Klassieke jongerenkerk

[Redactie 0]

Aanbiddingsdienst met Paul Wilbur

De eredienst in een hippe jongerenkerk gaat er toch heel anders aan toe dan een traditionele PKN.
Er staat een band met aanbiddingsleider op het podium die de gelovigen leidt in de aanbidding, de muziek is zowel opzwepend als contemplatief en er is ruimte voor een persoonlijke beleving.
Klinkt toch heel modern, of niet?
Nou, eigenlijk niet.
Eigenlijk is dat een heel klassieke manier van vieren.
In de oude liturgie van de katholieke kerk en in het bijzonder in de liturgie van de oosters-orthodoxe kerk gelden namelijk ongeveer dezelfde principes.
Natuurlijk, de liturgieën kennen veel meer rituelen en vaste teksten, maar er zijn bijzondere gelijkenissen te bespeuren.
Beide kerken kennen namelijk een koortraditie. Dat wil zeggen dat het koor of de cantor de liederen zingt, de priester de gebeden uitspreekt of zingt en het volk bij tijd en wijle wel op het koor of de priester reageert, maar vooral ook innerlijk zich aansluit op het gebed.
De gelovigen op het altaar, op de koorzolder en in het middenschip hebben ieder zo hun eigen rituelen en vormen samen één gebed.

In de reformatie werd dat losgelaten. Men vond dat het volk ook direct moest deelnemen aan de eredienst, zodat onder meer het echt samen zingen werd geïntroduceerd.
Er was dus ook geen koor meer dat elke eredienst alle gezangen zong. Organist en gemeente waren genoeg. En de dominee natuurlijk.
Ook de katholieke kerk wilde altaar, koor en volk meer tot elkaar brengen, en dat leidde tot een herziening van haar liturgie eind jaren zestig.
Zo kun je in dezelfde mis zowel koorzang als volkszang horen en wordt er ook veel meer samen met de priester gebeden.

Het is bijzonder om te zien hoe steeds meer moderne kerken dan eigenlijk weer teruggrijpen naar de klassieke manier van vieren.
Er is vaak onderscheid te zien tussen de band met aanbiddingsleider en het volk dat op eigen wijze zich laat meevoeren door het geheel. Sommige gelovigen staan, sommigen bidden hun eigen gebed, sommigen heffen de handen omhoog, sommigen zingen volop mee, etc.
De muziekstijl kent daarbij een vrij vaste opbouw qua sfeer en thematiek. Je zou kunnen zeggen dat vooral de muziek daar de liturgie maakt en niet zozeer rituelen en vaste teksten.

Wat de meest bijbelse vorm is? Gek genoeg allebei.
De koortraditie stamt vooral uit de tempel, de zangtraditie uit de synagoge.
In de tempel waren het de levieten en priesters die de offers brachten, de zangers die zongen en speelden en het volk dat erbij stond te bidden.
Vaak wordt in de Schrift bij een tempelgebeurtenis het volk ook als laatste genoemd.
In de synagoge neemt echter elke jood deel aan de liturgie, hoewel er vaak wel een voorzanger is.
In de Schrift richt men zich in de synagoge dan ook volop tot het volk.
De tempel representeerde vooral het offer, de synagoge vooral het woord.
De vorm van de liturgie zegt dan ook veel over het geloof van de vierende kerk.
Immers,wat men bidt is wat men gelooft.
 

Robert

Terug naar frontpage

[Michiel 14]

Wat de meest bijbelse vorm is? Gek genoeg allebei.

Hoeven we elkaar daar over niet meer in de haren te vliegen!