Rups

Ik ben opgegroeid in een niet- normale omgeving. Dus vanaf mijn jeugd heb ik al continue een soort angst in mij van: is dit nu normaal of niet...

Ik wil nl. perse normaal zijn...

Maar als ik gewoon mijn nuchtere verstand gebruik: bijbellezen in de trein is helemaal zo vreemd nog niet. Als ik dat mooi vind moet ik dat vooral doen, een ander luistert muziek of leest een boek.

En ik ben een keer op de luchthaven van Dubai geweest: daar hadden ze zelfs speciale prayer rooms voor moslims...

Toen vroeg ik me echt even af: moslims komen wel gewoon in het openbaar voor hun geloof uit, zonder enige schroom of schaamte (dragen hoofddoekjes enzo, richten speciale prayer rooms in op een luchthaven), maar wij als christenen vinden het soms maar moeilijk om maar gewoon met ons geloof bezig te zijn, vooral in een onchristelijk omgeving...

Zelf heb ik zoiets van: zolang ik de ander niet opdring met mijn geloof, mag ik toch zeker wel de vrijheid nemen voor mezelf om in de Bijbel te lezen wanneer ik dat wil?

De een leest de telegraaf, en ik lees af en toe (ook niet altijd hoor) de Bijbel...

Is dit herkenbaar?

Ik voel me soms zo vreemd dat ik vanbinnen een enorm verlangen naar God ervaar...

Ik voel me een beetje als dat hert in psalm 42

Ik heb vaak het idee dat het niet helemaal normaal is dat je zo naar God verlangt en dat je heel je leven met Hem wilt delen...

Om me heen zie ik vaak zo veel oppervlakkigheid en dan denk ik: ben ik nu gek/vreemd dat ik zo dicht bij God wil leven, of zijn die andere mensen niet goed bezig?

Maar om dit, wat ik het laatst schreef, even te relativeren: ik zie aan de andere kant ook enorm veel mensen om me heen die heel serieus met het geloof bezig zijn...

Dus waarschijnlijk kijk ik gewoon met een verkeerde bril

Maar toch, stel dat je bijv in de trein, in de Bijbel leest. (Dit doe ik regelmatig, als ik me verveel, of als ik er gewoon zin in heb), dan krijg ik toch dat benauwde gevoel van: je bent toch niet helemaal normaal dat je dit doet...

Is dit herkenbaar?