Het vrouwtje

[Redactie 0]

De kist wordt langzaam en plechtig binnengedragen, terwijl een stemmig lied wordt gezongen. Veel droefheid in de kerk, al was het vrouwtje al op wat men noemt een gezegende leeftijd. Vooraan het processiekruis, vervolgens enige acolieten en de in het paars geklede priester, daarachter de kist en ten slotte de directe familieleden. De hele gemeente rijst op uit de banken en werpt alvast wat blikken op de eenvoudige, eikenhouten kist.

Hij was voor velen een bron van inspiratie. Hij streed tegen zijn opponenten en hij streed tegen die verschrikkelijke ziekte. Hij wist vele keren achter elkaar op heroïsche wijze die zware wedstrijd te winnen. Al zijn medesporters keken tegen hem op en zo het grote publiek. Totdat zijn geheim onthuld werd, een geheim dat hij jarenlang meedroeg. Hij maakte een diepe val en werd voorgoed uit de sportgeschiedenis geschrapt.

De eerste gebeden, de lezingen en enige woorden van enkele familieleden. Het vrouwtje bleek een zeer lieve moeder en een zeer betrokken medeparochiaan. Ook deed ze vooral in haar jongere jaren veel vrijwilligerswerk in het dorp en kreeg ze daarvoor zelfs een lintje. Voor haar zeven kleinkinderen was ze een echte oma, bij wie ze altijd terecht konden. Maar toch was ze al die tijd zo gewoon, zo bescheiden gebleven. Iedereen mist haar.

Hij was voor velen een echte kindervriend. Hele generaties landgenoten groeiden op met zijn kinderprogramma’s. Hij bezocht ook ziekenhuizen om de kinderen daar een hart onder de riem te steken en was zo veelvuldig op de televisie. Uiteindelijk overleed hij en waren vele mensen in rouw. Maar nu lijkt ook hij een groot geheim te hebben meegedragen, een geheim zo afschuwelijk dat het hele generaties in diepe schok brengt.

De kist is bewierookt en besprengelt met wijwater, de laatste gebeden zijn uitgesproken. Langzaam wordt de kist weer plechtig de kerk uitgedragen, richting kerkhof, gevolgd door de gemeente. Ja, zij zal vast wel in de hemel zijn nu, daar waren de sprekers het wel over eens. De liturgie was daar ook wel een beetje naar. Niemand valt de onbekende, net zo oude man op achterin de kerk, die stille, bittere tranen de vrije loop laat.

Robert

Terug naar frontpage