Het even niet meer weten

[Gast Anon_phpbb]

Hallo forummers van Credible,

Ik hoop dat jullie dit bericht rustig willen lezen en me serieus willen helpen!

Momenteel zit ik een beetje in de knoop met mijn gevoelens.

Hierdoor hoop ik dat jullie me (naast God) me kunnen helpen en adviseren.

Ik heb een relatie gehad van bijna 2 jaar.

Met up's and downs was het opzich een leuke relatie.

De laatste 8 weken ging het opzich erg goed tussen ons, alleen de laatste week

ineens niet meer, en ik heb het toen ook verbroken omdat ik er toen even helemaal klaar mee was.

Ondertussen ben ik in gesprek met verschillende vrienden van me over de breuk

en daardoor komt het toch wel in mijn koude kleren te zitten.

Omdat ik toch langzaam het gevoel krijg dat ik niet de keuze heb gemaakt, maar meer

gedwingen ben door mijn ouders!

Nu heb ik dit weekend weer even met haar gesproken, en het gesprek ging erg goed.

Hebben rustig kunnen praten over dingen, het verleden en willen beide eigenlijk wel weer verder.

Alleen momenteel zit ik gewoon in de knoop met mijn gevoelens.

Nadat de relatie was verbroken, gingen de slingers bij mij thuis uit.( )

Mijn ouders waren allang blij dat ik de relatie had verbroken en kan hierdoor ook

niet goed met hun alles over mijn breuk praten en vertellen hoe ik erover denk.

Toen ik een keer kwam dat ik aan het twijfelen was, kreeg ik zowat een grote mond

Nu ben ik in contact met een vriendin van mijn ex, waar ik nu ook goed mee kan praten

en voor haar krijg ik nu ook bepaalde gevoelens.

Ik kan het nog niet beantwoorden als liefde, maar we kunnen gewoon goed met elkaar praten over dingen.

Nu dat ik weer met mijn ex heb gesproken, zit ik gewoon erg in twijfel.

De ene kant wil ik het wel weer rustig met haar gaan opbouwen (zonder dat mijn ouders het weten), maar durf er nog niet

helemaal voor te gaan, omdat ik bang ben voor commentaar vanuit mijn ouders (vooral) en familie.

Mijn moeder bemoeit zich erg met me als het om relaties gaat, dat zie ik nu wel in!

Ikzelf ben nog erg zoekende in het geloof.

sinds 2 jaar ben ik begonnen met het geloof en dat heeft me ook erg goed gedaan.

Nadat de relatie verbroken was ging het ook minder met me, en ben toen met een goede vriendin

van me naar de kerk gegaan (gebedsdienst ) en daarna ging het weer beter met me.. voelde me meteen een stuk beter.

Wie kan me helpen met advies/raad om me wel de goede keuzes te laten maken?

Ik zit momenteel zo in twijfel met wat ik moet doen en wat ik wil, voordat ik commentaar ontvang van iedereen

Dat maakt me juist verdrietig en onzeker momenteel!

Alvast bedankt voor het lezen en jullie aandacht!

[WonderfulStar 0]

In de eerste instantie: Waarom zijn je ouders zo tegen op (de relatie met) je ex-vriendin?

Zijn die redenen gegrond?

Ben je per se goedkeuring nodig van je ouders om een relatie te hebben?

Waarom is dat zo belangrijk voor je?

[xlisanne 0]

Ik sluit me een beetje aan bij WonderfulStar, waarom zijn je ouders tegen deze relatie?

En waarom is dat zo belangrijk voor je wat je ouders over je 'vriendin' denken?

Wat ik in zo'n situatie zou doen, is vooral erg veel afwachten en nadenken. (en er veel met Onze Lieve Heer over praten )

Stel je zelf de vraag : Is ze het waard om weer wat mee te beginnen?

En als je het niet zeker weet, probeer daar achter te komen. Doormiddel van bijvoorbeeld meer contact met haar te hebben, er open en serieus over te praten. (en als ze geloofd, misschien kunnen jullie dan samen bidden? klinkt gek, maar als jullie samen met God praten, geef je je 100% of niet soms?)

Maar vraag jezelf ook af, wat je nou wilt? Wil je haar, of wil je je ouders een plezier doen?

Besef wel dat het JOUW leven is, en niet die van je ouders. Als je ouders werkelijk onredelijk zijn op dit punt, dan vind ik dat je hier best tegen in mag gaan. Goed je moet je ouders eren en gehoorzamen, maar wat is voor jou belangrijker? wat je ouders vinden, of wat jezelf vind? Misschien is dit wel het maatje voor het leven, die God voor je gemaakt heeft.

Ik denk dat God wilt dat jij gelukkig bent. En ik denk dat dat ook het beste voor jouzelf zou zijn. Bedenk je wat je wilt, en laat je keuzes niet beinvloeden door andere mensen. Wie het ook zijn.

En even over die vriendin van je ex. Dat is not-done om het zo maar te zeggen. (klinkt misschien een beetje hard) Maar je mag best met dr praten, natuurlijk! goede gespreken zijn om van te genieten, dus doe dat! Maar ze is wel een vriendin van je ex he;) dus word niet te close, is mijn advies.

En bedenk jezelf van, of je haar mag, en van haar gesprekken geniet, om haar persoon zelf, of dat het is omdat je je ex mist, en haar vriendin je aan haar doet denken?

Ik hoop dat je er iets mee kan.

en wat ik je nog mee wil geven;

Volg je hart, en volg het gevoel dat zegt dat iets goed is. Vraag God om hulp, misschien antwoord Hij niet direct, maar let op je gevoel, een gedachte of iets. Ik weet zeker dat je er dan wel uit komt.

Succes ermee!

Gods blessing!

[anastasia 0]

Tja, wat zijn de verschillen tussen jullie. Veranderen kun je een partner niet, dus alles wat je nu dwars zit, daarvan zul je je af moeten vragen of je daar 50 jaar lang mee verder kunt (minimaal natuurlijk, langer als je beiden 100 wordt )

Dat is de enige vraag die je je moet stellen. Kan ik met die vriendin de rest van mijn leven verder en wil ik dat en wil zij dat. Zo nee, dan verbreek je de relatie. Hem aanhouden omdat het zo veilig/gezellig/makkelijk/...etc. is, is alleen de breuk uitstellen en het hartzeer van beide kanten groter te laten worden.

Vraag je ook heel eerlijk af of er een grond van waarheid/redelijkheid zit in de bezwaren van je ouders. Ze hebben veel levenservaring en zien misschien dingen die jij, door alle verliefdheids hormonen, over het hoofd ziet of negeert.