Onwennige tijd

[Redactie 0]

Alweer een nieuw jaar.
De tijd gaat snel, zo constateren veel mensen als ze weer eens naar het vuurwerk buiten kijken of zelf afsteken. Het lijkt maar niet te wennen, hoe snel of juist hoe langzaam de tijd kan gaan.
11 september was alweer meer dan 10 jaar geleden. Prinses Diana is ook al bijna 20 jaar dood. Maar ook zoiets simpels als een film uit 2006, is dus al bijna acht jaar oud. Ãcht jaar oud, terwijl 2006 nog zo recent klinkt. Zo snel blijkt de tijd te gaan.

Toch blijft het iets vreemds, dat de tijd dan weer snel en dan weer langzaam lijkt te gaan en we dat vandaag de dag nog steeds verwonderd verzuchten.
We leven immers al sinds het begin van de mensheid met de tijd en ons begin is al weer heel wat millennia geleden. Zouden we dan inmiddels niet gewend moeten zijn aan de tijdsloop?
C.S. Lewis vergelijkt in zijn boek Gedachten over de Psalmen ons met vissen die constant roepen hoe nat het water wel niet is. Ook dat zou volstrekt onlogisch zijn, tenzij, zo merkt hij op, die vissen eigenlijk landdieren zijn en daardoor maar niet kunnen wennen aan het water.
Het lijkt daardoor wel alsof wij eigenlijk altijd buiten de tijd hebben geleefd en de tijd als een niet echt passende jas hebben aangetrokken.
Maar ook de dood zelf zorgt ervoor dat we de tijd als kort en vluchtig ervaren. Is de dood volgens veel mensen immers niet ook de poort naar de eeuwigheid, die het leven daardoor veel te kort maakt?

Toch is het ook mogelijk een gevoel van tijdloosheid te ervaren, iets van de eeuwigheid mee te pikken. Het luisteren naar ontroerend mooie muziek, het meegesleept worden door een spannend verhaal of het heel geconcentreerd en nauwkeurig uitvoeren van een taak.
Maar ook als je, zoals in het klooster, dag aan dag een herhalend dagritme aanhoudt van gebed, studie en arbeid, hecht verbonden met de seizoenen en de feestdagen, kunnen de dagen zodanig in elkaar overlopen, dat ze één tijdloos geheel lijken te vormen.
Heel de schepping lijkt daarop dan ook ingericht: ze is elk jaar hetzelfde, zodat het gevoel van tijdloosheid wordt opgewekt, maar ook elk jaar weer nieuw, zodat het niet verveelt en de tijdloosheid zin en betekenis krijgt. Dit komt ook weer terug in de liturgie van de kerk.

De eeuwigheid leeft dus al volop in ons en wordt voor een ieder uiteindelijk volkomen werkelijkheid. Iets om je goed op voor te bereiden door alreeds vanuit de eeuwigheid te leven.
Want voor je het weet, wensen we elkaar alweer een zalig en gezegend 2016.

Robert

Omdat ook míjn tijd beperkt is en ik steeds meer andere bezigheden te doen krijg, zal vanaf nu mijn column, als alles goed gaat, elke twéé weken verschijnen en soms ook op vrijdag.

Terug naar frontpage