De rust van God is geloven in zijn goedheid

[Redactie 0]

In het Bijbelboek Numeri (Hoofdstuk 13-14) lezen we het tragische verhaal van de 12 verkenners. De Israëlieten hebben een doortocht door de woestijn van 40 dagen om in een land van melk en honing te komen, oftewel een land dat elke droom te boven gaat. Vlak voordat ze het land intrekken, krijgen ze de opdracht van God om het land eerst te verkennen. Het land blijkt nog mooier te zijn dan gedacht en de verkenners laten allerlei vruchten zien die in het land groeien. Gods belofte van een eigen land lijkt werkelijkheid te worden, totdat een aantal van de verkenners de gevaren van het land beginnen op te noemen: “Er wonen reuzenâ€, “Ze hebben versterkte stedenâ€, “We kunnen het nooit van hen winnen,ze zijn te sterkâ€. Op twee mannen na verspreiden alle verkenner slechte verhalen over het land. God is toch niet zo goed als ze dachten, want deze verhalen zijn behoorlijk ernstig. Kaleb en Jozua blijven het volk aanmoedigen dat het land makkelijk ingenomen kan worden en zetten alles op alles om een goede boodschap te brengen. Het volk verliest echter elke hoop en men stookt elkaar op om een andere leider te kiezen en hen terug te leiden naar Egypte. Snel daarna verliest het volk hun kans om het beloofde land nog in te gaan. God laat hen namelijk terug trekken richting de Rode Zee. Het volk was er niet klaar voor om het land in te trekken. Ze waren te bang.

Het volk had elk geloof verloren in Gods belofte om hen naar een nieuw land te leiden. De Israëlieten geloofden werkelijk dat het land waar ze naartoe zouden gaan te gevaarlijk was voor hen, zelfs met God aan hun zijde zouden ze het niet redden. Dit is helaas ook hoe wij zelf soms in het leven kunnen staan. Iemand verteld dan over de kracht van God om te genezen en al snel denk je bij jezelf:  Maar wat als het niet gebeurd? Of als iemand verteld dat God ons wil beschermen, zoals in de Bijbel staat beschreven. Dan denken we misschien al snel: Maar hoe zit het dan met al die mensen die vroegtijdig zijn overleden en ook in die belofte geloofden? Op zo’n moment zegt de Hebreeënbrief schrijver:
 
Horen jullie vandaag zijn stem,
wees dan niet koppig, als tijdens de opstand,
toen jullie mij beproefden in de woestijn,
waar jullie voorouders mij op de proef stelden en tartten,
hoewel ze mijn daden hadden gezien.

De stem die ze hoorden zei tegen Israël: “ga naar het beloofde land†Het ging bij Gods stem daarom om Gods belofte. We mogen gaan beseffen dat als God een belofte geeft, en daar staat de Bijbel vol mee, we hierin ook mogen geloven en net als Kaleb en Jozua mogen zeggen: “Het is mogelijk, we kunnen Gods belofte ontvangen.†Zo mogen ook wij geloven in Gods beloften en ook tegen alles in blijven hopen dat God zijn beloftes waar maakt. “Maar dat betekent dat mensen mij belachelijk kunnen maken omdat ik zoiets geloof.†Klopt! Dat is het risico dat je loopt, maar als God echt God is, komt hij zijn beloftes na.

Nou staat er in Hebreeën 4 dat de Israëlieten ongehoorzaam waren. Je zou kunnen denken dat die ongehoorzaamheid in verkeerde daden ligt. Dit blijkt echter helemaal niet het geval te zijn. Hetgeen waarin de Israëlieten echter ongehoorzaam waren, was dat ze geloofden dat God zijn beloften niet echt waar zou maken. Zo denken wij misschien ook vaak dat we ongehoorzaam zijn in onze daden, terwijl het hier helemaal niet om daden gaat. We mogen juist gehoorzaam worden door te geloven in Gods beloften. Dan geloven we dat God goed is en weten we dat Hij niet zomaar wat zegt, maar trouw is aan wat hij zegt.

Uiteindelijk betekent dit dat we geloven dat God een goed karakter heeft, want als dat niet zo was, zou hij zijn beloften niet nakomen. In de Hebreeënbrief staat dat als we God gehoorzamen door te blijven vertrouwen, we Zijn rust in zullen gaan. Die rust zullen we ervaren als we geloven in Zijn beloften.

Jezus heeft voor ons de zware taak van zwoegen op zich genomen, waardoor wij niet meer hoeven te zwoegen. Gods beloften van liefde, zegen, voorspoed, wonderen, wijsheid, gezondheid, opstanindingskracht, vrede en nog veel meer zijn dan ook niet te verdienen. Jezus heeft deze voor ons verdient. Doordat Jezus ons werk heeft gedaan, door te sterven, mogen wij rusten van ons eigen werk door te leven. Dit betekent dat we niet meer bezig zijn met onze eigen inspanningen en werken om God tevreden te stellen, maar dat we bezig zijn met geloven dat God zijn beloften nakomt, doordat hij naar Jezus’ inspanning kijkt. Toen zei Jezus: “Het is volbrachtâ€.

Terug naar frontpage

[Eulogía 0]

Erg goed artikel.