De buurman (2)

[Redactie 0]

Mocht je denken, huh, ik mis deel 1? Dat kan kloppen, ik ben begonnen aan een drieluik. Deel 1 (De ex) kun je terug lezen op www.woordwapen.wordpress.com
Succes!

De buurman

Net op het moment toen ze besloot om op te nemen hield de telefoon op. Hij had zelf de hoorn er op gesmeten. Vast en zeker omdat hij het helemaal zat was. Ze wachtte een minuut of twee maar de tijd verstreek zonder nieuwe telefoontjes, of iemand die aanbelde om verhaal te halen.

De dag ging voorbij, het werd nacht

Het was zo'n nacht uit duizenden. Eentje waarin ze licht sliep, half wakker eigenlijk. Oren gespitst op elk geluid wat niet thuis hoorde. De strijd en de verlangens naar hem of naar anderen wisselden zich af. In zijn huis was het altijd rustig, altijd vredig. Maar hoe kwam ze er? Nee, nee, niet gaan duwden andere gedachten in haar hart het verlangen terug. Hij is niet voor niets je ex. Ja, ja, dat was ook weer waar. De nacht sleepte zich voort, letterlijk.

'Ding dong'

In bed blijven liggen was geen optie. Op haar blote voeten sloop ze naar de trap en gluurde naar de deur. Een streepje licht aan de onderkant. Twee voeten op de galerij? Maar van wie? Ze wilde niet bang zijn maar ze was ook geen heldin. Ze aarzelde om naar beneden te gaan. Misschien als ze meer geluid zou maken, wie weet zou degene-aan-de-andere-kant dan bang worden en wegrennen.

Zij waren het niet!

'Goedemorgen. Ik wilde me even komen voorstellen'. Twee paar blauwe ogen, een kinderlijk gezicht en toch ook weer niet. Gestoken in een colbert van de Hennis, als ze zich niet vergiste en een lichte jeans. 'En u bent?' vroeg ze achterdochtig terug. Ze wilde niet achterdochtig zijn maar haar hart klopte in haar keel en het voelde alsof iemand de douche boven haar hoofd had aangezet. 'Oh ik ben de nieuwe buurman van nummertje 24', zei hij al glimlachend. 'Ik heb koekjes gebakken ter kennismaking, wilt u er een paar mevrouw eh...?'
De nieuwe buurman. 'Maar waar is familie Duivenbode dan gebleven? Ik heb ze helemaal niet zien verhuizen!' Nu was ze de laatste tijd ook niet thuis geweest maar toch. Dat hoefde hij niet te weten met zijn verbrande koekjes. Goed bedoeld maar bakken kon hij niet, dat was duidelijk. 'Oh geen idee, eerlijk gezegd woon ik er al een tijdje maar u was niet thuis'.
Vast en zeker anti-kraak of zo. Ze bloosde even bij zijn constatering. 'Dat kan, ik was eh op vakantie'.

Op reis met mezelf

Voor ze het wist zaten ze samen in de woonkamer. Ondanks de verbrande koekjes had hij de natuurlijke uitstraling van iemand die zich het overal gemakkelijk wist te maken, zonder brutaal te wezen. Ze vond het ook niet erg. Anti-kraak of niet, verbrande koekjes of niet, en of hij haar naam nou inmiddels al wist of niet, ze waren beland in een gesprek over kerstbomen. Kerst naderde alweer nadat de man in de rode jas met zijn knol was weggereden en de chocoladeletters in de uitverkoop lagen te beschimmelen. De vraag was of ze een kerstboom in huis wilde of niet. En nadat ze er allebei over eens waren dat het veel naalden achterliet maar eigenlijk heel gezellig bleef, vroeg hij wat ze vond van kerst. Wat het voor haar betekende.

Hij keek zo eerlijk

In eerste instantie vond ze het een stomme vraag. Maar hij keek er zo eerlijk bij. Zijn blauwe ogen leken op die van haar ex, alsof hij er bijna zelf zat. Alleen was de buurman stukken ouder. Ze zag dat de buurvrouw van nummer 22 langs het keukenraam liep en een snelle blik naar binnen wierp. Ze zou wel denken, zuchtte ze. Wat moest haar jonge buurmeisje met een man van dik in de vijftig op de bank? En ze zaten nog naast elkaar ook. De roddels zouden wel weer de flat doorvliegen. De zoveelste man. De zoveelste keer.
'Kerst', zei ze langzaam, 'betekent iets te veel voor me. Misschien hou ik daarom ook niet van kerstbomen. Mijn ouders hadden vroeger altijd een boom staan thuis, en dan moesten we de twee weken voor eerste kerstdag direct thuiskomen van school. Mama zorgde voor krukjes en papa klom op zolder om de dozen versiering weg te halen". Ze sloot haar ogen bij die waardevolle herinnering. Zo lang geleden... Alsof het een heel andere wereld was. "En dan kwam hij terug, onder het stof en dan lachten we er allemaal terwijl papa naar onze benen greep en op handen en voeten door de kamer kroop. Mama zorgde dan voor iets lekkers en warme chocolademelk en dan bespraken we welke ballen er niet of wel in kwamen. De rode en zilveren slingers mocht mama doen en ik hing alle ballen op met mijn broer Steve, Steve tilde me op als de piek er op moest en zo waren we wel een uur zoet met versieren. Papa pakte dan na afloop zijn gitaar en dan zongen we kerstliederen'.
'Dat is een mooie Kerst', zei hij langzaam alsof hij over de woorden nadacht. 'Waarom doet het zoveel met je?'

Waarom stelde hij verdorie al die vragen?
(wordt vervolgd)
 

Terug naar blog