pony

bedankt voor de reacties. ik heb inmiddels mogen ervaren dat ik veel in gebed ben geweest, en we allebei echt een gevoel van zekerheid hebben; we horen bij elkaar. echt heel fijn om mee te maken, ik zocht, en zocht, naar wat God wilde, en meende Hem niet te verstaan.. totdat bleek dat hij vlak naast me stond, en me al die tijd geleid heeft..

nou bijvoorbeeld, als je trouwt moet je ook bij elkaar wonen door internet kunnen er afstanden zijn dan zit je met werk school dat soort dingen dus kan je niet zeggen van, ik vind je lief, laten we gaan trouwen

ja sorry ik heb echt wel gelezen hoor maar aangezien lichamelijke aantrekkingskracht een wezenlijk onderdeel is naar elkaar toe.. is het best onnatuurlijk om jaren te wachten omdat je nog niet trouwt. en niet trouwen kan komen omdat dat soms een stuk ingewikkelder is dan vroeger. en vroeger waren de mensen die gingen trouwen ook veel jonger geloof ik.

maar vroeger, in de tijd van de bijbel, gingen mensen ook veel sneller trouwen toch, als nu. die wachtten geen jaar of jaren. dus we maken het onzelf wel moeilijker nu. iemand zei laatst tegen me, als je je princiepes hebt, moet je ze ook allemaal hanteren, dus in dit geval, geen sex voor het huwelijk, hoort bij snel trouwen.. bijbels gezien dan. teminste, Paulus zei, het is beter te trouwen dan te branden van verlangen..

ik heb zelf wel meegemaakt (denk ik) dat God straft. of naja straft.. maar in elk geval je op je plek zet, en bijschaaft voor later in je leven. ik heb altijd het gevoel wel gehad dat God een plan met me heeft (zoals met iedereen, maar ik ervaarde het in mn persoonlijk leven) toen ik puber werd, werd ik erg tegendraads etc. ik ging de verkeerde kant op, en probeerde niet aan God te denken. zodoende kwam ik in een heel nare situatie terecht.. die precies 3,5 jaar geduurd heeft (dat is een tijd die je in de bijbel ook vind, kwam ik later pas achter, dat God de duivel soms zo'n periode

ja is ook écht bizar ja, ik heb gelijk mn zusjes gebeld van moet je nou weer horen, wat ik nou weer heb! en niemand kan nog echt een redelijk antwoord geven over hoe dit zo kon lopen.. ik geloof niet in toeval, wel in leiding van God, dus hij zal me dan wel op deze man geattendeerd hebben denk ik..?

ik heb ook wel een verhaal voor jullie maar het is geen verkering hoor, maar oke ik ben dus 30, en heb kids, maar ben alleenstaand. ik zit op een christelijke site, en ik had vragen over iets met mn zoon. toen zag ik zo iemand 'gewoon íemand' die in de zorg werkte. ik besloot hem eens te vragen of hij me wat info kon geven over datgene waar ik op vastliep. kreeg mail terug, en zo ging dat een tijdje over en weer, gewoon zakelijk zegmaar. gaandeweg mail adressen uitgewisseld, en begonnen mailtjes persoonlijker te worden. we hadden het over onze vorige relaties enzo, en de verh

de duisternis aanwezig, en licht in de duisternis. van Frank Peretti. en nog wel meer hoor

ik denk zeker weten dat het goed is om je in je verkeringstijd te richten op de persoon van de ander, in plaats van op het lichamelijke. ik las eens ergens, dan 'vrijen' met iedereen al snel fijn kan voelen. daardoor dénk je een band te hebben met de ander. maar in werelijkheid raken de verhoudingen uit balans, praten wordt minder, elkaar écht leren kennen, daar wordt steeds minder tijd voor genomen. daarom ben ik voorstander van kuisheid in de verkeringstijd, en wees gewoon helemaal open en eerlijk naar elkaar, zodat je elkaar écht leert kennen, en een hechte band met elkaar opbouw

Quote: Op zondag 07 oktober 2007 19:20:46 schreef Hester het volgende: [...]Van wie moet dat en waarom? ja en wat ik mij dan afvraag, moet je daarin op je eigen gevoel afgaan, of (ook) op Gods leiding vertrouwen, en Hem daarin ook de ruimte geven? dat laatste lijkt mij veiliger, of zal het één en het ander samengaan dan?

ja Pius_XII, die topics heb ik doorgelezen hoor! interesante info.

ja sommigen zijn 30 en hebben al een heel (of zelfs zo ongeveer meerdere) leven(s) achter de rug, anderen van die leeftijd zijn mooi bezig met cariëre, en beginnen rustig-aan aan kinderen te denken. ook met contacten, het ene contact is het andere niet sommige vriendschappen zijn echt intensief, en dat moet dan ook van twee kanten komen anders krijg je dat de ene zich overvraagd voelt, en/of de andere zich te kort voelt gedaan. ik ben persoonlijk soms wat wisselend daarin, periodes houd ik erg veel contact, en dan ineens mag het wel weer minder van me, maar ja, zo werkt het n

nee relatie beginnen in de hoop dat het 'nog komt', dat lijkt mij ook niet goed. maar zal God uit een vrienschap liefde kunnen laten groeien, omdat Hij wil dat je bij elkaar hoort? dus dat vriendschap en genegenheid omgaat naar liefde, in de vorm van m/v liefde? ik vraag me dat af, vroeger bracht God ook mensen bij elkaar, en zorgde Hij dat ze van elkaar gingen houden toch? ik vraag me dan af op welke manier Hij dat doet, maakt Hij mensen verliefd op elkaar, of zal Hij ook juist genegenheid en vertrouwen in elkaar kunnen brengen en laten uitgroeien naar meer?

verliefd als in: vlinders in je buik, zenuwen, diegene aantrekkelijk vinden, etc.

het is idd heel erg zwaar als degene van wie je gewoon, helemaal vanzelf super veel van houd, alles voor over hebt.. etc, ineens uit je leven verwdrijnt. ik heb het meegemaakt, het is echt níet leuk.. (zacht gezegd) en ja, dan moet je verder. op mails word niet gereageerd, langsgaan durf ik niet. hij is duidelijk geweest, en je moet er maar mee leren leven. op het moment merk ik dat het me belemmerd in het aangaan van nieuwe contacten, want wat nou als hij wél de ware bleek, als ik nog langer wacht, al die dingen gaan door je hoofd.. het is gewoon heel lastig allemaal.