Herziene Statenvertaling: modern en brongetrouw

[JoostG 27]

[preview]Het doel was een tekstuele herziening die beter begrijpbaar zou zijn voor met name jongeren, maar tegelijk dicht bij de brontekst bleef staan. Daarin is het vertaalteam van de Herziene Statenvertaling (HSV) geslaagd. Het resultaat is een goed leesbare Bijbel die dicht bij de tekst van de Statenvertaling staat.[/preview]

Jarenlang is er aan gewerkt en zaterdag werd de HSV eindelijk gepresenteerd in de Grote Kerk in Dordrecht. Met 1200 toegestroomde geïnteresseerden was de kerk vol en dat laat zien dat veel mensen enthousiast zijn over de nieuwste, Nederlandse Bijbel. Toch is er ook veel kritiek, uit met name de bevindelijke hoek. Daar blijft de Statenvertaling op één staan.

De Statenvertaling kent een lange geschiedenis. Vanaf het moment dat zij verscheen in 1637 was zij de Bijbel van kerkelijk Nederland en in de laatste decennia was zij nog steeds de Bijbel van orthodox-gereformeerd Nederland. In andere kerken vond de vertaling van het Nederlands Bijbelgenootschap uit 1951 (NGB-51) of en met name de Nieuwe Bijbelvertaling (NBV) ingang.

De Statenvertaling bleef dus wel populair, maar de oud-Nederlandse tekst van de Heilige Schrift riep bij veel gelovige lezers problemen op. Met name jongeren zouden de tekst niet meer begrijpen en daarom sneller naar een andere vertaling grijpen, zoals de NBV. Maar uit de orthodoxe hoek klinkt de kritiek dat de NBV in sommige passages wel erg vrij is vertaald en ver van de brontekst af staat. Dus kwam uit met name de Gereformeerde Bond het idee de tekst van de Statenvertaling te herzien. Het gaat hier dus niet om een nieuwe bijbelvertaling.

De HSV ademt nog steeds sfeer van de Statenvertaling. De haast poëtische stijl uit de 17e eeuwse Schrift kan ook in meer moderne omschrijvingen gevangen worden, al zul je in de HSV geen populair taalgebruik aantreffen.

De NBV was een succes omdat de Bijbel begrijpelijk en goed leesbaar was. Met de HSV heeft orthodox Nederland nu ook een Bijbel die aan dezelfde eisen voldoet.

Bron: IKON