BookerT

Je weet het nooit he in die Colombiaanse jungle.

Misschien lijd hij wel een dubbelleven met veel seks en drank en durft hij zich niet meer te vertonen

The Human League.

Misschien zit hij wel ondergedoken....of is hij ontvoerd door maoistische rebellen...

Ik gebruik het vooral om contact te houden met mensen die ik anders niet zo vaak spreek. Maar ben er niet gek op.

Ik sprak gisteravond in mijn bed met God, en het maakte me rustig.Maar wat ik me afvraag, in hoeverre geeft God rechtstreeks antwoord?Zo heb ik een tijd in evangelische kringen rondgehangen en daar waren ze van mening dat God door je gedachten kon spreken, iets wat ik al heel erg tricky vond,omdat je jezelf zo makkelijk kan bedriegen.

Ik geloof best wel dat God nog tot mensen wil spreken, maar hoe en op welke manier is mij niet duidelijk.

En Zelda, maar dat is niet online.

Call Of Duty 2 is wel vet online, heb het al een tijdje niet meer gespeeld echter...het is een oud spel maar het blijft vet

ik ben daar te vinden onder de namen 'Caudillo' en 'Contra'

Neo-marxistisch gelijkheidsgeneuzel in een christelijk jasje. Wat walg ik daar van.

Ah, MewithoutYou, daar heb ik ook nog wat van in de kast staan.

Nee Juist de commerciele new wave meuk.

Talk Talk en Tears For Fears

Ik ben echt een perfectionist vrees ik, ook in geloof.

Ik hou er juist van mensen te beschrijven die net een beetje anders zijn, die net iets hebben wat verwondering of afkeer oproept als het ware

Religie is voor mij hetgeen wat ik niet op een rationele manier kan verklaren.Mijn geloof is een klein geloof, maar het is er. Alleen met de uitwassen er van(de Westboro Baptist Church en dat soort ongein) heb ik vrij veel moeite mee.Toch, als er na dit leven niks meer is, toch zou ik ook daar troost in kunnen vinden, omdat je dan simpelweg niks meer VOELT. Maar goed, eigenlijk weet niemand wat er na dit leven is, we hebben alleen een idee en een vermoeden, maar kunnen het never nooit rationeel verklaren. En dat hoeft ook niet.

Wat doet een documentalist?

Ik ben best wel een nachtmens eigenlijk. De nacht heeft een soort romantiek. Als ik alleen op mijn balkon sta en de wind door mijn weelderige haarbos laat waaien, word ik helemaal vrolijk van binnen. De belprogramma's op Radio 1, de huisgenoten waar je geen last van hebt omdat ze slapen,de koelkast die je straffeloos leeg kan halen, heerlijk!

Als ik schrijf is dat ook vaak 's avonds of 's nachts.Wie herkent dit?

Maar het probleem is dat niet heel de wereld opbouwend is. Zo heb ik een verhaal in mijn hoofd wat gaat over verlies en berusting daar in. Het leven is voor mij een constante cirkel van winnen, verliezen, en opnieuw beginnen....Bijbelverhalen zijn immers ook niet altijd opbouwend....En wat moet ik me voorstellen bij opbouwende fictie? En hoe zorg je er voor dat diezelfde fictie niet moralistisch word?

Ik wist niet waar ik het neer moest zetten; daarom maar in vrije tijd.Ik houd zelf nogal van schrijven en hoor ook wel van mensen dat ik het ook wel kan(al ben ik er zelf nog niet geheel van overtuigd)...

Maar dan is nog de vraag; in hoeverre kun je je fantasie de vrije loop laten gaan en kun je bepaalde personages laten bestaan? Ik ben zelf een enorme neuroot, en dat merk ik ook wel terug in mijn geloofsleven, me sterk afvragen of iets ethisch is. Ik hoor wel eens van anderen, dat waar ik een te groot geweten heb, anderen misschien weer iets te makkelijk zijn en dat je daar toch balans in moet zien te vinden.

Ik zou het zelf helemaal niet erg vinden om een verhaal te schrijven over een misantropische clown en dan een heel grimmige sfeer neer te zetten met zwarte humor. Maar goed, dan krijg je weer de vraag, in hoeverre is dat ethisch? Het zijn mijn personages dus ik mag er alles mee doen wat ik wil, maar toch.Ook houd ik heel erg van ironie en ook met betrekking tot geloof. Reve was iemand die dat goed kon.Overigens ben ik nog eens van plan wat meer van Jan Willem Otten te lezen, een tot het katholicisme bekeerde schrijver.Ik weet vrij weinig over hem, maar ben benieuwd hoe hij zijn geloof in zijn schrijven integreerd.

Ik voel er steeds meer voor om me gewoon over te geven aan de Kerk en haar leergezag, maar bovenal aan God IK denk nu, na een korte periode van twijfel, dat het geen slechte keuze is.

Ik heb wel vaker momenten van twijfel, maar niet zo sterk als nu, maar ik ben op de goede weg denk ik....

Ik ben net het Mattheus evangelie aan het lezen...

Langzaamaan begint er een beetje licht aan de horizon te komen, zeker met wat ik vandaag ervaren heb

Gevoel is natuurlijk niet altijd onzin, maar er teveel van uit gaan is misschien gevaarlijk. Met de ratio heb ik vanalles geprobeerd, en tot op een zekere hoogte heeft het me ook geholpen, maar juist vandaag , op weg naar mijn werk, ervoer ik een diepe rust toen ik tot Christus bad. Ik wil op Hem vertrouwen, hoe dan ook, en vertrouwen op dat wat Hij zegt waar is, juist omdat ik merk hoeveel Hij van me houd.

Ik heb alleen de eigenschap dat ik alles moet overwegen, wikken en wegen tot dat ik een ons weeg, en overal zie ik wel beren op de weg verschijnen. Momenteel weet ik het gewoon even niet meer. Ik bid omdat het me rust geef, maar wil meer dan alleen rust.Ik wil zekerheid.En misschien is dat inderdaad voor een groot gedeelte een rationele keuze.

Nou ja, in de christelijke optiek IS Jezus God he...dat zou niet veel uit moeten maken, of ik heb het weer eens verkeerd begrepen

Even een gevoelsargument : (wat in principe geen argument is, ik weet het)

een vriend van mij is hindoe, hij heeft ook allerlei beeldjes op zijn kamer. Ik voel op een één of andere manier dat er iets kwaads van uit gaat, maar ik kan de vinger er niet op leggen, meer zo'n kil en koud gevoel.

Als ik al mijn spirituele ervaringen naast elkaar leg, zie ik dat ik die gevoelens bij Jezus, Maria en Sint Jozef niet heb....Ik voel zelfs veel liefde als ik tot Jezus bid, maar ik probeer alles rationeel te verklaren en ik loop er een beetje in vast...het feit dat er een God is die zoveel voor je over heeft, is een beetje eng...Gebed blijft welkom...

ik zie meer waarheid in het katholicisme dan in mijn oude baptistenkerk, maar er is nog een bepaalde schroom om mezelf een gelovige te noemen....wil het zo graag...ik vind het frustrerend

Ik geloof in God omdat ik niet anders kan en

Hij me al vaak uit de brand geholpen heeft.