Christian777

Ja, ik begrijp dat ik dat idd moet leren. Maar ik weet ook niet zo goed hoe ik mezelf over de streep krijg. Maar ook door wat ik nu heb meegemaakt, word ik toch weer onzeker. Ik had echt heel erg het gevoel dat God dit meisje op mijn pad had gebracht en mij op het hare, gewoon door de manier waarop ons contact zich opbouwde... En dan toch dit...

Verder worden hier heel veel tips gegeven van dat je plekken moet opzoeken waar veel vrouwen komen, sporten, kroegen, etc... Maar wat voor mij dan wel een beperking is, is dat ik wel heel nadrukkelijk op zoek ben naar een christelijk meisje (omdat ik van mening ben dat alleen dan een relatie voor 100% kan uitbloeien). En ik kom op de hogeschool best vaak meisjes tegen en ik reis dagelijks met het openbaar vervoer enzovoorts enzovoorts. Maar ik weet geen plaatsen waar ik nieuwe christelijke meisjes kan leren kennen (behalve dating sites, maar ik twijfel of dat mijn ding is). Dus ja, ik weet niet hoe jullie daarin staan, maar voor mij wordt het daardoor nog moeilijker.

Trouwens, het moet denk ik ook niet zo zijn dat ik nieuwe plaatsen op ga zoeken, alleen maar in de hoop daar een leuk meisje te vinden. Volgens mij ben je dan net zo krampachtig bezig. Plus dat ik daar niet snel alleen heen zou gaan. Maar als je met anderen bent, ga je ook weer niet snel op meisjes af, omdat je dan deel bent van een groepje.

Dank jullie wel voor alle reacties! Echt tof dat hier zo veel steun te vinden is!

Ja, ik weet eigenlijk wel dat ik meer afstand van haar moet nemen. Maar het is zo moeilijk. Ik merk wel dat ik veel minder die vlinders in m'n buik heb, waarschijnlijk omdat ik me wel bewust ben van de werkelijkheid. Maar het gevoel van liefde is er nog wel. En ook het gevoel van pijn van onbeantwoorde liefde komt zo nu en dan met vlagen over me heen. Ik zie haar vrij weinig, maar ik spreek heel veel met haar op msn (gewoon over alledaagse dingen). Ik moet er wel bij zeggen dat ik er altijd al bewust op lette dat ik haar niet te veel naar de mond praat. Ik ben gelukkig niet altijd een ja-en-amen-zegger. Wel krijg ik het gevoel dat ook zij erg veel waarde hecht aan een vriendschap, want, verwarrend genoeg, minstens 50% van al onze msn-gesprekken afgelopen week worden door haar gestart. Zij maakt dus ook contact met mij, maar is naar eigen zeggen niet verliefd op mij. Ik probeer zelf wel wat minder vaak contact met haar te leggen (alhoewel de verleiding moeilijk is), maar als zij contact met mij legt, sla ik dat niet af en ik ontneem haar ook niet de mogelijkheid om contact met mij te leggen. En het zijn dan verder ook doodgewone gesprekken waar verder niets bij komt kijken, maar toch is het soms wel verwarrend.

Maar ik ken het gevoel wel, om alles voor de ander te willen doen, terwijl ik buiten een verliefdheid nooit zo ben.

Er zijn intussen een aantal weken overheen gegaan en heb haar inmiddels verteld wat ik voor haar voel. Ze vertelde me dat ze me een geweldige vriend vindt (we hebben veel en leuk contact), maar helaas ook dat ze mijn speciale gevoelens niet deelt, omdat ze zelf verliefd is op een ander (hoewel onbereikbaar). Onze vriendschap is echter steeds hechter geworden en wil ik ook echt niet kwijt, maar mijn verliefdheid blijft onverminderd en knaagt aan me, een heel teleurstellend gevoel, want hoe leuk we ook hebben met elkaar, ik had gehoopt op meer en dat blijft... Hoe moet ik hiermee omgaan? En alsjeblieft niet zeggen dat ik de vriendschap moet verbreken, want die is me veel en veel te kostbaar. Maar ik blijf verliefd op haar en kan daardoor zolang ook niet verliefd op een ander worden, ben ik bang. Wat moet ik doen?

Misschien wil ik alles ook wel gewoon veel te snel. Ik bedoel, misschien moet ik inderdaad eerst nog wat meer 'gewoon' met haar omgaan. Of moet ik het allemaal wel wat subtieler aanpakken... Maar ook die dingen kunnen op den duur wellicht nadelig werken (te lang wachten) en de kansen verkleinen, denk ik. Zou het kunnen zijn dat er een 'hèt ideale moment' bestaat om het haar te zeggen? Los van dat ik het eng vind, weet ik ook gewoon niet goed wanneer het het goede moment is. Daarnaast, zoals de situatie op dit moment is, is e-mail vrijwel de enige optie. Maar ja, hoe breng je zoiets dan weer he...

Ik begin een beetje moe te worden van mezelf, ik blijk hier zo'n sul in te zijn... Zo'n held op sokken... Ik prijs de dag dat ik hier doorheen ben...

Ja, wat hierboven allemaal is neergezet, klopt gewoon. Het komt gewoon neer op domme, stomme angst. Angst voor afwijzing. Ik zou bijna gaan zeggen dat parachutespringen minder eng is (lijkt me normaal gesproken zowat het engste dat er is). Maar vandaag lijkt het wel een obsessie. Zo'n knagend machteloos gevoel (en onterecht natuurlijk). De komende week zie ik haar dus weer niet, dus kan het hopelijk even wat bekoelen. Dan kan ik mezelf misschien wat makkelijker over de streep krijgen. Maar dit gaat nergens meer over. Zo idioot dit! En dan zeggen ze dat een verliefd gevoel lekker is... Nou, tien minuten misschien... Dacht dat dit alleen in zwaar overdreven liedjes voorkwam...

Pfff... Waarom durf ik ook niks!

Ja, eigenlijk moet ik dat ook gewoon doen. Maar ik heb een beetje de angst dat op die plaats, waar iedereen erom heen staat, een deel van de jongerenkring er meteen getuige van is en dat het zó aan de grote klok hangt, ook als het mislukt... Iets wat ik in deze onzekere fase liever niet wil... Of ben ik nou weer erg aan het overdrijven en maak ik me eigenlijk druk om niets? :s

Ja, ik vind IRL ook de meest logische manier... Maar ja, wat doe je als je haar buiten de kerk niet ziet? Trouwens, ook best vervelend, mailen is het enige dat ik kan, want ze heeft Hyves noch Facebook.

En (ja sorry, ben eenmaal nog steeds onervaren), hoe kom ik erachter dat zij mij net zo leuk vindt, zonder dat concreet te moeten vragen? Ik weet dat ze me aardig vindt, maar ja, dat zegt op zichzelf niks natuurlijk. En ze richt regelmatig haar blik op me, maar dat kan ook zijn omdat ze met mij vaker contact heeft dan met de rest op die plaats... Heel misschien zelfs dat ze mijn gedrag observeert, omdat ze mijn signalen door zou hebben... Maar waarschijnlijk draaf ik dan alweer te ver door als ik dat denk. Tsjonge, vak apart hoor, zo'n situatie, haha...

Best erg eigenlijk, dat ik in de kerk meer aan haar dan aan God denk...

Bestaat dit topic nóg en nog steeds actief?! Haha wat grappig. Ik ben best wel lang inactief geweest op dit forum. Eigenlijk best fout, aangezien ik dit topic ooit gestart heb... Maar whatever...

Maar ben nu intussen in een hele andere situatie terechtgekomen... Ben namelijk tot over mijn oren verliefd geraakt op een meisje dat sinds kort bij ons in de kerk komt... Ik zie haar dan ook alleen daar. En ik heb ook al een aantal leuke gesprekjes met haar gehad, na afloop van de kerkdienst. En dat gaat best. Maar ik ben nu intussen in een paar weken tijd alsmaar meer en meer verliefd geworden op haar en ik krijg soms van mezelf het gevoel dat ik daar zo langzamerhand te veel druk onder zet, omdat ik haast na elke kerkdienst met haar probeer te praten... Dus aan de ene kant is het wel tijd om een stap verder te zetten; aan de andere kant, over het geheel gezien ken ik haar eigenlijk nog maar net. Maar dat ene durf ik niet... En dat is haar vertellen wat ik voor haar voel... Of haar mee uit vragen. En waarom niet? Als ik na de dienst met haar praat, is ze altijd vergezeld van haar broer (waar ik het overigens goed mee kan vinden) en andere familieleden en er staan ook altijd wel vrienden van mij in de buurt, van de jongerenkring. Doordeweeks woont ze heel ergens anders en ik heb tot op heden geen mogelijkheid gevonden om haar alléén te spreken... Haar e-mail heb ik wel, maar ja... dat lijkt me ook niet echt een "stijlvolle" manier voor zoiets belangrijks... Wat moet ik doen??!!

Ik weet dat dit een veelvoorkomende situatie die in allerlei vormen en maten bestaat, maar ja, voor mij is het dus wat ingewikkeld...

Tsjee... Nooit verwacht dat ik nog eens echt verliefd zou worden, maar opeens pats boem ben ik het... Het kan dus toch... En ik denk alsmaar: Dit kan toch geen toeval zijn?

Christian.

Ik ben het er zelf ook mee eens dat je jezelf moet blijven, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Je voordoen als iemand anders is minstens net zo moeilijk. En dan moet je je ook gelijk voor altijd als iemand anders voordoen. Nou, dat zie ik niet zo zitten.

Verder, ik zie ook dat er in dit topic een duidelijk onderscheid wordt gemaakt tussen relaties die op grond van een date zijn ontstaan en relaties die uit een goede vriendschap zijn voortgekomen. Ik weet niet echt in welk van de twee ik mezelf het snelst terugzie, maar ja, ik denk dat je dat ook nooit echt kunt zeggen. Ik denk dat je ook ergens 'lef' vandaan moet halen.

Klinkt wel een beetje gevaarlijk. Als ik me extravert ga gedragen, dan kan over mezelf struikelen en ga ik keihard op m'n snufferd, bij wijze van spreken, of vat ik het nou weer verkeerd op?

Ik denk dat ik vooral moet werken aan mijn charisma. Ik durf heel slecht mensen zomaar aan te spreken. Niet alleen leuke meisjes, maar ook gewoon onbekende mensen. Dan is het net alsof er een soort muur om me heen heb waar ik doorheen zou moeten breken. Tot nu toe is dat altijd vrijwel onmogelijk geweest, althans buiten mijn vermogen. Met bekende mensen kan ik wel praten, maar niet altijd even makkelijk. Vooral als er geen rechtstreekse aanleiding toe is, dus geen onderwerp om over te praten. Ik ben dan meestal ook niet iemand die een gesprek vóért, maar die deelneemt aan een gesprek. Ik denk dat mijn introvert-zijn de grootste drempel is... Het leggen van contacten.

Allemaal heel erg bedankt voor alle fijne en waardevolle reacties tot nu toe! Het is een hele goede optie om eens aan fitness o.i.d. te gaan doen. Mijn verenigingsleven bestaat op dit moment eigenlijk alleen uit de jeugdvereniging van de kerk. Daar heb ik het overigens erg naar m'n zin. Mijn vriendenkring bestaat ook bijna geheel uit leden van die vereniging. In mijn vriendenkring zitten ook leuke single meisjes, maar die ken ik al vele jaren en ik ga er niet echt vanuit dat ik 'mijn geliefde' hier zal vinden, hoewel je dat nooit weet natuurlijk. Maar contact maken is inderdaad iets waar ik moeite mee heb. Hoe zou ik 'zomaar' iemand moeten aanspreken? Hoe kan ik in vredesnaam een gesprek met een onbekende aanknopen... Ik ben in elk geval van plan om komende zomer naar Flevo te gaan, dat is in elk geval een fijne plek om te zijn. Ik vind het trouwens ook erg fijn dat er hier op het forum mensen zijn die gewoon snappen wat ik bedoel. Natuurlijk kan een meisje mij niet volmaakt maken, of alle slechte gevoelens uit mijn leven wegnemen. Maar een relatie kan wel degelijk iemand gelukkig maken. Het kan immers toch geen toeval zijn dat ik er zo naar verlang? Daar geloof ik echt niet in.

Nee, dat klopt, dat is zo. Maar dat is ook niet dé reden voor mij dat ik het ook wil ofzo. Maar ik zit de laatste tijd gewoon helemáál niet zo lekker in m'n vel. Ik heb regelmatig toch gevoelens van eenzaamheid, terwijl ik wel gewoon met vrienden dingen doe in het weekend. En dan verlang ik ook vaak naar een fijne relatie. En die komt maar nooit. Ja, ik weet het, het klinkt òf heel vaag, òf dodelijk wanhopig, maar het is gewoon lastig te verwoorden allemaal...

Hallo,

Ik zit er een beetje mee dat ik al 20, bijna 21 jaar oud ben en nog nooit iets met een meisje gehad. Om mij heen vindt iedereen, waarvan een hoop een stuk jonger dan ik, een leuk meisje, vooral in het afgelopen jaar. Het klinkt misschien raar, maar het gevoel bekruipt mij wel eens dat ik mogelijk overblijf.

Nou is de standaardreactie bij dit soort problemen altijd dat het \"vanzelf echt wel komt\". Maar ik heb daar eerlijk gezegd wel een beetje moeite mee. Als je op je kont blijft zitten wachten, gebeurt er ook niks. Je zal toch wel enigszins íets van actie moeten ondernemen, lijkt mij... Internet probeer ik ook al uit. Ik ben aangemeld bij Funky Fish, waar ik zo nu en dan wel eens wat berichtjes over-en-weer stuur, maar dat duurt nooit echt zo heel lang. Ik ben ook vrij verlegen als het erop aankomt, dan weet ik niet wat ik moet zeggen. Dit geldt voor MSN en dan natuurlijk in het echt al helemáál.

Ik word af en toe nogal moe van mezelf ook... Zou het echt zo zijn dat ik niemand kan krijgen, spookt dan door mijn hoofd. Ik ben ten slotte ook de knapste niet en daanaast ook nog eens vrij introvert. Herkent iemand zich in mijn situatie, of heeft iemand tips (en dan meer dan alleen \"komt vanzelf wel, echt waar\")?