Mijn gevoel, mijn getuigenis

Antireligie · 18 maart 2007

Ik zou ook eens mijn verhaal willen vertellen en mischien kan ik hiermee wel tegelijk een hoop vragen en kritiek beantwoorden.

Ik ben als baby gedoopt in de hervormde kerk en ik ben christelijk opgevoed zoals dat gebruikelijk is bij zeer gelovige mensen en gezinnen. Ik ben letterlijk geboren naast de kerk, die met de muur aan ons huis stond. Mijn vader was daar ook koster. Dat wij een jeugd hadden met het geloof als kernpunt, dat behoeft geen lang betoog.

Ik begon als jong kind een hekel te krijgen aan de zondagen. Elke zondag in die saaie kerk als kind...de dominee boeide me geen moment en wat hij sprak was voor mij iets abstracts. Als kind ben je daar gewoonweg denk ik te jong voor. Een dik uur lang moet je stilzitten en stilzwijgen en de hele tijd kijk je dan naar de gezichten om je heen die eigenlijk alleen maar zuur staan en strak. Weinig jeugd ook, allemaal van die oude grijze muizen in stijve donkere en grijze pakken. Er was geen vrolijkheid te bekennen in het Huis waar men zegt een blijde boodschap te verspreiden. Het was net of ik elke keer weer verplicht naar een begrafenis moest en van de muziek werd je ook niet vrolijk. Als kind denk je dan vooral maar aan 1 ding: Wanneer dat het voorbij is en we naar huis kunnen. Alsof je onder een boom schuilt totdat de donkere wolken en regen voorbij trok.

Op de christelijke school leerde ik voor het eerst dan, wat het geloof precies inhield. De vrouw van de dominee was mijn juf. Ik weet nog goed 1 van haar uitspraken, over het veroveren van de voetbalbeker. Dat vond ze walgelijk, want dat sporters zo'n beker kustten dat vond ze afgoderij. Wellicht heeft ze ook wel gelijk daarin. Elk jaar weer begon de meester of juf met Genesis, om met het laatse bijbelboek te eindigen. Ik heb erg genoten van sommige verhalen. Verhalen die je ook mooi kon verfilmen, het liefdes verhaal van Samson en Delilah, de wijsheden van Salomo. Prachtige verhalen. David en de reus. Het waren net sprookjes.

Maar als kind al, voelde ik enige verwarring in mezelf over het thema wie er in die hel gaan en wie er in de hemel konden. Wie niet in God gelooft, die komen er in de hel zo zei men. Maar, dacht ik dan, als je nog nooit hebt gehoort van God, dan is dat toch niet eerlijk? Dat was mijn eerste kritiek en twijfel, zo jong al plm. 6 jaar, over wat met predikte. En zo waren er meer zaken, die ik nooit heb kunnen plaatsen.

Het bidden vond ik maar niks, je draait weer je plaat af, je mantra en je bent weer even gezegend totdat je weer een zonde begaat en dan weer gaat bidden voor vergeving. Ik begon steeds meer de idiotie daarvan in te zien. Raar vond ik ook de hel. God was toch zo machtig dat hij die hel wel even weg kon toveren? Ik ging steeds meer vragen plaatsen bij alles wat er in de Bijbel stond. Maar Christus, daar had ik een zwak voor. Daar was meer aan de hand dan de sprookjes uit het oude testament. Christus begon mijn held een beetje te worden. In mijn ogen was hij een beetje een rebel voor de gevestigde orde, van de schriftgeleerden en wellicht voor de God van het O.T.. Want volgens het O.T. mocht je op zondag niks doen en Jezus ging gewoon de dingen doen, die moesten gebeuren. Het verhaal van de Samaritaan, dat het betere ongelovigen op deze wereld zijn dan gelovigen, dat paste helemaal in mijn gevoel. Want waarom zou je goede heidenen zo moeten haten? Omdat ze alleen niet in God geloven?

Mijn broers en mijn zus die in de pubertijd zaten, kwamen in opstand tegen het gezag van mijn vader, die stug doorging nu ineens aan tafel bij het eten ook te gaan bidden. We keken elkaar dan aan en gingen gekke bekken trekken. Dat heeft ons in het begin heel erg bezuurt.

Mijn broer bonkte hij 5 minuten lang met zijn hoofd tegen de grond toen hij 11 jaar was. Een week lang liep hij nog met koppijn rond. Mijn zus moest naar de zondagschool en stiekum ging ze naar de kermis, waar hij d'r betrapte bij een groep jongeren. Aan de haren werd ze naar huis gesleept en in elkaar geramt totdat ze het bewustzijn verloor. Alles werd maar in de doofpot gestopt, ma was bang en scheiden was een schande voor de kerk. Wat ook een schande was, dat was het sexueel misbruik van een voorganger van de kerk, waar muijn ouders mee bevriend waren en mijn zus een nacht moets logeren. Snachts kwam de christelijke meneer des huizes bij het bed van mijn zus om hem te masturberen. Mijn zus vond het doodeng, was pas 9 jaar, maar ze was bang en ze deed het en als ze erover ging praten, dan zou er haar wat gebeuren, zo dreigde hij. Toch praattte mijn zus er later over, maar verdere actie dan het mijdden van die vrienden bleef uit, ten bate van de kerk.

Later bij de dokter bleek, dat mijn zus van het gebeuk op haar borst een gescheurde hartklep had opgelopen.

Mijn vader wees alle kritiek terug naar wat in de Bijbel stond geschreven. En er stond ergens, dat "wie zijn kinderen liefheeft kastijd ze". En dan deed ie dus gewoon wat er letterlijk in staat. En dan mocht het van God. Ooit had hij ook een karwats zelf gemaakt met riemen en op het einde had hij spijkerkoppen platgeslagen. Hier heeft mijn moeder een stokje voor durven steken en dat ding in de prullebak gegooit. Daarom ben ik zo allergisch voor dit soort gasten, ik tref ze nog overal aan. Ze staan direct weer klaar met hun bijbelcitaten om hun ongevoel te maskeren of om hun handelen te rechtvaardigen. dan herken ik weer direct de rede van mijn vader, waar ook totaal niet mee te praten viel of daar kwam die Bijbel weer tevoorschijn. Zelf voelen en denken kon hij blijkbaar moeilijk zonder dat ding. Maar het hangt er maar net van af door welke bril je het lezen wil. Met menige bijbeltekst kun je heel creatief mee omgaan.

Maar als er wordt gezegd, onthoud dan maar het goede, dan zeg ik, dat je dan beter het oude testament kunt weggooien en het nieuwe bewaren. Zoiets had wilders ook al opgeroepen naar de moslims en ik geef hem daar groot gelijk in. De knuppel moet maar een keer in dat hoenderhok.

Ik heb in mijn jeugd veel meer van dit soort ellende mogen meemaken, totdat mijn vader en zijn geloofstyrannie verdween uit het huis en toen was er eindelijk rust. Het is teveel om dat allemaal te beschrijven, maar ik heb mijn deel ook heus wel gehad. Mijn vader vluchtte in het geloof en werd geloofsfanaticus. Mensen van allerlei pluimage, zoals van de pinkstergemeente kwamen op bezoek en gingen op hem inpraten hoe hij ons de les moest leren en hoe het geloof ons opgedrongen moest worden. Ziek werden we ervan. Ik kan over mijn jeugd boeken schrijven, maar dat wordt hier teveel denk ik. Dus laat ik het hierbij.

Het moge duidelijk zijn, dat ik ook hede ten dage de schijnheiligheid van menig geloof spuugzat ben. Ik geloof niet meer in de God van die Bijbel, de God van het kastijden en de God van wraak en verdoemenis. De God, waar je bang van wordt en die je moet vrezen. Wel heb ik een groot gevoel voor de Christus, maar als ik voor mijn denkbeeld de hel in zou komen, dan dat nog liever dan in een sfeer te moeten leven, waar zo'n onredelijke God de scepter zwaait. Die verantwoordelijkheid neem ik graag. Ik wil geloven uit vrije wil, uit liefde en leven in een sfeer waar barmhartigheid een kernwoord is.

Samegevoegd:

Quote:

Op zondag 18 maart 2007 17:29:24 schreef Antireligie het volgende:

Ik zou ook eens mijn verhaal willen vertellen en mischien kan ik hiermee wel tegelijk een hoop vragen en kritiek beantwoorden.

Ik ben als baby gedoopt in de hervormde kerk en ik ben christelijk opgevoed zoals dat gebruikelijk is bij zeer gelovige mensen en gezinnen. Ik ben letterlijk geboren naast de kerk, die met de muur aan ons huis stond. Mijn vader was daar ook koster. Dat wij een jeugd hadden met het geloof als kernpunt, dat behoeft geen lang betoog.

Ik begon als jong kind een hekel te krijgen aan de zondagen. Elke zondag in die saaie kerk als kind...de dominee boeide me geen moment en wat hij sprak was voor mij totaal iets abstracts. Als kind ben je daar gewoonweg denk ik te jong voor. Een dik uur lang moet je stilzitten en stilzwijgen en de hele tijd kijk je dan naar de gezichten om je heen die eigenlijk alleen maar zuur staan en strak. Weinig jeugd ook, allemaal van die oude grijze muizen in stijve donkere en grijze pakken. Er was geen vrolijkheid te bekennen in het Huis waar men zegt een blijde boodschap te verspreiden. Het was net of ik elke keer weer verplicht naar een begrafenis moest en van de muziek werd je ook niet vrolijk. Als kind denk je dan vooral maar aan 1 ding: Wanneer dat het voorbij is en we naar huis kunnen. Alsof je stilzwijgend onder een boom wacht totdat de donkere regenbui overtrekt.