Maus

Hey allemaal,

ik heb het topic vanaf het begin gevolgd en er staan best wel stukjes in waarvan ik denk, zo, toe maar...De meeste stukjes komen eigenlijk op twee dingen neer, met aan de ene kant de mensen die het volledig afkeuren en met mensen die het afkeuren, maar denken dat God het wel vergeven zal.

Een goed punt wat aangehaald werd is: heb je vertrouwen in God als je zelfmoord pleegt? hierop kwam het antwoord dat als je depressief bent je daar niet aan denkt. (en nog meer antwoorden kwamen hierop, maar wil hierop even verder gaan). Sheepie zei dat het allemaal theorie was wat er gezegd werd, hier ben ik het volkomen met haar eens. Als je diep in de put zit en je ziet het helemaal niet meer zitten om verder te leven (of je ziet helemaal geen toekomst meer voor je, komt ook wel op hetzelfde neer), dan zal je niet stilstaan bij alle dingen hierboven beschreven. Jij zit op DAT moment met DAT probleem, de "makkelijkste" weg is dan bijvoorbeeld zelfmoord plegen, je zal niet (lang) stilstaan bij het feit of God het je wel of niet zal vergeven, je hebt wel andere dingen aan je hoofd.

Als jullie een beetje de weg weten op dit forum dan hebben jullie nog een ander stukje van mij kunnen lezen, een stukje gerelateerd aan dit onderwerp, alleen ben ik dan degene die zelfmoord wil plegen. Daarom heb ik dit topic ook zo gevolgd, benieuwd wat mensen ervan zeggen. De reacties zijn heel verschillend, van mensen die het helemaal afkeuren en zeggen dat er geen vergeving voor die zonde mogelijk is tot mensen die zeggen dat er voor elke zonde vergeving mogelijk is. Ik wil mijn kant van het verhaal even toelichten, ik zal niet verder op de problemen ingaan die er bij mij spelen, daarvoor verwijs ik je naar dat topic ("ik wil dood", in persoonlijke problemen).

Vorige week zat ik diep in de put. Het is bij mij zo dat ik in het dagelijks leven alles maar slik, alle kritiek die ik krijg, alle opmerkingen eigenlijk alles. Dit zet zich om in energie, negatieve energie, omdat ik het er niet uitgooi. Die energie komt er op een gegeven moment hoe dan ook uit, dat kan door irritaties naar anderen toe, naar dierbaren (is groot compliment voor degenen die die lading over zich heen krijgen), zoals mijn moeder (en eerst ook mijn vriendin) of naar dingen, zoals een computer of een stoel of iets dergelijks. Je reageert het af, twee jaar geleden was mijn pc de pineut, die weigerde toen dienst, dat was de druppel op dat moment en die moest het ontgelden (die computer is dus ook niet meer bruikbaar). De druppel... de druppel kan op elk moment de emmer doen overlopen, bijvoorbeeld bij een computerspelletje wat niet lukt (dit is dus een klein voorbeeld).

Vorige week kwamen er meer problemen op mijn pad, de problemen hadden zich weer week in week uit opgestapeld en dit keer vele malen erger dan voorheen. Ik zie al weken geen toekomst meer voor me, die toekomst is een paar weken geleden hard onder mijn voeten vandaan geschoffeld. De druppel kwam een week geleden (te lezen in dat andere topic, vind het niet gepast om het daar hier over te hebben). Ik zat op dat moment zo diep in de put en er kwam me op dat moment maar één ding boven: "ik wil niet verder, ik wil dood", de scenario's (van het zelfmoord plegen) in mijn hoofd waren weer snel gezet, het was dat ik thuis zat achter mijn pc, het hoeft dus maar op een moment te gebeuren dat ik in zo'n scenario zit (hier bedoel ik mee, zo'n moment dat je op straat loopt en voor een auto springt of een moment dat je op een flat staat en er af zou springen), dan is die stap snel genomen. Dit is mijn verhaal, ik weet niet hoe dat bij anderen zit, maar zo zit dat bij mij. de druppel hoeft maar op het verkeerde ogenblik de emmer doen overlopen en een ogelukje zit in een klein hoekje.

Op dat moment zat ik niet te denken van zal God het me vergeven, nee je zit in een vicieuze cirkel, je ziet op dat moment alleen je eigen problemen en wil daar vanaf, je ziet het niet meer zitten. Alles daaromheen zie je maar vaag.

Toen ik dit topic las, ben ik er nog dieper over gaan nadenken. Over het moment dat ik die gedachten had en over hoe het daarna verder zou zijn gegaan met mijn dierbaren. En over God, wat zou Hij ervan vinden, zou Hij het je aanrekenen, hier kan ik moeilijk uitspraken over doen, dat weet ik simpel gezegd niet. Zou ik in de hemel komen als ik zelfmoord had gepleegd? Was ik toerekeningsvatbaar? Nogmaals, dat weet ik niet en als tip ga geen God spelen. Geloof ik in God, ja ik geloof in God! Heb ik zelfmoord gedachten, ja ik heb zelfmoordgedachten (gehad). Gaan die twee samen, ja die gaan heel goed samen, want God wil er voor je zijn, ook als je het moeilijk hebt en ZO diep in de put zit als ik op dat moment en het had fout kunnen gaan (als ik op een andere plaats was geweest), als die keer ooit nog komt (kan dat gewoon niet zeggen, omdat die momenten er in mijn leven zijn), heb ik vertrouwen in God, dat Hij het mij zal vergeven.

Saartje, het stukje wat je hierboven schrijft, vind ik heel bemoedigend, God is er namelijk ook voor mij, dat weet ik, God is er voor iedereen, ook voor iedereen die Hem nodig heeft. Zelfmoord hoeft niet, maar daar zal je op die momenten niet aan denken.

Ik vond het goed om mijn verhaal hier neer te zetten. Ook omdat dit ander licht op deze kwestie brengt. Zodat je ziet hoe of wat er in iemands hoofd omgaat die die gedachten heeft. Ik hoop dat ik hiermee niemand tegen het hoofd sla, want dat is niet de bedoeling van deze reply.