Mechila

Ze gelooft wel dat er iets is... Das n lastig punt, haar ouders zijn allebei overleden en daar hangt ze nog heel erg aan. Dus als ik haar vertel dat Jezus de enige weg is tot God, dan denkt ze niet: 'Oh, ik moet bij Jezus zijn, anders ga ik verloren', maar eerder 'Oh, mijn ouders kenden Jezus niet, dus die zijn naar de hel? Nah, dan moet ik ook niet naar de hemel'. Ze gelooft dat iemand na de dood wel voort blijft bestaan. Ik weet niet precies hoe ze dat ziet, als ster of zo. Maar sowieso "is haar moeder bij haar". Haar moeder had kanker en aan het eind heeft ze een keer gezegd dat ze zich als een vlinder voelde. Elke keer dat ze nu een vlinder ziet, zegt ze: dag mam. En dat bedoelt ze niet als grapje maar echt serieus.

Dus tja, dat ongeveer gelooft ze.

Ze zou wel een keer mee gaan met mij naar de kerk, maar onze kerk is nogal door n zware tijd gegaan en is gescheurd. Daardoor is het een kleinere groep, waar ze zich niet echt veilig en "anoniem" zou voelen. Ze kijkt graag ergens achter vandaan de kat uit de boom. Maar idd, het blijft een goeie optie, zou het niet zo zijn dat ze 1,5 uur rijden bij mij vandaan woont.

Enne, ik kan haar niet bekeren, en die keuze moet ze idd zelf maken, maar enkel aangestuurd door de Heilige Geest, Hij is het die overtuigt

Dat is idd mijn houding al. Ik maak het niet mijn probleem, maar ik ben wel haar vriendin en wil haar wel helpen/steunen. Ik heb een God die me al door heel wat narigheid in het leven heeft geholpen. Het voelt alsof ik iets prachtigs in handen heb en me geen raad weet hoe ik dat aan haar kan laten zien...

We kunnen er goed over praten, het sluimert allemaal al heel lang, maar het lijkt nu tot een hoogtepunt te komen. Maar ik kan haar geen raad geven, en dat is toch wel wat je als vriendin wilt. Hoe kan ik haar raad geven, als mijn raad gebaseerd is op een relatie met God, die zij niet heeft?

Haar "ff vlug bekeren zodat mijn raad aankomt" tja, dat werkt helaas niet...

hallo allemaal,

ik heb net met een vriendin zitten chatten en zit nu met een probleem, een vraag wat ik moet doen. Ze gelooft niet (ja, in iets... maar ja, het christelijke geloof "is niet voor haar". In 2007 is ze met haar vriend getrouwd, haar eerste en enige vriend waar ze al ruim 6 jaar mee samen was. Ik ken hem zelf niet heel erg goed maar vond hen als stel altijd een beetje uit balans. Gewoon wat betreft intelligentie zitten ze niet echt op hetzelfde niveau. Niet dat een relatie daardoor onmogelijk is, maar ik merkte wel aan haar dat ze het miste om op haar eigen niveau met iemand te communiceren. Dat pakt hij gewoon niet. Ze geeft dit zelf ook aan, dus tis niet alleen iets wat ik denk te zien. Ik ben dus nooit echt super enthousiast geweest over het huwelijk, maar in de tijd dat ze ging trouwen kon ik het er niet echt met haar over hebben. Deels omdat ik tijdelijk in Engeland zat en deels omdat de bruiloft zodanig werd geregeld dat haar terminaal zieke moeder er nog bij kon zijn. Niet echt de gelegenheid dus om te vragen: joh, weet je het wel zeker.

Maar goed, nu weet ze dus niet of ze met hem verder wil, en de andere kant om is het hetzelfde. Maar ze willen/durven er allebei ook geen punt achter te zetten.

Ze weet dat ik christen ben en ik kan ook gewoon tegen haar zeggen dat ik voor haar en de situatie bid. Dit vindt ze dan wel weer ontroerend om te horen, maar het zegt haar verder niets natuurlijk.

Als ik heel menselijk kijk, zou ik zeggen, stop dr maar mee. Dit is idd trekken aan een dood paard. Je bent nu nog jong (25) en t huwelijk ook (iets meer dan 2 jaar) dus als je er nu een punt achter zet genees je sneller dan wanneer je blijft zeulen.

Maar vanuit mijn christelijke oogpunt wil ik haar graag laten zien dat liefde met trouw samenhangt. Dat liefde ook een keuze is. En dat God er is om je door deze situaties heen te helpen. Ik wil graag dat ze God leert kennen, maar ik vind het ook moeilijk om dat in deze situatie aan haar te laten zien.

Dus ja, wat doe ik? Wat zeg ik tegen haar? Hoe kan ik haar bijstaan en steunen, en hoe kan ik haar raadgeven, ook als ze stopt, zonder God geweld aan te doen? En hoe kan ik haar stimuleren om te vechten zonder dat dit op haar overkomt als een trucje v van mij om haar over te halen tot het geloof?

Ik weet niet precies wat mn vraag is eigenlijk... hoe kan ik haar steunen als ze kiest te stoppen en toch God aan haar laten zien terwijl ze op dat moment tegen Hem ingaat... hoe kan ik haar, zonder te "evangeliseren"Â motiveren ervoor te vechten en in te zien dat liefde een keuze is... en dat God er is om je daarbij te helpen...?

weet t gewoon ff niet...

Kijk, daar kan ik het mee eens zijn. Wat en waar... dat is interessant om over te praten, maar absoluut niet waar het om draait. Dat God er is en wij bij Hem kunnen zijn, dat is waar het om gaat! Van mij part zit ik op het verrotste plekje van de aarde, zolang Hij er is, dan is het goed

En dan is het nog het mooie, als toevoeging, dat Hij ons door en door kent en weet hoe Hij ons gelukkig kan maken. Dus dan zit die plek ook wel goed, voor iedereen, hoe verschillend we ook zijn!

En juist die tunnel komt hier niet terug... Dit verhaal is echt anders

Als je het boek leest zal je merken dat je helemaal gelijk hebt. De schrijver noemt meerdere malen dat hij zich moet behelpen met aardse termen en daardoor dus zijn verhaal moet beperken. Je kan de hemel niet exact beschrijven met aardse termen, tblijft slechts een benadering. De 90 minuten die genoemd worden, zijn aardse minuten. Hij is 90 minuten na het ongeluk weer tot leven gekomen. Daar is de tijd aan afgemeten...

Er is een nieuw boek uit, en het is echt fantastisch gaaf! Hieronder een linkje naar een filmpje dat de uitgeverij heeft gemaakt...

Het boek gaat over Don Piper, een man die bij een auto-ongeluk gestorven is. Na 90 minuten kwam hij weer tot leven... 90 minuten heeft hij in de hemel kunnen kijken.

link

groetjes,

Inge

Hey allemaal,

ik heb laatst een boek gelezen over de hemel en was benieuwd hoe jullie tegen de hemel aankijken. Kijken jullie ernaar uit om er te zijn, of is t leven hier ook ok en mag dat nog even wachten?

Het boek dat ik heb gelezen gaat over Don Piper, een man die bij een auto-ongeluk gestorven is. Na 90 minuten kwam hij weer tot leven... 90 minuten heeft hij in de hemel kunnen kijken.

Meestal sta ik behoorlijk sceptisch tegenover (bijna)doodervaringen. Maar dit verhaal is anders. 'Jaja dat zeggen ze allemaal' zal je wel denken.

Ik zou zeggen: ik daag je uit, pak het boek en oordeel zelf.

De eerste 3 hoofdstukken geven een beschrijving van hoe hij de hemel ervaren heeft, daarna word je weer met beide benen op aarde geplant en lees je over zijn herstelperiode. Een boek dat echt aan te raden is!

Hieronder een linkje naar het filmpje dat de uitgeverij heeft gemaakt:

link

Wat is jullie visie over de hemel? Heb je er zin in?

Groetjes,

Inge

op zich wel, maar er liggen natuurlijk nog een heleboel zonden buiten de wet

Ik zag dat veel van jullie ook naar de muziek van Larry Norman luisteren. Ikzelf ken zn muziek (nog) niet, maar weet wel dat mn zussen m geweldig vinden.

Vanochtend vertelde mn zus: hij is afgelopen zondag overleden aan een hartstilstand.

Ondanks dat ik zijn muziek niet ken, ben ik dankbaar voor wat hij hier heeft gedaan!

dr is denk ik toch n subtiel verschil, tenzij je t hierin ook met me eens bent: neem idd alcoholverslaving als voorbeeld, de een worstelt er jaren mee, zn leven lang, de ander is er idd van de ene op de andere dag van af... of ok, een weekje en dan klaar, verder geen achtervolging...

het is niet zwart op wit te stellen dat het altijd een lang proces is, ook niet bij 1 specifieke zonde...

Maar verder (of ook hierin) zijn we t helemaal eens

thnx voor je bijdrage

Ja idd, ik ben met je eens dat je je leven lang aan t bekeren bent. De zogezegde staat van heiligheid halen we niet hier, daarvoor zijn we mens. Maar streven ernaar, dat is wel wat we doen, met kracht van Hem.

Dat is op zich ook niet wat ik bedoelde. Het proces dat de zonde, die je in alle oprechtheid hebt beleden, dat kan lang maar ook kort zijn. Dat is waar ik op doelde. Natuurlijk zit het litteken er hoe dan ook, dat is een feit. Maar het genezingsproces duurt bij de een lang en bij de ander korter, ook zeker afhankelijk van de zonde.

In die zin zijn we het cirkeltje weer rond, want ik denk dat de duur van het genezingsproces (onder andere...) afhangt van het soort zonde... groot of klein dus. Een moord brengt meer schade, dus ook een langer genezingsproces.

Nu denk ik niet dat je hier een schaalverdeling op af kunt stellen, alles hangt ook af van de situatie...

Al moet ik zeggen dat ik het met dat 'langdurige' niet eens ben. Het kan lang duren, maar dat is niet bij uitstek zo. Dat ligt denk ik vooral aan de instelling van de persoon, of hij/zij bereid is de genade van God echt te accepteren...

Dank je Robert voor je duidelijke bewoording.

Nog een toevoeging, God zal zeker ook liefdevol met je verdergaan en je inderdaad genezen. Hij is blij met je omdat je Zijn kind bent geworden, net als en jong stel dat net een (gewild) kind heeft gekregen.

Nederigheid en een moeilijke periode, dat idd, niet goedkoop, maar ook zeker en misschien nog meer, een hele overdosis goddelijke liefde!

Met die visie van onrechtvaardigheid moet je bij God zijn, Hij heeft dit zo bedacht en vastgesteld, daar kan ik niets aan doen.

En er is een verschil tussen God kennen en God volgen. Een heleboel mensen kennen God inderdaad, of beter gezegd, ze weten dat er een groep mensen is die beweert dat Hij bestaat. Dan moeten ze eerst nog geloven DAT Hij uberhaupt bestaat. En daarbij komt het dan nog dat je wel die keuze VOOR God moet maken... En helaas, geen keuze is ook een keuze... maar die valt niet goed uit, juist door de rechtvaardigheid van God. Hij had graag gehad dat Hij zo iedereen aan kon nemen, zonder keuze of wat dan ook. Maar helaas, juist door zijn heiligheid en rechtvaardigheid kan dat niet. Maar gelukkig bestaat er nog iets als genade en liefde...

En nee, moorden is niet een weg tot God. Je pleegt geen moorden met de gedachte, o straks ff vergeving vragen. Dat bedoelde ik met oprechtheid. Als je oprecht bent pleeg je de moorden niet, als je dat wel doet met de gedachte van, zo ff vergeving vragen, dan ben je schijnheilig. "Heer vergeef me" is geen toverformule...

Als de familie God ook kent, dan zullen ze blij zijn dat de moordenaar tot God is gekeerd, een overwinning in Gods koninkrijk. Hiermee ontken ik trouwens niet dat het wel moeilijk voor ze is, maar juist in moeilijke tijden is God in de buurt, ik spreek uit ervaring.

Als de familie God niet kent, dan kennen ze ook de blijdschap/bevrijding achter vergeving niet. Dan heeft God ook pijn omdat Hij hen niet tot zijn gezin kan rekenen. Maar daar ligt die rechtvaardigheid weer...

Als je oprecht spijt hebt van die moord, dan is God genadig genoeg ja. Daar komt de genade het podium op. Als je het over rechtvaardigheid hebt, dan ben je bij God aan het juiste adres. Maar Hij had ons zo lief, dat het Hem vreselijk pijn deed dat Hij ons, door die rechtvaardigheid, niet kon aannemen. Daar is Hij te heilig voor. Daarom is Jezus gekomen en heeft Hij het offer gebracht, waardoor zonden vergeven kunnen worden. Je moet dat alleen wel accepteren, anders zit juist die rechtvaardigheid in de weg.

En nee, met touwtjes uit handen geven bedoel ik niet dat God een poppenspeler is, sorry, stom uitgedrukt van mij. Wat ik bedoel is dat je God moet willen volgen, Hij gaat voorop, jij volgt. Tenminste, als je daarvoor kiest. Je hebt een vrije wil gekregen, want anders is het geen liefde, maar automatisme.

Maar bedenk es, als jij van iemand houdt, dan wil je graag dingen doen om hem/haar blij te maken. Zo werkt het ook met God En ja, soms is dat ook iets dat je zelf niet leuk vindt, maar dan kan je er nog voor kiezen om gehoorzaam te zijn.

Geloof me, als je in de hemel bent, dan wil je niet meer weg

Maar ik zou zeggen, probeer het. Satan is er ook uitgeknikkerd

Een kant en klare handleiding is er niet, bekering verloopt niet altijd hetzelfde. Idd heeft niet iedereen een Paulus bekering. (De bijbel is altijd een boek waar je terecht kan, maar ik weet dat t lastig is/kan zijn daar je weg in te vinden. Ik zal voor later es teksten zoeken, maar zit nu op mn werk)

Wat belangrijk is, is je instelling. Wil je echt tot God komen, of is t alleen maar ff uitproberen om te kijken of t wat is? Je hart moet oprecht zijn, en je moet de touwtjes uit handen willen geven, iets dat niet makkelijk is en ook niet in 1x zal lukken. Maar vraag God je te helpen, je zal merken dat Hij het doet. Blijf alert op Hem en laat je leiden door een oprecht hart.

Tuurlijk moet het oprecht zijn... ooit van schijnheilig gehoord? Das niet echt. Denk je dat God zijn Zoon heeft opgeofferd voor mensen die het niet genoeg waarderen om zich oprecht tot Hem te keren? Lijkt me vanzelfsprekend... een bekering die niet oprecht is, is geen bekering...

Wat het kost? volledige overgave, de touwtjes uit handen geven aan God, das niet zo makkelijk, maar levert wel veel op.

Wat dan, zal je vragen? Nou, een leven met Hem, de moeite waard

[...]Sorry maar ik kan er niet bij dat als ik een gezin met drie kinderen op gruwelijke manier vermoord ik alleen maar even om vergeving hoef te vragen. Even wedergeboren worden en sorry roepen en het is klaar. Zo werkt het toch?

Feitelijk gezien is het wel zo simpel, het enige wat je nodig hebt is bekering en wedergeboorte.

Maar... dit is niet zo simpel als het lijkt. Het moet wel OPRECHT zijn... En als je oprecht wedergeboren bent, dus ook echt berouw hebt van je zonden, dan verander je ook in je doen en laten.

Het is wel simpel, maar het kost veel en daarin is het dus niet goedkoop... wel gratis en je krijgt er bergen voor terug!

Inderdaad Michie, ik ben het met je eens.

Volgens mij is dit onderwerp gewoon erg zwart-wit:

Nee, wat hemels gevolg betreft is er geen onderscheid in zonde, alles leidt tot de dood. Zwart dus, maar door de genade van God en het offer van Jezus, kan het zwart Witgewassen worden. Alle zonden. Ook daarin geen onderscheid. Alle zonden gelijkwaardig.

Wat aards gevolg betreft ligt het anders, en daarom is het denk ik voor ons mensen zo moeilijk te pakken. Na dit leven zal alles helder zijn, ik beloof het je

Lang leve het genadige hart van God :rejoice:

Het lijkt mij ook dat overspel meer gevolgen heeft dan jatten, maar voor mij blijft het vrij duidelijk dat er verschil is tussen aards gevolg en hemels gevolg. Aards gevolg is verschillend per zonde, hemels gevolg is en blijft hetzelfde: afzondering van God.

Enne... we hoeven niet te proberen onze zonden kwijt te raken... we mogen WETEN dat ze weg zijn als we erom vragen. God zal ze dan niet proberen te vergeven, Hij vergeeft ze.

Tuurlijk doet het God meer pijn, dat lijkt me logisch. Maar dat betekent niet dat het uiteindelijke gevolg anders is. Als je als niet-christen goed leeft, een goed mens bent, maar toch dingen doet die voor God niet door de beugel kunnen (al zien wij als mensen ze niet als zo erg...) dan kan God je toch niet in zijn heerlijkheid opnemen, hoe klein je zonden ook zijn, dat kan alleen als je Jezus als verlosser hebt aangenomen.

Ik denk dat we met twee onderwerpen tegelijk bezig zijn:

1. Zijn er grote en kleine zonden - afgemeten aan het gevolg op aarde en aan de gevoelens van zowel de mens als God

2. Zijn er grote en kleine zonden - afgemeten aan het gevolg voor de eeuwigheid.

Vraag 1 heeft denk ik inderdaad als antwoord dat er verschillende gradaties zijn, zowel voor ons als voor God, hoe het voelt en dergelijken.

Vraag 2 lijkt me alleen maar te beantwoorden met Nee... het uiteindelijke gevolg van ALLE zonden is de afscheiding van God, met als enige uitzondering zij die zich tot Jezus gekeerd hebben...