Betwistelijk

7 uur geleden zei Aristarkos:

Hier ben je anoniem en dat maakt het een stuk gemakkelijker. Het is wel een goeie filter trouwens, mensen die je wel en niet serieus nemen, weet je gelijk waar je aantoe bent. Ik wens je heel veel succes en je zult zien dat je het kunt.

Aristarkos

Dankjewel, echt heel erg bedankt ?

6 uur geleden zei Thinkfree:

Ok, maar vergeet je eigen input niet ? die kan die weg onodig verzwaren.

Daar heb je helemaal gelijk in!

5 uur geleden zei Sjofar:

Ik begrijp die situatie. Ik heb ook geen gelovige vrienden, maar ik vind wel steun in geloof bij mijn ouders en in de kerk. Zelf bezig zijn met Gods Woord, is echter ook erg belangrijk voor me en helpt me goed.

Ik wens je geluk toe in je relatie met je vriend, en in je relatie met God.

Heel erg bedankt ❤

3 minuten geleden zei Thinkfree:

Kennis is macht, om die op te doen ben je hier op het juiste adres. Als je niet goed weet met iets om te gaan, vraag maar wij staan voor je klaar.

Dankjewel, ik hoop inderdaad meer kennis op te doen over de bijzondere manieren waarop de heer werkt.

Uiteindelijk hoort alles bij het pad dat voor ons bedoelt is, niet? ?

Ik ben christelijk (evangelisch) opgevoed, en ik vergeet niet dat god bestaat, ik praat regelmatig tegen hem. Helaas vind ik het de afgelopen jaren lastig om erover te praten, ik weet niet zo goed hoe ik ermee moet omgaan. Het maakt het ook erg lastig dat al mijn vrienden, inclusief mijn huidige vriend, atheïstisch zijn. De enige gelovige vrienden die ik had hebben me laten stikken.

Dankjulliewel, ik ga jullie tips proberen uit te voeren. Ik vind het echt heel fijn dat er mensen zijn die dit serieus nemen. Ik durf er niet zo over te praten met mensen.

4 uur geleden zei Aristarkos:

Hallo, dit is nogal een vervelende situatie waar je mee zit. Het ergste wat ons allemaal kan overkomen is van iemand houden die dat niet terug doet, het is veel pijnlijker dan de meeste zich kunnen voorstellen. Dus je hebt helemaal geen raar bericht in elkaar gezet.

Je geeft zelf al aan bang te zijn dat het een obsessie is geworden, daar ben ik blij om, het oplossen van een probleem begint bij het herkennen van het probleem. Wat vaak gebeurd in situaties als die van jou is dat het object — zo noem ik hem maar even, is niet denigrerend bedoelt — in je denkwereld — ongemerkt — word geïdealiseerd tot irreële proporties, hij was gewoon zóó geweldig! Maar dat is maar een plaatje wat je in je hoofd in stand houdt, hij is net als wij allemaal, gewoon een sterveling.

Het echte probleem waar je mee zit is dat je een stop hebt gezet op je emotionele ontwikkeling, zoals een nieuwe relatie. Het is niet eerlijk tegenover de niewe verkering, je bent in je hoofd bij een obsessief ideaal, wie kan daar nou tegenop? Niemand en dat weet jij onbewust ook. Je geeft zelf aan dat je volwassen bent, dan moet je je daar helemaal naar gedragen. Het was waarschijnlijk je eerste liefde gezien de leeftijd waarop het gebeurde, laat het een mooie herinnering worden waar je de rest van je leven met een glimlach aan terugdenkt, maar laat het obsessieve los en geef jezelf en anderen een kans om iets moois van je leven te maken.

 

Dankjewel, Ik heb het mezelf ook ingezien dat ik hem moet loslaten, en een tijdje ging het steeds beter, maar ik heb ineens weer een terugval. Hij was niet mijn eerste verkering maar zeker wel mijn eerste liefde. 

Misschien heb ik hem ook wel geïdealiseerd in mijn hoofd, maar ervan af komen is zo lastig. Mijn huidige vriend weet van mijn situatie, maar het maakt het niet makkelijker voor ons beiden.

Uiteraard ligt het bij mij, want ik ben overigens de gene die niet normaal kan nadenken wanneer hij in de buurt is. Wat kan ik nou doen om normaal met de situatie om te gaan in zijn buurt?

Hallo, bedankt voor het lezen van mijn onderwerp.

Ik ben nog jong, net volwassen, dus velen zullen denken "waar doe je moeilijk over, er ligt nog een heel leven voor je." Maar ik zit al vier jaar met dit probleem. 

Vier jaar terug op mijn 14e ontmoette ik een jongen en we kregen verkering, een heel preutse maar leuke relatie. Twee maanden duurde het, daarna zijn we als vrienden verder gegaan, althans dat was vanaf één kant zo, ik kon geen dag stoppen met denken aan hem. Een jaar later was dit ook nog zo, en ondertussen ben ik al vier jaar en 2 verkeringen verder en er is nog geen één dag voorbij gedaan dat ik niet aan hem gedacht heb. Ik voel me hier zo schuldig over omdat ik nu al twee jaar een vriend heb, die zo ontzettend veel van me houdt, en ik vind hem ook heel leuk, maar die andere jongen blijft toch rondspoken in mijn hoofd. Ik heb al overwogen om naar een psychiater te gaan, maar heb dat uiteindelijk toch niet gedaan.

Ik weet niet waarom ik hier om hulp vraag, maar ik weet me gewoon geen raad meer. Van God merk ik geen hulp, terwijl ik hem hier zo hard in nodig heb. Deze liefde voor deze jongen is voor mij iets waar ik met heel mn hart van houd, maar die jongen ziet dat niet. Ik zou echt alles doen voor hem, maar we zijn al uit elkaar gegroeid. Overal om me heen praten vrienden van me met en over hem, en ik durf er niet over mee te praten, omdat ik bang ben dat mensen gaan denken dat hij een obsessie is. En ik ben daar ook bang voor, dat hij een obsessie is.

Ik weet niet precies wat ik hieruit wil halen. Ik denk begrip van mensen dat dit niet raar is, of dat ik hoop moet houden of juist moet opgeven. 

Ik hoop op aardige reacties na dit raar in elkaar gezette bericht <3