Liefde, voelen of doen?

[Nynthe 1]

Dag lieve Crediblenaren

Ik geef toe, ik ben verslaafd. Maar deze verslaving omarm ik met liefde, namelijk die van het lezen

Nu ben ik nog maar net begonnen in een nieuw boek, Het Ishbane complot van Randy Alcorn. Het is een verhaal dat afgewisseld wordt met brieven tussen een demonenprins en zijn ondergeschikte waarin ze hun plannen bespreken om de levens van vier tieners te vernietigen. Goed, tot zover de inleiding.

Maar ik las vanochtend een stukje dat ik even met jullie wilden delen. Ik zal stukjes van de brief hier even overtikken.

Mijn geliefde Foulgrin,

Ik genoot van jouw rapport over hun intimiteiten. 'Ik hou van jou', fluisterde Ian. 'Ik ook van jou,' fluisterde Brittany terug. Wat waren jullie met zijn vijven op die bank een innig stel!

Hoewel die twee hun maagdelijkhei al een paar jaar geleden hebben opgeofferd, is een doorlopende zelfernietiging altijd leuk. Het lijkt op het afplukken van bloembaadjes en ze dan onder je schonezolen vermorzelen.

Het was altijd hard werken om hen met elkaar het bed in te krijgen, maar hun cultuur stuur nu dezelfde boodschap die wij hun stuk voor stuk moesten brengen. 'Heb geen seks met elkaar mits je bent getrouwd' is nu 'heb geen seks met elkaar mits je echt van elkaar houdt.' Ze hebben een 'mits' voor alles.

Wat die onsterfelijk belachelijke opmerkingen van hen betreft, 'ik hou van jou' betekent: 'Ik wil hebben wat jij me kunt geven.' Voor Brittany is dat zekerheid en status. Voor Ian is dat seks.

Liefe is het favoriete woord van de Vijand, maar wij hebben dat woord beroofd van zijn betekenis. Het mannelijke ongedierte is bereid tot 'liefde' om seks te krijgen. Het vrouwelijke ongedierte is bereid tot seks om 'liefde' te krijgen. We haten het huwelijk juist om dat de Vijand ervan houdt. Zijn bedoeling is dat het iets blijvends is, 'tot de dood ons scheidt'. Maar wat zij als liefde beschouwen, is slecht een gevoel, kortstondig en variërend. Voor de Vijand is liefde iets wat ze moeten Doen. Voor hen is liefde iets wat ze Voelen. Door gebruik te maken van dat verschil, hebben we al zoveel huwelijken en levens geruïneerd. (...)

Ervan houdend ze te vernietigen,

Prins Isbane

Nu is deze brief uiteraard gewoon een interpretatie van de schrijver. Toch herken ik hier en daar wel wat dingen. Is het niet vanuit mezelf, dan wel mensen uit je omgeving zeg maar.

Maar waar ik het dus vooral over wilde hebben is dit stukje: \"Maar wat zij als liefde beschouwen, is slecht een gevoel, kortstondig en variërend. Voor de Vijand is liefde iets wat ze moeten Doen. Voor hen is liefde iets wat ze Voelen.\"

Dat was wel even een helder moment voor mezelf. Hoevaak horen we wel niet om ons heen dat een huwelijk eindigd in een scheiding 'omdat we niet meer van elkaar houden'?

Ik denk dat veel mensen inderdaad de overtuiging hebben dat liefde iets is wat je moet voelen. Maar hoe denkt God hier dan over? Niet dat ik wil beweren dat ik weet wat God denkt, maar de volgende bijbeltekst zal jullie allen welbekend zijn: 'Heb je naaste lief als jezelf en God boven alles.'

Zoals ik dat zo lees is het een gebod, iets wat je inderdaad moet doen. Over gevoel, waar veel mensen zo op gericht zijn, lees ik hier niets. En dat is misschien wel met een reden. Ik geef toe, ik verklaar niet dat ik hier een absolute waarheid presenteer, maar gewoon mijn gedachtegang. Maar ik denk dat liefde over kan gaan, maar ook weer terug kan komen. Dat God dat weer geven kan. Maar hoeveel mensen geven de liefde ook die kans? En ik denk dat God daarin rekening heeft gehouden met hoe wij mensen zijn. Dat hij het daarom ons in een gebod zegt, omdat hij weet dat wij het misschien wel heel moeilijk vinden als wij het (even) niet meer voelen. Dat hij weet dat wij als mensen in staat zijn om dat wat hij zo mooi vind, het huwelijk, kapot te maken als wij het niet meer voelen.

Terwijl hij weet dat de liefde terug kan komen en ons daarom de opdracht te geven dat als je het even niet meer voelt, hoe moeilijk dan ook soms, je het maar stomweg moet doen omdat hij het ons opdraagt. Een stap zetten in geloof zeg maar.

Nu leg ik de link heel snel naar het huwelijk als getrouwde vrouw. Want je beloofd elkaar wel trouw in voor en tegenspoed, maar wat veel stellen niet realiseren is dat de tegenspoed niet als iets van buitenaf over je heen kan komen, maar dat tegenspoed juist vaak iets is wat tussen de twee partners gebeurt. En wat doe je dan? Ga je voor het 'Voelen' of voor het 'Doen'?

Samenvattend: Wij als mensen zien liefde als iets wat we moeten voelen, terwijl God ons het gebod geeft om het te doen. Wat zijn jouw gedachtes hierover en in welke situaties in het leven is dit allemaal van toepassing en hoe kunnen we het gebruiken? Vind je het moeilijk of gaat het bij jou nog wel redelijk makkelijk? Heb je tips, bedenkingen? Nogmaals, bovenstaande brief is slecht een interpretatie en de rest is mijn gedachtegang. Maar ik vond het wel een goed idee om hierover met elkaar te brainstormen. Zien we hier iets in en wat dan, of is het allemaal totale onzin? En in welke situaties in het leven herkennen we het nog meer, behalve alleen het huwelijk?

Ben benieuwd

Liefs,

Nynthe

[HenkG 0]

Liefde doen zonder gevoel lijkt me niet echt. Liefde doen gebeurt vanuit een bepaalde hartsgesteldheid dat aanzet tot daden.

Quote:

Lucas 6 45 Een goed mens brengt uit de goede schat zijns harten het goede voort en een slecht mens brengt uit de boze schat het boze voort. Want waar het hart vol van is, daarvan spreekt de mond. 46 Wat noemt gij Mij Here, Here, en doet niet wat Ik zeg? 47 Een ieder, die tot Mij komt en mijn woorden hoort en ze doet, Ik zal u tonen aan wie hij gelijk is. 48 Hij is gelijk aan iemand, die bij het bouwen van een huis diep gegraven en het fundament op de rots gelegd heeft. Toen een watervloed kwam en de stroom tegen dat huis aansloeg, kon hij het niet aan het wankelen brengen, omdat het goed gebouwd was. {} 49 Doch wie hoort en het niet doet, is gelijk aan iemand, die een huis op de grond bouwt zonder fundament. Toen de stroom daar tegenaan sloeg, stortte het terstond in en het huis werd een grote bouwval.

Quote:

Jakobus 1 23 Want wie hoorder is van het woord en niet dader, die gelijkt op een man, die het gelaat, waarmede hij geboren is, in een spiegel beschouwt; 24 want hij heeft zich beschouwd, is heengegaan en heeft terstond vergeten, hoe hij er uitzag.

Toevoeging op verzoek Diana

In deze beide tekstgedeelten komt duidelijk naar voren dat het bij geloof gaat om twee dingen, namelijk horen en doen. Geloven is te zien als een relatie (met God en met elkaar) en relatie heeft weer alles van doen met liefde. Er geldt (oa vanuit deze teksten redenerend) een interne en een externe factor in de uitwerking:

liefde/relatie/geloof geeft allereerst een uitwerking in de persoon zelf (het horen/het gevoel);

daarnaast uit het zich in de praktijk (het doen).

Einde toevoeging

[Aviator 0]

@ Nynthe: Ja moeilijk punt denk ik zo, ook heel persoonlijk voor een ieder.

Ik denk dat gevoel niet op de eerste plaats moet staan, want ik denk dat gevoel ons ontzettend kan misleiden en ons juist op de verkeerde paden kan zetten. Echter, zonder liefde/ gevoel, heb je denk ik een lege huls...

Ik houd van mijn man, dit is een gevoel, maar ik realiseer me wel dat het houden van daar niet alleen op gezetteld is. We hebben niet voor elkaar gekozen omdat we alleen maar vlinders hebben en het gevoel helemaal goed zit, ook de praktische kant, hoe we over dingen denken, doen en laten spelen daar een rol in.

Hoe het gevoel ook zal zijn, we praten, dat is nu misschien makkelijk nu het allemaal goed gaat, maar ook wanneer het gevoel minder zal zijn, zal er gepraat worden. Je zal elkaar moeten accepteren, niet willen veranderen. Ik merk aan de wereld om mij heen dat wanneer de vlinders gevlogen zijn, er opeens een heleboel anders moet aan de partner, maar zo werkt het denk ik niet. Je zult de ander moeten accepteren zoals hij/ zij is, naar elkaar luisteren, iets overhebben voor de ander enz.

Toch denk ik dat wanneer er geen liefde is en alleen het "doen" het inderdaad als "niet echt" over kan komen, toch denk ik dat zulke perioden in ieder huwelijk voor zal komen. Op dat moment kun je kiezen om uit elkaar te gaan, maar je kan er ook voor kiezen om ervoor te knokken, in gesprek te gaan, samen optrekken en dingen ondernemen. Zoals je zegt kunnen tegenslagen ook binnen het huwelijk zitten en niet alleen erbuiten. Daarom is voor mij de zegen van God over ons huwelijk balangrijk en Zijn inzicht, kracht en liefde om periodes als deze door te komen.

@ Henk: Ik begrijp de connextie van je bijbel teksten niet, kun je die nader toelichten?

[LodewijkNapoleon 0]

Interessant, ik was net bezig om een essay van de rechtsfilosoof Andreas Kinneging te bewerken en toen las ik dit topic. Misschien wel goed om een paar relevante citaten te plaatsen:

"Dan het erfgoed van de Romantiek. Het is voornamelijk te danken aan de Romantiek dat de meesten van ons kwesties van huwelijk en gezin primair zien als kwesties van liefde. 56 Liefde wordt algemeen gezien als de basis van het huwelijk en daarom als voldoende reden voor het stichten van een gezin. Het is de liefde die als werkelijk belangrijk wordt beschouwd; huwelijk en gezin zijn alleen de moeite waard wanneer en zolang ze gedragen worden door liefde. Zonder liefde zijn ze slechts een lege huls, waaruit al het leven is verdwenen.

In tegenstelling tot deze moderne, romantische visie benadrukt de traditionele conceptie van huwelijk en gezin de verantwoordelijkheden van man en vrouwen de plichten van alle betrokkenen ten opzichte van elkaar. Betekent dit dat liefde geen plaats had in de traditionele visie? Ja en nee. Dat zij wel een plaats heeft wordt gestaafd door het feit dat zowel klassieke als christelijke auteurs het belang erkennen van liefde in en voor het leven van elk individu en elke gemeenschap. In de klassieke noties van eros en philia en het christelijke ideaal van agape komt een diep begrip van liefde naar voren.57 In de traditionele visie waren huwelijk en gezin nauwelijks voorstelbaar zonder liefde. Liefde in de speciale betekenis die er voor het eerst door de romantici aan wordt gegeven, ontbreekt echter in de traditionele visie.

De moderne, romantische visie op liefde wijkt op drie manieren afvan de traditionele visie. In de eerste plaats beschouwen de romantici liefde als het hoogste, meest waardige sentiment waartoe de mens in staat is. Liefde is belangrijker dan wat ook. Door lief te hebben, en alleen door lief te hebben, heeft de mens deel aan het goddelijke. Keats spreekt over de 'heiligheid van de affecties van het hart'. Alles moet wijken als het liefde in de weg staat, inclusief morele plichten en verplichtingen, aangezien de geboden van de liefde de hoogste wet zijn. 'Liefde is mijn religie', schrijft Keats. Volgens de romantici komt de mens door liefte hebben zo dicht bij God als menselijk mogelijk is.

Ook volgens de christelijke visie is liefde de hoogste waarde.58 Maar hier komen we een notie van liefde tegen die in twee opzichten anders is. Wanneer Christus ons gebiedt om God lief te hebben met heel ons hart, heel onze ziel en heel onze geest en om onze naaste liefde te hebben gelijk onszelf, doet hij twee dingen tegelijkertijd. Aan de ene kant wijst hij op het belang van liefde, maar aan de andere kant maakt hij, door op het doel ervan te wijzen, duidelijk dat liefde uiteindelijk slechts een middel is met het oog op iets anders: God en de naaste. De Romantiek daartegen maakte liefde zelf tot het uiteindelijke doel. Het specifieke object van liefde is van weinig belang. Het gaat niet om de zaak of persoon die wordt liefgehad, maar de ervaring van het liefhebben. De romanticus is 'in love with love', om een gelukkig getroffen uitdrukking van Irving Babbitt aan te halen.59

Daar komt bij dat liefde voor de traditie een deugd is, of althans gerelateerd is aan bepaalde deugden, en daarom tot op zekere hoogte binnen het domein van de rede en de willigt.60 Dat werd door de romantici, die liefde zagen als een gevoel dat volledig buiten de beheersing van rede en willigt, zeer nadrukkelijk ontkend. Dit idee van liefde als een oncontroleerbare emotie vormt het tweede verschil tussen de moderne, romantische visie en de traditionele visie op liefde. Liefde is iets wat uit het niets ontstaat; het is een fatum, dat de mens noch bewust teweeg kan brengen, noch door wilskracht teniet kan doen. Hij kan het wel negeren, maar dat moet hij niet doen, want zijn geluk bestaat uit het gehoorzamen van de impulsen van het hart. Tegelijkertijd kan liefde even onverwacht als ze is ontstaan weer verdwijnen. Opnieuw is de mens vrij om dit treurige feit te negeren, maar dat zou hij niet moeten doen. Wanneer de liefde is verdwenen, betekent scheiding bevrijding.

Wat voor soort emotie is liefde? De romantici zien haar als iets wat 'absoluut' en 'oneindig' is. Liefde betekent Verschmelzung met de geliefde,61 niet slechts op één bestaansniveau, maar op alle. Dit is het derde verschil tussen de moderne, romantische visie en de traditionele visie op liefde. 'Volledige bevrediging van de zinnen, de verheven emotie van spirituele liefde, een vruchtbare uitwisseling van ideeën, gekoppeld aan een kameraadschappelijke vriendschapsband; dit alles verwachten de romantici van liefde en daarenboven een gevoel van religieuze voldoening.'62 De traditionele visie, door Plato in het Symposium symbolisch als een ladder voorgesteld, die leidt van de laagste soort liefde - de lichamelijke - tot de hoogste - de spirituele-, wordt vervangen door een visie op liefde waarin alle verschijningsvormen ervan het goddelijke openbaren. Vandaar de alomtegenwoordige erotiek in de romantische notie van liefde. Goede seks wordt beschouwd als een bewijs van ware liefde en een manifestatie van de unio mystica.

12

Deze visie op liefde heeft grote consequenties. De belangrijkste is dat ze ervoor zorgt dat de meeste echte huwelijken ten hoogste gedeeltelijke en incomplete manifestaties van liefde lijken, imperfecte afschaduwingen van de romantische idee van het goede. Vandaar de associatie in de romantische literatuur van gevoelens van rusteloosheid, verveling, hypocrisie en wanhoop met het huwelijk. Idealiter is liefde, in de zin van la grande passion, voor de romantici 'eeuwig'. Maar in werkelijkheid garandeert de romantische notie van liefde zo ongeveer dat deze 'eeuwige band' ten hoogste een paar maanden zal duren. Volledige bevrediging van de zinnen, de verheven emotie van spirituele liefde, een vruchtbare uitwisseling van ideeën, gekoppeld aan een kameraadschappelijke vriendschapsband en een gevoel van religieuze voldoening en dat alles tegelijkertijd en op een permanente basis is moeilijk te vinden, al was het alleen maar omdat de meeste mensen andere dingen te doen hebben in het leven en andere interesses hebben, naast Verschmelzung met de geliefde.

De belangrijkste van deze wet blankets zijn zelf wel het resultaat van Verschmelzung: kinderen. Gezien het feit dat de plichten die gepaard gaan met het krijgen en opvoeden van kinderen nauwelijks kunnen worden gecombineerd met ware, complete liefde in de romantische zin, mag het geen verbazing wekken dat de Romantiek weinig heeft te zeggen en nog minder te maken heeft met kinderen. Kinderen bestaan - in het beste geval - in de periferie van romantische liefde. In feite wordt het hele idee van het gezin moreel ambigu of zelfs verwerpelijk, omdat het op gespannen voet staat met romantische liefde.

Als deze ideeën worden gecombineerd, lijken Shelleys conclusies niet meer dan logisch te zijn: 'Liefde is vrij: beloven om voor altijd van dezelfde vrouw te zullen houden is niet minder absurd dan beloven altijd dezelfde geloofsovertuiging te hebben.' En: 'Een man en een vrouw zouden zolang verenigd moeten zijn als ze van elkaar houden: elke wet die ze ertoe zou verbinden om één moment langer samen te wonen na het wegkwijnen van hun affecties zou een onaanvaardbare tirannie zijn en zeer onwaardig om te tolereren.'63 Het laat zich raden wat deze visie impliceert voor de grotere eenheid van het gezin.

In reactie op de romantische notie van huwelijk en gezin merkte de theoloog Emil Brunner eens op dat 'waar het huwelijk op [romantische, A.K.] liefde is gebaseerd, ze van begin af aan verloren is'.64 H.G. Schenk, auteur van een fraai boek over het denken van de Europese romantici, is aarzelender: 'Pogen om een definitief oordeel uit te spreken over het complexe fenomeen van de romantische liefde zou geen eenvoudige opgave zijn. Het is waar dat de aanklacht alarmerend genoeg is: want hoe zou kunnen worden ontkend dat de Romantiek op verschillende manieren heeft meegewerkt aan de ondermijning van het instituut huwelijk, die hoeksteen van de christelijke samenleving? Echter, de advocaat voor de verdediging zou in de positie zijn om te bepleiten dat er ook nog een andere kant aan de zaak is. En het valt inderdaad evenmin te ontkennen dat sommige huwelijken uitermate zijn versterkt door de romantische intensivering van liefde. Hoewel ze allesbehalve een veilige basis voor het huwelijk is, kan romantische liefde er gepassioneerde luister en in sommige gevallen zelfs gelukzalige harmonie aan geven.'65

Uiteraard blijft de vraag of de winst in termen van 'gepassioneerde luister' en 'gelukzalige harmonie' het verlies in termen van zekerheid en zorg compenseert, die de essentie van het traditionele concept van het huwelijk vormen.66 Dit is bijzonder prangend met betrekking tot de kinderen, wier belang bij de 'gepassioneerde luister' en 'gelukzalige harmonie' van hun ouders nogal beperkt lijkt, in vergelijking met hun belang bij een veilig en zorgzaam gezin. "

Het komt uit de 'Geografie van goed & kwaad', ik heb nog geen tijd gehad om het notenapparaat goed uit te werken.

[Nynthe 1]

Quote:

Op zondag 11 mei 2008 14:36:40 schreef Diana het volgende: @ Nynthe: Ja moeilijk punt denk ik zo, ook heel persoonlijk voor een ieder. Ik denk dat gevoel niet op de eerste plaats moet staan, want ik denk dat gevoel ons ontzettend kan misleiden en ons juist op de verkeerde paden kan zetten. Echter, zonder liefde/ gevoel, heb je denk ik een lege huls...

Over die lege huls... dan heb je altijd nog de huls!

Of anders gezegd: Toen ik met mijn aanstaande naar de huwelijkscursus ging (sorry dat ik het blijf betrekken op huwelijk, ik denk nog steeds hard na over andere situaties in het leven waarin dit ongetwijfeld van toepassing is) werd je huwelijksgelofte vergeleken met een kommetje. Als je begint is die soms nog gevuld met verliefdheid, maar zeker met liefde (laten we het hopen dan althans!) Maar zoals gezegd, het kan zijn dat het kommetje leeg raakt. Dat de verliefdheid verdwijnt en soms zelfs de liefde. Maar dan hebben we nog steeds het kommetje (of de lege huls ) Het is dan niet gevuld, maar het is er wel degelijk! Je kan dan kiezen; Is een leeg kommetje waardeloos geworden en gooi je het weg of ga je er wat aan doen zodat het weer gevuld kan worden, ook al voel je de liefde niet?

[thomasvelsen 0]

Voor mij is het liefde ervaren en voelen.

- Liefde krijg je van God, en die zalving geef je ook weer door aan anderen.

- Als je echt oprecht van iemand houdt en het is wederzijds dan zit de liefde 'in de lucht', wat voor mij de Heilige Geest zelf is, de kracht die ik voel van God IS liefde (1 Joh 4).

Thomas