Pers

Inderdaad Kate, je begint het te begrijpen zie ik...

Maar niet wanneer je denkt dat je een relatie met God hebt. Dan is er alleen maar je denkbeeld, je idee.

Je leven kan wellicht inderdaad vol zijn van liefde. Maar mensen zijn niet vol van liefde. Ze zijn vol van ideeën, gehechtheid en de daarmee samenhangende verlangens en angsten. Er is helemaal geen plek meer voor liefde of voor God.

Ja, inzien dat de mens leegte is, dat zijn hele leven leegte is. En dat alle ellende die we voor onszelf maken voortkomt uit het weglopen van die leegte.

Het aardse leven lijkt dan al verrekte veel op de hel. Als we alle oppervlakkige relaties met mensen en alle vluchtige afleidingen even wegdenken, dan blijft precies dat over: Leegte! Laten we haar niet vrezen, maar liever omhelzen!

We moeten helemaal niks. Ik zeg alleen dat woorden, hoe mooi ook, of hoop door ideeën, hoe fraai bedacht ook, geen werkelijke troost bieden bij het verlies van een dierbare. De pijn die is er, ook al begraaf je haar onder meters dikke lagen troost. Bladzijden uit een boek scheuren heeft ook geen enkele zin. Ik stel liever voor de bijbel, of welk boek (of persoon) dan ook, niet als gezaghebbend te zien.

Voor mij is het vrij duidelijk dat dit een vlucht is. We ervaren verdriet over het verlies van een dierbare. We willen van het verdriet af, dus construeren we een hemel waarin we onze dierbaren zullen terugzien. Een soort vooruitschuiven van het verdriet is het eigenlijk, net zolang tot je het naar een plek hebt geschoven waar het verdwijnt. Maar ondertussen knaagt het verdriet nog steeds aan je. Het blijft altijd bij je, hoe veel ideeën je er ook op los laat.