Perfectie.

[xlisanne 0]

Perfectie, wat een heerlijk word vind ik dat.

Dit woord kan ik (helaas? Of toch niet helaas) veelvuldig toepassen in mijn leven.

Hoezo? Dat ga ik nu uitleggen.

Op de basisschool ben ik gepest, omdat ik wat dikker was en een wipneus had. En tsja, op welk dier lijk je dan? Je mag 3keer raden. … Juist een varkentje. Maargoed. Laten we het over die periode maar niet hebben. Uiteindelijk kwam ik op de middelbare school, en ik kreeg werkelijk vriendinnen. Goed ik was wat gegroeid en minder dik dan tevoren. (ik dacht dat het daardoor kwam dat ze me werkelijk aardig vonden, achteraf dus klink klare onzin) Maar ondanks die vrienden en vriendinnen was ik nog steeds onzeker, en vond ik mezelf alles behalve mooi. En waar was God in die periode? Ik dacht dat die wel aardig dichtbij stond. Ik ging niet met tegen zin naar de kerk, catechisatie vond ik zelfs leuk (deels door het geklier), gewoon een christelijk meisje. Ik vormde mijn principes en me doelen. Het ging dus, op de onzekerheid en het negatieve zelfbeeld, erg goed met me.

Tot ik me vmbo diploma haalde. Ik zou naar een nieuwe school gaan in de stad. En wat wilde ik? Ik wilde perfectie. Ik wilde niet dat ze me buiten zouden gaan sluiten doordat ik niet zo mooi slank was als alle andere meiden. Ik wilde dat ze me aardig zouden vinden. (En dat wilde ik bereiken door perfect te worden) En dat perfect worden zou ik. Ik begon met af te vallen, en af te vallen, en nog meer af te vallen. En ja toen begon school, ik was veel afgevallen, maar nog niet genoeg. Dus ik ging door, en door en door. (hoe? Doormiddel van die leuke pro-ana sites, en me lunch aan de eendjes voeren, en het andere voedsel dat ik moest eten voor de schijn op te houden, uit te kotsen. Erg charmant.) Jaja ik kreeg dus inderdaad een beginnende eetstoornis, en me zelfbeeld? Was nog steeds even laag. En me perfectie dan? Nou ik kwam er achter dat dat ook niet helemaal werkte. Waarom? Ik wilde perfect worden, maar ik takelde me lichaam helemaal af. Daardoor werd ik chagrijnig en zat ik nog slechter in me vel. En me relatie met God? Ja die hield ik prima bij, ik ging naar de kerk, las bijbel en geloofde echt. En nog steeds. Maarja, die perfectie kwam maar niet. In me nieuwe klas had ik helemaal geen vrienden gemaakt, omdat ik te druk was met mezelf. Dus perfect geworden? Nee echt niet. En de knop sloeg helemaal om, toen een klasgenoot tegen me zei ;Het is dat je zei dat je Christelijk was, anders had ik dat nooit geweten.. Toen ik om uitleg vroeg zei die dat ik met niet zo gedraag. En toen sloeg de knop helemaal om. Door deze klasgenoot heeft God mij verteld dat ik niet goed bezig was.

Ik ben 2 youth-alpha cursussen achter elkaar gaan doen. En bij de tweede cursus heb ik gevonden wat ik zocht. Ik zocht perfectie. En ik weet hoe ik die kan bereiken. Doormiddel van God. Door de Heilige Geest in te laten, ga je aan de Gaven/Vruchten van de Geest werken. En zo zul je de perfecte mens worden. (Nouja, je komt heel wat stappen dichterbij) Jammer dat ik dat zo laat pas heb ontdekt. (En dat is niet zo 1-2-3 gegaan, ik heb God uitgescholden, gehuild, en wat al nog meer, maar het lukte) Ik accepteer nu zelfs dat God mij wél wil hebben. En geloof het of niet, zo af en toe vind ik mezelf zelfs mooi.

God heeft mij deze uitweg gegeven toen ik niet meer kon. Hij heeft me laten zien dat uiterlijke perfectie niet bestaat. En dat als je van binnen steeds mooier word, dat je uiterlijk dan ook mooier word. Want als je van binnen mooi bent, straal je dat van buiten uit. Nu weet ik dat het goed zit, God vind mij mooi, Hij wil mij. Hij kan mij een beter mens maken, en perfecter dan een goed mens kan ik nooit worden.

Hoe kun je uiterlijke perfectie behalen, als je innerlijk verre van dat is? (Naar mijn idee is dat onmogelijk.)

Ik streef nu een ander soort perfectie na dan ik eerst deed. Ik streef nu perfectie na in de vorm van mijn liefde geven aan mensen om me heen, een goed mens zijn. En mijn relatie met God.

En die uiterlijke perfectie? Daar maak ik me een stuk minder druk om. Ik ben even ijdel als altijd, maar niet zodat het ten koste gaat van vriendschappen en relaties.

Want zo zegt David in psalm 139:14

Ik prijs U, omdat U mij zo prachtig heeft gemaakt. Alles wat U doet, is wonderbaarlijk. Alles in mij getuigt daarvan.

En om die zin in de bijbel heb ik gehuild, gescholden, en gelachen. ik vind het werkelijk de mooiste zin uit de hele bijbel. Die wil ik jullie meegeven. Want als je zoekt zul je vinden. Ik zocht iets, en vond het. Maar dan op een hele andere manier.

dat was em!

[Eulogía 0]

Echt mooi (en ontroerend) wat je schrijft!

[Archillion 0]

Echt mooi (en ontroerend) wat je schrijft!

Niks aan toe te voegen.

Klinkt als een echte happy ending.

[Chappo 0]

Woow! Mooi verhaal. Hoop dat meer vrouwen achter deze waarheid gaan komen.

[xlisanne 0]

Dank jullie wel!

Ik hoop inderdaad dat als vrouwen (of mannen) die net als mij waren/zijn, dit in gaan zien.

Daarom dacht ik dat het zeker geen kwaad zou kunnen het te plaatsen.

En een echte happy ending, ja eigenlijk wel. hoewel ik nog wel veeeeeeeeel moet leren en veel moet veranderen uiteraard!

[Gast Anon_phpbb]

Hoi Lisanne,

Ik ben lees je verhaal en ik vind het echt gaaf dat je dit zo hebt kunnen aanpakken.

Als christenen krijgen wij mee onszelf te waarderen en we voor God allemaal uniek zijn. Een parel in God's hand. Toch blijkt het dat ook in het christelijk geloof onzekerheid kan leiden tot het tot dingen waar we ons niet naar toe willen zetten.

Denk je dat als je niet in God geloofd had, je jezelf hierin zou hebben verloren? En hoe heb je in die tijd dat je aan het afvallen was maar wel gelovig bleef, dit gecombineerd? Hoe ging dat in z'n werk?

Ik vraag dit puur omdat ik geinteresseerd ben naar je drijfveer, nogmaals ik vind het super tof dat je door God het licht hebt gezien en de knop om hebt kunnen zetten!

Gr. Naomi

[Sel-S-7 0]

Hoi zusters (en eventueel broeders),

God zegt dat hij niet kijkt naar de buitenkant maar naar het hart. Ik vind dit echt superfijn, maar we leven in een maatschappij die wel veel om uiterlijk geeft. Voordat ik Christen was gaf ik dan ook superveel om mijn uiterlijk. Nu nog wel, maar ik kijk er op een andere manier naar. Ik draag minder blote kleding, geen sieraden, minder make-up.

Wel is het zo dat we er als Christen verzorgd bij moeten lopen. Ons uiterlijk vertoon zou een gemoedelijke uitstraling moeten hebben.

Op dit moment verf ik nog wel mijn haar, deze kleur vind ik vele malen mooier. Ook doe ik het recht fòhnen, dan zit het veel verzorgender. Ik draag mascara, omdat ik dan een vele openere blik krijg. Ik krijg erg snel een rood hoofd en heb hier ook al vanaf kleins af aan last van, daarom draag ik wel foundation.

Dit is voor mij ook een struikelblok, moet ik dit nou laten of niet?!

Mijn vraag is dus in hoeverre zien jullie bepaalde dingen als verzorging? Is make-up ook verzorging? En haren verven? En kleding? En wat vinden jullie wel/niet kunnen bij de presentatie als Christelijke vrouw?

[MAR21 0]

Hoi,

Wat ik zo mooi vind in het verhaal van lisanne is dat het innerlijk belangrijker wordt dan het uiterlijk, super mooi om te lezen!! Ik merk dat bij jou ook, maar het blijft moeilijk, vind ik ook, zeker in deze wereld. Ik kan me ontzettend ergeren aan mensen die iedereen alleen maar op uiterlijk beoordelen.

Ik denk dat we er net als iedere vrouw gewoon verzorgd bij mogen lopen en ons best mooi mogen maken, het verschil is dat we naar onszelf moeten leren kijken, zoals God ons ziet, als unieke, mooie mensen die Hij heeft gemaakt! (Verre van gemakkelijk vind ik, want ik voel me vaak ook verre van perfect, maar ik denk wel dat we onszelf en elkaar dat steeds moeten voorhouden) Hij zegt tegen ons dat we mooi zijn zoals we zijn, Hij wil alleen juist met ons innerlijk aan het werk, zodat we vanbinnen steeds mooier worden en op Hem gaan lijken!

En dan over je vragen...ik denk dat het niet heel erg van belang is of je nou make up draagt of niet of dat je je haar verft, als je dit maar niet gaat doen, omdat je heel erg ontevreden bent over jezelf. Je mag je zeker mooi maken, als het je allemaal maar niet gaat beheersen.