Redactie 0 Geplaatst 22 maart 2012 Rapport Share Geplaatst 22 maart 2012 Eenmaal in de sacristie begroeten de pastoor en ik elkaar. Vervolgens loop ik naar de kast waar mijn nu zwarte toog hangt. Ik doe hem aan en daarover de witte superplie. Ondertussen doet de pastoor ook zijn gewaden aan. Zo bereiden we ons voor op de Mis. De Mis, die ik zo vaak heb mogen vieren en nu op dinsdagavond in alle rust als acoliet mag dienen. Op zo’n moment denk ik niet aan alles wat er gebeurd is. Op andere momenten echter des te meer. Hoe is het mogelijk dat in een Huis van God vele kinderen niet veilig waren voor nota bene geestelijken? Hoe is het mogelijk dat de berichten steeds erger lijken te worden? Als het ergste nieuws een beetje verwerkt is, dan duikt er plotseling een nog gruwelijker verhaal op. De toon is gezet, de beerput gaat steeds iets verder open. Hoeveel moet je als gelovige kunnen verdragen? Waar was God al die tijd? Waar was zijn almachtige bescherming? Na het stil gebed spreekt de pastoor het kruisteken en een kort gebed uit, maken we een buiging richting het kruisbeeld en begeven we ons in miniprocessie naar het kerkzaaltje. Ik doe de deur open, de mensen gaan staan en we begeven ons naar het altaar, waar we weer een buiging maken. God beschermt de Mis wel en zo ook de Leer. Een Leer die prachtig is, maar voor velen aan geloofwaardigheid inboet door alles wat er toen en nu gebeurt. De Kerk is een ziekenhuis, geen hotel, dus de zonde is juist daar als een verterende ziekte te vinden. Maar als zelfs de geneesheren zo ernstig aangetast zijn door deze ziekte, hoe kunnen zij dan nog de gelovigen genezen? Gelukkig blijft het Gods werk, niet dat van mensen, en gaat het genezende werk toch gewoon door. Genezend werk, omdat mensen zo ongelooflijk veel kapotmaken. God beschermt zijn genezende werk echter daarvoor. Na de lezingen, korte preek en de voorbeden reik ik de pastoor eerst de miskelk aan en daarna de kannetjes met wijn en water. Brood en wijn, die straks Lichaam en Bloed van Christus zullen worden. Christus komt in ons midden, zoals dat elk uur altijd wel ergens in de wereld gebeurt. Vaak zouden we wel willen dat Hij ingrijpt, maar blijkbaar verdient onze vrije wil de meeste bescherming. Daarom blijf ik toch maar in alle rust de Mis dienen. Robert Terug naar frontpage Link naar bericht Deel via andere websites
Josephina 0 Geplaatst 22 maart 2012 Rapport Share Geplaatst 22 maart 2012 Alweer een mooie column! En helaas herkenbare gedachten die er beschreven worden. Link naar bericht Deel via andere websites
Aanbevolen berichten