GeheelAnders

Weet ik niet, zijn we het ermee eens dat de oerknal in feite dus een hele zooi energie was die zich (om welke reden?) besloot om te zetten in materie. Deze materie werd van elkaar afgeslingerd door een massive buitenwaartse kracht. (welke, zwaartekracht was bekend, maar bestaat er ook anti-zwaartekracht?) Inmediate daarna is alle ruimte die er was zich uit gaan zetten en heeft zo de materie die in deze ruimte zweefde meegedragen naar 'verder weg'. (waar is de uitwaartse kracht nu?) Op dit moment (heden) maakt het niet uit waar je je in het universum bevindt, je zal altijd alle materie van je af zien bewegen. Er is dan ook geen middelpunt. Toch?

Vragen zat aan mijn kant. (ben ook beetje leek, erg geintereseerd, maar wel leek.)

Leg dat gedoe over 2d-3d nog eens duidelijk uit, snapte er niks van, had het heelal eerder geen hoogte of geen lengte? En wat is ruimtetijd nou precies?

Zo als je ziet, vragen zat.

Geheel Belangstellend.

aha... Snappem.

Dus geen super-zwaartekracht, maar een super-buitenwaartse kracht.

Wever,

gave stof die je post, vind het echt interesant. Wat ik alleen mis is de link met de big bang...

Dan zou toch alles naar één punt getrokken moeten worden ipv uitdijen?

Vraagje over de rubberen-mat kwestie... Sterren bevinden zich toch in dezelfde dimensies? Als zich een ster in de ruimte bevind kan er toch niks anders zijn op diezelfde plek? Voorbeeld: Als ik een knikker in een glas water gooi, moet het water toch aan de kant? Hoe kan dan de ruimte onder een ster vandaan vloeien?

Of is de ruimte waarover we het hier hebben geen 'materie' maar alleen 'ruimte'..?..

Hmmm, ik geloof dat ik mn eigen vraag al beantwoord heb...

God past zeker goed in het oerknal model, juist, zonder vind ik het een moeilijk te geloven verhaal. (nogmaals, misschien door gebrek aan kennis, maar tot zover...)

@AleCrow

Oh, ja, dat is wat Einstein uitgevogelt heeft. Dus de energie is er altijd al geweest?

Was er nou een ruimte voor de big bang waar deze energie zich kon manifesteren? Als er dan ruimte was, bevatte deze ruimte al atomen of niet? En wat heeft deze energie zodanig opgeladen om op een bepaald punt tot ontploffing te brengen? Vast geen fietsdynamo...

Haha, jij hebt vast een spirit-filled spamfilter... hehe...

Niets heeft geen ruimte en geen tijd, uit het niets als zelfstandig naamwoord kan dus onmogelijk iets ontstaan. Er moet dus altijd al iets geweest zijn. Eeuwig. Een oneindigheid aan tijd.

Waar kwam dit iets vandaan? Er moet dus of een oneindig lange reactie hebben geborrelt in de atmosfeer, of iemand heeft de trekker overgehaalt. Toch?

Maar het is inderdaad erg moeilijk om te kijken wat er voor de mens, laat staan voor de bacterien was.

Zoiets wordt indersdaad gezegd, dat de materie niet meer wordt. Alle materie die er nu is was er altijd al, alleen compacter.

Misschien ben ik nu te agressief, sorry dan, maar ik vind het zelf, misschien door gebrek aan de juiste kennis en bevooroordeeldheid, echt een onsmakelijk onmogelijk verhaal.

Oh ja, daar heb ik bij stilgestaan en dat is ook absoluut mogelijk. Of beter gezegt, noodzakelijk, want zonder een losstaande intelligentie is het hoe je het ook wend of keert een te kleine kans om wetenschappelijk genoemd te worden. (Al worden er hele mooie dingen bedacht om die gaatjes dicht te 'knippen en plakken'.)

Ghan.

(PS. Thanx voor je uitleg over theorie, ik dacht echt dat het alleen maar giswerk was.)

Okee, nu is dit lullig om te zeggen als christen, maar het is dus allemaal net zo theorie als dat het scheppingsverhaal theorie is, maar dan zonder miljarden christenen die hun God wezenlijk ervaren?

(no offence)

Waren er vroeger geen timmermannen dan? Of doel je hier op jezus?

Ik heb zo kunnen manipuleren dat ik elke fout op een ander kon duwen en zo, dat iedereen, door mijn argumentatie, geloofde dat zij de schuldige waren. Toch wist ik wel beter.

Ik kan God ervaren, en ondanks dat menselijk denken daar niet bijkan en dus met andere (vierdimensiegebonden) argumenten mijn ervaring teniet kan doen, als ik iets zo aanwezig ervaar telt dat zwaarder dan woorden.

En als alle ruimte er al was, maar geen materie, waar kwam deze materie dan zo plotseling vandaan?

En als de ruimte er niet was waar is alles dan ontstaan? Nergens, want er is niks om het uit te doen ontstaan, toch?

Dit is actie-reactie voor elke reactie is een actie nodig, waarop regeerde de oerknal?

Ghan.

Ben het er mee eens. Wat jij echter verondersteld is dat alle ruimte er altijd al was en dat alleen de materie ontstaan is (of 'vrijgekomen' of hoe je het wil noemen). Was het niet zo dat er niks was, ook geen ruimte, en dat alles ontstaan is bij de oerknal? De allerbuitenste laag van het universum is toch ondoordringbaar (in elk geval, tot zover)? Of heb ik het grandioos mis?

Okee, thanks, ik dacht het als volgt:

als de grens van het universum terug 'krimpt' tot het 'middenpunt' is dat vast de plek waar de big bang heeft plaatsgevonden, maar uiteraard was er toen nog geen ruimte.

Is er geen plek aan te wijzen waarvan we met zekerheid kunnen zeggen dat het aan alle kanten precies even ver van de 'grens' van ons universum af is?

Ghan

Ben bezig met een verslag voor school en ik vroeg me af of het bekend is wat het middelpunt is van het universum? Is dit ook hetzelfde punt als vanwaar de explosie zich verspreid heeft?

Ik weet niet of dit forum bedoeld is voor deze vragen, maar wist even niets anders...

Wie heeft er info of een site over dit onderwerp? Kon zelf niks vinden...

Ik geloof wel omdat ik de relatie hoger acht als het rationele.

Geheel Anders

(zie ook signature)

Toch is dit het hele idee. Om van iemand te houden moet je hem kennen, om iemand te leren kennen moet je omgaan met deze persoon. Omgaan is in mijn opinie tijd doorbrengen met... Ik heb er ff over gedaan, maar hoe meer tijd ik, geloof of ongeloof, met God doorbracht, hoe meer ik Hem leerde kennen en hoe meer ik van Hem ging houden.

Geheel Anders

Vergeten we hier dat Hij gekomen is naar Gods plan op Gods tijd, of ligt dit aan mij?

Ik heb in het begin God ervaren zoals oikie dat ook heeft. Ik had een aardige puinhoop van mijn leven gemaakt die ik zelf niet kon overzien. Denk aan dingen als drugsgebruik, haat tegen veel mensen, onvergeven en onvergeten ruzies, kapotte relaties etc. Ik heb God op een avond toegelaten mij te helpen opruimen, ik geloofde toen nog niet echt in hem. Ik heb toen in één jaar heel veel moeilijke dingen meegemaakt waarvan ik op de een of andere manier wist dat het God was. Ik wist in al de dingen die ik voor mn voeten kreeg wat ik eigenlijk moest kiezen. Sommige dingen heb ik gelijk gedaan (ruzies opgelost door vergeving te vragen en kapotte relaties weer onder ogen komen), de moeilijkere (angsten, drugsverslaving, pijn uit verleden, echte genezing van wonden) kwamen later en beetje bij beetje kon ik weer genieten van het leven.

Daarvoor was ik hard van binnen, veel mensen zeiden dat er achter mijn ogen een heel leven afspeelde wat er nooit uit kwam. Deels door hardheid, deels door angst en pijn durfde ik ook niet naar buiten. Ik uitte me nooit, behalve door agressie. In de loop van dat jaar merkte dat ik weer kon genieten. Ik kon, serieus, huilen om mooie schilderijen en muziek, ik kon lachen (!) om kinderen en andere leuke dingen. Ik kon eindelijk verwerken wat er zo vast zat in mij, wat ik eerder niet eens kon overzien. Eerder zat ik zo vast in mezelf dat ik nooit écht blij kon zijn, nooit écht vrolijk kon zijn etc. Ik kon wel zo doen, maskers zat, maar echt mezelf zijn, ik wist niet eens wie dat was.

Om terug te komen op je vraag, ik heb God ervaren en ontmoet in mijzelf, in mijn pijn en in mijn angst. Ik heb hem een bewuste avond, min of meer onbewust, achter mijn ogen toegelaten, en Hij is langzaam aan het werk gegaan. Ik ervaar Hem in het feit dat ik nu écht blij kan zijn en écht verdriet kan uitten. In mooie kunst, muziek, mensen en de natuur. Maar bovenal, ik ervaar Hem als ik gewoon simpel in mijn kamer zit en met Hem praat, als ik op de fiets zit en gewoon vertel over wat ik meemaak en wat ik mooi vind en waar ik van baal. Ik voel me zo veilig bij Hem... *Zucht* Maar okee. Let alstjeblieft niet teveel op het eerste deel van de post, ik wil niet de macho uithangen ofzo, het gaat mij erom dat je snapt wat God kan doen in iemands leven.

Klinkt misschien bollig, maar ik zegen je.

Ralph.

Hmmm, you've got me there... Maar dat zou ik zelf echt heel maf vinden... Ik bedoel dit: Ik dien God met een oprecht hart en geloof dat ik dat 'goed' doe (niet arrogant bedoeld). Een katholiek, die ook in dezelfde God geloofd, geloofd ook dat hij dat goed doet. Ik geloof niet dat God hem of mij tot het hellevuur zal verwijzen omdat zijn oprechte geloof niet goed genoeg was ofzo...

Ghan.

Kom ik weer met mij ruimteopslokkende posts...

Een creatieve uitspatting van mij:

“Zou prinses Sisi zich nooit eenzaam hebben gevoeld?†dacht ik hardop terwijl ik een mooi meisje zag ronddwalen in een veel te groot paleis.â€Ja, ik denk het wel†zei Maria die hardop meedacht. Ik miste mijn vriendin, die ik de afgelopen twee weken niet had gezien en ook de komende negenenveertig uur nog zou missen. “Dan moet ze vast heel blij zijn geweest met die Frans.†“Hmm, die zag ze ook nooitâ€. Ik keek over de Doneau naar het paleis waar Sisi gekroond zou zijn. Ik had zin in een glas rode wijn. “Hier wil ik ten huwelijk gevraagd worden.†Zei Maria. Het was even stil.

Ik dacht aan Barcelona, waar mijn vriendin en ik op huwelijksreis wilden. “Stel je voor Maria.†Zei ik, “Barcelona, de zon is net onder, de stenen van de straat en de huizen zijn nog warm. Je loopt door een smal steegje de maan tegemoet. Links en rechts klinkt verschillende muziek uit de tentjes waar je langsloopt. Je knijpt even in de hand van je liefje, een pleintje komt in zicht. In het midden schittert een lief fonteintje het maanlicht in straaltjes weer het water in. De muziek achter je verstomt. Je lief pakt je beide handen vast en trekt je met haar ogen vol geluk naar de rand van het fonteintje. Behalve het gelukkige gekletter van het water is het stil om je heen, je ziet de maan in haar ogen en intens geluk vervult je.â€

Ik lag inmiddels op mijn rug. Tussen de maan en mij vlogen tientallen kleine vlindertjes die op het licht afkwamen dat de vele beelden en torentjes bescheen. Maria zuchtte, ik droomde.

Uit het venster op de tweede verdieping klonk muziek. Het gordijn achter de serredeuren wapperde naar buiten. Jazz streelde onze oren. Het water van het fonteintje was warm toen ik mijn hand er instak. Ik liet het water even in mijn hand rusten en goot het in haar nek. Ondeugende ogen en een gilletje joegen mij weg van het fonteintje een steegje in, haar lieve lach achtervolgde me. “Ik krijg je wel!†Na een paar bochten hielden de muren naast me op en het strand mat daarachter de zee strekte zich voor me uit. Het water weerspiegelde de maan in duizenden kleine lichtjes. Ik minderde vaart en keek ernaar. Zou Sisi ooit de vrijheid hebben gekend om te gaan waar ze heen wou? Zou ze… Zand kietelde in mijn nek en gleed langs mijn rug mijn kleren in.

Lachend rende ze voor me uit de zee in, onderweg haar shirt en broek van zich af gooiende. Het maanlicht was mooier op haar dan op alle zeeën in de wereld bij elkaar. Ik legde haar kleren bij elkaar, de mijne erop en rende achter haar aan. “Okee, hou maar op,†lachte Maria, “nog twee dagen. Dan zie je haar weer.†Ze had gelijk, wat zou ik blij zijn.

Geheel Anders 01-06-04 / 14-01-05

(Zo beter Musli?, )

haha, ja hoor. Jezus zegt dat wij (zijn gemeente) Zijn bruid zijn. Het is dus niet zo dat God allemaal verschillende stromingen ziet en de een boven de ander verkiest, maar dat Hij simpelweg Zijn bruid ziet. Eén lichaam.

GeheelAnders