Stukje 2

Hoe zit het eigenlijk met al die voorbeelden in de Bijbel waarbij er niet echt afkeurend wordt gesproken over het hebben van meerdere vrouwen? Veel "favorieten" van God hadden meerdere vrouwen (het zijn ook steeds de kerels die meerdere vrouwen hebben en niet andersom. Of misschien dat wel, maar dan worden de vrouwen steevast "hoeren" genoemd).

In Deuteronomium 21:15 wordt zelfs uitgelegd hoe je moet omgaan met het verdelen van de erfenis als je zonen hebt bij een vrouw die je liefhebt en eentje die je niet zo leuk vindt.

Het is altijd fijn als iemand anders gaat uitleggen hoe iemand iets heeft bedoeld. Interpretatie wordt plotseling waarheid.

Ze stelt in het slot van haar verhaal dat ze alleen maar een hoop ellende en pijn heeft overgehouden aan deze relatie. Ik kan dan niet anders dan concluderen dat die relatie haar op geen enkele wijze iets positiefs heeft gebracht.

Op welke manier zou ik haar een schuldgevoel proberen aan te praten? Ze staat helemaal achter haar beslissing en is overtuigd van de juistheid hiervan. Trouwens, als ik uit de tekst van haar verhaal denk te kunnen opmaken dat haar ex een dropstaaf is, verandert dat toch niets aan haar mening over hem. Als ze van mening is dat hij de geweldigste vent ter wereld is, zou ze het gewoon lekker oneens met me kunnen zijn maar klopt haar bewering niet dat ze alleen maar negatieve dingen aan de relatie met die jongen heeft overgehouden. Als die jongen inderdaad een dropstaaf is, dan klopt mijn veronderstelling wel en wordt Sanne in haar keuze gesteund en dat lijkt me een positief iets.

Ik beweer niet te weten wat iemand met zijn of haar verhaal bedoelt, maar breng het als een als....dan-veronderstelling.

De opmerking dat het jammer is dat ik iemand een schuldgevoel probeer aan te praten is ook zo'n voorbeeld van interpretatie. Het ging me er namelijk niet om om iemand een schuldgevoel aan te praten, maar om te laten zien dat er meer dan 1 kant aan een verhaal zit. Meningen die als waarheid worden gebracht vind ik best irritant, maar goed, daar slaap ik geen nacht minder om.

Als ik dit zo lees, moet het wel een enorme klojo van een vent zijn geweest: je zou het liefst je hele relatie met hem terugdraaien en je relatie met hem heeft je alleen maar ellende gekost en pijn gedaan.

Gelukkig zit er meestal meer dan 1 kant aan een verhaal. Je ex-vriend heeft er misschien wel heel erg veel moeite mee gehad dat jij alle geweldige dingen van de evolutie niet zag: hoe mooi dieren en planten aangepast zijn aan de omgeving waarin ze leven, hoe nog dagelijks in de natuur vele aanpassingen plaatsvinden door mutaties (lees: evolutie) etc. In je verhaal heb ik niet gelezen dat hij heeft geprobeerd je van je geloof af te praten, dus het komt nu op mij over dat hij zich op dat vlak hoe dan ook zou moeten aanpassen aan jou.

Ik heb nu anderhalf jaar een relatie met een gelovige vrouw en voor mij is het een verrijking om te ervaren wat het geloof voor haar betekent. Voor haar is het ook een verrijking om af en toe met de neus op bepaalde feiten gedrukt te worden, wat er alleen maar toe heeft geleidt dat ze nog bewuster is van haar geloof. Uit bepaalde dingen komen we niet uit, maar dat is volgens mij ook niet nodig, waarom zou ik haar moeten overtuigen van de pracht van muziek van Vivaldi als ze daar helemaal niets mee kan? Dit geldt ook voor geloof, naar mijn mening.

Maar goed, gezien alle pijn en ellende die deze dropstaaf jou heeft bezorgd, kun je als buitenstaander alleen maar concluderen dat jij het enige juiste hebt gedaan.

Hoi Efelien,

omdat ik ook in een "gemengde" relatie zit (wat een rot-term trouwens) kon ik het niet nalaten om te reageren.

Je vertelt dat je vriendin kon zien dat jij in je doen en laten niet altijd God's wil deed. Nu vraag ik mij af (als ongelovige) wie bepaalt wat God's wil is. Het is wel erg gemakkelijk om anderen ervan te beschuldigen dat ze zich niet aan de regeltjes houden. Maar goed, dat is niet het hoofdpunt dat ik wil maken.

Waar het op neer komt is dat je vooral jezelf moet blijven en ook trouw aan de dingen waarin je gelooft. Zoals in een eerdere reactie iemand zei: als je vriend niet weet wat er voor jou belangrijk is en wat er allemaal speelt, kun je ook niet verwachten dat hij daar goed op kan reageren.

Neem hem eens mee naar de kerk, misschien merkt hij dat het allemaal niet zo griezelig is als hij bedacht had. Je kunt van een ongelovige niet verwachten dat hij/zij meegaat in alle dingen die je als gelovige als waarheid aanneemt, maar je moet er wel op de een of andere manier over kunnen praten, want als dat niet kan, kun je meestal over andere belangrijke dingen ook niet goed praten en dat is, naar mijn mening, toch wel een van de belangrijkste peilers van een goede relatie.

In mijn relatie ben ik dus de ongelovige (katholiek opgevoed, maar sinds m'n 12e/13e niet meer gelovig) en m'n vriendin de gelovige (gereformeerd vrijgemaakt en sinds bijna anderhalf jaar m'n wederhelft). Wij laten elkaar vrij in wat we denken en geloven. Als zij geen antwoord heeft op dingen waar de wetenschap wel hele aannemelijke verklaringen voor heeft (behalve dat God het zo gemaakt/gewild heeft), dan ga ik niet de hele evolutietheorie opdreunen, want we vormen, zoals je al aan m'n naam kunt zien, met z'n 2en een hele leuke puzzel, waarbij stukje 1 net zo belangrijk is als stukje 2.

Mijn ervaring is dat er zelfs tussen 2 stromingen binnen hetzelfde geloof (gereformeerd vrijgemaakt-christelijk geformeerd, katholiek-protestant en noem maar op) soms al over zulke kleinigheidjes wordt geëmmerd, dat ik me afvraag waar het allemaal over gaat en wat nou echt belangrijk is. Een gelovige partner is nog geen garantie voor een geweldige relatie, net zo mis als een ongelovige partner een reden is voor diepe ellende. Het is misschien best fijn om je alleen te omgeven met gelovigen, omdat dat een veilig en vertrouwd gevoel geeft, maar geloof me, het verrijkt echt je wereld als je ook je oor te luisteren legt bij mensen die andere ideeën hebben dan jij. Dat geldt dus ook voor mij: mijn leven is aanzienlijk interessanter sinds ik een relatie heb met de vrouw waarmee ik over anderhalf/twee jaar ga trouwen. Ik ga op zondag 2 keer mee naar de kerk en voel me er prima bij en op momenten dat mijn kinderen bij mij zijn (ik ben een gescheiden vader) ga ik 1 keer mee. Over nieuwe indrukken gesproken hahaha.

Succes met je relatie en blijf praten!! (of begin er mee).

Hoi 16- bijna 17-jarige,

zonder je verliefdheid tekort te willen doen, zou ik je willen aanraden te genieten van je verliefdheid, maar daar verder niets mee te doen. Iedereen is wel eens verliefd op die ene ontzettend leuke lerares op school, maar ik denk bijna niet dat je juf (ik meen uit je verhaal te kunnen opmaken dat het een dergelijke situatie is) ook verliefd is op jou, want de belevingswerelden van een 32-jarige en een 16-jarige liggen kilometers ver uit elkaar. Niet dat 16 jaar leeftijdsverschil onoverkomelijk is (een ervaringsdeskundige spreekt), maar 16 en 32 is toch net wat anders dan bijvoorbeeld 23 en 39.

Over overspel zou ik me nog maar niet al te veel zorgen maken, want daarvoor zouden er toch eerst wel allerlei activiteiten ondernomen moeten worden van 2 kanten.

Je juf wordt betaald om aandacht voor je te hebben en om je geduldig uit te leggen hoe de vork in de steel zit voor zover het haar vak betreft.

Het kan die juf trouwens ook ernstig in de problemen brengen als er een roddel zou rondgaan dat ze een relatie zou hebben met een 16-jarige leerling.

Dus nogmaals, geniet van je verliefdheid en laat het verder rusten. Die verliefdheid gaat vanzelf over (ja, echt waar) en er zijn genoeg veel leukere meiden die iets minder oud zijn.

Succes

Hoi allemaal,

vorige week heb ik de Nieuwe Bijbelvertaling gekocht voor de Olive Tree BibleReader ($ 36, dus dat is omgerekend iets van 73 cent hehehe).

Met de BibleReader heb je de complete Bijble op je mobieltje, althans, als je mobieltje draait op windows mobile.

Voor meer informatie over deze BibleReader, google maar eens naar Olive Tree, dan kun je zien wat allemaal mogelijk is met dit programma.

Mocht er interesse bestaan voor de NBV (een bestandje van 5,13 MB), dan wil ik het wel doorsturen naar de geïnteresseerden.

Aangezien ik niet werk voor bovengenoemde firma en ook niet per definitie reclame wil maken, hoef ik voor het bestandje niets te hebben. De reader zelf is sowieso gratis te downloaden.

Voor de liefhebbers van gadgets onder ons een erg leuke manier om je Bijbel op zak te hebben.

Groeten,

Stukje 2

Het is misschien voor jullie beiden heel geruststellend om zo'n regel te hebben, maar als je partner jou wil bedonderen (of jij hem), dan houdt zo'n regel hem (of jou dus) echt niet tegen.

Waar het naar mijn mening op neerkomt is vertrouwen. Zo, weer lekker een open deur ingetrapt.

Dat je er niet blij mee bent als de ander naar iemand van het andere geslacht gaat, ok, maar zoals je in voorgaande berichten hebt kunnen lezen, dat is niet altijd te voorkomen. Lekker knus naar de bios of uit eten vind ik inderdaad ook niet zo'n strak idee om 1 op 1 te doen met iemand anders, want je relatie mag ook wel een beetje exclusief zijn.

Anastasia, bedankt namens iedereen die zijn/haar best heeft gedaan om een serieus en persoonlijk antwoord te geven op de OP.

Hee hoi Rockface,

als ik je OP zo lees, komt het min of meer op me over alsof je op een aankondiging in neonletters wacht van God of hij je toekomstige relatie met die leuke jongen goedkeurt of niet. Ik zou zeggen: ga ervoor punt nl

Je kunt niet verwachten dat je op de een of andere manier een 100 % zekerheid krijgt over een relatie die nog niet eens is begonnen (of 80 % of zelfs maar 60%). Als het zo gemakkelijk was dat je als gelovige een "goddelijk smsje" zou krijgen met de tekst: "toe maar, IK keur het goed", dan zou dat ook veel van de charme van het hele traject, van verliefd worden, het prille begin, het elkaar steeds beter leren kennen en tenslotte het heel vertrouwd met elkaar zijn, wegnemen.

Je kunt nooit volledige zekerheid krijgen over je relatie en als je bij een beginnende verliefdheid al zo'n druk legt op alles (als dit maar de ware is, als God deze relatie maar goedkeurt etc.), dan kun je er bijna van uit gaan dat zo'n jongen in de meeste gevallen echt niet zal voldoen aan je verwachtingen.

Zelf ben ik door schade en schande steeds iets wijzer geworden (getrouwd, gescheiden, relatie, weer uit en nu een relatie met, jawel hoor: DE WARE)en als wijze oude man weet ik nu dat je bepaalde dingen een beetje van tevoren kunt inschatten, maar veel dingen ook niet. Het hangt er ook heel erg van af hoe je je inzet voor je relatie en hoe je dat blijft doen, want je relatie nu, is niet je relatie van over 5 jaar.

Kortom: als deze jongen echt geweldig is, leer hem beter kennen, ga leuke dingen samen doen, dan kom je er vanzelf wel achter of er meer uit kan ontstaan. Je hoeft 'm niet bij jullie eerste date ten huwelijk te vragen

Veel plezier samen

AMEN!

Ik heb geen relatie met Jezus, maar wel een geweldige relatie met mijn (gelovige) vriendin. We gaan over een jaar of 2 trouwen, omdat we allebei weten dat we de ware zijn voor de ander.

Wie ben jij dan om te zeggen dat onze relatie niet goed is?

Met vriendelijke groet,

Stukje 2, ook namens Stukje 1

Waar geef ik aan dat ik niet begrijp wat het is om gelovig te zijn?

Het lijkt er bijna op dat je hier een waarde-oordeel geeft over wel of niet gelovig zijn, dus dat je per derinitie gelukkiger zult zijn met een gelovige partner dan met een nietgelovige. Ik denk dat het belangrijk is dat je over alles kunt praten, of je nou gelovig bent of niet. Ongelovig zijn betekent niet onwetend zijn en ongelovig zijn betekent ook niet dat je ANTI-gelovig bent. (Je merkt, ik voel me een klein beetje aangevallen, maar ik neem aan dat je je commentaar niet als zodanig bedoelde )

Groetjes Stukje 2 (ook namens Stukje 1)

Hoi Jantina,

wat ik het meeste lees uit bovenstaande reacties is dat het belangrijk is dat je elkaar respecteert. Hier ben ik het helemaal mee eens. Ik (over een paar weken 41 jaar, niet gelovig) heb sinds bijna een jaar een relatie met iemand (23 jaar) die wél gelovig is. We kunnen over alles heel open en eerlijk praten, ook over het geloof. Mijn vriendin zou mijn vriendin niet zijn als ze het geloof niet had en ik ben helemaal voor haar gevallen omdat ze is zoals ze is, dus inclusief het geloof. Hoewel we niet over alles hetzelfde denken, respecteren we elkaars denkbeelden wel.

Binnen een gelijkwaardige relatie hoort geen machtstrijd over wie gelijk heeft, want dat betekent soms(zoals in jouw geval) het begin van het einde. Niet-geloven is ook een vorm van geloof, maar waarom zou die belangrijker zijn dan een andere?

Naar mijn idee heb je de juiste keuze gemaakt, hoe moeilijk het op dit moment ook nog is voor je om je gevoel en je verstand op een lijn te krijgen.

M'n reactie heeft dus niets te maken met wel of niet gelovig zijn, want dat vormt wel een aanleiding van je probleem, maar niet de kern.

Als je meer gelovige leeftijdsgenoten wil ontmoeten, is het misschien een idee om regelmatig naar een kerk te gaan (voor zover je dat nog niet doet) waar vaak ook verenigingen zijn. Op die manier kom je misschien wel in contact met leeftijdsgenoten die wél geloven. Of je er de ware tegenkomt valt natuurlijk niet te voorspellen, maar qua geloof zit je dan in ieder geval al meer op een lijn.

Succes en sterkte met alles!

Ik ben 40 (nog net) en mijn vriendin (en aanstaande vrouw) is 23 en ik ben het eens met de reden die de poster na jou geeft als basis voor deze relatie: liefde!

Op donderdag 11 september 2008 13:47:38 schreef JoostG het volgende: [...] Ok, het zit wat eenzaam in de kerk maar daar ging ik toch al naartoe voor Christus, niet voor de gezelligheid

Misschien ook wat harder slaan?

Als ik dit zo lees lijkt het me bijna niet nodig om naast God ook nog een man te hebben die toch maar op de 2e plaats komt (ook leuk voor die man). Ik kom uit het roomse zuiden en daar zijn nog redelijk wat kloosters; is het leven als non niets voor je? Dan kun je je hele leven wijden aan God.

Het voorgaande is niet cynisch bedoeld.

Naar mijn mening is het heel goed mogelijk om iets waardevols op te bouwen met iemand, ook, of zoals JoostG al schrijft, JUIST als je door de andere levensovertuiging heeft, waardoor je je eigen ideeën even lekker tegen het licht kunt houden, iemand die je een spiegel voorhoudt, iemand die je kunt vertellen waarom je geloof zo belangrijk voor je is en op welke manier je daarmee omgaat.

Mijn vriendin (aanstaande vrouw) is gereformeerd vrijgemaakt en ik ben niet-gelovig en ik moet zeggen dat we hele leuke en interessante gesprekken hebben over het geloof, het niet-geloof en alle dingen die daar bij komen kijken. Ik heb al eens ergens anders geschreven dat zij juist gesterkt is in haar geloof door onze relatie en dat ik weer heel veel dingen heb geleerd van haar (en zij van mij).

Ik ga met haar mee en voel me er prima bij!

Zoals Joost zegt: praten helpt. En dan niet op een manier dat je hem wel eens gaat uitleggen waarom hij helemaal fout zit met z'n niet-gelovig zijn en waarom het belangrijk is dat hij bekeerd wordt, want meestal werkt dat averechts. Sta open voor elkaars ideeën, respecteer elkaars ideeën en kijk wat je van elkaar kunt leren. Uit ervaring weet ik dat het soms heel griezelig lijkt om je van vertrouwde en platgewalste paden te begeven, maar soms is het uitzicht meer dan de moeite waard (dit geldt ook zeker voor m'n aanstaande die als eerste en enige in haar gezin en familie met een niet-gelovig iemand (die getrouwd is geweest en kinderen heeft)thuis kwam).

@ Joost: wil je vriendin niet mee naar de kerk?

Alle wijsheid toegewenst en ook veel geluk als je toch voor die geweldige jongen mocht gaan!

ps. vind je het helemaal eerlijk ten opzichte van die jongen dat je bij voorbaat al zegt dat hij toch niet zal begrijpen wat voor jou belangrijk is? Met die instelling zou het misschien inderdaad verstandiger zijn niet aan zo'n relatie te beginnen (om nog maar een keer flink op de zaken vooruit te lopen).

Die kan zo op een tegeltje aan de wand

Even lekker een open deur intrappen: na de "klik" (mocht die er zijn) moet er natuurlijk wel een en ander gebeuren wil een relatie slagen. En een "klik"-relatie hoeft natuurlijk niet meer kans van slagen te hebben dan een niet-"klik"-relatie, want als de "klik" een "knak" wordt, dan wordt de "top" een "flop"

Zo, nu heb ik wel weer genoeg flauw gedaan.

Zoals ik het heb ervaren, biedt een "klik" een mogelijkheid om vanaf het begin al op een (vertrouwde) manier met elkaar om te gaan die normaal gesproken wat later komt in een relatie. Dus niet zaligmakend, maar wel leuk als ie er is.

Ik weet dat de "klik" bestaat (heb zelf een "klik-relatie"), maar waar 'm dat precies in zit? Daar kan ik geen zinnig antwoord op geven.

Voor mij werkt het niet om een lijstje te maken met "sterke" en "minder sterke" punten van degene die ik leuk vind (het feit dat je iemand leuk vindt en iemand anders niet, is een indicatie dat er al iets is gebeurd nog voordat je bewust je lijstje bent gaan maken), want liefde is geen optelsommetje, was het maar zo simpel. Ook vraag ik me af hoe zinvol het is om de "klik" te gaan analyseren (voor zover dat al mogelijk is), want naar mijn idee is ie er of is ie er niet en in beide gevallen doe je er niet veel aan.

Mocht je het geheim van de "klik" hebben gevonden, schrijf er een boek over, dan ben je financieel binnen!!! (die laatste opmerking was niet cynisch bedoeld).

Ik snap niet zo goed wat het probleem is (eigenlijk wel, maar toch ook weer niet): als je relatie met God het allerbelangrijkste is, in hoeverre zou een relatie met een ongelovig iemand dan anders zijn dan een relatie met een gelovig iemand? Als God bij jou op de eerste plaats komt, dan maakt het daarvoor toch weinig uit wie of wat op plaats 2 komt? Dat het bepaalde dingen gemakkelijker maakt (praten over je geloof etc.), dat is een ding wat zeker is, maar aan de andere kant, wie weet of God je niet in deze situatie heeft gebracht om: 1. je geloof te "testen" 2. jou de gelegenheid te geven iemand anders ook met het geloof in aanraking te brengen 3. jou de gelegenheid te geven ook met andersdenkenden van gedachten te wisselen?

Het is natuurlijk niet zo dat het hebben van hetzelfde geloof een garantie is voor een goede relatie. Als deze jongen voor jou 100 % de ware is (nu loop ik natuurlijk wel heeeeel erg op de zaken vooruit), waarom zou je dan genoegen nemen met iemand die voor 80 % de ware is (hoewel het dan natuurlijk niet meer de ware kan zijn hahaha), maar die hetzelfde gelooft als jij?

Uit ervaring kan ik zeggen dat dit misschien wel een goede gelegenheid kan zijn om je eigen geloof uit te diepen en om iemand anders er voor te interesseren.

Niet geloven in een god is ook een vorm van geloof want niemand kan bewijzen dat er wel of niet iets is.

Op vrijdag 15 augustus 2008 13:43:01 schreef Pius_XII het volgende: [...] Is dat zo? Staat dat wel in de Bijbel?

Hehehe, goed punt

Is de bijbel echt? JA! Zoals al iemand zei: "hij staat in m'n boekenkast"

Is wat in de bijbel staat waar? Dat weet ik niet.

Afgelopen maanden heb ik veel nagedacht over wat ik aan moet met geloof etc. (komt door m'n relatie met een gelovig iemand). Waar ik een beetje mee te maken krijg is het volgende:

A: "De bijbel is het woord van God"

B: "Wie zegt dat?"

A: "Dat staat in de bijbel"

Op die manier kom je er natuurlijk niet echt goed uit, want het blijft natuurlijk een circelredenatie.

Ik denk dat het weer neerkomt op het verschil tussen geloven (en dus voor waarheid aannemen) en proberen wetenschappelijk te onderzoeken (en dus te bewijzen). Als je de bijbel aanneemt als zijnde het woord van God en de waarheid, dan is veel te verklaren aan de hand van bijbelteksten etc., maar als je de bijbel ziet als een fictiek stukje geschiedschrijving en een verzameling van soms wel erg griezelige verhalen (OT) dan is er heel wat voor te zeggen dat het inderdaad niet meer is dan alleen dát.

Er is niemand die onomstotelijk kan bewijzen dat de bijbel wel of niet waar is, het blijft naar mijn mening een kwestie van wel of niet geloven (over open deuren intrappen gesproken....). Ik heb nog nooit Australië gezien, toch geloof ik wel dat het bestaat.

Verliefd worden is een chemische reactie in je hersenen, dus daar kun je weinig aan doen, net zo min als aan het feit dat je ongesteld word of dat je je dagelijks moet scheren (resp. meisje en jongetje ), maar hoe je met die verliefdheid omgaat is natuurlijk wel iets waar je zelf bij bent.

Om bij voorbaat een relatie met een ongelovig iemand uit te sluiten is misschien niet zo slim, want je ontneemt iemand de mogelijkheid om op een speciale manier met het geloof in aanraking te komen.

Om het maar even on-topic te houden en gezellig op mezelf te betrekken: in ben niet-gelovig, m'n vriendin wel (gereformeerd vrijgemaakt). Door onze relatie ben ik me weer heel veel in het geloof gaan verdiepen (ik ben oorspronkelijk katholiek opgevoedt + doop + vormsel) en m'n vriendin is ook juist door onze relatie bepaalde dingen van haar geloof tegen het licht gaan houden. Dit heeft er toe geleid dat zij alleen maar zekerder is geworden van haar geloof en dat ik, ook gezien mijn oorspronkelijke achtergrond, bepaalde dingen heb teruggevonden (lees: veel rust in mijn hoofd en heel gelukkig zijn met de dingen die ik heb). Ik ga met haar mee naar de kerk en vind het nog leuk ook, hoewel ik er op dit moment van overtuigd ben dat ik nooit zal gaan geloven. We hebben besloten te gaan trouwen (wanneer weten we nog niet, maar wel dát het gaat gebeuren) en we zijn er ook zeker van dat we heel gelukkig zullen worden.

Het is belangrijk om open te staan voor elkaars ideeën en elkaar niet te veroordelen daarom. Ik weet dat dat een open deur is, maar vaak wordt dat toch vergeten.

Kortom: als je zeker weet dat je echt van elkaar houdt, dan moet een relatie naar mijn mening mogelijk zijn.

Je weet dat veel mensen niet geloven dat jouw toekomstige vriendin gespaard zal blijven omdat ze ongelovig is? Of bedoel je met "gespaard blijven" iets anders dan het leven na de dood?

Gesprekken over geloof, geld en politiek kunnen inderdaad snel ontaarden in een welles/niets-spelletje en dat komt naar mijn mening doordat men zich niet openstelt voor de standpunten van de "tegenpartij". Je hoeft het niet altijd eens te zijn met elkaar, maar begripvol met elkaar omgaan zou wel moeten kunnen....Hoewel, dat is niet altijd even gemakkelijk, want, om maar even in de juiste stemming te blijven, veel mensen preken toch voornamelijk voor eigen parochie

Ps. bedankt voor het welkom