Femkita

Ik vind het avondmaal ook altijd zo bijzonder! Wij vormen altijd een kring en delen met elkaar wat er speelt in ons leven. Heel heel bijzonder moment en ik ben ontzettend blij dat jij ht ook hebt ervaren!

Gods zegen toegewenst!

Prachtig verhaal. Altijd heerlijk om te horen hoe Jezus in mensenharten leeft!

Heel veel geluk met je zoektocht!

Twijfel of het echt was? Nee hoor. Die twijfel heb ik nooit gehad. Als mijn oudes op bezoek zijn geweest twijfel ik toch ook niet als ze weg zijn of ze er nu wel of niet waren?

Hij heeft mij geroepen, aangeraakt. Daar hoef ik de rest van leven niet meer aan te twijfelen.

Wat een bijzonder gevoel!

Hahaha, nee het is veel onschuldiger.

Ik heet gewoon Femke. Mijn vriendin die voornamelijk in Spaanstalige landen woont noemt me altijd Femkita wat zoveel als 'Femketje' betekend. Maar dan klinkt Femkita toch beter

Hallo allemaal!

Mijn is Femke en ik kom uit Delft. Ik ben 27 en werk op een reisbureau. Ik kom uit een groot gezin, ik heb vier broers. Twee van hen hebben allebei een zoontje en een dochtertje waar ik een trotse tante voor mag zijn.

Ik ga naar de babtisten gemeente. Daar zal ik aanstaande 9 december gedoopt worden. Een beslissing waar ik bijzonder trots op ben en ontzettend naar uit kijk.

Ik heb me hier pas aangemeld, dus ben nog een beetje aan het rondkijken. Mijn getuigenis heb ik wel al gepost. Een bijzonder verhaal dat ik graag wilde delen.

Dank jullie wel voor de reacties. Ik ben blij dat ik het hier heb gedeeld.

Ik wil mijn verhaal graag met jullie delen. Het is een hele intense ervaring die ik nog nooit aan vreemden heb verteld. Maar nadat ik dit forum heb gevonden, wil ik het toch heel graag vertellen.

Bijna drie jaar geleden ging ik door een ontzettende moeilijke periode heen. Alles was zo moeilijk en ik had zo'n pijn en verdriet. Ik kon me niet meer voorstellen ooit nog geluk te kunnen voelen.

In die tijd trouwde mijn broer en met een masker om mijn pijn te verbergen was ik uiteraard aanwezig. Hij trouwde voor de kerk. En ook al ben ik gelovig opgevoed en heb ik ook altijd absoluut in God geloofd, het was niet nadrukkelijk in mijn leven aanwezig. Tijdens zijn trouwdienst droeg mijn moeder een gedicht voor. Dit gedicht leek wel voor mij te zijn geschreven. Het was zo letterlijk allemaal.

In de weken daarna ging het steeds moeilijk en voelde ik me eenzamer dan ooit. Tot ik op een avond huilend in mijn bed me realiseerde dat ik nóóit écht alleen zal zijn. Op dat moment leek alles zo duidelijk. Ik begon te bidden of Hij me wilde helpen. Ik kon het niet alleen. En in mijn hoofd zag ik Zijn hand naar beneden komen en mijn hand grijpen en hoorde ik een stem die zei: \"Alles komt goed, ik ga je helpen. Vertrouw op Mij\" en ik voelde de Heilige Geest mij vervullen met kracht en mijn lichaam gloeide van mijn hoofd tot mijn tenen.

Vanaf dat moment ging het beter. Het heeft nog steeds tijd gekost, problemen verdwijnen niet als sneeuw voor de zon. Maar ik vond mijn weg terug naar de kerk en voelde mij omringd door een liefdevolle gemeenschap.

En nu kan ik zeggen dat ik gelukkig ben. Het gaat zo goed met me.

Op 9 december wordt ik gedoopt. Dan wil ik aan de wereld vertellen dat God mij heeft gered en dat ik zijn kind ben. Dan kan ik iedereen vertellen hoeveel ik van Hem hou.