Linniej

Ik ben christelijk. Zo ben ik opgevoed en leef ik mijn leven. Ik ben net een aantal maanden getrouwd en geniet volop van het leven. Toch heb ik iets, verlang ik iets, wat zelfs de meeste christenen niet hebben..

Als gelovige groei je op, wetende dat er na de dood een plekje in de hemel zal wezen, speciaal voor jou. Hier zal geen pijn zijn, geen kwaad. Niemand die je oordeelt op je uiterlijk, je daden. Je daden en woorden zullen God of iemand anders nooit meer pijn doen. Er zal volop dingen te doen zijn, eten en drinken kun je pakken, lachen en genieten van Gods heerlijkheid zal altijd een feit zijn.

Mijn leven op aarde is alles behalve dat. Mijn jeugd (van 5 jaar tot 16 jaar) waren de moeilijkste jaren in mijn leven. Ik had weinig tot geen vrienden, werd regelmatig zonder reden uitgescholden voor hoer, werd bedreigd door mijn eigen klasgenoten met een mes, werd van mijn fiets getrapt, en ga zo maar door. Natuurlijk, het kan altijd erger, maar leuk was het niet. Ik dacht altijd “Ooit zal dit over zijn, ooit gaat dit voorbij.. Ik zal nooit eeuwig hier mee hoeven te leven..â€. Toen ik eindelijk na de 2 zwaarste jaren in mijn leven van de Gomarus-college naar het Alfa-college ging, ging het eindelijk steeds meer voor de wind.

Die 2 jaar heb ik veel aan de dood gedacht. Als een trein of auto voorbij reed, schoot door mijn hoofd: “spring ervoor!â€. Dit deed ik nooit omdat ik bang was, en ik wist dat God het niet goed keurde. Toen ik richting mijn 17e levensjaar ging, merkte ik dat God mij al die jaren heeft geholpen, gesterkt. Ik ben geestelijk sterker geworden, sta ik steviger op mijn schoenen, mijn geloof in God is zoveel malen sterker geworden, en heb ik God gevoeld door de kracht die hij me gaf, al die jaren.

Natuurlijk hebben die jaren nog steeds effect op mijn leven. Ik ga niet heel graag naar (grote) feesten, hou ervan om (af en toe) alleen te zijn, en zie in veel goede dingen ook de negatieve dingen. Maar het grootste effect wat is gebleven is mijn verlangen naar de hemel. Hoe kan iemand, vooral gelovigen, die de mooiste dingen horen over de hemel, de aarde verkiezen boven de hemel????? Ik snap het niet, ik kan zo moeilijk begrijpen dat een gelovige zegt: “Hemel komt later wel, ik wil eerst genieten van mijn leven op aardeâ€. Natuurlijk, er zijn geweldige dingen op aarde, zonder twijfel. Maar als je word geleerd, dat de dingen in de hemel ontelbaar mooier en geweldiger zijn dan de aarde.. Waarom kiest men dan de aarde eerst? Hoe kan men optimaal genieten van de aarde, terwijl er zoveel onheil, pijn, leugen, kwaad is? Ik geniet van mijn leven met mijn nieuwe man, ik kijk uit naar de toekomst op aarde… Maar dat vervalt bij mijn verlangen naar God, naar de hemel, naar Jezus waarmee ik langs de beek met het levend water loop. Je moest eens weten hoe eenzaam ik me soms voel met die gedachten… Zelden dat mensen dit begrijpen. Men verlangt teveel naar de aardse dingen om te begrijpen wat ik bedoel.

Dit betekend niet dat ik alles aan de kant schuif. Ik doe niet niets met mijn leven, tenslotte heeft God mij op aarde gezet met een doel. Daarom plan ik mijn leven, heb ik werk, ben actief bezig met mijn relatie met mijn man, geniet van alles wat God me geeft. God roept me vanzelf wanneer het mijn tijd is en ik mijn doel heb voltooid.

Maar altijd blijft in mijn hoofd de vraag.. Waarom verlangt de gemiddelde gelovige zo weinig naar de hemel? Waarom verafschuwd men de gedachten dat ik het prima vind als ik met 60 overlijd? Waarom vind men me geestelijk instabiel als ik beken dat als ik sterf in een ongeluk, ik er vrede me heb?

Verlies van vrienden, familie is erg. Huilen en pijn is niet verkeerd, en is zelfs goed voor de verwerking zodat je leert verder te gaan. Maar als ik (vooral gelovige) mensen hoor dat ze de gelovige persoon graag terug willen brengen, zelfs voor 1 dag om ze "eventjes weer te zien, nog 1x te knuffelen", verafschuw ik dat. Gestorven gelovigen zullen eindelijk vrede hebben, geen pijn. Hoe kan je dan wensen dat ze weer naar deze wereld gaan?? Hoe kan men zo egoïstisch wezen dat ze liever hebt dat ze terug komen naar de pijn van deze zondige wereld, dan dat ze genieten van de zaligheid van de hemel in Jezus aanwezigheid??? Het blijft me meer dan alleen verbazen hoe sommige mensen in elkaar zitten, mensen die weten, hebben gehoord en geloven hoe de hemel is.. Ik vrees dat ik 1 van de weinige zal wezen met zulke gedachten over het leven… Ik mag rusten in het feit dat ik niet de enige was, ben en zal wezen. Zoals Paulus zei in 1 Filippenzen: “21 Want voor mij is leven Christus en sterven winst. 22 Als ik blijf leven, kan ik vruchtbaar werk doen, maar toch weet ik niet wat ik moet kiezen. 23 Ik word naar twee kanten getrokken: enerzijds verlang ik ernaar te sterven en bij Christus te zijn, want dat is het allerbeste;â€

Ik wacht rustig af, doe mijn taak die God me geeft, tot God me roept, me altijd afvragende waarom men graag liever leeft hier op aarde, dan dat men verlangt naar de terugkomst van Jezus..

-Linniej-