Eekhoorn

Is het een zonde om zo gefixeerd te zijn op medicijnen?

Als ik het zo lees, wel.

Maar, inderdaad, we hebben ook ons verstand ontvangen, zodat we op een verstandige manier met ons lichaam om (kunnen) gaan. Een beetje wijn... honing... kruiden... Dus waarom geen medicijnen? Ik denk wel dat de mens steeds verder van de natuur staat, en daardoor veel kennis en wijsheid mist. Denk aan bepaalde vitaminen. In de reguliere (medische) wetenschap wordt de werking daarvan vaak behoorlijk onderschat.

Ja, dat denk ik ook! Vitamine D3 (depressie) en vitamine B12 tekort zijn daar denk ik de bekendste en belangrijkste voorbeelden van.

Ik denk dat het met medicijnen belangrijk is om zelf goed te blijven nadenken. Heb je ze echt (nog) nodig, dan blijven gebruiken. Zijn er veranderingen, dan verstandig/verantwoord mee omgaan, in overleg met een arts en/of specialist.

Goed idee om naar de huisarts te gaan.

Als ik een tip mag geven. Wees er alert op dat als je je depressief voelt, je niet perse depressief hoeft te zijn. Misschien speelt er iets anders. Depressie (neerslachtig zijn, niet lekker in je vel zitten, moe zijn, huilen, etc) is een symptoom bij vele ziekten. Bijvoorbeeld vitamine D3 tekort ("winterdepressie") of vitamine b12 tekort. Het laat zich raden dat antidepressiva en een psycholoog in zo'n geval waarschijnlijk niet het gewenste resultaat zullen geven. Ga naar de huisarts en laat het onderzoeken. Hopelijk kom je er snel achter wat er aan de hand is. En kun je de juiste behandeling krijgen.

Ik wens je kracht en wijsheid toe en mensen om je heen die je zullen steunen en helpen.

Ieder mens is immers uniek en uiteindelijk bespreek je daarom het beste sámen wat goede feedback is, net zoals bijvoorbeeld vriendschap ook sámen wordt gedefinieerd.

Ik ben het met je eens, maar deze ervaring heb ik helaas niet.

Ik heb weinig contacten, maar in de contacten die ik had/heb bepalen/bepaalden de ander(en) altijd wat ik wel of niet mag/mocht en hoe het contact eruit ziet/zag.

Dit is niet hoe ik het wil. Maar ik kan mensen ook nergens toe dwingen. Alternatief is dan maar geen contact. Tja. Daar loopt het nu dan ook vaak op uit. Maar ieder mens heeft nu eenmaal ook wel eens behoefte aan mensen om zich heen. En iemand om te bellen als er wat is. Die mensen zijn er niet in mijn leven.

Een baan. Kracht en energie. Rijbewijs. En een fijn nieuw huis & leven in het land van mijn dromen.

(Ik heb de wens om te emigreren.)

Hallo allemaal,

Ik ben al een paar uur bezig met hier een bericht te schrijven. Ik wis het steeds, begin weer op nieuw en kom er maar niet uit wat of hoe ik het kan zeggen.

Ik heb veel meegemaakt maar ben desondanks best positief ingesteld. Ik heb niet zoveel mensen om mij heen. Ik heb moeite met contacten. De mensen om mij heen reageren regelmatig negatief op dingen die ik zeg, denk of doe. Of ze reageren door met mij mee te praten/doen, terwijl ze in werkelijkheid het niet goed vinden. "Maar ze bedoelen het goed." Anderen leven met angst ((over)bezorgdheid?) en zeggen daarom vaak tegen mij dat ik dingen niet moet doen, voorzichtig moet zijn, "pas op, want...", "zou je dat wel doen..." etc.

Ik merk dat het mij enorm aan het belemmeren is. Ik heb behoefte aan (eerlijk/oprecht) positief contact. Steun. Vertrouwen. Dat mensen meedenken, of helpen als ze kunnen/willen. Ik wil vooruit, in plaats van tegengehouden worden of dat ik mij in allerlei bochten moet wringen omdat er mogelijk, misschien, eventueel een 'obstakel' op mijn weg zou kunnen zijn of komen. Ik ben gerust realistisch, denk na over wat ik doe, ik doe niet zomaar wat. En natuurlijk is het goed bedoelt van deze mensen en ergens ben ik dankbaar om vooraf gewaarschuwd te worden ipv dat ze mij aan mijn lot overlaten en als het verkeerd gaat zeggen "ja dacht ik al".

Maar zoals het nu gaat, gaat het niet goed. Ik heb het gevoel het niet goed te kunnen doen. Ik voel mij niet serieus genomen - alsof wat ik zeg en doe niet gezien en/of gehoord wordt. Ik heb het gevoel dat mensen geen vertrouwen hebben in mij. Ik voel mij erg alleen omdat ik weinig positiviteit, steun en vertrouwen om mij heen heb. Ik vind het moeilijk om steeds te maken te krijgen en te worstelen met de negativiteit en angst/(over)bezorgdheid van andere mensen. Dit gaat ten koste van mij. Het kost mij veel energie en ik ga hier aan onderdoor. En dat wil ik niet.

Herkent iemand dit? Hoe gaan jullie hier mee om of hoe zouden jullie hier mee omgaan?

Wat kan ik doen om een (positieve) verandering in deze situatie te krijgen? Ik vind het heel moeilijk om dit met de mensen te bespreken. "Ze bedoelen het goed" is mij zoveel ingeprent, dat ik het gevoel heb daarom er niets van te mogen zeggen. Ik wil de mensen niet kwetsen. Ze steken immers tijd in mij, doen moeite voor mij. Maar des te moeilijker vind ik het dat het zo gaat. Want ze helpen mij er niet mee. In tegendeel. Ik heb er last van en raak hierdoor in de problemen.

Groetjes, eekhoorn