeggen heeft... Ervaringen of gewoon een wijs inzicht . Het is allemaal welkom..! Dankjewel alvast... Eva

Ik herken je situatie en ik denk dat jullie er helemaal uit kunnen komen. Je houdt van hem, tenminste, je post laat zien dat je aan hem gehecht bent. Je voelt je alleen iets te comfortabel bij hem... Dat is heel erg fijn en belangrijk, maar soms killing voor de spanning. Los dat op en je hebt een heel fijne relatie.

Succes Eva!

[Nynthe 1]

Hey Eva,

Wat ik me afvraag: Welke dingen wil je zelf nog graag doen? Als je het over toekomst hebt lees ik dat je de twijfels hebt bij trouwen, kinderen krijgen enz enz. Misschien is dat wel een stapje te ver. Zijn er nog dingen die je altijd al hebt willen doen? Een bepaalde studie, een reis maken met vriendinnen, een sport, parachutespringen, enz enz. Ik kan me namelijk voorstellen dat als je je eigen dingen nog niet gedaan hebt en/of daar niet mee bezig bent, dat alles een beetje sleur wordt. Soms is het ook gewoon lekker om je eigen ding te doen. Je bent ook nog maar 20. Het hoeft niet volgend jaar allemaal in kannen en kruiken te zitten.

Voordeel van deze dingen voor jezelf doen is dat je weer even een kick krijgt en daarnaast dat je even wat afstand creeërt. Je doet iets voor jezelf, ipv samen.

Spreek daarnaast ook samen daagjes/avonden af en ga dan echt iets leuks doen. Een filmpje pakken, ergens dansen, picknicken in het park, uit eten enz enz zolang je thuis maar niet op de bank gaat zitten. En vertel maar wat je allemaal gedaan hebt, praat met elkaar. Stel hem vragen die je nog niet gesteld hebt en praat.

Tijdens dat gesprek mag je ook best vertellen wat jij wilt en verwacht. Sterker nog, ik raad het je met klem aan! Je kan wel blijven hopen dat je vriend je zal verassen met een bos rozen, lekker etentje, cadeautje, liefdesbrief, vaker een knuffel, een lief sms'je of goed gesprek enz enz, maar in werkelijkheid komt het er op neer dat als hij niet weet wat je wilt, het er ook niet van komt. De mannen in de films die precies weten wat een vrouw wil, zijn nep. De echte mannen moeten soms letterlijk verteld worden wat je wilt. Misschien niet zo romantisch als in de film, maar het voorkomt dat je zit te wachten op dingen die hoogstwaarschijnlijk niet gaan gebeuren.

Al die leuke jongens: Vermijden. Althans, dat is mijn advies. Als jij merkt dat je aangetrokken voelt tot anderen, terwijl je nog in een relatie zit, kan je beter wat afstand houden. Zoals je zelf ook al zegt: Hierdoor wordt je beeld op je vriend alleen maar troebeler en wordt het lastiger om goed te investeren in je relatie.

Je kan het ook andersom stellen: Hoe zou jij het vinden als je vriend contact blijft zoeken/ blijft denken aan meisjes die hij aantrekkelijk vind?

Schrijf eens op wat je allemaal zo leuk vond aan je vriend in het begin. Wat heeft ervoor gezorgt dat je verliefd op hem werd? Schrijf het op en probeer je daar op te concenteren. Het blijft niet constant leuk en verliefd. Soms kan je partner ook strontvervelend zijn. De kunst, een moeilijke, dat wel, is om dan ondanks dat ook de positieve dingen te blijven herinneren, zelfs al zie je ze even niet.

Ik zal proberen je topic in de gaten te houden en ik hoop dat je snel weer wat rust zal krijgen hierin.

[evaatje 0]

Heej,

alvast hartstikke bedankt voor jullie reacties . Ik moet zo weg, dus heb geen tijd om al op alles te reageren, maar dit zal ik vandaag of morgen zeker doen.

Wel even een korte reactie:

ik weet dat het verkeerd is, het contact met andere jongens. Ik doe ook m'n best om me hiervan af te sluiten en bid hier ook voor. Het is gewoon erg moeilijk, omdat het zo'n grote verleiding is.

Daarnaast vind m'n vriend het zooo enorm moeilijk om minder contact te hebben. Het 'elke dag op elkaars lip zitten' is iets wat sinds het begin van onze relatie van hem uit kwam en het was iets waar ik in mee ging, omdat ik het eerst niet zo erg vond. Nu ik bewust die keuze heb gemaakt dat ik meer afstand wil en elkaar wat minder frequent wil zien, merk ik hoe enorm hij daar mee worstelt. Ik heb hem nu alsnog elke dag minstens een uur aan de telefoon over hoe rot hij zich voelt en met de vraag of ik al weet wat ik wil en hoe het nou verder moet en weet ook niet goed wat ik daar mee aan moet! Hij vertelt me dat die telefoongesprekken datgene zijn waar hij nog een beetje kracht uit put om door te gaan, dus de stap om hem te verzoeken me niet meer zo veel te bellen is hierdoor voor mij ook nogal groot.

Ik stond in het begin ook niet echt achter het idee om een maandje elkaar helemaal niet te zien/spreken, maar het blijkt heel moeilijk te zijn om "een beetje afstand" te nemen.

Dat is weer even voor nu, ik ben er snel weer!

[Aviator 0]

Hoi Eva,

Of ik veel inzicht heb of ervaring weet ik niet, ik kan alleen vertellen wat ik denk en hoe ik dingen ervaar...

Quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 00:10:51 schreef evaatje het volgende: ik heb nu een dik jaar met mijn huidige vriend en enige tijd geleden sloegen bij mij de twijfels toe over "de toekomst met hem samen". Ik voelde me al een tijdje wat minder enthousiast over hem en onze relatie en voelde me ook niet echt happy meer als ik keek naar een toekomst met hem samen; niet echt iets waar ik met een blij gevoel naar uit kon kijken. Nou is het zo dat we sinds we wat hebben bijna elke dag op elkaars lip hebben gezeten, dus mijn eerste idee was: 'even een beetje afstand nemen, ff lucht happen is misschien nodig en dan zien we elkaar gewoon nog af en toe.' Ik heb hem sinds het begin van m'n twijfels erover vertelt en ik vertel hem alles, even voor de duidelijkheid.

Probeer voor jezelf duidelijk te krijgen wat die twijfel precies inhoud. Twijfel je aan zijn liefde voor jou of andersom, jouw liefde voor hem? Twijfel je over de toekomst? Vind je hem niet leuk meer? Zou je graag een andere persoonlijkheid willen als vriend?

Bedenk hierbij dat je iemand niet kunt veranderen tot de persoon die jij zou willen, want dan geeft dat aan, naar mijn idee, dat je blijkbaar toch niet op hem valt...

Quote:

Dit (beetje afstand, "het aankijken") duurt nu al zo'n 2 a 3 maanden. Mijn vriend is er helemaal zeker van dat ie voor me wil gaan en er alles aan wil doen om het te laten werken tussen ons. Ik daarentegen, worstel elke dag met mijn gevoelens voor hem en met de vraag wat ik nou eigenlijk wil. Ik merk dat ik me op m'n studie en in het dagelijks leven ontzettend snel aangetrokken voel tot andere jongens en er is ook 1 jongen die ik op msn nogal vaak spreek waar het goed mee klikt.

Wat ruimte is goed, maar ik denk dat 3 maanden wel een beetje lang is voor een relatie. Ik neem aan dat je een relatie hebt/ aamgaat op het moment dat je met een persoon verder wil, de toekomst in. Hoe kun je nu die toekomst ingaan als je niet bij elkaar bent of afstand houdt. Als je getrouwd bent neem ik aan dat je ook niet een maandje weg gaat om er nog eens over na te denken. Juist door samen te zijn leer je elkaar kennen. Ook vind ik het soms wat ver gezocht dat je dingen zou moeten ondernemen die je beide leuk vindt, want als je elkaar toch niet zo leuk vindt, kun je wel dingen gaan doen maar vindt je de ander echt niet opeens geweldig. Ik denk dat als je de ware hebt ontmoet, dat er een natuurlijk drang is om bij elkaar te zijn om samen te bouwen aan de toekomst.

Quote:

Het feit is: m'n vriend is echt een schat en ik geef zo ontzettend veel om hem, maar als ik denk aan een toekomst met hem heb ik echt de gedachte "is dat het?". Ik besef me dat m'n vriend me heel veel waard is, maar ik heb het idee dat ik wat mis in onze relatie ofzo. Een extra vonkje of hoe je het wilt noemen, ik weet het niet. De aantrekkingskracht naar andere jongens maakt het alleen maar moeilijker om erachter te komen wat ik wil. De ene dag denk ik dat ik het maar beter uit kan maken, alleen al vanwege de pijn die ik m'n vriend op deze manier aan doe. De andere dag bedenk ik me weer hoe bijzonder hij is en voel ik nog wel wat hoop voor de toekomst.

Niet iedereen van wie je houdt en waar we veel omgeven zijn de personen waar we oud en grijs mee worden. IS de relatie niet meer veranderd in een broer/ zus relatie? Kijk, ik geef ontzettend veel om mijn broer, vind hem een schat en kan alles tegen hem zeggen, maar dat maakt ons nog niet tot een paar.

Om samen verder te gaan hoort er denk ik wel die "vonk" te zijn, daar zitten geen twijfels in. Als je twijfels hebt kun je denk ik ook niet erop vertrouwen dat het goed is, want als je wel vertrouwd dat het goed is, had je die twijfel niet.

Als ik in het verleden twijfelde over een relatie/ jongen, dan wist ik dat het niet goed was. Twijfel is in mijn leven altijd belangrijk geweest in het maken van keuzen, dit hoeft natuurlijk niet bij iedereen zo te zijn. Als ik zou twijfelen aan mijn vriend en dit zou langer dan een maand duren, dan zou ik de relatie niet voortzetten. Ik denk dat twijfel in een relatie een belangrijke emotie is, die veel invloed kan uitwerken. Als nu blijkt dat je toch niet helemaal op hem valt, kun je natuurlijk door gaan, maar wie houdt je daarmee voor de gek? In een relatie moet je ook dingen doen, het gaat niet allemaal vanzelf, maar ik geloof niet dat het zo is dat je er alles aan moet doen zonder een "natuurlijke" vanzelfheid. Er zijn dingen die ik heb moeten leren in mijn relatie, maar ik heb wel ergens een natuurlijke stimulans gehad waardoor die inzet niet als grote inzet voelde, ik merk dat ik dat als vanzelf doe, vanuit mijn liefde voor mijn vriend.

Heel veel sterkte en succes met deze situatie!

Liefs Diaan

[Naeva 182]

Quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 12:56:47 schreef evaatje het volgende: ik weet dat het verkeerd is, het contact met andere jongens. Ik doe ook m'n best om me hiervan af te sluiten en bid hier ook voor. Het is gewoon erg moeilijk, omdat het zo'n grote verleiding is.

Heel veel succes daarmee, je situatie is (in voltooid verleden tijd) heel herkenbaar voor me.

Quote:

Daarnaast vind m'n vriend het zooo enorm moeilijk om minder contact te hebben. Het 'elke dag op elkaars lip zitten' is iets wat sinds het begin van onze relatie van hem uit kwam en het was iets waar ik in mee ging, omdat ik het eerst niet zo erg vond. Nu ik bewust die keuze heb gemaakt dat ik meer afstand wil en elkaar wat minder frequent wil zien, merk ik hoe enorm hij daar mee worstelt. Ik heb hem nu alsnog elke dag minstens een uur aan de telefoon over hoe rot hij zich voelt en met de vraag of ik al weet wat ik wil en hoe het nou verder moet en weet ook niet goed wat ik daar mee aan moet! Hij vertelt me dat die telefoongesprekken datgene zijn waar hij nog een beetje kracht uit put om door te gaan, dus de stap om hem te verzoeken me niet meer zo veel te bellen is hierdoor voor mij ook nogal groot.

Begrijpelijk... maar in feite claimt hij je dus emotioneel. Misschien helpt het om een duidelijke grens te trekken door aan te geven dat hij je hierdoor geen vrije keus laat. Juist de vrije keus is zo belangrijk in een relatie en dat is ook hetgene waardoor je gemotiveerd raakt dingen te ondernemen; het is geen moeten, het is mogen. Zolang je dingen doet omdat hij anders zo zielig is, blijf je je gebonden en verplicht voelen. Maar zodra die druk eraf is, zal je waarschijnlijk een stuk positiever tegen je relatie aankijken. Je verhaalt geeft me het idee dat je niet zozeer aan hem twijfelt, maar aan de beklemmende sfeer die je nu ervaart.

Quote:

Ik stond in het begin ook niet echt achter het idee om een maandje elkaar helemaal niet te zien/spreken, maar het blijkt heel moeilijk te zijn om "een beetje afstand" te nemen.

Ja, dat kan ik me voorstellen. Maar zo doormodderen werkt niet en piekeren al helemaal niet. Dat heb je al 3 maanden gedaan en het resultaat is dat je helemaal niet meer weet wat je moet doen. Onder neem actie, haal die "verplichtheid" uit je relatie en zorg dat er weer ruimte komt voor liefde. Wees daarin ook heel direct naar hem toe. Als hij je werkelijk zo graag wil houden, dan moet hij je eerst op een bepaalde manier loslaten.

[jvm 0]

Quote:

Op zaterdag 12 mei 2007 12:56:47 schreef evaatje het volgende: Daarnaast vind m'n vriend het zooo enorm moeilijk om minder contact te hebben. Het 'elke dag op elkaars lip zitten' is iets wat sinds het begin van onze relatie van hem uit kwam en het was iets waar ik in mee ging, omdat ik het eerst niet zo erg vond. Nu ik bewust die keuze heb gemaakt dat ik meer afstand wil en elkaar wat minder frequent wil zien, merk ik hoe enorm hij daar mee worstelt. Ik heb hem nu alsnog elke dag minstens een uur aan de telefoon over hoe rot hij zich voelt en met de vraag of ik al weet wat ik wil en hoe het nou verder moet en weet ook niet goed wat ik daar mee aan moet! Hij vertelt me dat die telefoongesprekken datgene zijn waar hij nog een beetje kracht uit put om door te gaan, dus de stap om hem te verzoeken me niet meer zo veel te bellen is hierdoor voor mij ook nogal groot. Ik stond in het begin ook niet echt achter het idee om een maandje elkaar helemaal niet te zien/spreken, maar het blijkt heel moeilijk te zijn om "een beetje afstand" te nemen.

Nu heb ik geen ervaring op het gebied van relaties, maar naar mijn idee hangt je vriend teveel aan jouw. Jij lijkt wel het middelpunt van zijn leven. Jij lijkt voor hem op de eerste plaats te komen. Als dat zo is is dat verschrikkelijk slecht. Jij kan namelijk niet zijn wat hij zoekt in zijn leven. Je kan een onderdeel zijn, een belangrijk onderdeel, maar niet te min, "maar" een onderdeel.

Jij mag niet zijn doel in het leven zijn. Als hij doet alsof je dat wel bent is het logisch dat je je twijvels over de relatie hebt. Jij kan een subdoel zijn, maar nooit het hoofddoel. Misschien is dat wel het probleem in jullie relatie. Dat hij niet zonder jouw kan. Als hij geen dag zonder jouw kan en zelf meer dan een uur nodig heeft, lijkt het mij alsof hij alles van jouw verwacht en jij kan hem niet geven wat hij zoekt. Zelfs als je ontzettend veel van elkaar houdt, zou je toch best een week zonder je geliefde moeten kunnen, ook al zou je die ander best graag willen spreken. Ik denk dat dat wel een gezonde eigenschap van een ralatie zou zijn.

Misschien heeft je vriend (en misschien jijzelf ook wel) wat aan het boek "de ongetemde man". Zoals het klinkt zou het mij niet verbazen als je vriend zijn mannelijkheid, z'n zelfvertrouwen, z'n zelfwaardering uit jouw probeert te halen. Wat niet kan natuurlijk. Wie weet vindt hij/jij wel iets in het boek dat hem/jouw verder helpt.

Het kan natuurlijk ook zijn dat ik dingen (totaal) verkeerd inschat, dan heb je hier niet veel aan. sry.

ps. Als je je nog steeds afvraagt wie het is zonder wie hij (en jij) niet kan leven, die er dan wel op zijn (en jouw) nummer 1 moet komen, die zijn (en jouw) doel in het leven moet zijn, dan zit er bij jouw misschien ook wel iets nog niet helemaal goed. Diegene is namelijk God. Hoe cliche, maar waar. God moet op je eerste plek komen. ECHT op de eerste plek, in je hart dus en niet alleen in je verstand.

succes ermee!

[evaatje 0]

heej allemaal, voor diegenen die het nog zou interesseren...

ik heb het vorige week uitgemaakt met mijn vriend. Ik geef nog steeds heel veel om hem, maar wist dat het op deze manier gewoon niet ging werken. Afstand was hard nodig en in de vorm van een pauze zou dit nog steeds niet genoeg zijn. Dan zou ik me nog steeds elke dag gedwongen voelen om stil te staan bij wat ik nou eigenlijk voor hem voel en hoe "dit nu verder moet" en dat is gewoon even iets wat niet helpt.

Wat JVM als laatste heeft gezegd is naar mijn idee een waarheid als een koe. M'n vriend was/is veeelste afhankelijk van mij. We geloven allebei in God, gingen saampjes naar de kerk, baden samen en spraken ook naar elkaar toe uit dat we God boven onze relatie stelden en boven elkaar. Maar voor hem was dit volgens mij nog niet geheel de realiteit. Toen ik hem vertelde dat ik een einde aan onze relatie maakte reageerde hij onder andere ook met "nu heb ik nix meer". Dit was deels uit wanhoop, want hij houdt zich ook wel vast aan God, maar ik geloof dat God nog niet op de eerste plek stond.

En hoe nu verder...? Ik blijf bidden. Hij blijft bidden. Ik heb hem geen hoop gegeven dat het weer goed komt, maar wel gezegd dat ik ervoor blijf bidden en op God blijf vertrouwen en naar Hem blijf luisteren. Ik geloof dat het heel goed is voor ons beiden om op deze manier helemaal los van de ander in het leven te kunnen staan. Mijn gevoelens voor hem zijn nog steeds niet gegroeid. Ik blijf gewoon rustig en wacht af hoe het loopt. Het is heel moeilijk om de ander zoveel pijn te doen, maar God wil ons wijze lessen leren heb ik het idee. Dus... als er nog hele interessante wendingen aan het verhaal komen, laat ik dat nog wel weten. Voor nu is de situatie weer duidelijk dacht ik zo .

Groetjes,

Eva

PS: ik heb niet op alle reacties gereageerd, maar ze wel allemaal gelezen en er veel aan gehad, dus heel erg bedankt daarvoor!

[Taam 1]

Topictitel iets gewijzigd.

[Nynthe 1]

Hey Evaatje,

Fijn dat je ons toch op de hoogte stelt

Ik hoop dat je de rust een beetje zal vinden en ooit 'later als je groot bent' de man die bij je past, of hij dat nou is of iemand anders

[Gast Anon_phpbb]

He mensen. Even heel wat anders.

Ik heb een relatie sinds oktober vorig jaar. Zij is nu 16 ik 21. We hadden allebei nog nooit eerder met iemand gehad en waren best wel verlegen tegen elkaar in het begin. Naar mijn ervaring ben je juist doordat je verlegen bent en niet veel praat eigenlijk best wel klef tegen elkaar. Dat was bij ons ook het geval. Ze heeft het uitgemaakt 2 maanden geleden. Dit kwam voor mij HEEL onverwachts. Ze vertelde dat ze niet meer het echte verlieftheidsgevoel kreeg bij mij maar dat het niet aan mij lag. Ik schrok me rot en geloofde mijn ogen niet. Ik dacht dat ze een (flauw)grapje maakte. Ik was altijd ZOOOO gehecht aan haar! En dan kijk ik naar andere mensen die zomaar even een relatie aan- en uitmaken, heel non-chalant, dat is echt niet mijn ding.

Ik was erg verdrietig. Maar de klap moest eigenlijk nog komen. Je kunt het bijna vergelijken alsof er iemand is gestorven, maar misschien ben ik heel gevoelig daar voor.

In ieder geval, de dag erop heb ik gemaild of ik gewoon even met haar kon wandelen en we liepen gewoon hand in hand alsof er niks gebeurt was. Dit vond ik eigenlijk wel fijn, beter dan dat je elkaar nooit meer ziet. Ze zij dat ze het heel erg jammer voor me vind maar dat ze er niets aan kan doen. Ik heb de nacht erop flink gebeden en of ze bij mocht draaien. En de volgende dag hebben we weer gewandeld, uitgebreid! En toen vertelde zij dat ze eigenlijk best wel verlieft om me is en hebben we het beiden weer aangemaakt.

Ik vond het eigenlijk een groot wonder! praise the Lord! We zijn nu HEEL erg openlijk tegen elkaar, praten veel meer, zijn wat minder klef en ze houdt nu veel van me, meer dan ooit en ik hou ook veel vaan haar! En dan denk ik soms dat het ergens ook wel goed geweest is; zo'n "kritisch moment".

We hebben sinds vorige week 8 maanden(-2dagen). groetjes!

[JoostG 27]

Fijn

[Lalagè 0]

eva: goede zet, vrijheid binnen een relatie is heel belangrijk. Succes met je nieuwe leven en hartstikke goed dat je bidt wat Gods wil is, dat is heel belangrijk.

apb: herkenbaar zo'n crisis... vaak kom je er sterker uit en dat is dan inderdaad een knipoog van God. Het gekke is: juist doordat je zo'n crisisje hebt gehad, merk je dat God je leidt naar elkaar toe... Veel geluk samen!

[Aviator 0]

Hoi Evaatje,

Dapper dat je de keuze hebt gemaakt, want voor jou zal het ook niet makkelijk geweest zijn...

Ik wens je wijsheid en rust toe, waarin alles een plekje kan krijgen en je van daaruit weer verder kan gaan!

Liefs Diaan