Maria87

Sinds vorige week date ik met een man die ongeveer 6 jaar ouder is (zelf ben ik 27). Op zich is dat leeftijdsverschil geen probleem, maar het punt is dat hij gescheiden is en een paar jonge kinderen heeft. Dat wist ik trouwens voor ik met hem afsprak, maar omdat ik door zijn mail wel nieuwsgierig naar hem was geworden, wilde ik wel met hem afspreken. Al snel merkten we dat er een goede klik was tijdens die eerste date. En dat terwijl hij niet echt mijn type lijkt. Zowel qua uiterlijk als innerlijk viel ik altijd op een stoerder type. Qua geloof hebben we redelijk wat overeenkomsten, alleen is hij er door zijn werk wat meer mee bezig.

Bij de tweede date merkte ik dat ik veel aan het nadenken was. Wat wil ik? Vind ik hem echt leuk? Is hij niet te braaf? Toen hij me zoende voelde dat echt zo goed en vertrouwd en spannend tegelijk. Op dat moment vergat ik mijn gedachten en kon ik er volop van genieten. En dat terwijl ik geen relatie-ervaring en nauwelijks zoenervaring heb.

Nu wordt ik best wel heen en weer geslingerd. Dat weet hij ook. Zelf wil hij het sowieso rustig aan doen, want hij wil niet zomaar iemand voorstellen aan zijn kinderen. Dan moet hij het eerst zeker weten dat hij verder met me wil. Maar voor hem voelt het goed. Ik heb het idee dat mijn gevoel en verstand met elkaar in gevecht zijn en ik weet niet wat wijsheid is. Nu moet ik zeggen dat ik nogal een denker ben. Hebben jullie hier ervaring mee?

Ik vind het alleen zo lastig om iets te verzinnen om hem aan te spreken. Vaak staat hij met een vriendengroepje koffie te drinken na de dienst en daar durf ik niet zo goed bij te gaan staan. Hoewel ik best wel wat van zijn vrienden ken en daar ook wel eens mee praat. Daarbij praat ik weer met andere kerkgenoten en wordt er zo niet echt een gelegenheid gecreëerd om elkaar aan te spreken.

Afgelopen zondag wel even gezellig met een vriend van hem gepraat. Maar nu ben ik weer bang dat hij de indruk krijgt dat ik die vriend misschien wel leuk vindt of andersom.

Tsja, ik denk ook weer veel te veel na.

Bedankt voor jullie reacties. Ik weet het: ik moet het gewoon doen. Maar dat is voor mij makkelijker gezegd dan gedaan Heb denk ik voor mezelf de drempel wel hoog gemaakt door me van alles in mijn hoofd te halen. Ik ben misschien te bang dat ik me vergis en hij me niet leuk vindt, hoewel ik wel het gevoel krijg dat hij me wel ziet staan. Ik heb op zich niets te verliezen, maar kom hem nog wel bijna elke week in de kerk tegen.

Activiteiten van de kerk zijn er idd wel, tot nu toe nog niets gezamenlijks gedaan. Is wel een leuk idee, over een paar maanden gaan we een weekendje weg met de kerk, maar of hij ook gaat?

Hallo allemaal,

Al een ruime 2 jaar vind ik een man uit mijn kerk erg leuk. Een paar jaar terug hebben we kort kennisgemaakt bij het koffiedrinken na de dienst. Daarna heb ik hem tijden niet gesproken, maar wel oogcontact gehad. Bijna wekelijks zag ik hem wel in de kerk en bij het koffiedrinken daarna. Helaas durf ik hem nooit aan te spreken. Wel maak ik af en toe een praatje met 1 van zijn vrienden. Een maandje geleden kwam hij daar een keer bij staan en heb ik hem heel kort gesproken. Dat was wel heel leuk, maar helaas nog geen vervolg gehad. Ik heb hem daarna wel toegevoegd op facebook, om hem een subtiele hint te geven, want ik voeg niet zomaar mensen toe. Ik ben zo onzeker of hij mij wel leuk vindt. Als ik er bij nadenk passen we heel goed bij elkaar. Allebei rustig (beetje verlegen, wat nu in mijn nadeel werkt), sportief, nuchter, zijn in dezelfde omgeving opgegroeid en daarnaast voel ik me enorm tot hem aangetrokken. Iemand tips om hem toch aan te kunnen/durven spreken? Ik weet het: ik heb een schop onder mijn kont nodig, maar ik vind het gewoon doodeng!