Strijd, Doop, Verandering.

[Chealder 1]

Want wie naast Mij op het pad komen lopen,

Zullen geloven en laten zich in Mijn naam dopen.

Het enige waar ik mij op dat moment toe in staat voelde, was mijn verdriet laten gaan en God smeken daarin bij me aanwezig te zijn. De dagen voor mijn doop voelden lang en mijn concentratievermogen was slecht. Ik voelde me compleet van de kaart geveegd.

Over drie dagen zou ik gedoopt worden.

Die avond bespraken we de belijdenissen. Ik kon mijn traan niet binnen houden.

Oh God, hoe kan een zondig mens als ik U ooit recht aankijken? Maar God kijkt naar ons door de bril van Jezus, zei iemand mij. Ook werd er gezegd dat als ik zondag niet op tijd voor de dienst zou zijn, ze me zouden komen halen. Ergens voelde dat als een dreiging, maar ook als een hele geruststelling.

De dag voorafgaand aan de doop kon ik aan vrijwel niets anders denken. Ik zou het zeggen, uitspreken, belijden; dat ik bij Christus hoor. Ik zou het graf in gaan om in Christus weer op te staan.

En dan was het uiteindelijk zo ver. Met de andere dopelingen baden we met en voor elkaar. Spanningen en zenuwen tekenden mijn gezicht.

Strijd.

Ik zong de spanning weg tijdens het meezingen met de liederen. Zenuwen gierden door mij lichaam terwijl ik mijn belijdenis gaf. Niemand leek mijn zenuwachtigheid op te merken.

Dan daal je af, het water in. Mijn armen gekruist voor mijn borst. Licht gespannen stond ik tussen de twee dopers in. Ze zeiden dat ze me gingen dopen op grond van mijn belijdenis, mijn geloof.

Ontspan, dacht ik bij mezelf. Heb het vertrouwen.

'…in naam van de Vader,

de Zoon,

en de Heilige Geest.'

Dood. Ik ben overleden. Het besef van volledig onderwater zijn. Dood voor de zonde, begraven. Dan weer omhoog, herboren. Opgestaan in Christus, levend voor Hem. Ik leef! Het gevoel van schoon zijn, écht schoon. Zo schoon als geen douche of bad je ooit zal kunnen maken, hoe lang je er ook in zit of onder staat. En dat terwijl je bij de doop eigenlijk maar heel even onderwater bent. Daarna een gebed waarbij de vinger zo op de goede plek werd gelegd dat het je raakt, en diep ook. Maar ook de vrede, Gods vrede, en Zijn rust.

Doop.

De rest van de dag voelde als een feest. Maar ook het leven gaat verder en de volgende dag moet er weer gestudeerd worden. Toen ik bij mijn studentenhuis kwam, paste de sleutel niet. De sloten waren veranderd. Er was ingebroken.

Aangezien er niet genoeg sleutels van de voordeur waren nam ik die van de achterdeur mee zodat ik het huis toch in zou kunnen. Maar toen ik ’s middags mijzelf binnen wilde laten bleek binnen de sleutel nog in de slot van de achterdeur te zitten. Ik kon er niet in en niemand was thuis. Teleurgesteld ging ik een rondje om in het park en voelde me boos. Hoe kon dit gebeuren, al die tegenslagen?

De avonden in de week na mijn doop waren druk. Ik had introductie van mijn studentenvereniging. Ondanks dat ik de eerste avond gezellig had bevonden voelde ik mij in een dip zitten. Ik praatte er over; waarom voelde ik mij toch zo, vlak na mijn doop?

Tegen het einde van de week kon ik de tegenslagen toch waarderen. Ik heb daardoor wel meer tijd voor God genomen. Ik zag het licht in mijn ogen en kon er van genieten. Ik durfde het fijn te vinden bij God te zijn.

Als God voor mij is, wie is dan nog tegen mij?

Verandering.

Gods zegen,

[Eulogía 0]

Geweldige post. Prachtig.

Zoals het leven van Jozef was, zo zullen gelovigen uitdagingen tegenkomen. Maar Jozef werd belangrijk als dienaar van Potifar, werd de belangrijkste in de gevangenis en werd uiteindelijk bijna de grootste heerser ter wereld.

Zo zal jij ook grote daden doen in het koninkrijk van God en Zijn doel in een zekere mate vervullen.

[WayToHappiness 0]

Wauw Josine, prachtig!

Heb er niet heel veel op te zeggen eigenlijk, behalve

I wish nothing but the very very best for you