Ik vroeg GOd om een oplossing

[joon 0]

Ik had een vriend, 3jaar lang. Hij geloofde niet, hij was op en top atheïst (even zeggen: ik was met hem een relatie begonnen toen ik mijn geloof kwijt was). Op alle vlakken ging het perfect: leuke vakanties, samen lekker weggaan, maar op één vlak niet: het geloof. Eerst had hij ook altijd gezegd dat hij wou trouwen omwille dat ik het graag wou, maar enkele maanden terug is hij daarop teruggekomen. Je moet ook rekening houden (dat is toch zo in de gemeente waar ik ga) een voorganger (of hoe jullie dat ook noemen) gaat een gelovige en een ongelovige niet trouwen.

Ik zag onze relatie niet goed komen, mar ik wou het ook niet uitmaken, maar ik vertrouwde op de Heer voor een oplossing. Ik wou ook niets liever dan mijn leven met hem delen én dat hij GOd leerde kennen.

De oplossing is een week terug gevallen: we zijn uiteen gegaan. Mijn vriend heeft het de knoop doorgehakt, hij zag het net zoals mij niet goed komen op lange termijn. Is dit de oplossing waar ik God om vroeg? Zo zie ik het. MAar ik bid nog steeds voor hem, dat hij toch God mag vinden (en dan hopelijk terug met mij een relatie aangaat).

Dat het Gods oplossing was maakt de pijn en verdriet dragelijker, maar het is tooch nog verdorie hard..

[Ursa 1]

Hoi joon, welkom op Credible.

Zulke beslissingen vallen zwaar inderdaad. Soms kan het werken, soms werkt het niet. Ik denk dat je toch merkt dat er een flinke kloof is waarin je elkaar niet begrijpt of kunt begrijpen.

[Aviator 0]

Hoi Joon, welkom op credible!

Na het lezen van je openingspost heb ik een vraag voor je: waaruit maak jij op dat dit Gods beslissing was? Ik bedoel dit niet aanvallend of iet, ik ben gewoon nieuwsgierig hoe je dit beleefd.

[RvdB 0]

Allereerst is het natuurlijk altijd vervelend als zulke dingen gebeuren. Ik merk het bij een ex van mij ook. Note: toen we iets hadden en daarna uit elkaar gingen, was geen van beide Christelijk. Het is altijd heel gezellig als ik haar zie en heb gelukkig die gevoelens van vroeger niet meer, maar sommige uitlatingen van haar, of hoe ze over dingen denkt of doet, weet ik gewoon dat als we bij elkaar waren gebleven en ik Christen werd, dat er een dusdanig grote kloof zou zijn dat het inderdaad niet goed zou komen op de lange termijn. Je bent toch heel verschillend van elkaar, andere opvattingen, andere normen en waarden etc.

Daarnaast is een relatie natuurlijk geen evangelisatieproject, waarin je hoopt dat de anders zich zal bekeren. Het is heel goed om je vertrouwen in God te stellen, en te blijven bidden voor hem en te hopen dat hij zich ooit zal bekeren. Wie weet wat er daarna zal gebeuren.

Of het Gods oplossing is, ik weet het niet. Jij zal dat vast zelf op een bepaalde manier ervaren, en net zoals Aviator dat zegt, ben ik ook wel nieuwschierig hoe je dit beleefd.

Sterkte in deze moeilijke tijd!

[Chappo 0]

Tof dat je er nog Gods leiding in kunt zien. Maakt het vaak inderdaad wel een stuk makkelijker om met lastige dingen om te gaan. Pas wel op dat je jezelf er niet mee gaat overschreeuwen. Ik zeg absoluut niet dat je dat doet, maar die neiging krijg ik wel is in dat soort situaties. Dat je je zo gaat richten op het ene positieve puntje in een rottige situatie dat je weigert in te zien dat het ook gewoon vervelend is en pijn doet.

En welkom hier!

[joon 0]

Ik vind het heel erg raar dat ik geen mailtje heb gekregen ivm jullie reactie.

Waarom ik ervaar dat het Gods oplossing is?

Ik had God steeds om een antwoord gebeden, maar zo precies half half. Tot enkele dagen voor de breuk, toen vroeg ik echt aan God voor een oplossing. Ik zat ook met mijn studiekeuze bezig, waardoor ik echt Gods plan wou zien. Ik had die vraag gesteld, maar ik was er niet zo hard mee bezig om de oplossing te zien. Totdat mijn vriend het uitmaakte, eerst besefte ik het nog niet. Toen hij me belde om langs te komen, wist ik direct waarvoor het was. Ik heb geen traan gelaten tijdens de rit naar hem. De emoties waren later op die avond gekomen.

Toen ik naar huis ging, beiden jankend (wat bij hem was er ook pijn) herinnerde ik me het gebed dat ik had gedaan. En toen wist ik echt dat het God was die mijn vriend ertoe geleid had.

[joon 0]

Tof dat je er nog Gods leiding in kunt zien. Maakt het vaak inderdaad wel een stuk makkelijker om met lastige dingen om te gaan. Pas wel op dat je jezelf er niet mee gaat overschreeuwen. Ik zeg absoluut niet dat je dat doet, maar die neiging krijg ik wel is in dat soort situaties. Dat je je zo gaat richten op het ene positieve puntje in een rottige situatie dat je weigert in te zien dat het ook gewoon vervelend is en pijn doet.

En welkom hier!

Je klinkt net zoals mijn ex-vriendje

ik had hem dat ook gezegd dat ik het zal als Gods plan, en dat het zo moest zijn. Hij zei me ook van dat ik het echt wel moet verwerken, en niet moet laten varen in de zin dat het Gods plan was en dus meant-to-be.

Het verlicht de pijn een beetje, maar het is toch ongelooflijk pijnlijk