Verliefdheid in aanvang egoisme?

[annzie 1]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:05:33 schreef Pius_XII het volgende: [...] Ja, vanuit het het schimmige pseudo-wetenschappelijke vakgebied van de evolutionaire psychologie valt dit best ver door te trekken, wederkerig altruisme noemt men het dan. (wat ook weer een hoop gaten oplevert hoor )

Euhhm... Wat bedoel je nu? Ik ben niet zo goed in al die terminologie ofzo

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op donderdag 13 september 2007 17:12:25 schreef annzie het volgende: Euhhm... Wat bedoel je nu? Ik ben niet zo goed in al die terminologie ofzo

Nou ja, wat jij zegt dus, dat liefde een soort evolutionistisch egoisme is.

[annzie 1]

ja inderdaad nu snap ik je

[Dagmar 0]

Oke, zowat iedereen vindt van elkaar dat ze gelijk hebben, dus laat ik de boel eens omdraaien

Is het nog steeds egoïstisch om verliefd te worden op iemand die de hoop al (bijna) had opgegeven, er van overtuigd was dat er niemand verliefd kón worden op hem/haar?

In de zin hierboven klinkt het alsof ik 'verliefd worden' als keuze bestempel, dat bedoel ik niet. Maar is iemand het gevoel kunnen geven dat er wel degelijk iemand kan verdrinken in je ogen nog steeds egoïstisch?

[ThijsK 0]

[Dagmar 0]

Het was algemeen hoor. Voor Lucas gold ongeveer hetzelfde, en voor mijzelf een tijd geleden ook.

Toevoeging: wat niet wil zeggen dat het idd door jou door m'n hoofd schoot

[eternal. 0]

Heel sterk Verity !

Maar verliefdheid is een gevoel; je kan niet bepalen wanneer je verliefd word en op wie.

Verliefdheid is een gevoel dat de ander bij je past en dat hij/zij het helemaal is. Je denkt dan niet eens aan jezelf maar aan die ander.

Ik denk dat als een relatie begint met verliefdheid je heus niet direct als uitgangspunt jou bevrediging (op gebied van liefde krijgen) hebt. Maar eerder het bij die ander zijn, ja welleens waar om dat jíj graag bij die gene wilt zijn maar dat wil je om hem lief te hebben, niet waar?

Want de echte liefde moet van god komen, als het goed is.

mm het lukt niet helemaal te verwoorden wat ik bedoel .... en moet nu weg, misschien nog een latere aanvulling.

[Marillion 0]

Quote:

Op woensdag 12 september 2007 12:23:08 schreef Pius_XII het volgende: Een beetje geinspireerd door het denken van Levinas: [...] bron Ik zat hier over na te denken, naar aanleiding van een aantal topics/posts van de laatste tijd, en ook wel naar aanleiding van eigen ervaringen in het verleden. Als ik die posts eens analyseerde, dan dacht ik behoorlijk vaak: \"Dit gaat helemaal niet over waar de ander baat bij heeft, maar om het 'ikke'\". Ik heb zélf een hevige verliefdheid gehad op m'n 19e ofzo, en als ik daar nu aan terug denk, dan ging het achteraf ook vooral om wat ik wilde, hoe ik me voelde. Natuurlijk dacht je wel bij jezelf dat je je echt gaf aan de ander, maar zelfs dat was dan achteraf vooral een inpassing in je eigen systeem. Ik wil hiermee niet zeggen dat het niet te overwinnen valt, want dat geloof ik wel, of zelfs niet dat het in essentie iets slechts is, misschien moet het wel zo beginnen. Maar toch, zit hier iets in of is het te particulier gedacht? Valt die lijn ook door te trekken naar vriendschappen?

Ik denk dat het inderdaad ook om een gedeelte egoïsme gaat. Je vind iemand (heel erg) leuk, en je denkt dat je met haar wel de rest van je leven doorkomt.

Meestal duurt deze vlaag van verstandsbijstering niet te lang.

Bij verliefdheid zijn er denk ik nog een paar hormonen bezig die jezelf soms ook nog een beetje voor de gek houden.

Bij vriendschappen denk ik dat het puur om dingen van eigen belang gaat.

Maar dan heb je onderscheid in verschillende soorten eigen belang.

De onschuldige en de minder onschuldige.

Als je iemand gewoon leuk gezelschap vind, is dat een vrij onschuldig eigen belang.

Maar als van iemand vind dat je door hem misschien ook meer aanzien krijgt, dat je hem als een soort statussymbool ziet, dan is het weer iets minder onschuldig.

Maar ik denk dat het in de mens inzit. De vraag van "wat wordt ik er beter van". Bewust of onbewust.

[LodewijkNapoleon 0]

Quote:

Op maandag 15 oktober 2007 23:19:34 schreef Marillion het volgende: Maar ik denk dat het in de mens inzit. De vraag van "wat wordt ik er beter van". Bewust of onbewust.

Ja, dat denk ik ook eerlijk gezegd, maar ook dat het mogelijk is om erover heen te groeien. Al duurt dat lang en gaat dat stukje bij beetje. Maar inderdaad, het is moeilijk om dat te onderkennen, maar het is wel zo. Maar het erkennen is stap één denk ik.

[Marillion 0]

Ja, maar je moet het niet zien als iets wat per definitie slecht is.

Het kan je helpen om goede keuzes te maken.

Omdat je er beter van wilt worden.

Maar het is maar net op wat voor manier je er beter van wilt worden.

[Holla 0]

In de Happinez staat een interview met Eckhart Tolle, waarin hij over verliefdheid praat:

Quote:

Menseljke relaties lijken steeds vluchtiger te worden. Veel relaties lopen na elkele maanden of jaren op de klippen omdat de magie verdwijnt. Hoe behoud je die magie? "Wat 'magie' wordt genoemd is in feite een soort fantasie. Als mensen elkaar voor het eerst ontmoeten, spelen ze een rol om te zijn wie de ander wil dat ze zijn. Als ze dan gaan samenleven, kunnen de partners na verloop van tijd die rollen niet meer volhouden. De ontevredenheid van het ego steekt de kop weer op. Sommige mensen zijn zo verslaafd aan die beginenergie van verliefdheid en spanning dat ze dan een ander willen. Dat is niet alleen egocentrisch, maar ook jammer - een gemiste kans op verdieping. Verdieping betekent ruimte; ruimte om de kleine, geconditioneerde identiteit los te laten. De vitale vraag voor iedere relatie is: is er ruimte? Kun je naar je partner kijken zonder hem of haar te definiëren en vast te zetten? Kun je er zijn als de ruimte voor de ander? Het enige wat je hoeft te doen, is werkelijk naar je partner te luisteren vanuit die ruimte. Dat is genoeg voor de relatie om zich te verdiepen." U vindt verliefd worden dus een egoistische daad? Wordt u nooit verliefd? "Nee. Verliefd worden draagt altijd een sterk element van iets nodig hebben in zich. Daarom kan het zo makkelijk omslaan in boosheid of haat als de ander weggaat. Ik voel wel een diepe verbinding met mensen en ook met de natuur. Dat is ook wat liefde is: verbondenheid zonder oordeel. Als er ruimte is, is er liefde, want je herkent de ruimte in de ander. Je herkent dat er meer is dan de fysieke en psychologische vorm. Je voelt een diepere levendigheid. Liefde is de verbindende ruimte die tussen twee mensen kan ontstaan en heeft niets van doen met iets nodig hebben."

[LodewijkNapoleon 0]

Ha fijn, onderbouwing.

Geheel mee eens overigens, en ik denk dat je daar ook nog een hoop van kan doortrekken naar andere intermenselijke relaties.