WonderfulStar

Hem vergeten: gaat je niet lukken. Tenzij je spontaan geheugenverlies ontwikkelt ofzo.

Sta jezelf toe verdrietig te zijn. Ook al heb je met hem iets gedaan waar je nu spijt van hebt, je hebt zeker om hem gegeven, maak van hem geen boosdoener. Je mag hem missen, je mag verdrietig zijn omdat de relatie voorbij is.

'Vergeten en verdergaan' is op meerdere vlakken te kort door de bocht.

A: Je ontkent en negeert je verdriet, terwijl het niet meer dan logisch is. Struisvogelpolitiek

B: Je hebt van deze relatie kunnen leren dat, hoe stapelgek je ook op iemand bent, je een intieme lichamelijke relatie toch liever nog niet hebt.

C: Hij verdient het ook niet om doodgezwegen (in jouw gevoel) te worden, alleen omdat je een voor jou verkeerde keuze hebt gemaakt binnen deze relatie.

Als je weet dat je hem echt erg leuk vind, veel leuker dan alleen een vriendschap, dan zou ik hem dat zeggen.

Als je zulke gevoelens voor hem hebt zit een gewone vriendschap er ook niet in. Ja, het kan wel zo door gaan, maar jij kijkt er heel anders tegenaan, zal (of je nou wil of niet) toch anders reageren dan anders (je beschrijft bijvoorbeeld al jaloezie), ook al lijk je het nu nog te kunnen verbergen.

De vriendschap die jullie hadden is nu voor jou al niet meer het zelfde, dat ben je al 'kwijt'. Je kunt, als je pech hebt, nog wel het fijne contact wat jullie nu hebben kwijtraken, of het neemt een andere vorm aan.

Wees eerlijk tegen hem. Het ís al niet meer het zelfde.

Toeval of niet, het hoeft niet te betekenen dat jij hem daardoor bij God zal brengen. Andersom ook: Is het toeval dat jullie relatie stukloopt nadat jij weer voor God ging?

Laat het los, voel je niet degene die hem moet bekeren.

Sowieso, als je steevast overtuigt bent dat je niet in paniek zal raken, zal je ook vrijwel geen aanleiding zien om in paniek te raken.

De angst dat het je nog eens overkomt is vaak de grootste boosdoener. Omdat je zo bang bent voor een nieuwe paniekaanval ga je ook overal potentiële 'gevaren' zien. Je bent er dan -bewust of minder bewust- zo mee bezig, probeert dingen te ontwijken die eventueel tot een paniekaanval kunnen leiden, dat je ook steeds meer dingen gáát zien, en daar dan ook weer steeds banger van wordt. Dat zorgt juist vaak dát het vaker gebeurt.

Blijf niet wachten op hem tot hij zich bekeert.

Misschien gebeurt dit wel nooit.

Jullie zijn uit elkaar omdat jullie qua geloof de toekomst niet op een lijn konden krijgen.

Jij zag dit als de hulp van God, dat hij deze beslissing maakte. Waarom wacht je dan nu tot hij hem terugdraait?

Hij gelooft niet. Jullie zijn hier een aardige tijd doorheen gegaan, en hij gelooft nog steeds niet. Zelfs niet een paar weken nadat hij bij je weg is gegaan, daarom.

En natuurlijk kun je hem vertellen wat jij denkt dat Gods plan is, maar ik vraag me af in hoeverre hij daar wat mee kan, gezien het feit dat hij helemaal niet gelooft dat God überhaupt bestaat.

Hoe meer jij gaat drammen over God, hoe meer aversie hij er tegenover krijgt. Hij heeft niet voor niets deze keuze gemaakt, juist omdat hij niet gelooft.

Hij gelooft niet, dat heeft hij je (zo te lezen) de afgelopen weken steeds duidelijk proberen te maken, en hoe hard jij hem ook aan zijn verstand probeert te peuteren dat hij wel moet geloven, hij doet het niet.

Als het daadwerkelijk de bedoeling is dat hij bekeert, dan zal dat gebeuren. Maar ik vraag me af of jij hem daarmee zo achter zijn broek moet zitten, in de hoop dat het dan nu alsnog een keer snel gebeurt en jullie weer samen kunnen zijn.

Als het moet gebeuren, dan gebeurt het. Zo niet, dan niet.

Laat hem daar vrij in. (Of God, om het op Zijn tijd en manier te doen)

Het ergste wat er kan gebeuren is dat jouw kinderen eventueel geen getrouwde vader en moeder zouden hebben. Ze kunnen wel degelijk een vader en moeder kunnen hebben, maar in dit scenario is het geen getrouwd stel.

Waarom vind jij dat dat hoort?

En waarom zou het anders niet kunnen?

"Een raar idee" als je ook gevoelens voor vrouwen zou hebben. Maar je hoeft er niets mee te doen, als je geen relatie met een vrouw wilt. Ook deze gaan over. En je "interesse" in mannen verdwijnt niet spontaan.

Het is dus alleen een raar idee.

In de eerste instantie denk ik dat de kans heel groot is dat je hetero bent. Als je walgt van het idee om met een meid te zoenen lijkt het me niet zo aannemelijk dat je op vrouwen zal vallen.

Maar dat is niet de oplossing, zeggen dat het niet zo is.

Je weet dat je sowieso gevoelens voor jongens kan hebben.

Wát is er erg aan als tóch blijkt dat je ook gevoelens voor meiden kan hebben?

Waarom raak je daar zo van in paniek?

Wat is het ergste dat er dan kan gebeuren?

Ik denk dat het belangrijker is om te kijken waarom je daar zo van in paniek raakt, in plaats van het proberen weg te drukken, wat niet zo makkelijk gaat. De hele wereld kan zeggen dat je hetero bent, ook jij. Maar wanneer jij in paniek zit ben je daar toch niet zeker van.

Dus: Waarom is het zo'n angstaanjagend idee dat je misschien gevoelens voor mannen én vrouwen zou kunnen hebben?

Wat is het ergste dat er kan gebeuren?

Je kerk?

Indien je nog geen kerk bezoekt: Begin daar eens mee. Er zijn er genoeg in Rotterdam.

Al moet je dan wel ongelooflijk vaak het toilet schoonmaken, en waarschijnlijk, als enige vrouw, dan ook zelf.

Daarentegen leveren 4 mannen 4 inkomens en kun je ook gewoon een schoonmaakster inhuren.

[/stomme argumenten]

Ben ik trouwens de enige die zich ergert aan het woord 'Moslimse'?

Hmm... Hij is wel een beetje laat met zich verdiepen in de katholieke leer...

Maar beter laat dat nooit, en fijn dat hij tot inkeer is gekomen.

Nynthe is een fantastische meid. Een jaar of 5 voor het eerst ontmoet op een credible meet, ik vond haar gelijk geweldig ^^

Al vind ik haar niets van een Rog hebben, na 8 jaren verdient zij toch een veel eervollere status!

Als ik bij haar ben, is het altijd goed. Of het nu dikke tranen, of de slappe lach is, het is goed.

(Ik kom binnenkort naar jou? Betere tapas! ^^)

O, vandaar dat je er niet op reageerde

@Benedictus: Wat een ramp. Echt. Vooral dat dat pas over een paar jaar mag...

Zo één ken ik er ook nog wel. Ex-vriendje: Ik wil tijdelijk uit elkaar zodat jij aan jezelf kan werken.

Dat was het begin van het einde. En maar goed ook, het is nu zo'n 5,5 jaar verder en ik ben nog lang niet waar hij wou dat ik zou zijn. Als dat ooit gaat komen.

Zou een lange break zijn geweest.

Paul denkt dat Nynthe van middelbare leeftijd is? Daaruit kan ik concluderen dat hij echt niet wijs is

Krijgt regelmatig commentaar op zijn opstaande kraagje, en trekt zich daar niks van aan (GO PAUL!)

En dat onderschrift.... Wie is grace? En wát heeft ze met m'n hart geflikt?

Roaaaaarrrr....

Sorry sorry sorry mensen! Ik ben al 1,5 week niet thuis geweest, crisisopname :/

In een diepe roes -waarvan het goed mogelijk zou zijn dat deze gecreëerd was door de 85 jaar oude wijn- lag Felice in haar toegewezen bed, al was het kussen onderhand ontsnapt aan haar onstuimige gewoel.

Waarschijnlijk sliep ze, er stroomden warrige flarden van verhalen door haar hoofd, of ze was écht heel dronken.

De man die naast haar had gestaan in de galerij knielde voor een graf, terwijl hij mompelend een cactus plantte, waarvan de stekels overdekt waren met een druipende, paarse vloeistof.

Felice draaide zich weer eens om, en ook haar deken had genoeg van het gewoel, en gleed ook richting de vloer.

BONK! Ze schrok wakker, wat was dat?

Dan is het misschien handiger om zijn post te citeren, in plaats van die waarop je niet reageert.

Matteüs 18:9 Als uw oog u doet struikelen, ruk het uit en werp het van u. Het is beter voor u met één oog tot het leven in te gaan, dan met twee ogen in het helse vuur geworpen te worden.

Zou het?

Je begrijpt wel dat je op een bericht van 4 jaar oud reageert waarvan de schrijver al lang niet meer actief is?

Dunno?

Heeft iemand nog een beter aanbod?

Terwijl Felice glazig voor zich uit stond te staren (het schilderij was haar aandacht een aantal minuten geleden kwijt geraakt) merkte ze dat er iemand vlakbij haar kwam staan. Zo af en toe voelde ze zijn ogen priemen...

Toen ze opkeek zag ze in de eerste instantie een overdaad aan veren. Ze knipperde even met haar ogen, het leek onmogelijk dat een pauw van deze omvang zomaar losgelaten was in het gebouw. Er bleek een keurig uitgedorste man te staan, bleek, maar met vuurrode lippen, en een blauw met paars masker. Hij bestudeerde het schilderij naast haar terwijl hij aan zijn wijn nipte.

De man keek ook op. Na een ogenblik, waarin ze hem schattend opnam, besloot ze te vragen wat hij van de inhoud van de schilderijen in de galerij vond.

De man had haar even aangekeken en de zaal verlaten.

"En dan probéér je tenminste een gesprek aan te knopen", dacht Felice geïrriteerd.

Is twijfel nog steeds zo fout wanneer je, als christen met je twijfels, vragen en onzekerheden naar God gaat?

Ligt het er niet aan wat je er mee doet, in plaats van het kale feit dat het bestaat?

Er is ook veel ziekte en ellende op de wereld. Ik heb jou, Eulogía, vaak horen zeggen dat dit niet van God komt, maar van de duivel. Maar hoeveel mensen zijn er geweest, die juist door hun ellende op zoek zijn gegaan en God hebben gevonden?

Niet het feit dat het er is maakt dat het 'goed' of 'slecht' is, maar wat je er mee doet.

Gelooft iemand nu echt dat dat een 'foutje' is?

Mooi zo Welke cupmaat heb je nu?

Ik ben ook zo'n grapjas, ik liet laatst mijn cupmaat opmeten en man o man, wat heb ik me altijd gruwelijk vergist. Heb je ineens cup 75G.

Daar ben ik net vanaf! 75F dus..

Enneh... Sterkte

Bij een overwegend in bruintinten geschilderd portret stond een jonge vrouw gekleed in een rode jurk geïnteresseerd te kijken. Haar donkerbruine haren waren perfect opgestoken en aan haar vinger glansde een robijn.

Ze leek zich weinig bewust van de toespraak die aan de andere kant van de zaal gehouden werd, of deed in ieder geval alsof.

Felice zuchtte. Als achter- achter- achterkleindochter van een ooit te benoemen kroonprins leek zelfs haar aanwezigheid op feesten als deze nog steeds verplicht te zijn.

Ze was geen invloedrijk persoon, bekleedde nergens een hoge positie en was niet geïnteresseerd in handel. Afstammen van een mislukte troonopvolger bleek voldoende te zijn om verplichtingen als deze opgelegd te krijgen.

Vergane glorie, na een schandaal dat iets te maken had met nageslacht bij vrouwen die beslist zijn echtgenote niet waren werd de man in kwestie gedwongen afstand te doen van het koningschap en werd zijn jongere broer gekroond.

Felice vermoedde dat ze eerder uitgenodigd werd ter decoratie, dan dat er daadwerkelijk verwacht werd dat ze iets kon betekenen.

Ze nam een glas wijn aan van de lakei, bedankte hem vriendelijk, liep naar het volgende schilderij om weer de valse indruk te wekken dat ze interesse had in de werken van -naar verluidt- de dronken man die zich staande leek te houden aan de mantel van een gebeeldhouwde man.

Wheuj, wheuj! Ik pas weer in een cupmaatje kleiner |P

(Sorry voor de nutteloze informatie, maar ik móest 't ff kwijt )