rosa89

Hallo,

ik heb al een paar dingen gepost dus het wordt misschien wel tijd om mezelf ook even voor te stellen.

Ik kwam hier terecht op aanraden van een vriend, omdat er hier bepaalde dingen werden bediscussieerd waar ik zelf ook veel over nadacht. Aanvankelijk wilde ik niet zozeer een profiel aanmaken en mee discussiëren, maar ik kreeg toch heel sterk de behoefte om te reageren op bepaalde dingen, dus nu zitten jullie voortaan met mij opgescheept

Ik ben (net) 20 jaar geworden (en dat voelt echt bejaard als je jezelf geen tiener meer mag noemen...)

Ik woon sinds anderhalf jaar op mezelf in Utrecht en daar studeer ik nu rechten (eerstejaars).

Ik heb vier lieve ratjes, en ik ben gek op balfolk (zijn er hier meer mensen die dat leuk vinden???) en muziek.

Momenteel zoek ik een beetje naar een geschikte gemeente bij mij in de buurt, ik wil me namelijk graag laten dopen (en zoek dus ook een baptisten gemeente).

Ik heb er wel eentje gevonden, en daar ben ik nu al een paar keer langs geweest maar ik word er niet echt aangesproken door de mensen (dit echt in tegenstelling tot mijn ervaringen in andere baptisten gemeenten verder weg in Nederland...) en zelf vind ik het nogal eng om daar initiatief in te nemen, ik hoop dat daar wel snel verandering in zal komen.

Ik ben bezig met het schrijven van een nogal lange getuigenis, of eigenlijk wel meerdere getuigenissen. Ik probeer alles een beetje op een rijtje te zetten voor mezelf. Jullie horen nog van me als ik 'm af heb

Ik zou heel graag meer christelijke mensen willen leren kennen, en aangezien ik nogal verlegen ben, leek dit me misschien toch wel een goede oplossing daarvoor. Als het niet binnen een gemeente lukt, dan in ieder geval hopelijk hier

Groetjes,

Rosa

Ik heb laatst echt een antwoord gekregen van God op een vraag, waar ik al heel lang voor heb gebeden dat ik er antwoord op zou krijgen. Ik wilde dit echt ZEKER weten, omdat ik weet dat als ik teveel hierover twijfel, weer de fout in ga.

Ik ben al een tijdje bezig met de vraag of seks voor het huwelijk wel kan. Ik heb al heel veel vriendjes gehad dus ik hoopte natuurlijk dat het wel goed zou zitten. Voor de duidelijkheid, ik ben juist totaal niet gelovig opgevoed en ik ben er eigenlijk nog niet zo lang achter dat God echt bestaat. Ik heb nog maar heel weinig bijbelkennis ook.

Ik ging dus op zoek naar een 'bewijs' of misschien zelfs een 'tegen bewijs' in de Bijbel. Hier en daar wat gelezen op internet, en steeds de bijbelteksten die door andere mensen worden genoemd, daar staat telkens het woord 'ontucht' in. Dat zou dan moeten betekenen: seks voor het huwelijk. Maar voor mij was dat niet duidelijk genoeg, het ging mij niet specifiek genoeg over het huwelijk.

Een tijd lang heb ik dus nog in veel twijfel gezeten hierover. Tot ik vorige week een droom kreeg, en ik wist echt meteen dat het hierover ging.

Ik droomde dat ik heel vies was, ik zat onder het zand en de modder, en overal op mij zaten vingerafdrukken, en ook deuken in mijn huid. Ik schrok heel erg toen ik mezelf zo zag. Ik voelde me als een stuk klei waar heel veel mensen aan hebben zitten kneden. Vooral mijn borsten zagen er niet uit, het was echt heel eng om mezelf zo te zien.

Toen ik wakker werd had ik het idee dat God in die droom aan mij wilde laten zien wat er werkelijk met mij en mijn lichaam is gebeurd, door mezelf aan zoveel jongens te geven. Meteen heb ik de dagtekst erbij gepakt uit mijn dagtekstenboekje, en daar stond dit:

Mozes zei: "Neem mijn waarschuwingen ter harte. Want het gaat hier niet om iets onbeduidends, het is een zaak van levensbelang!" Deut. 32:46v

Toen dacht ik van: oh ja, Mozes was iemand die heel veel 'regeltjes' heeft verteld. Dus ik ging op zoek in Deuteronomium of er iets stond over seks voor het huwelijk. Dus ik bladeren, en ik zie een kopje staan: Over seksuele misdrijven. Dat ben ik gaan lezen. En daarin staat voor mij WEL heel duidelijk dat seks voor het huwelijk niet mag (hoewel op dit moment het stenigen niet meer van toepassing is).

Het klinkt misschien stom maar met zo weinig kennis over de Bijbel kun je ZO blij zijn om zoiets tegen te komen!

Het is dan wel een negatief antwoord, maar ik heb nu tenminste een antwoord gekregen, dankzij die droom, en dankzij de dagtekst. Dat alles hing zo met elkaar samen, het kan geen toeval zijn dat ik toen dit stuk tegen ben gekomen in de bijbel.

Eindelijk heb ik zekerheid, dat geeft rust.

Nu hopen dat ik niet weer verliefd word en in verleiding kom...

Ook uit lichaamstaal kun je een hoop afleiden. Ook al zeg je geen nee en werk je mee, je kunt denk ik toch best aan iemand merken dat ze er geen zin in heeft en dat ze bang is en onzeker enzovoorts?

Even een toevoeging aan wat ik eerder zei: stel, je kijkt daarbij ook voortdurend heel ongelukkig? Is er dan grotere reden om dit verkrachting te noemen?

Wat ik probeer te zeggen is: moet je echt perse 'nee' hebben gezegd of tegen hebben gewerkt om iets verkrachting te noemen? Je kunt ook mompelen dat je niet wil, en als hij het dan niet verstaan heeft is het geen verkrachting meer?

Ik heb pas (via internet) een programma gekeken waarin drie meisjes aan het woord kwamen die slachtoffer waren geworden van loverboys. Een van die meisjes zei duidelijk dat ze nooit tegen had gewerkt of nee had gezegd, omdat ze bang voor hem was. Toch lijkt het me vrij duidelijk dat zij is verkracht, ook als daar geen geweld aan te pas is gekomen.

Waar trek je nu een grens? Het is een moeilijk onderwerp...

Wat nu als je voor het eerst een vriendje hebt, je bent nog erg jong en naïef, en dan wil hij seks. Hij zegt het niet, maar hij doet het gewoon. Je wil het helemaal nog niet, je bent er nog niet aan toe, maar je durft het niet te zeggen.

Is dit dan verkrachting? Het gaat hierbij dus niet om de vraag of deze jongen strafbaar kan worden gesteld, maar om de vraag of je dit als een verkrachting kan ervaren.

Wat vinden jullie? En als jullie dat niet vinden, zouden jullie het dan vreemd vinden als een ander het wel als verkrachting kan hebben ervaren?

Hier nog iemand die nooit vrienden heeft gehad, jarenlang.

Het is me uiteindelijk toch gelukt!

Eens kijken of ik daar wat over kan zeggen...

Ten eerste. Het is denk ik niet alleen zaak dat iemand accepteert dat jij anders bent, maar ook dat jij accepteert dat iemand anders is dan jij. We vinden het allemaal fijn als mensen geïnteresseerd zijn in wat wij vertellen. Probeer dan ook interesse te tonen in wat iemand anders wil vertellen. Probeer open te staan voor nieuwe dingen! (En nee, ik snap dat je niet open wil staan voor gesprekken over het weer, de top 40, of wat iemand gisteren op tv heeft gezien. Maar geloof me, er ZIJN meer mensen die dat niet interessant vinden. Er ZIJN mensen die ook allemaal specifieke gekke interesses hebben.) Ik moest zelf heeeeeel hard mijn best doen om me in te leven in andere mensen, uiteindelijk lukt me dat toch best aardig. En het resultaat is niet alleen vriendschap, maar ook: nieuwe interesses / hobby's!

Ten tweede. Als je ruzie krijgt (dat kreeg ik nogal vaak met mensen), en het uitpraten lukt niet, dan kan een vriendschap stilvallen. Laat die dan niet wegvallen! Vergeet wat er is gebeurd, vergeef elkaar (althans probeer dat en laat dat ook blijken aan de ander) en ga verder, pak de dingen op waar je iets in zag bij de ander.

Ten derde. Als je op de universiteit zit, wordt het makkelijker dan op de middelbare school. Je hebt veel meer keuze uit mensen, je zit niet meer zes jaar lang met dezelfde mensen in een klas, en ze hebben nog geen verkeerde vooroordelen over je. Een nieuwe kans! Gaat het niet goed? Na een half jaar kwam ik weer in een nieuwe groep te zitten. (Dat is trouwens wel balen als je net mensen hebt gevonden met wie het klikt, maar je kunt in ieder geval steeds met een schone lei beginnen).

Ten vierde. Dat afwijzende gedrag van pubertjes wordt ook minder naarmate zij ouder worden. Ik werd ook met de nek aangekeken omdat ik van EBM hou, aan balfolk doe, toentertijd niet christelijk was, en niet snapte dat je niet met iedereen over seks kunt praten (oke dat was wel erg dom van me vind ik nu). Maar ook ik keek mensen met de nek aan, omdat ik ze zo dom vond dat ze christelijk waren (hoe kun je DAT nou geloven?! dacht ik altijd, kijk mij nu eens haha), of omdat ze nooit uit gingen, of niet van science ficton hielden. Ik zeg maar wat. Maar nu ben ik mij bewust van mijn eigen afwijzende gedrag, en dat is ook een hele opluchting.

Ten vijfde. Ook mensen die alleen maar over saaie onderwerpen praten, zijn interessant! Je moet er alleen iets meer je best voor doen om een interessant gesprek met ze te voeren. Maar iedereen heeft wel iets te vertellen, of iets meegemaakt, of een eigen visie op dingen. Vraag eens door, als je eens de tijd hebt en een op een met iemand bent. Sommige mensen durven niet alles zomaar in de groep te gooien omdat ze inderdaad bang zijn om afgewezen te worden, net zoals jij nu afgewezen wordt. Het is soms moeilijk om verder te kijken dan de oppervlakkige gesprekken die je iemand ziet/hoort hebben met anderen, maar er is meer, heus. Alleen in de tram heb je geen tijd om daarover te praten.

Ten zesde. Nodig mensen uit! Maak tijd voor ze vrij. Zelf heb ik altijd heel erg de neiging gehad om contact juist af te houden, omdat ik altijd bang was dat ik het te druk zou hebben. Eigenlijk viel dat best mee, ik was gewoon bang voor het contact. En ik had geen zin. Als het niet leuk is om bij jou thuis te zitten, ga dan samen iets leuks doen. Mensen vinden het sowieso leuk als je ze uitnodigt om samen iets te gaan doen, dus dan heb je al een plus puntje gehaald: ze vinden het aardig van je. Vaak kan het toch best leuk worden als je van tevoren geen zin hebt erin. Ik heb een keer met een meisje zomaar een hele dag samen op een bankje op het Schouwburgplein gezeten in Rotterdam. We wilden eigenlijk gaan winkelen, maar raakten zo druk met elkaar in gesprek dat we daar maar zijn blijven zitten. Neem eens wat risico's.

Ten zevende. Bij mij heeft het geloof ook heel erg geholpen. Als je bidt over dingen die je dwars zitten, helpt dat. Je mag gerust om vriendschap vragen aan God. Zelf was ik altijd een enorme stress kip, nu bid ik steeds of ik Gods rust en vrede mag ontvangen in mijn hart, en raad eens: ik ben zoooveel rustiger geworden. Ik ben zelfs heel erg aangekomen van het rustiger zijn (mijn eetpatroon was daar nog niet op aangepast, ik verbrandde nogal veel energie door al dat gestress). Trouwens, de beste vriendschappen die ik inmiddels heb, zijn met mede christenen. Mijn ervaring is dat christenen veel meer de neiging hebben elkaar te helpen en voor elkaar klaar te staan (als broeders en zusters). Zij veroordelen niet (proberen dat tenminste) omdat ze zulke dingen liever aan God over laten. Die kent de harten van mensen echt (en ook die van jou!).

Ik wil trouwens nog even zeggen dat ik steeds als ik iets lees van jou, een diep gevoel van liefde ervaar. Klinkt misschien stom. Maar ik denk dat het Gods liefde is wat ik voel, door mij heen. Het is zo sterk dat ik echt wou dat ik je in mijn armen kon nemen en kon troosten, dat is best gek als je iemand helemaal niet kent. Ik hoop dat je dat niet verkeerd opvat ofzo. Ik wil ook niet 'opdringerig' zijn ofzo. Maar voor mij betekent het: God houdt van jou! Dat moet je niet vergeten.

Veel sterkte gewenst,

Rosa