Jill-

Ik ben er ook nooit meer geweest. Ik heb nog één gesprek gehad waarover ik vertelde, waarbij hun eigenlijk alleen maar bleven aandringen om terug te komen en er geen ruimte was voor mijn kijk of gevoel over de situatie dat ik het heb afgesloten.

Bedankt voor de uitleg en alle reacties! Ik heb een hoop stof tot nadenken. Ik heb later nog een gesprek gehad met de voorgangers. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ze alleen Gods werk hadden gedaan. Ik kreeg er nog een paar Bijbelteksten bij ook waaruit bleek dat dat hun taak was, en dat Jezus het ook deed. De voorgangster zei uiteindelijk wel dat het voor haar ook heel vervelend was om te doen, maar dat God dat van haar vroeg, anders had ik nu de duivel nog in me gehad. En hun heel er veel van mij hielden, en hun alleen maar het beste voor mij wilden. Een Exorcisme is er overig

Ja, dat is hem. Ik heb hem nog even nagezocht in mijn eigen bijbel, krijg al een knoop in mijn maag alleen al bij het lezen van de tekst.

Maar 'het' deed me zeker iets. Bij ons thuis was het ook vrijwillig, dus ik ben niet voor niets zoveel jaar naar de kerk gegaan. Ik ben opgedragen en op mijn 13e al gedoopt. In die tijd heb ik zeker God ervaren. Door wat er allemaal gebeurd is, voelde het geloof niet meer als liefde als iets wat ik fijn vond, uiteindelijk was het alleen nog maar moeten. Dus om antwoord te geven op je vraag, terug naar God.

Ik hoor graag de uitleg nog over de bijbeltekst en waar hij dan wel op slaat. Ik weet dat ik nu met een hele andere kijk de kerk weer inga. Vrouw van de braderie wilde gister ook nog voor me bidden maar die boot heb ik afgehouden. Dat vertrouw ik toch nog niet helemaal.. Dat ik me ongemakkelijk voelde was meer iets van mezelf. Ik denk dat ik het het beste uit kan leggen als dat je met een vriend een taak moet uitvoeren. Die vriend doet al het werk en jij staat er maar een beetje bij. Uiteindelijk krijgen jullie uitgebreide complimenten van iemand, diegene zal denken ahh, dankjewel! En jij

Van mijn 3e tot mijn 16e heb ik in een pinkstergemeente gezeten. In mijn tienerjaren heb ik aardig in de knoop gezeten met mezelf. Ik heb een psychische aandoening waar ik nu medicijnen voor slik waardoor het heel erg goed gaat. Destijds lag het altijd aan mij, had ik niet genoeg vertrouwen in God dat hij me beter kon maken, en daarom ging het zo slecht met me. Ik begon me daar toen steeds meer tegen te verzetten, tegen de voorgangers, het geloof en de kerk. Tot op een avond de voorgangers met een paar oudsten voor de deur stonden om te "praten". Uiteindelijk bleek ik de duivel in me te hebben