Dorian

Daar geef ik je helemaal gelijk in Sheepie, zo had ik er nog niet over gedacht. Dank je wel. Groet Dorian

In mijn interpretatie van de bronnen was het Jezus/God zelf die ervoor koos om te sterven, dan wel zijn aardse gestalte op te geven. Als de duivel Hem liet sterven, dan gebied de duivel God. Dat zou betekenen dat de haat van Satan machtiger is dan Zijn Liefde. Dat is iets dat ik niet wil of kan accepteren.

Mijn bedoeling is om beter begrip te krijgen voor Judas' daad. Want ik vind dat we niet moeten haten, al helemaal niet iets dat we niet begrijpen.

Het verheerlijken van Satan gaat mij uiteraard ook te ver, als ik er overna denk is haten juist het verheerlijken van Satan, want dat is waar het bij hem om gaat. Er moet ergens een weg zijn tussen haten en verheerlijken.

Ik merk dat jullie allemaal van mening zijn dat Judas iets slechts heeft gedaan, iets zondigs. Ik ben toch nog steeds van mening dat judas iets moois heeft gedaan, of moeten doen van God. Hij heeft heeft ons verlost. Of hij heeft in ieder in belangrijke mate bijgedragen aan Jezus zijn sterven aan het kruis, waardoor wij nu verlost zijn van de erfzonde die op de mensheid ruste vanaf de verschopping van Adam en Eva uit het Paradijs. Of zie ik dat verkeerd? Nu twijfel ik daar weer aan.

Mijn vraag blijft hetzelfde, waarom haten we degen die medeverantwoordelijk is voor onze verlossing?

[ff tussendoor, ik geloof dat ik deze topic onder een ander hoofdstuk had moeten starten, twijfel ofzo. Mijn excuses voor deze misplaatsing.]

Op dinsdag 07 december 2004 22:50:35 schreef Sheepie het volgende:

Judas is hier 'de zonde' in levende lijve; het afwijzen van God. /quote]

Ik snap je niet Sheepie, bedoel je dat de zonde an sich medeverantwoordelijk is voor onze verlossing van diezelfde zonde?

Een tijd lang hing er op het Centraal Station in Amsterdam (en vast ook op veel andere plekken)een reclameposter met de volgende tekst: "Jezus is ook voor jouw zonden aan het kruis gestorven". Deze poster heeft mij aan het denken gezet. Het is natuurlijk geweldig dat Jezus ons met Zijn dood van al onze zonden heeft verlost. Er is echter een detail dat mij dwarszit.

Dat detail is Judas. Hij leverde Jezus uit aan de farizeeërs die Hem vervolgens om brachten. Hiermee werd Judas een enorm gehate persoon. Zelf heeft hij het niet meer meegemaakt, want hij kreeg zo’n berouw dat hij zichzelf aan de hoogste boom heeft gehangen. Maar moeten we hem niet ontzettend dankbaar zijn? Zonder hem was Jezus niet gekruisigd en dan waren we nooit verlost van onze zonden. Was zonder hem de profetie ook uitgekomen? Mijn grote probleem is, waarom haten we diegene die medeverantwoordelijk is voor onze verlossing?

Telkens als ik hierover nadenk kom ik in een spiraal van gedachten, en kom ik geen stap verder. Het heeft me ook enorme moeite gekost om hier een beetje een coherent verhaal neer te zetten. Ik hoop dat jullie reacties mij verder helpen bij het doorgronden van dit probleem. Of misschien wordt ik zelfs overtuigd van een compleet nieuwe kijk op Judas en zijn ‘verraad’

Groet Dorian

puur hypothetisch, wat als Tolkien wel occulte bedoelingen heeft gehad met zijn epos?