Week in stilte

[LianneD 0]

 

Dit jaar miste ik alle chauvinistische hoogtijdagen: zowel abdicatie en inhuldiging als Dodenherdenking en Bevrijdingsdag gingen volledig langs mij heen. De reden: ik verbleef een week in Taizé. In stilte.

Een week in stilte klinkt als een soort zelfverkozen marteling. Je kunt de regels deels zelf bepalen, maar voor mij hield de week toch echt in dat ik 1. mijn mond hield, 2. mijn mobiele telefoon niet gebruikte en 3. geen muziek luisterde. Volgens velen moet je goed gek zijn om daar vrijwillig aan deel te nemen, maar dat nam ik op de koop toe.

Een week in stilte bestaat deels uit vaste onderdelen en deels uit vrije tijd. Die vrije tijd bleek voor mij niet zo’n probleem, want wandelen in de groene heuvels verveelt niet snel. Ook de drie gemeenschappelijke gebedsdiensten per dag waren geen straf, want in Taizé geniet ik van elk onderdeel van elke dienst. Schoonmaken was ook prima en de zuster wist elke ochtend weer een verfrissende Bijbelintroductie te geven. Tot zover geen probleem dus. Totdat de persoonlijke gebedsmomenten zich aandienden… Het was namelijk de bedoeling dat je twee- of driemaal per dag zou gaan bidden, aan de hand van één van de Bijbelteksten die de zuster ’s ochtends voorstelde.

Een paar keer bidden klinkt wel oké, maar het idee was dat je voor ieder gebedsmoment 30 tot 60 minuten zou vrijmaken. Dertig tot zestig minuten. Dat was slikken. Je zou het niet denken, maar ook na meerdere dagen stilte kunnen je gedachten – althans, die van mij – afdwalen naar de meest onvoorspelbare plaatsen. De zuster moedigde ons aan om toch altijd in ieder geval de tijd ‘uit te zitten’, om zo te leren naar God te luisteren en onze tijd op te offeren aan Hem.

Hoewel dit soms voor enige frustratie zorgde, kon ik door deze vasthoudendheid na een week enigszins verrast concluderen dat ik in zeven dagen veel cadeautjes had ontvangen van God. Cadeautjes, vooral in de vorm van Bijbelteksten die me raakten. Door één of twee Bijbelverzen mee te nemen in je gebed en die als het ware samen met God te overdenken, worden soms onverwacht deuren geopend. Zo begon de aloude gelijkenis over de goede herder (Johannes 10) na een vrij moeizaam gebedsmoment wel werkelijk iets voor mij te betekenen.

Op zondagochtend was het zover: ik mocht weer praten, hardop lachen, internetten, smsjes versturen en mensen opbellen. Toch nog een beetje een Bevrijdingsdaggevoel. Aan de ene kant was ik daar echt aan toe, maar aan de andere kant begon het moeilijkste gedeelte daarmee pas. Ten eerste is het moeilijk om de goede gewoontes die je in een week hebt opgebouwd vast te houden en ten tweede is het vrijwel onmogelijk om woorden te vinden om je stilte-ervaringen met anderen te kunnen delen.

Wat ik toch aan eenieder zou willen overbrengen is dit: probeer het eens. Probeer eens in je gebed te focussen op één Bijbeltekst, die je misschien zelf nooit gekozen zou hebben. Daarmee leg je de bal als het ware bij God en ontstaan er mogelijkheden om het gebed een dialoog te laten zijn, in plaats van een monoloog.

Ik had wel wat uurtjes nodig voordat ik erin slaagde om mijzelf op die manier ook maar een beetje op de achtergrond te plaatsen. Misschien is zo’n week in stilte dus toch zo gek nog niet…

Terug naar blog

[Michiel 14]

Hoe was het om na een week stil te zijn weer in de multimedia te stappen? Was je daarvan vervreemd voor je gevoel of is dan een week te kort? Pak je het stil zitten van 30-60 minuten nu ook op en zo ja hoe dan?

[LianneD 0]

Dat was vooral vermoeiend eigenlijk, haha. Het is (voor mij) te kort om er echt van te vervreemden, maar je ontdekt in zo'n week wel dat het eigenlijk best lekker is om te kunnen concluderen dat dingen ook echt gebeurd kunnen zijn als ze niet op Facebook/ Twitter staan. Aan de ene kant is het wel fijn om weer een beetje op de hoogte te komen van alles en iedereen (je krijgt ook een week niets mee van het nieuws), maar tegelijkertijd realiseerde ik me ook des te meer dat het je veel tijd en aandacht scheelt als je het af en toe links kunt laten liggen.

Die 30-60 minuten red ik niet in m'n dagelijks leven, dus om het haalbaar te houden is het mijn doel om in ieder geval 15 minuten per dag te bidden aan de hand van de dagtekst uit Taizé. Langer mag altijd natuurlijk.