Zijden draadje -> stevige vlecht?

[Mechila 0]

hallo allemaal,

ik heb net met een vriendin zitten chatten en zit nu met een probleem, een vraag wat ik moet doen. Ze gelooft niet (ja, in iets... maar ja, het christelijke geloof "is niet voor haar". In 2007 is ze met haar vriend getrouwd, haar eerste en enige vriend waar ze al ruim 6 jaar mee samen was. Ik ken hem zelf niet heel erg goed maar vond hen als stel altijd een beetje uit balans. Gewoon wat betreft intelligentie zitten ze niet echt op hetzelfde niveau. Niet dat een relatie daardoor onmogelijk is, maar ik merkte wel aan haar dat ze het miste om op haar eigen niveau met iemand te communiceren. Dat pakt hij gewoon niet. Ze geeft dit zelf ook aan, dus tis niet alleen iets wat ik denk te zien. Ik ben dus nooit echt super enthousiast geweest over het huwelijk, maar in de tijd dat ze ging trouwen kon ik het er niet echt met haar over hebben. Deels omdat ik tijdelijk in Engeland zat en deels omdat de bruiloft zodanig werd geregeld dat haar terminaal zieke moeder er nog bij kon zijn. Niet echt de gelegenheid dus om te vragen: joh, weet je het wel zeker.

Maar goed, nu weet ze dus niet of ze met hem verder wil, en de andere kant om is het hetzelfde. Maar ze willen/durven er allebei ook geen punt achter te zetten.

Ze weet dat ik christen ben en ik kan ook gewoon tegen haar zeggen dat ik voor haar en de situatie bid. Dit vindt ze dan wel weer ontroerend om te horen, maar het zegt haar verder niets natuurlijk.

Als ik heel menselijk kijk, zou ik zeggen, stop dr maar mee. Dit is idd trekken aan een dood paard. Je bent nu nog jong (25) en t huwelijk ook (iets meer dan 2 jaar) dus als je er nu een punt achter zet genees je sneller dan wanneer je blijft zeulen.

Maar vanuit mijn christelijke oogpunt wil ik haar graag laten zien dat liefde met trouw samenhangt. Dat liefde ook een keuze is. En dat God er is om je door deze situaties heen te helpen. Ik wil graag dat ze God leert kennen, maar ik vind het ook moeilijk om dat in deze situatie aan haar te laten zien.

Dus ja, wat doe ik? Wat zeg ik tegen haar? Hoe kan ik haar bijstaan en steunen, en hoe kan ik haar raadgeven, ook als ze stopt, zonder God geweld aan te doen? En hoe kan ik haar stimuleren om te vechten zonder dat dit op haar overkomt als een trucje v van mij om haar over te halen tot het geloof?

Ik weet niet precies wat mn vraag is eigenlijk... hoe kan ik haar steunen als ze kiest te stoppen en toch God aan haar laten zien terwijl ze op dat moment tegen Hem ingaat... hoe kan ik haar, zonder te "evangeliseren"Â motiveren ervoor te vechten en in te zien dat liefde een keuze is... en dat God er is om je daarbij te helpen...?

weet t gewoon ff niet...

[Eulogía 0]

Ik zou proberen ervoor te zorgen dat het niet jouw probleem gaat worden, maar dat het haar zaak blijft. Verder zou ik ontspannen met haar omgaan wat betreft het geloof. Ik zou voor haar bidden en niet zozeer tegen haar praten, maar praten als er een gelegenheid is, op een natuurlijke manier, als het zo (spontaan) ter sprake komt. Misschien dat er wel een keer een rustig moment is waarbij je aanvoelt dat je een diep, serieus gesprek kan houden, maar verder zou ik er ontspannen mee omgaan en met wijsheid en tact te werk gaan. Als je voor haar bidt, kan het dat haar hart verandert en dat ze zelf een keer over het onderwerp begint te praten, of dat zich goede gelegenheden gaan voordoen.

[Mechila 0]

Dat is idd mijn houding al. Ik maak het niet mijn probleem, maar ik ben wel haar vriendin en wil haar wel helpen/steunen. Ik heb een God die me al door heel wat narigheid in het leven heeft geholpen. Het voelt alsof ik iets prachtigs in handen heb en me geen raad weet hoe ik dat aan haar kan laten zien...

We kunnen er goed over praten, het sluimert allemaal al heel lang, maar het lijkt nu tot een hoogtepunt te komen. Maar ik kan haar geen raad geven, en dat is toch wel wat je als vriendin wilt. Hoe kan ik haar raad geven, als mijn raad gebaseerd is op een relatie met God, die zij niet heeft?

Haar "ff vlug bekeren zodat mijn raad aankomt" tja, dat werkt helaas niet...

[Jalikaatje 1]

Tja, maar jij kunt haar ook niet bekeren, dat is iets waar ze zelf voor zal moeten kiezen. En misschien is het wel moeilijk om haar raad te geven, het is niet een situatie waarvan je kunt zeggen 'toen mij dat overkwam, heb ik...'

Je moet iig niet proberen om je geloof buiten je raad te houden, jouw geloof is wie je bent. Heb je al eens iets gevraagd als 'hoe zou je het vinden om eens mee te gaan naar mijn kerk/gemeente'? Wat gelooft je vriendin wel/niet. Is het zo dat ze wel in God gelooft maar er niets mee doet, of wil ze er echt niets van weten?

[Mechila 0]

Ze gelooft wel dat er iets is... Das n lastig punt, haar ouders zijn allebei overleden en daar hangt ze nog heel erg aan. Dus als ik haar vertel dat Jezus de enige weg is tot God, dan denkt ze niet: 'Oh, ik moet bij Jezus zijn, anders ga ik verloren', maar eerder 'Oh, mijn ouders kenden Jezus niet, dus die zijn naar de hel? Nah, dan moet ik ook niet naar de hemel'. Ze gelooft dat iemand na de dood wel voort blijft bestaan. Ik weet niet precies hoe ze dat ziet, als ster of zo. Maar sowieso "is haar moeder bij haar". Haar moeder had kanker en aan het eind heeft ze een keer gezegd dat ze zich als een vlinder voelde. Elke keer dat ze nu een vlinder ziet, zegt ze: dag mam. En dat bedoelt ze niet als grapje maar echt serieus.

Dus tja, dat ongeveer gelooft ze.

Ze zou wel een keer mee gaan met mij naar de kerk, maar onze kerk is nogal door n zware tijd gegaan en is gescheurd. Daardoor is het een kleinere groep, waar ze zich niet echt veilig en "anoniem" zou voelen. Ze kijkt graag ergens achter vandaan de kat uit de boom. Maar idd, het blijft een goeie optie, zou het niet zo zijn dat ze 1,5 uur rijden bij mij vandaan woont.

Enne, ik kan haar niet bekeren, en die keuze moet ze idd zelf maken, maar enkel aangestuurd door de Heilige Geest, Hij is het die overtuigt

[WonderfulStar 0]

elke relatie krijgt vroeg of laat een flinke dip. als ze van elkaar houden vechten ze voor elkaar. ze hebben voor elkaar gekozen. ze kenden elkaar zo te lezen goed genoeg toen ze elkaar het ja-woord gaven. 2 jaar geleden was dit niet erg genoeg om niet met elkaar te trouwen, waarom nu wel?

ik ben geen christen, ben sinds een aantal maanden getrouwd met de belofte naar elkaar altijd voor elkaar te blijven vechten. wij hebben voor elkaar gekozen. en natuurlijk krijgen wij ook met moeilijkheden te maken binnen ons huwelijk. dat krijgt iedereen, meerdere malen meestal. maar dat is geen reden om het dan maar op te geven.

[Jalikaatje 1]

Inderdaad, WS heeft ook een punt: na 6 jaar heeft ze toch zelf een keuze kunnen maken. Zij kent hem inmiddels toch redelijk goed en ze besloot met hem te trouwen, ook al was ie misschien niet volmaakt. En huwelijken kennen pieken en dalen, dat klopt. Als je zegt 'in goede en slechte tijden' betekent dit wel dat je dat ook waar moet maken.

Nu ken ik de precieze situatie niet, maar hebben ze er samen wel eens over gepraat? Of over gedacht ergens hulp bij een derde te zoeken, gezien ze zelf wellicht op een dood punten zitten.