Bijbellezer

In de tijd van het OT was er een uitdrukkelijk verbod om het dagelijks werk op die dag te doen. In het NT is dat verbod er niet meer. Wel ontstaat er in de kring van de apostelen en de mensen om hen heen een gewoonte om op de eerste dag van de week bij elkaar te komen om de opstanding van Christus te herdenken, een gewoonte die door Christus zelf wordt gesanctioneerd. Dat er (buiten Palestina) in de door de Romeinen beheerste publieke samenleving van die tijd een wekelijkse vrije dag bestond is mij niet bekend. Onder keizer Constantijn werd de zondag als rustdag ingevoerd, juist met het oog op de samenkomst van de gemeente. Onder die omstandigheden zou het vreemd zijn als er nog christenen waren die daar geen boodschap aan zouden hebben en gewoon zouden doorwerken; daar zou de kerk op goede gronden iets over te zeggen hebben. Zo is het een goede gewoonte geworden om op zondag vrij te zijn en houden wij elkaar daaraan. Maar in andere delen van de wereld, zoals Korea en Japan, bestaat die traditie niet. Christenen komen daar wel op zondag bij elkaar, maar ’s morgens vroeg vóórdat ze “gewoon†aan het werk gaan. Zo’n situatie kan ook hier in Nederland weer ontstaan als de secularisatie doorzet.

U bent totaal verkeerd geïnformeerd want nergens, maar dan ook nergens, is er noch in het OT , noch in het NT een uitdrukkelijk verbod te vinden dat het werken op zondag verbied.

Het werkverbod op zondag, gevolgd door de wekelijkse verplichte misviering, werd door de Roomse kerk ingesteld en later overgenomen door de meeste Protestantse kerken. Maar heeft geen enkele link met de Bijbel of met het al of niet discipel van Christus te zijn.

Trouwens zowel het verbod op werken op zondag als de verplichte misviering geldt nog steeds tot op vandaag in de RKK

Valt wel mee hoor. Mijn stukje is een onderdeel van een groter geheel dat ik aan iemand persoonlijk stuurde. Het "die dag" in de eerste zin verwees naar de wekelijkse rustdag. In de tijd van het OT en de tijd van Jezus was dat de sabbat. Die is door de christenen uit de heidenen niet overgenomen. Daarvoor is de traditie van de samenkomst op zondag in de plaats gekomen en nog later is dat een dag geworden waarop niet gewerkt wordt. Het ging me er vooral om dat er in het OT een uitdrukkelijk gebod was om het werk te laten liggen, en in het NT niet meer. Van Jezus is op dit punt niet meer vastgelegd dan dat hij de gewoonte had naar de synagoge te gaan. Over het sabbatsgebod (om te rusten van het dagelijks werk++) was hij voortdurend in conflict met de joodse leiders.

Ik zou de Holocaust toch niet op het conto van God zelf willen schrijven. Want dat doe je dan wel..

Voor de mensen die letterlijk in de zondvloed geloven gaat dit niet op lijkt me. Wat God daar heeft bewerkstelligd lijkt me toch echt een volkerenmoord van jewelste.

Nee, moord gaat altijd tegen het recht in. Dus ik geloof niet dat we daar met volkerenmoord te maken hebben - nog daargelaten dat wij niet in een positie zijn om God te veroordelen.

Ik zou dat niet durven stellen. Lukas 13:1-5. We leven nu niet meer in de tijd van het Oude Testament.

Als je al christen man een relatie aan gaat met een gescheiden christen vrouw. Pleeg je dan overspel?

Wat zegt Jezus hierover?

@ Bijbellezer

Mooie voorbeelden die aangeven dat de Bijbel belangrijk is. Vraag is echter naar de sola scriptura, niet naar de scriptura op zich.

Probeer dat maar eens uit de Bijbel te halen.

Dit is de kernzin uit mijn betoog(je): "Steeds gaat het over wat geschreven staat" en ik leg daarbij uit dat niemand, Jezus noch de apostelen, daar iets aan toevoegt. Zie vooral ook de brief aan de Hebreeën.

In de tijd van het OT was er een uitdrukkelijk verbod om het dagelijks werk op die dag te doen. In het NT is dat verbod er niet meer. Wel ontstaat er in de kring van de apostelen en de mensen om hen heen een gewoonte om op de eerste dag van de week bij elkaar te komen om de opstanding van Christus te herdenken, een gewoonte die door Christus zelf wordt gesanctioneerd. Dat er (buiten Palestina) in de door de Romeinen beheerste publieke samenleving van die tijd een wekelijkse vrije dag bestond is mij niet bekend. Onder keizer Constantijn werd de zondag als rustdag ingevoerd, juist met het oog op de samenkomst van de gemeente. Onder die omstandigheden zou het vreemd zijn als er nog christenen waren die daar geen boodschap aan zouden hebben en gewoon zouden doorwerken; daar zou de kerk op goede gronden iets over te zeggen hebben. Zo is het een goede gewoonte geworden om op zondag vrij te zijn en houden wij elkaar daaraan. Maar in andere delen van de wereld, zoals Korea en Japan, bestaat die traditie niet. Christenen komen daar wel op zondag bij elkaar, maar ’s morgens vroeg vóórdat ze “gewoon†aan het werk gaan. Zo’n situatie kan ook hier in Nederland weer ontstaan als de secularisatie doorzet.

In een discussie met een roomskatholiek kreeg ik de vraag: Ik wil graag positieve, Bijbelse argumenten vóór Sola Scriptura.

Ik antwoordde: Je kunt in het NT lezen dat Jezus voortdurend verwijst naar Mozes, de profeten en de psalmen (een standaardaanduiding voor het OT zoals wij dat nu kennen). Hij komt niet met een nieuwe leer, maar met de leer zoals die oorspronkelijk is bedoeld, overgeleverd en vastgelegd vanaf Abraham c.q. de verbondssluiting in de woestijn. De mensen ervoeren dat wel zo, maar dat komt doordat ze door de geestelijke leiders op het dwaalspoor waren gebracht van: gehoorzaamheid aan de wet is voldoende voor rechtvaardiging tegenover God. Jezus vervolmaakt de wet door haar oorspronkelijke bedoeling weer voor het voetlicht te brengen: God liefhebben boven alles en je naaste als jezelf. En hij kon - en dat was wél nieuw - dat op eigen gezag verkondigen, omdat hij degene is van wie Mozes en de profeten gesproken hebben (de schriftgeleerden verkondigden op gezag van Mozes). Vervolgens verwijzen de apostelen steeds naar Jezus. Paulus zegt op enkele plaatsen (1 Kor. 7) dat hij geen bevel van de Heer heeft; daar gaat het over onderwerpen waarover Jezus zich niet uitdrukkelijk heeft uitgelaten. Hij komt dan ook niet met een bevel van zichzelf, maar met zijn mening, waarvan hij vertrouwt (niet: meedeelt) dat die door de Geest is ingegeven. Hij legt in zoverre niets bindend op; hij zegt alleen wat goed is zonder daarmee al het andere te veroordelen. Als het over woorden van Jezus gaat is hij zeer uitgesproken: die hebben voor hem de kracht van een bevel. Voor zijn eigen mening geldt dat niet.

Jezus gaat na zijn opstanding tegenover de Emmausgangers na wat vanaf Mozes over hem geschreven staat. De joden in Berea gaan in reactie op de verkondiging van Paulus in de boeken (de boeken, met lidwoord, zijn het OT) na of de dingen die hij verkondigde zo waren. Ook de andere apostelen tonen aan dat Jezus de vervulling is van het OT. Steeds gaat het over wat geschreven staat. Niemand komt met wezenlijk nieuwe ideeën, zelfs Jezus niet. M.a.w. het OT is het Woord van God, gesproken door Mozes en de profeten, en het NT is de traditie van de vervulling van het Woord. Daar is niets meer aan toe te voegen. Jezus’ opdracht aan de apostelen is zijn goede nieuws te verkondigen zoals hij het zelf gedaan en in praktijk gebracht heeft, en de apostelen doen dat door aan te tonen dat Jezus de vervulling van het Woord is. Johannes vereenzelvigt Jezus zelfs uitdrukkelijk met het Woord, en dat klopt met wat Jezus zelf had gedaan in zijn gesprek met de Emmausgangers. Zelfs Openbaring voegt daar niets wezenlijk nieuws aan toe (vgl. de visioenen van Jesaja, Daniël en Ezechiël). Dus ook na de apostelen, die oog- en oorgetuigen waren van de vervulling van het Woord, is er aan het Woord niets meer toe te voegen. Johannes waarschuwt daar aan het slot van Openbaring uitdrukkelijk voor. Dat gaat in de eerste plaats over het boek Openbaring, maar in de gereformeerde leer is dat mede betrokken op de boeken/geschriften van de andere nieuwtestamentische auteurs die de verkondiging van de apostelen hebben vastgelegd.