Lalala93

Kan ook, tis maar net hoe je het noemt. Ik denk dat de meeste mensen het gewoon hetero vinden, want de meesten hebben dat wel een beetje.

Hoi iedereen,

Echt fijn om al die verhalen van andere mensen te lezen en te weten dat ik niet de enige ben. Afgelopen zaterdag had ik jeugdclub en het thema was angst. Nouja, jullie raden het al, denk ik. Ik heb dus verteld waar ik mee zat, toen is er voor mij gebeden en sindsdien heb ik geen last meer gehad van de gedachte dat ik mogelijk lesbisch zou kunnen zijn. Ik weet wel bijna zeker dat ik hetero ben, en ik heb nu ook zoiets van: mocht ik toch bi zijn (lesbisch ben ik zeker weten niet, daar ben ik inmiddels wel achter), dan is het gewoon okee. Ik kan mezelf toch niet veranderen en er zijn heel veel mensen die niet 100% hetero zijn. Het voelt echt fijn om er nu gewoon vrede mee te hebben.

Het hele fenomeen angst is helaas nog niet weg, ik heb afgelopen wel wat paniekaanvalletjes gehad, omdat ik voor mijn herkansing natuurkunde ging leren en het soms helemaal niet lukte. Ik had vandaag dus die herkansing en hij ging eigenlijk best wel goed, in tegenstelling tot wat ik dachtte (ik had eerst een 2.8, terwijl ik normaal echt nooit onvoldoendes voor dat vak haal ). Ik had heel toevallig ook mentorgesprek vandaag (moet iedereen doen) en toen heb ik verteld wat er dus allemaal speelt. Het was een heel goed gesprek en het komt er dus eigenlijk op neer dat ik totaal niet onzeker hoef te zijn, omdat ik hele goede cijfers haal over het algemeen. Dus ik voel me nu echt stukken beter, enzo.

@annzie: Klopt inderdaad! Zoals je kan lezen in mijn verhaal heb ik er nu ook gewoon vrede mee. Maar ik denk toch dat ik hetero ben, eigenlijk. Misschien met een heel klein mini-beetje bi, maar dat noem ik hetero.

@Chealder: Ik heb inderdaad ook vaak op school behoefte aan rustmomentjes. Ik zit op een school met 2500 mensen (nja, 2 scholen eigenlijk in 1 gebouw, maar alles loopt kriskras door elkaar), dus dat is best wel druk, ja. Ik ga vaak even naar de wc en dan even lekker van de rust daar genieten. Dat helpt heel goed bij mij.

@wees een licht: Worstel je er nog steeds mee trouwens?

En dankje, het deed me echt goed dat je dat zei. Ik denk dat daar ook een beetje het probleem, dat ik te hoge verwachtingen van mezelf heb, ofzo.

Het gesprek bij de psych ging op zich wel goed, alleen het is een man en ik vind het eerlijk gezegd makkelijker om dit soort moeilijke dingen met een vrouwelijke psycholoog te bespreken. Maar hij is best aardig, hoor, daar niet van.

Sorry, beetje laat, maar ik had het nogal druk de laatste tijd.

@meisje-41: Ja, is goed, hoor. (: Ik ben alleen wel bang dat ik mezelf dan heel erg met je ga vergelijken en dan over de verschillen weer bang wordt ofzo, maar ik denk toch dat het goed is om er met iemand die hetzelfde probleem heeft, over te praten.

Ik heb ook al mijn intakegesprek bij de psycholoog gehad, dus ik hoop dat ik daar ook wat aan heb dan.

Alleen mijn vriendinnen denken volgens mij ook dat ik bi of lesbisch ben, omdat ik op dingen als liefdesgebied (over jongens voor de duidelijkheid) gewoon niet zo goed weet wat ik moet zeggen of hoe ik moet reageren, omdat ik dus de hele tijd met die angst in mijn hoofd zit. Sowieso zit ik op dat gebied op een hele andere frequentie, omdat het voor mijn vriendinnen normaal is om seks te hebben en als hun verkering uit is, binnen een week weer een nieuwe vriend te hebben. Voor mij niet dus, omdat ik christen ben. Maar het is allemaal zo vermoeiend en ik word er echt niet goed van.

Wel spannend zeg! Ik weet wel een beetje hoe je je voelt, ik heb hetzelfde driekwart jaar terug ook gehad. Toen durfde ik het ook niet te zeggen, maar het kwam ter sprake omdat hij (mijn beste vriend dus) begon over hoe het met mij in de liefde was, enzo. Toen bleek dat hij mij ook leuk vond, ook al had ik dat totaal niet verwacht, omdat hij het niet liet merken. Tis uiteindelijk niks geworden vanwege verschillende redenen, maar ik kan dus wel uit ervaring zeggen hoe spannend het is om zoiets te vertellen aan een hele goede vriend van je.

Ik zou, zoals al eerder gezegd, gewoon de sprong wagen. Als hij jou ook leuk vindt, is dat heel mooi, maar als hij jou niet leuk blijkt te vinden, denk ik dat jullie er samen wel overheen komen. De vriendschap zal dan wel anders zijn, maar als jullie écht goede vrienden waren, is de kans wel redelijk aanwezig (ik zou zeggen groot, maar ik durf niet te enthousiast te zijn) dat jullie na een tijdje weer gewoon net zulke goede vrienden als eerst zijn. Kan wel een poosje duren (hangt af van de situatie), maar het lijkt me sterk dat als hij je niet leuk vindt, jullie vriendschap ook meteen weg zou zijn.

Nja, ik wil ook gewoon naar een psycholoog omdat dit echt niet de eerste keer is dat ik last heb van paniekaanvallen (ik heb het al sinds dat ik een klein kind ben, alleen is het nog nooit zo erg geweest als nu). Ik wil er gewoon mee kunnen om leren gaan. Want het lukt me gewoon niet om er niet over na te denken. Ik ben vorig jaar ook een tijdje bij een psycholoog geweest, omdat ik toen heel erg last had van angst in sociale situaties (ik was bijv. bang dat mensen me gingen pesten ofzo) wat zich uitte zich in lichte hyperventilatie. Dat gaat nu stukken beter, maar is nog steeds niet helemaal weg.

@meisje-41: Ik herken me ook echt COMPLEET in jouw verhaal! Behalve van dat vriendje, omdat ik single ben, maar voor de rest zou het inderdaad ook mijn verhaal kunnen zijn! Het lucht echt heel erg op dat ik niet de enige ben! Echt rot dat je dat hebt als je bij je vriend in de buurt bent

Ik typ zo wel weer even verder, moet nu eten.

@Nynthe: Ja, ik heb het geprobeerd, maar het probleem is dat ik bij de eerste vraag al vastloop. Want als ik in mijn angst zit, weet ik dus niet of iets waar is of niet. Dan kan ik wel denken aan mijn positieve momenten, maar dan ga ik wel twijfelen of ik het toen wel goed had. Ook vooral omdat ik als ik angstig ben, ik juist meer naar meisjes ga kijken en ik dan elke keer weer angstscheuten krijg. Maar dat komt dus omdat ik er dan op gefocused ben, want als ik positieve momenten heb, doe ik dat niet (of veel minder: niet in de zin van "misschien ga ik diegene leuk vinden", wel alsin "hee, die ziet er leuk uit vandaag" --> maar dat is vrij normaal voor meisjes, ik heb er echt geen bijgevoelens bij). Maar de afgelopen week heb ik eigenlijk alleen maar kutmomenten gehad, dus ik zit er behoorlijk doorheen nu.

Maar het helpt eigenlijk wel heel erg om het op te schrijven, merk ik nu. ^^ Ik voel me al een stuk beter en ik zie eigenlijk ook wel in dat ik af en toe compleet aan het mindf*cken ben. Sorry voor het woord, maar ik weet even geen beter alternatief.

@WonderfulStar: Ik ben er sinds vandaag ook een beetje achtergekomen waar die angst vandaan komt. Ik wil echt zo verschrikkelijk graag kinderen later, ik houd superveel van baby's enzo en het lijkt me geweldig om kinderen te hebben en groot te brengen. En ja, die droom valt dus aan duigen als je lesbisch zou zijn. Want ik vind dat er wel een man bijhoort, enzo. Alleen momenteel heb ik niet echt heel veel behoefte aan een relatie, omdat ik hier dus mee zit.

En ik weet eigenlijk niet waarom ik het zo erg vind als ik óók gevoelens voor vrouwen blijk te hebben. Gewoon een raar idee, lijkt me.

als je dat zegt Lalala93, dan ben ik volledig overtuigd dat jij hetero bent.

Ik snap jouw angsten, want ik heb het soms ook voor. maar de gedachte om een meisje te zoenen, nee dank je:)

Ja, maar ik kan het mezelf dus niet aan het verstand krijgen. :S Want als ik die paniekaanvallen heb, denk ik weer van: zie je wel, ik ben geen hetero. Het is allemaal zo verschrikkelijk verwarrend allemaal, ik wil echt de controle over mijn eigen gedachten terugkrijgen.

Hej Lalala93,

Ik vind niet direct terug of je gelovig bent of niet.

Mocht je gelovig zijn, dan hoef je geen reden tot paniek te hebben. God zorgt ten alle tijd voor jou. Die paniekaanvallen of slechte gedachten komen niet van Hem, maar van Satan. Vraagt God, telkens weer, als die gedachten opkomen om ze gevangen te nemen. Satan wil jou schrik doen krijgen, en twijfelen, maar steek er een stokje voor.

Maar mocht je niet gelovig zijn, dan nog.. Ik kan perfect jouw paniekaanvallen snappen. Ik zit zelf in een woelige periode waardoor ik soms van die paniekaanvallen krijg, of enorme twijfels. Maar ze helpen jou niet vooruit, in tegendeel, zie maar naar jouw proefweek. Probeer ze te onderdrukken, niet negeren, maar er mee omgaan.

Je zegt dat je bij positieve momenten, zeker weet dat je hetero bent. Schrijf dit anders voor jezelf op. En wanneer de angst terugkomt, grijp naar dit briefje. Dan herinner je je dat je dit wel degelijk hebt neergeschreven, dus dat je zeker weet dat je hetero bent. De twijfels zullen wel afnemen dan:)

in ieder geval, veel sterkte

Ja, ik ben gelovig. Ik vraag ook heel vaak aan God of Hij die angstgevoelens wil wegnemen, maar het wordt alleen maar erger. Soms als ik dan vraag of ik vrede mag krijgen in mijn hart gebeurt het wel, maar heel vaak ook niet. Maar misschien moet ik ook wat meer op Hem vertrouwen, want ik probeer altijd zelf alles in de hand te houden, enzo, maar dat lukt dus niet.

Hej Lalala93,

Ik vind niet direct terug of je gelovig bent of niet.

Mocht je gelovig zijn, dan hoef je geen reden tot paniek te hebben. God zorgt ten alle tijd voor jou. Die paniekaanvallen of slechte gedachten komen niet van Hem, maar van Satan. Vraagt God, telkens weer, als die gedachten opkomen om ze gevangen te nemen. Satan wil jou schrik doen krijgen, en twijfelen, maar steek er een stokje voor.

kan ze daar wat mee? denk het niet

LaLaLa93, ga anders naar http://www.psycholoog.net/forum

daar kunnen ze je beter helpen

Dankje, ik zal eens kijken.

Het is nu trouwens alleen maar erger geworden. Bij elk meisje of zelfs volwassen vrouw slaat de angst me meteen om het hart dat ik verliefd op diegene zou kunnen worden. Het is echt verschrikkelijk om zo naar school te moeten gaan. Ik lijd er echt onder, maar gelukkkig ga ik binnenkort naar een psycholoog (die gast belt me volgende week voor een afspraak als het goed is) Hierdoor heb ik ook mijn toetsweek behoorlijk verknald (niet zo zuinig ook), dus dat geeft weer extra stress.

Maar ik snap het niet. Hiervoor wist ik zeker dat ik hetero was, en nu met die angst twijfel ik heel erg. Alleen als ik positieve momenten heb, weet ik weer zeker dat ik hetero ben.

Ik vind alleen de gedachte al walgelijk.

Nou, sorry, ik kan me niet echt voorstellen om met een meisje te zoenen of er uberhaupt een relatie mee te hebben, het idee alleen al. Dat is dus het enige waar ik wel zeker over ben, ook als mijn angstgevoelens weer opspelen.

@Athman: Het is ook niet zo dat ik dat in 1x heb besloten, ofzo. Er zijn echt nog een heleboel andere kenmerken van hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit waar ik me in herken (ook dingen van vroeger) en andere mensen (mentor enzo) hebben ook weleens tegen mijn ouders gezegd dat ze denken dat ik hoogbegaafd ben. Ik heb me alleen nooit officieel laten testen, omdat zo'n test toch weinig toevoegt.

En ik denk op zich niet veel na over het bang zijn zelf, maar meer over de angst die ik op dat moment heb. Owja, ik ben 17 trouwens.

@Nynthe:

Het nadeel van deze combinatie, hoog sensitief en erg slim zijn, is dat veel dingen die je bedenkt, ook daadwerkelijk zouden kunnen. En door dat je zo gevoelig bent, komen die angsten ook keihard binnen.

Lijken veel angsten totaal ongegrond, als je erg slim bent kan je zoveel verschillende scenario's bedenken, dat het opeens erg logisch lijkt.

Ja, dat is dus ook het probleem. Als ik helemaal in die angst zit, kan ik niet tegen mezelf zeggen dat het maar gewoon angst is, en dat ik me er niks van aan moet trekken, want dan denk ik weer van: Ja, maar stel dat het wel waar is. En zo word ik dus de hele tijd in mijn gedachten heen en weer geslingerd.

Btw, dankje voor dat rijtje! Ga ik zeker uitproberen.

@Vivre_Libre: Nja, ik heb dus nog geen gevoelens ofzo voor meisjes gehad, iig niet zoals ik die voor jongens heb gehad. Maar het is meer dat als ik dan met een meisje omga ofzo en mijn angst opspeelt, dat ik dan gelijk denk dat ik gevoelens voor meisjes heb, terwijl het gewoon die angst is.

Die angst is ook heel wisselend bij mij. Ik kan me gewoon opeens weer goed en vrolijk voelen, en dan zie ik best veel leuke jongens enzo en weet ik zeker dat ik hetero ben. Maar als die angst weer opspeelt, ga ik echt aan alles twijfelen en weet ik het echt niet meer.

Naar een psycholoog gaan ga ik zeker doen, ja. Want ik heb nu dit, maar over een tijdje is het weer iets anders. Hoewel ik dit al best lang heb (2,5 maand). Maar denk je echt dat ik hetero ben? Want ik kan dus echt niet meer normaal met een meisje omgaan zonder dat ik de hele tijd aan mijn angst denk. Ik word er echt gewoon niet goed van.

Hoi iedereen

Ik heb eigenlijk 2 probleempjes, maar het ene probleem komt voort uit het andere. Het zit namelijk zo. Ik ben waarschijnlijk hoogbegaafd (niet officieel getest, maar wel een indicatietest van Mensa gedaan en daar kwam uit dat ik een goede kans zou maken om toegelaten te worden tot die club (hoogbegaafdheidsclub)). Het zou ook best kunnen zijn dat ik hoogsensitief ben, omdat ik heel erg gevoelig ben en me bepaalde dingen echt enorm aantrek (echt teveel af en toe).

Hoogbegaafdheid in combinatie met hoogsensitiviteit geeft vaak angstgevoelens en dat is dus waar ik heel veel last van heb. Ik kan bijvoorbeeld opeens, zonder aanleiding, heel bang worden dat mijn ouders gaan scheiden bijvoorbeeld, en dan ga ik echt op alles letten en steeds meer spoken zien enzo.

Nu komt het tweede probleempje. Ik ben nu op het moment heel bang dat ik lesbisch ben, biseksueel of misschien wel aseksueel. Die gedachte kwam opeens in mijn hoofd en het laat me gewoon niet meer los. Het is zo erg dat ik er misselijk van wordt, de hele dag loop te piekeren en 's avonds moeilijk in slaap kan komen. Ik voel me er echt ontzettend rot over. Ik weet wel dat ik niet lesbisch kan zijn, aangezien ik tot heel kort geleden nog een jongen leuk vond en ik vroeger ook jongens gewoon leuk vond enzo, maar als ik helemaal in mijn angst zit, twijfel ik echt aan alles.

Ik ben nog nooit verliefd geweest op een meisje (ook niet leuk gevonden), maar ik heb wel vaak dat ik een meisje gewoon knap vind (geen bijgevoelens ofzo). Het probleem is dus dat telkens als ik dat denk, mijn angst weer enorm oplaait. Qua jongens heb ik niet snel dat ik iemand knap vind (alleen Robert Pattinson, haha XD), maar als ik diegene beter leer kennen, ga ik hem mooier vinden en uiteindelijk misschien leuk vinden (maar dan moet ik hem wel goed kennen). Ik word dus ook niet snel verliefd, vraag me af of ik het uberhaupt weleens ben geweest, aangezien ik de grens tussen verliefd zijn en iemand leuk vinden niet goed weet.

Tot voor kort vond ik trouwens wel een jongen echt superleuk (bijna obsessief gewoon), maar doordat ik hem tegenwoordig nooit meer zie en heel weinig spreek, is dat eigenlijk een beetje weggevaagd.

Nu is mijn vraag (na dit lange verhaal XD): Zijn de gevoelens die ik heb gewoon hetero of misschien toch biseksueel of aseksueel?

Het zou voor mij echt een enorme geruststelling zijn als mensen dit konden beantwoorden, aangezien ik niet kan relativeren en al helemaal niet als ik angstig ben.

Ik ga ook zeker met mijn probleem (angsten) naar een psycholoog, want dit kan gewoon niet goed zijn.

Btw, om nog even terug te komen op dat vreemdgaan: Ik ben 17 en ik kan zo al 4 mensen uit mijn vorige en huidige kerk noemen die zijn vreemdgegaan, dus christenen hoeven echt geen heilige boontjes te zijn op het gebied van huwelijken en relaties.

Is HB al genoemd trouwens? Dat vind ik ook wel een goede band, hoewel het qua muziek niet kan tippen aan seculiere bands in hetzelfde genre. Zelf luister ik ook Flyleaf, maar niet iedereen vindt dat metal. Verder heb je ook nog Norma Jean, volgens mij is dat ook een christelijke metal band, maar ik ben er niet helemaal zeker van.

Ik heb geen accent voor zover ik weet (ik kom uit Noord-Holland), maar omdat mijn ouders uit Groningen en de Achterhoek komen, kan ik als ik dat wil, wel zo'n accent nadoen. Maar dat is meer gewoon voor de grap.

Hee, wat leuk. Ik zit bij de LEF trouwens.

Succes aan alle examenkandidaten!

Ik hoef volgend jaar pas (nouja, pas, een jaar gaat snel voorbij XD) en dan heb ik mijn VWO afgerond.

Hoi iedereen!

Het is alweer een tijdje geleden dat ik dit topic heb aangemaakt en intussen is er wel redelijk wat gebeurd. Er komt namelijk nog bij dat wij ook best ver van elkaar vandaan wonen (nja, vooral ver met OV, aangezien de bussen en treinen best slecht aansluiten hier en waar hij woont). Het is met de auto ongeveer een uur, maar met OV 2,5 uur van deur tot deur. Best ver dus. We hebben in de tussentijd wel een paar keer in het weekend/vakantie afgesproken, maar het was heel erg moeilijk om "vriendschappelijk" te blijven, aangezien we elkaar echt heel erg leuk vinden. Ik weet dat ik eerder al "nee" had gezegd, omdat ik gewoon teveel twijfelde, maar omdat we elkaar echt gewoon enorm leuk vinden en ook al best lang (5 maanden), heb ik het toch maar een kans gegeven. We zijn dus wel ietsjes verder gegaan (in de zin van lang knuffelen, beetje poken en ook een paar kusjes gegeven), maar niet echt héél ver (geen zoenen ofzo).

Maar goed, we hebben geen relatie ofzo, en dat komt dus voornamelijk door de afstand, maar ik vraag me nu af waar ik wijs aan doe. Met hem afspreken of niet? Want aan de ene kant weet ik dat als we afspreken het toch op een gegeven moment "té gezellig" gaat worden, maar aan de andere kant denk ik ook niet dat het goed is om elkaar heel lang niet te zien. Dat laatste heb ik ook ooit met mijn ex gedaan, omdat ik het te pijnlijk vond om hem te spreken/zien, terwijl we hadden afgesproken om daarna weer vrienden te worden (we waren vóór onze relatie hele goede vrienden), maar die vriendschap is dus door dat tijdelijke verbroken contact stuk gegaan.

Hij weet ook wel dat de kans klein is dat we een relatie krijgen, maar het blijft toch moeilijk.

Ik ben half Gronings (moeder komt uit Groningen), maar zelf gebruik ik ook weleens "moi" als ik daar ben. XD Het is gewoon een coel woord. Er gaat (n)iets boven Groningen.

@Lalala93; Ik las het inderdaad. Doe wat God je ingeeft, want Hij wil altijd het goede voor je

Het voelt aan de ene kant ook wel goed, ik sta namelijk nog steeds achter mijn keuze, maar aan de andere kant is het moeilijk om niet te flirten. Maar goed, het is wel de beste keuze. Ik heb er nu miss verdriet van, maar ik weet zeker dat als ik verkering met hem zou krijgen en het zou op een gegeven moment uitgaan, ik dan nog veel verdrietiger zou zijn.

Bedankt iedereen!

Als christen mag je alleen nog maar psalmen luisteren en zingen, he. Dus werp af die zondige muziekstijl!

Nee hoor, welkom mede metalheadje.

Haha. XD En jeej, nog een metalhead.

Hmm, tis wel zo dat onze vriendschap nu anders is dan eerst. Het is wat stroever nu. Ik denk dat het komt doordat we elkaar niet willen verliezen, dus proberen we extra contact te houden, ofzo. Maar ik heb wél geregeld dat hij met Pasen met mij mee naar de kerk gaat (kwam zo uit). Hij staat er best wel open voor, dat wel, dus wie weet. XD Maar goed, ik ga er niet op hopen ofzo, want dat zou niet eerlijk zijn.

Hoi iedereen

Ik kwam er een beetje laat achter dat dit board er was, terwijl ik al allemaal berichten had gepost, maar okee. Ik zal me even voorstellen. Ik ben Lalala93 (echte naam: Ruth), ik ben 17 jaar, ben een meisje en ik zit in 5vwo. Ik ben een maand geleden gedoopt wat ik persoonlijk als heel mooi heb ervaren. Ik houd heel veel van muziek, zowel het maken (ik drum) als het luisteren (metal/punk/rock) ervan.

Groetjes!