Borrelnootje

Ik denk dat de A-bom op Japan een normale reactie was voor een wereld die de weg totaal kwijt was.

In mijn eerdere reactie's was ik er vel op tegen. Geweld hoort niet bij een christen. Maar dat was de vraag niet. De vraag was ben je het met de stelling eens. En ik ben het er wel mee eens vanuit een kijk op een nieuwe wereld die komt.

Discipelshap betekent echter ook op iemand lijken, voetsporen volgen. Voor ons stervelingen is het ook deze weg. Hoe ligt het dan voor ons stervelingen denk je?

Ik snap niet waarom je de twee van elkaar scheidt, heer en volk. Lees johannes 15 erop na. "Wie in mij wilt blijven moet mijn wil doen", "er is geen grotere liefde dan je leven te geven voor je vrienden"

Dit leidt soms tot de dood, maar heeft jezus deze ook niet overwonnen? Ik vind het erg als je de twee scheidt, dan haal je veel passages onder uit in de bijbel.

Ik heb het niet over pacifisme. Maar een Jezus die de autoriteiten eigenlijk in het gezicht slaat om voor hen te sterven. Hij neemt het op voor mindere, waarom kon dat niet tegen Hitler (of dat soort figuren). Nogmaals, we moeten/mogen als christenen meer kijken naar wat jezus doet. Sorry think and MarinusCopy maar hij pakte geen wapens op. En nogmaals ik heb het niet over pacifisme maar over creatief actie ondernemen. Kijk naar Gandhi hij zetten de engelse overheerser te schande, nou was dat geen oorlog natuurlijk. Waar ik van schrik zijn christenen die oorlog eigenlijk goedkeuren. Laten we dan in plaats daarvan creatief actie ondernemen in de voetsporen van jezus die eigenlijk niks van oorlog wil hebben.

Het erge is dat Gandhi die geeneens christen is jezus op dit gebied beter volgde dan menig christenen die geweld goedkeuren. Nogmaals het was een kruis die jezus droeg wat heftiger is dan een ak47, hij maakte het belachelijk, dat is geen pacifisme (hier haal ik mijn antwoord uit jullie reactie over pacifisme).

Maar valt het te rechtvaardigen als christen? Iemand die boven alles god moet liefhebben en zijn naaste als zichzelf.

Maar even gezien vanuit ons "christenen", is de atoombom geen oplossing. Degene die wij claimen te volgen was helaas geen opstandeling zoals judas. Geen geweld maar leiden en overwinning, ook een geestelijke overwinning maar ook een voorschut zetting van de Romeinen en Joodse autoriteiten.

Is het zo dat degene die zei dat je een tweede mijl moest gaan voor je vijand ook juichend toe riep bij het gooien van de A-bom? (in dit geval voor de romeinen in die tijd, vele burgers moesten een mijl meelopen met de soldaat en zijn spullen dragen, jesus zegt ga er twee. En ja zo is (was) het ook voor de levens hatende jappen).

Waarom heeft god het toch over die wapens die worden omgesmede naar gereedschap voor boeren in Jesaja? Wat me opvalt is dat geweld soms bij christenen wordt toegejuicht. Dit herken ik niet bij god. Vaak zingen we liederen over genade in onze kerken, vaak over "ik" ontvang uw genade en "ik" etc. Nee, wie wij volgen is volgens mij moeilijk om te vatten als het gaat om geweld. Hoe kan god goedkeuren dat zijn creaties worden gedood, "ja maar er zijn ook dictators die echt onrechtvaardig leven, hoe ga je daar mee om?" Heb ze lief tot de dood? Jezus heeft dat wel gedaan. Ga tegen ze in met hemelse liefde? Dit vergt wel creativiteit. Dit is alleen wat in mij omgaat, het is ook alleen maar theorie, kan je nagaan

Wat hadden ze (usa) anders moeten doen? Kan ik niet zeggen, want dat gaat over een staat die zoiezo niet de gedachte van god had. Misschien is het verstandiger om vanuit de vraag te discussieren; "Wat hadden christenen moeten doen?" En ik denk dat we het zeker niet moeten goedkeuren, omdat jezus ook geweldloos was.

Misschien is het juist aan ons om creatief te reageren op regimes die levens hatend zijn.

Misschien is deze topic zo overbodig, want er zijn zoveel verschillende mensen in verschillende situaties dat je niet een lijn kan trekken. (Overbodig in de zin van globale waarheid, het is natuurlijk leuk om hierover te praten).

Mijn broer is afgelopen zomer op 21 jarige leeftijd getrouwd, hij had ook nog eens een lange afstands relatie, zeg maar meer dan 3000 kilometer van elkaar. Ze zijn nu getrouwd en gelukkig ze hebben 4 jaar een relatie gehad.

Nou is het zo dat dit voorbeeld geen standaard is, het is wel een voorbeeld van hoe het zou kunnen maar niet een argument om nou te zeggen dat het altijd lukt. Voor het zelfde geldt zou het in een andere relatie slecht aflopen omdat ze nog niet helemaal ontwikkelt waren bijvoorbeeld.

We zijn misschien heel ongenadig als het gaat om situaties te behandelen, vaak van een kant bekeken terwijl de wereld zoveel situaties kent. Het is beter om met de wijsheid van god elke situatie te betreden. Bij zo'n onderwerp kan je geen standaard trekken, maar let op; wel voor jezelf en in je kenniskring. Want met jezelf en in je kenniskring moet je zoiets beslissen/oplossen met wijsheid in de context van de situatie/personen/leeftijd/ervaring etc.