arina

Misschien was het niet helemaal juist geformuleerd door mij, nu ik het een paar keer terug gelezen heb.

Het zou alleen wel anders geklonken hebben wanneer er was gezegd dat zij niet meer kon geloven dat God goed is enz.

I.p.v. te zeggen dat zij weet dat God niet goed is, en daarmee dus eigenlijk zegt dat andere mensen die dat wel vinden het mis hebben.

hallo Leidenschaft,

Ik wil je ten eerste even zeggen dat ik het natuurlijk hartstikke rot voor je vindt dat je zo'n verschrikkelijke tijd hebt doorgemaakt.

Ik kan er niet over mee praten, maar wat je beschrijft klinkt verschrikkelijk.

Al weet ik verder natuurlijk niet wat voor dwanggedachten dat waren.

( Was het ook zo dat je toen dacht dat je wanneer je het in Gods ogen misschien niet goed deed je gestraft werd door naar de hel te gaan?)

Ik kan me alleen niet voorstellen dat dat het werk van God is geweest, en ik zou eerder denken dat dat het werk is geweest van iemand die jou bij God vandaan wilde halen?

God zou nooit willen dat jij je zo voelt over Hem.

Zou het misschien ook zo kunnen zijn dat jij je vertrouwen in God op een gegeven moment bent kwijt geraakt en daardoor je hart ook niet meer open had staan voor God?

Dan kun je God namelijk ook niet meer verstaan.

Terwijl Hij jou misschien wel wilde helpen.

Als het voor jou zo voelt dat het bij God vandaan kwam al die ellende, kan ik me voorstellen dat je je gekwetst voelt door Hem en in de steek gelaten, maar als goed-gelovige die je was had je toch ook moeten weten dat God liefde is en dat Hij je dat nooit zou aandoen.

Er gebeuren zoveel nare dingen met mensen, maar is dat dan automatisch de schuld van God?

Wij moeten samen met God ook vechten tegen de kwade dingen in de wereld, maar helaas lukt dat niet altijd?

Heb jij in die rotperiode toen nooit hulp gezocht bij mensen die ook gelovig waren en naar je luisterden en je misschien hadden kunnen sterken in je geloof en vretrouwen in God?

Of heb je nog op een andere manier hulp gezocht?

Misschien wil je daar ook wel helemaal geen antwoord op geven, sorry, maar ik zit dan gewoon een beetje voor mezelf te denken hoe dat dan kan zijn gegaan allemaal?

Ik proef uit je woorden deze keer en de vorige keer volgens mij wel dat je er niet helemaal klaar mee bent of Hij nu wel of niet bestaat?

Of heb ik dat mis?

Wanneer je zegt dat je God ook mag laken om wat Hij niet goed doet als je Hem duidelijk ook mag prijzen om wat Hij wel goed doet ...dat kun je toch niet zeggen over iemand die niet bestaat?

Misschien twijfel je nog een beetje, ik hoop dat als dat zo is jij de weg naar God toch weer terug vindt.

En anders hoop ik in ieder geval voor je dat je je problemen achter je hebt kunnen laten?

En dat je het nu goed hebt.

Warme groet Arina.

Ps. Sorry, als ik teveel persoonlijke vragen stel, als je het vervelend vind, doe dan maar alsof ze er niet staan.

Hoe kom jij erbij om op een christelijk forum zo'n beledigende opmerking te maken, dat God ( met hoofdletter) niet groot en niet goed is.

Dat jij denkt dat Hij niet bestaat is jouw overtuiging, prima.

Maar dat jij Hem beledigt in de wetenschap dat een groot gedeelte van de mensen hier Hem eren en hun leven voor Hem leven, getuigt van weinig respect.

En dat is jammer.

Hoe kun je overigens zo'n duidelijke mening hebben over iemand die 'niet bestaat'...

Hopelijk kun je met wat meer respect over Hem praten.

Ook al ben je misschien erg verbitterd en teleurgesteld in God... weet ik natuurlijk niet, maar zo klink je een beetje aan het einde van je post.

Groet Arina.

Ik ben zelf nog niet zo lang bezig met het geloof maar ik kan me inmiddels wel voorstellen dat je andere mensen willen laten weten dat God liefde is en wanneer je het zelf zo voelt gun je het een ander ook!

Of dat echt bekeren is...ik weet het niet?

Je moet je natuurlijk niet opdringen, lijkt mij en als iemand er niets van wil weten dan denk ik ook niet dat je door moet drammen.

Het grappige is dat ik voorheen, als twijfelende 'gelovige', ook meer zo iets had van ...mensen moeten me niet te veel pushen, proberen te overtuigen, dat werkte niet voor mij.

Ook al zullen ze het nog zo goed bedoeld hebben.

Dat begrijp ik nu wel beter.

De reden dat ik nu toch steeds meer zeker en zeker raak / ben van God, is niet tot stand gekomen doordat iemand me wilde bekeren, maar puur vanuit mezelf en door mensen die ik heb zien groeien in het geloof en dat deed me heel veel.

Dat wil ik ook, dacht ik toen, een leven met God.

Dus God heeft hen misschien wel als een soort van instrument gebruikt , zonder dat ze mij probeerden te overtuigen.

Maar ze zijn wel mooi op mijn pad gekomen , en het heeft mij wel gesterkt in mijn zoektocht naar God.

Mij nog meer het gevoel gegeven dat dit iets is wat ik graag wil.

Op woensdag 09 november 2005 11:31:16 schreef arina het volgende: [...] Bedankt living stone, het is nu een stuk duidelijker!

En ook Piet nog bedankt voor je uitleg later.

Bedankt living stone, het is nu een stuk duidelijker!

Nog een keer hallo P. Strootman, ik had eigenlijk wel gehoopt dat je mij een beetje op weg zou helpen na mijn reactie op jouw snelle antwoord, ik begreep het nl. niet zo goed, wat je daarmee bedoelde.( de werken enzo )

Wellicht hoor ik nog wat van je?

Warme groet Arina.

Hallo P.Strootman,

Bedankt voor je snelle antwoord.

Ik vond je antwoord erg moeilijk te volgen, dat klinkt misschien een beetje knullig, maar ik ben nog maar een groentje en lees de bijbel nog niet echt.

Dat is wel een van de dingen die in mijn verlanglijstje staan, en daar ga ik een dezer dagen ook mee beginnen.

Ik heb wel eens wat gelezen en ken natuurlijk globaal veel verhalen uit de bijbel.

Ik voer wel veel gesprekken over het geloof met verschillende mensen, gelovigen en niet gelovigen.

Maar dit gaat mijn petje een beetje te boven.

Warme groet Arina.

Hallo P. Strootman,

Bedoel jij hier mee dat je niet alleen maar in God kunt geloven, hem aannemen in je leven en dan wanneer je een zonde begaat kunt denken...God vergeeft het me wel wanneer ik deze zonde opbiecht, oprecht spijt heb en ik om vergeving vraag?

Je moet er dus ook iets mee doen...bedoel je dat met dat werken?

Sorry, ik ben hier nog niet zo in thuis...:

En ik slurp al deze discussies en gesprekken op dit forum dus op als een spons en probeer er iets van mee te nemen.

Ik heb al eerder eens gereageerd in dit topic.

Warme groet Arina

Een tijd geleden toen ik nog niet zo met God bezig was als ik nu ben, dacht ik altijd echt dat geloven grotendeels een kwestie was van het verschil tussen goed en kwaad.

Dus wanneer mensen echt dermate slecht waren geweest ooit in hun leven, bijvoorbeeld iemand anders van het leven hebben beroofd, dat zij nooit in het Paradijs zouden mogen komen.

Ook niet wanneer zij op een later tijdstip in hun leven in God zouden gaan geloven.

Andersom dacht ik ook dat wanneer een mens heel zijn leven goed was, voor iedereen klaar stond, geen slechte dingen deed enz...

die persoon dus eigenlijk zou leven naar hoe God het graag bij de mensen zou zien, maar dit deed niet deed omdat hij / zij in God geloofde, maar puur omdat hij / zij gewoon een heel goed mens was...

dat die persoon dan wel in de Hemel zou komen.

Ik begin nu te begrijpen dat je echt alleen kans maakt op een plaatsje bij God in het Paradijs, wanneer je ook echt in Hem gelooft, hem aanneemt in je hart, in je leven.

En dat wanneer je iets fout hebt gedaan, God jou vergeeft wanneer je daar echt spijt van hebt en je Hem om vergeving vraagt...?!

Ik denk ook wel ja, dat je 'straf' voor bepaalde zonden die je begaat de gewetenswroeging van jezelf is.

Je moet ook weer met jezelf in het reine zien te komen en behalve dat God je vergeeft, moet je ook jezelf weer kunnen vergeven.

En dat is vaak moeilijk!

Daar gaat wel eens een tijd overheen...en dat is vaak een vervelende tijd, voelt als een straf!

Op zaterdag 05 november 2005 01:37:30 schreef arina het volgende: Maar hoe zit het dan wanneer je later in je leven pas tot God komt en dus dingen hebt gedaan die tegen zijn wil, tegen het geloof indruisen. Zoals dus bv. sex voor het huwelijk? Voordat je God in je leven toelaat en afweet van de dingen die zondig zijn...: Dan zal ik wel meer dingen gedaan hebben die God niet zo mooi vindt! Zal ik daar dan ooit voor vergeven worden?

Hallo Robert,

Bedankt voor je reactie.

Ik kijk dus nu net even of er nog gereageerd is op mijn verhaaltje / vraag, en ik vind het echt bijzonder om te zien dat ik juist van jou een reactie heb gekregen.

Toen ik voor het eerst op Credible kwam, zag ik al die mooie verhalen en antwoorden van jou...en dat gaf me echt het gevoel van wauw...wat een relaxed, warm persoon lijkt mij dit.

Volgens mij heb ik er zelfs nog iets over gezegd in mijn voorstel-verhaaltje.

Het gevoel dat jij uitstraalt zonder dat ik je ken of weet wie je bent...en dat vanaf een computerscherm, gewoon met je woorden...

Je voelt gewoon dat je helemaal happy bent met je geloof en enorm blij met je relatie met God.

Daar was ik meteen erg van onder de indruk, en ik had toen ook echt het gevoel van dat wil ik ook, wat moet dat fijn zijn.

Zover ben ik helaas nog niet, maar ik hoop dat ik aan het begin sta van...

Nogmaals bedankt voor je mooie woorden en fijn dat je de moeite hebt genomen om te reageren.

Het is heel erg mooi om vergeven te worden voor al je grote en klein zonden wanneer je een relatie met God aangaat en hem om vergeving vraagt.

Ik heb het al vaker gehoord, maar het klinkt dan gewoon te mooi om waar te zijn.

Niet dat ik nou vreselijke dingen op mijn kerfstok heb, maar ja, als je na gaat denken over hoe God graag wil dat wij leven enz, dan is er al snel iets wat zondig is.

En dat bedoel ik verder helemaal niet negatief, maar je bent heus wel eens jaloers, of verliest eens je geduld of denkt wel eens slecht over iemand.

En dan voel ik me eigenlijk al meteen rot.

Maar goed, dit wordt wel een heel lang verhaal zo.

Ik ga hier in ieder geval weer eens even verder over nadenken en misschien tref ik je weer eens voor een goed 'gesprek' over een leven met God en alles wat daar bij komt kijken en de vele vragen die ik voorlopig nog wel zal hebben.

En ook bedankt voor alle mooie dingen die je me toewenst.

Warme groet Arina.

Maar hoe zit het dan wanneer je later in je leven pas tot God komt en dus dingen hebt gedaan die tegen zijn wil, tegen het geloof indruisen.

Zoals dus bv. sex voor het huwelijk?

Voordat je God in je leven toelaat en afweet van de dingen die zondig zijn...:

Dan zal ik wel meer dingen gedaan hebben die God niet zo mooi vindt!

Zal ik daar dan ooit voor vergeven worden?