Schuldige roem

[Redactie 0]

Scéne uit de film Séraphine

Ze was een hele eenvoudige vrouw, die elke dag schilderde. Ze maakte mooie schilderijen, volgens haarzelf opgedragen door haar engelbewaarder, maar deed dat puur voor haarzelf. Het schilderen bracht haar troost, het gaf haar leven zin. Ze hoefde niet beroemd te worden, ze hoefde geen erkenning voor haar mooie schilderkunst. Ze wilde gewoon schilderen en zich vooral laten inspireren door de natuur. Daar was ze dan ook graag.

Uiteindelijk werd ze ontdekt, zoals men dat noemt, en alles veranderde. Ze begon meer geld te verdienen, zodanig dat ze meer woonruimte kon kopen en haar schilderijen ook groter werden. Maar door ontwikkelingen ging ze zich vreemder gedragen, zeker voor die tijd. Uiteindelijk kwam ze terecht in een gesticht, waar ze geen verfkwast meer aanraakte. Niet omdat dat niet mocht, maar ze kon het niet meer. De inspiratie was verdwenen.

Dit waargebeurde verhaal laat een typisch patroon zien dat je ook nog weleens in kerken tegenkomt. Iemand kan bijvoorbeeld prachtig zingen en doet dat ook vol overgave in de eigen parochie of gemeente, diegene wordt dan ontdekt en vervolgens overgehaald om ook voor andere gemeenten te zingen. Want met zo'n talent kun je immers vele mensen bereiken met het evangelie en wie wil dat nu niet? Zo laat hij zich dan overtuigen.

Hij wordt vervolgens langzaam maar zeker meegesleept in een leven vol reizen, optredens en roem. Sommigen kunnen daar prima mee omgaan, maar anderen verliezen zo toch hun onschuld. Welke onschuld? De onschuld van gewoon willen zingen om het zingen. Zonder roem en zonder vermoeidheid door het vele werk. Gewoon in je eentje, met misschien een paar toehoorders, als een bijzondere vorm van gebed, van meditatie.

Als je een groot talent hebt, hoef je niet altijd vele mensen ermee te bereiken. Al zing je als een engel of schilder je de meest prachtige kunstwerken, ook al zou je inderdaad misschien duizenden mensen kunnen bereiken, dan nog betekent dat niet dat de weg van roem ook jouw weg moet zijn. Want uiteindelijk is er maar één publiek dat er echt toe doet, en dat is God met zijn engelen. En die luisteren of kijken altijd naar je, waar je ook bent.

Robert

Terug naar frontpage