maggi

Ja, wat denk ik ermee te bereiken.. Tsja.. Ik geloof op dit moment dat ik hem terug wil. Omdat ik hem mis.. En we elkaar zo goed kennen.. Bovendien heb ik wel wat gedate de laatste maanden en ik merk dan dat mijn ex 'zo slecht nog niet was' heel slecht van mij.. Ik weet het.. Bovendien ben ik nu wat ouder en je wordt serieuzer.. Je gaat nadenken over je toekomst.. Beseft je dat je wilt gaan settelen en ik bedenk me nu telkens dat ik dat toch met hem wil.. Maar ben ook verward inderdaad.. Aan de ene kant denk ik, stel dat ik het hem voorleg of hij nog gevoelens voor me heeft en bij me terug wil dan kan hij zeggen dat hij dit absoluut niet meer wil (in m'n gezicht ) en dan is het kei hard.. Maar wel duidelijk misschien kan ik dan echt door .. Zonder me nog illusies voor te houden dat hij me nog terug wil en we nog een toekomst kunnen hebben samen.. Weet alleen niet of ik die 'klap' nu aan kan op dit moment.. Misschien moet ik het over een tijdje vragen.. Mss ben ik dan ook te laat..hhij gaat ook door met zijn leven.. Maar wat jullie zeggen is ook een punt.. Wil ik weer mijn net werk op geven voor hem ? Nee dus .. Een ezel stoot zich niet twee maal aan dezelfde steen .. En hij zou dan wel echt initiatief moeten tonen van zijn kan uit deze keer.. Betwijfel of hij dat doet .. Maar je weet niet wat 'afstand ' houden kan doen.. Ik heb hem nu in ieder geval 3 weken niet gezien en geen contact gezocht (als ik geen contact zoek dan hoor ik hem niet. Vind dat soms wel moeilijk.. Maar moet sterk zijn.. Denk dat het ook sterker en zelfzekerder overkomt als ik niet als een hondje achter hem aan blijf lopen ...wat vinden jullie trouwens van het hebben van een relatie met iemand wat mega klikt en die goed mens is maar geen christen ??

Vinden jullie wel dat ik eerlijk moet zijn naar mijn ex toe dat ik hem eigenlijk het liefste terug zou willen?

Of is dat niet verstandig om te doen...als ik het niet concreet vraag weet ik ook niet precies zeker hoe hij er in staat op dit moment...ik neem ook wel een risico door mij zo kwetsbaar op te stellen en kan natuurlijk ook (weer) heel erg gekwetst worden..

Wil ik hem nu zo graag terug omdat ik niet alleen kan zijn of wil ik echt hem terug..ik ben in de war

Ja een half jaar is eigenlijk niet veel.. Maar als je er midden in zit lijkt elke dag teveel. Zijn er hier trouwens mensen die net als ik ook een langdurige relatie achter de rug hebben? Hoe ben je daarmee omgegaan? Hoe was het voor jou? Wat hielp je er doorheen en was je daarna nog in staat tot het hebben van een andere relatie ?

Ik hoop eerlijk gezegd dat het verwerkings proces geen 2,5 jaar duurt maar ja mss ook wel en mss is de ergste pijn al wel weg over een tijdje maar echt over iemand heen zijn zal niet zomaar gaan natuurlijk. Zeker niet je eerste liefde. Hij zal toch altijd een speciale plek houden in mijn hart,, maar dat is niet erg, zolang ik me maar besef dat ik geen relatie meer met hem kan krijgen en dat het een afgesloten deel van het verleden is. Hij zal wel een belangrijk deel blijven van de vorming van mijn persoon en ontwikkeling. De mooie herinneringen wil ik bewaren. Overigens sluit ik me helemaal aan wat er eerder geantwoord werd.. Als God wil dat we toch weer samen komen dan leidt hij dat wel zodanig.. Daar hoef ik niets aan te doen.

Klopt Ursa....daarom heb ik nu ook lak aan wat de omgeving vind...ik moet eerst alles op een rijtje zetten voor mijzelf en over mijn ex heen komen, dan pas kan ik me weer openstellen voor een andere relatie. Jammer dan als mijn omgeving 10 x vraagt of ik al aan het daten ben. NEE en voorlopig ga ik dat ook even niet doen

Heel erg bedankt voor deze uitgebreide en verhelderende reacties

Ik heb er echt wat aan...ik besef me inderdaad ook wel meer dat het beeindigen van een langdurge en emotioneel intense relatie bijna zoals rouwen is...samen met alle ellendige gevoelens die daarbij komen kijken. Ik zal me er doorheen moeten worstelen en accepteren dat datgene wat was er niet meer is...Ja, ik mis hem elke dag, ik denk elke dag aan hem, maar ik hoop dat de pijn die daarmee gepaard gaat wel zal gaan verdwijnen zodat ik mij meer kan focussen op mijn eigen leven. Ik heb ook al een paar keer gedate ondertussen en merk dat ik daar eigenlijk helemaaaaaal niet aan toe ben...maar dat ik het ook meer doe voor de buitenwereld ofzo...dat mensen denken, ohhh ze heeft al snel weer een andere partner gevonden..bijzonder en dat ik dan niet de 'zieligerd' ben...echter kan ik mij er nu nog helemaal niet voor openstellen en heb ik een jongen mede hierdoor ook al min of meer afgewezen (gezegd dat ik er niet klaar voor ben en niets met hem kan en wil beginnen..)

Achteraf zo dom om je nu al weer te storten in zulke situaties..ik doe gewoon alles om mij af te leiden zegmaar en dacht tot een paar dagen geleden dat een andere relatie zsm me daarbij wel zou helpen, maar dat is een illusie. Ik probeer nu ook geen contact te zoeken met mijn ex...hoe MOEILIJK ook...want het liefste bel ik hem huilend op dat ik hem terug wil...maar dat lijkt me niet slim..en ook aardig wanhopig dus niet aantrekkelijk...

Het zal uiteindelijk allemaal wel een reden hebben..ik heb er vorig jaar veel voor gebeden of ik mijn relatie moest voortzetten of niet...alles leek op dat moment voor mijn gevoel in de richting te wijzen dat het beter is om ermee te kappen..

Ook is het goed om ff lak te hebben aan wat de buitenwereld denkt...ja ik ben nu vrijzel...nou en..ik ben daardoor niet minder waard en al zeker niet zielig..ik moet zelf opnieuw rust vinden en aan mezelf werken en me even niet druk maken om wat andere mensen vinden...

Hallo lieve mensen,

Meestal ben ik helemaal niet van de forums en daar persoonlijke berichten op plaatsen..

Maar nu komen de muren soms zo op me af en weet ik niet meer wat ik met de situatie aan moet. Ik heb toch advies nodig heb van buitenstaanders die de situatie eigenlijk niet kennen.

Even samengevat (zal nog steeds een lang verhaal worden, respect voor degene die zich door dit verhaal heen worsteld..haha...

Ik heb ruim 5 jaar een relatie gehad met een jongen. Daarvan ook 1 jaar samengewoond..in een andere stad dan waar ik zelf vandaan kom (wel zeker een dik 1,5 uur reistijd..)

Ik heb hem leren kennen toen ik 20 was..en vlak voor mijn 21e verjaardag hebben we een relatie gekregen..dat niet ging niet zomaar 1,2,3 haha. Ik was indertijd enorm onzeker en ging er eigenlijk van uit dat ik geen relatie zou krijgen omdat ik simpelweg mezelf niet leuk, goed, knap, interessant etc genoeg vond daarvoor.. (eigenlijk achteraf heel erg dat je zo denkt van jezelf..maar dat terzijde nu..) Ik zat op het moment dat ik hem leerde kennen (eigenlijk kende ik hem 2 jaar daarvoor al, maar dat was heel erg oppervlakkig via een gemeenschappelijke vriendin) heel slecht in mijn vel. Ik was ongelukkig met mijn school en stage indertijd, dreigde mijn opleiding te gaan stoppen.. het liep allemaal niet lekker.. voelde me vaak onbegrepen en minderwaardig. Had wel vriendinnen maar toch voelde ik me vaak eenzaam. Precies in die periode kwam ik dus weer in contact met mijn deze jongen (mijn ex nu dus). Hij was geinteresseerd in mij en ik kon mijn verhalen aan hem kwijt. (Dat kon ik ook wel aan mijn ouders en zus hoor..maar dit voelde toch anders..misschien ook juist omdat ik hem nog niet goed kende) hij was begripvol en gaf mij aandacht (iets was toch wel nieuw was voor mij)hij liet me blijken grappig en interessant te vinden en ook mooi. In het begin had ik absoluut niet het gevoel dat ik hem leuk vond of zo. Ik vond hem gewoon heel aardig en voelde me veilig genoeg om mijn verhalen aan hem te delen. Hij was ook openhartig naar mij toe. Dit contact is zo een aantal maanden doorgegaan , waar ik mij zeer fijn en goed bij voelde. Ik kon hem niet veel zien omdat hij dus een ruim 1,5 uur van mij vandaan woonde... maar we smste, mailden en msnden veel. Toch spraken we af en toe ook met elkaar af. Hij had ook een cd en concert kaartjes voor mij gekocht..om samen naar een concert te gaan van een muzikant die we beide tof vonden. Nog steeds kon ik mij niet voorstellen dat hij meer voor mij voelde dan 'een vriendin'..Misschien heel erg naief maarja als je onzeker bent kun je makkelijk dingen wegschuiven onder het mom van, het kan niet waar zijn..

Lang verhaal kort, uiteindelijk bleek dan na een aantal maanden intensief contact tussen ons dat er toch wel zeker gevoelens in het spel waren..dit was voor mij ook wel nieuw want zoals ik al zei had ik in het begin echt zoiets van hij is grappig en lief...maar niet mijn type, niet het plaatje dat ik in mijn hoofd had blabla en hij was niet echt gelovig..ook een lastig punt voor mij aangezien ik dat wel was...en me had voorgenomen alleen een relatie te beginnen met iemand die ook gelovig was.

We kregen dan toch een relatie uiteindelijk omdat de gevoelens overheerste, en dit was mijn eerste echte relatie..omdat ik zo onzeker was heb ik hem soms echt weggeduwd, zovan, je verlaat me toch wel, ik zorg wel dat ik jou wegjaag..ipv dat jij mij verlaat...daar kon hij allemaal mee dealen uit liefde voor mij en was geduldig...

Lang verhaal kort, onze relatie was heftig en intensief vanaf het begin. Ik was extreem jaloers en claimerig naar hem toe in het begin en onze relatie dreigde daardoor al een paar keer op knappen te staan. Gelukkig was dit na een jaar of 2 echt gekeerd en was ik rustiger en volwassener, onze relatie verbeterde ook en we hebben ondanks veel gedoe ook veel fijne momenten gehad.

Uiteindelijk een paar jaar later hebben we toch besloten samen te gaan wonen..in een voor mij andere stad.. ik vond dat eerlijk gezegd heeeeel erg moeilijk..ik moest eigenlijk mijn vaste baan opzeggen daardoor(heb deze toch nog aangehouden en een jaar lang op en neer gereisd (heel erg vermoeiend en energie vretend kan ik vertellen) en kon mijn vriendinnen en familie ook zeker niet meer zo vaak zien als ik wilde..maar hij had te kennen gegeven absoluut niet mijn kant op te komen..en omdat ik zoveel van hem hield en hem niet kwijt wilde ben ik toch naar die andere stad verhuist..voor hem.

Nouja eenmaal samenwonend hadden we zoveel ruzie en onenigheid..ik voelde mij onbegrepen, ik was helemaal voor hem verhuisd naar een andere stad en omgeving omdat hij dit niet wilde..en ik voelde helemaal geen waardering daarvoor..ik was heel erg vaak moe, ik had 2 uur reistijf heen en 2 uur reistijd teriug doro mijn baan en zat niet goed in mijn vel. Ik zag geen vriendinnen en had ook nog geen vrienden in mijn nieuewe woonplaats..de vrienden van mijn ex woonden ook overal en nergens en dus had ik weinig sociale bezigheden. Ik had het idee dat dit allemaal niet werd gewaardeerd en begrepen door mijn ex..we groeiden uit elkaar..

Uiteindelijk is de bom gebarsten..we kwamen gezamelijk tot de conclusie dat het niet meer werkte tussen ons..we hadden het geprobeerd maar we hadden teveel ruzies en onenigheid..zaten teveel op elkaars tekortkomingen te letten ipv elkaar te genieten en te waarderen, ik voelde mij eenzaam en zag een leven daar samen met hem niet meer voor mij (er speelden ook wel andere dingen maar dit verhaal is al erg lang geworden inmiddels..) ik had er veel voor gebeden ook wat ik moest doen...ik zag het niet voor me met hem een gezin te stichten en te trouwen en had het idee dat als ik er mee wilde stoppen ik dat nu moest doen..voor we ouder werden en er wel kinderen bijvoorbeeld in het spel waren...

Toen EINDELIJK de knoop echt doorgehakt was dat we zouden kappen met onze relatie was dit zo onwerkelijk, ik zou terug verhuizen naar mijn oude woonplaats en daar een eigen plek gaan zoeken..zo raar, ik heb bijna elke dag vreselijk gehuild. Mijn ex was heel kil en afstandelijk..heb hem geen 1 keer emotioneel gezien hieronder en hij gaf te kennen het beu te zijn hoe het liep tussen ons. Het deed pijn want hij leek eerder opgelucht dan verdrietig dat ik weg zou gaan bij hem.

Nu ben ik inmiddels op mijn eigen en mooie plekje, als een wonder had ik echt binnen een maand een mooie en neiuwe woning, heb mn oude baan nog en zie mijn vriendinnen en ouders veel, maar ik voel mij zo extreem eenzaam soms en word af en toe gek van het gemis van hem, Het is nu ruim een half jaar geleden dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik denk nog steeds vaak aan de goede dingen die we hadden samen en de mooie herinneringen en ervaar dan zon pijn van binnen..het word letterlijk fysieke pijn..ik kan er gewoon niet mee omgaan dat het echt over is tussen ons en mis hem zo. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Ik praat er dagelijks over met vrienden en familie. Nouja ik kan zo nog lang doorgaan, maar mijn punt is eigenlijk, hoe zorg ik nu dat ik echt over mijn ex heen kom en ook weer vertrouw dat ik weer iemand anders zal ontmoeten en dat dit de beste beslissing was. Wat zou God hiervan vinden en geloven jullie dat God mensen bijelkaar brengt die voor elkaar bestemd zijn, maar ook dat God inderdaad het beter vind dat mensen elkaar loslaaten..Kan God mij weer iemand kan geven om elkaar gelukkig kunnen maken. Ik hoop het zo, ik ben net 26 geworden en wil niets liever dan een gezin stichten en samen zijn met een goede en lieve man...soms denk ik dat ik alles fout heb gedaan en heb schuldgevoel en spijt..soms vliegt het me ook aan dat ik wellicht nu altijd alleen zal blijven en altijd zo eenzaam zal zijn...vreselijk...ik heb af en toe nog contact met mijn ex..maar heb niet het idee dat hij dit ook zo ervaart..ik zal mij er dus overheen moeten zetten en geloven dat ik weer iemand anders tegenkom om gelukkgi mee te zijn en tot dat het zover is gelukkig zijn in mijn eentje...hoe doe ik dat toch??? en zijn er meer mensen van mijn leeftijd die nu weer singel zijn na een (lange) relatie?? hoe gaan jullie er mee om??

Help!!!! Graag meer advies/meningen/tips/inzichten gewenst ??!!

Bedankt voor de reacties tot dusver...knap dat jullie het hele verhaal hebben kunnen doorlezen..haha..misschien ben ik te ongeduldig en wil ik er inderdaad te snel overheen komen..dat is niet realistisch. Ik wil gewoon dat de ergste pijn en het ergste gemis verdwijnt zodat ik weer normaal kan functioneren. Daarnaast wil ik van mijn spijtgevoelens af en achter mijn besluit staan.

@Dingo, ik zag mijn partner juist NIET als donor of vader mijn kinderen...we wilden juist al met kinderen beginnen (ik ook dolgraag) maar juist omdat mij dit niet verstandig leek op dat moment gezien onze verslechterde relatie heb ik besloten om sowieso dit niet te doen..omdat de relatie op knappen stond...en dat is egoistisch voor je kinderen..die groeien dan oo temidden van de ellende en ruzie..ook daarom hebben we besloten om ermee te stoppen voordat er wel kinderen zouden komen en een huwelijk..omdat ik dat mijzelf en kinderen niet wil aandoen..die moeten opgroeien in een stabiele omgeving..ik had ook mijn kop in het zand kunnen steken en toch zwanger kunnen raken..gelukkig is dat niet gebeurt. Maar dit gebeurt wel zo vaak..

Hallo lieve mensen,

Meestal ben ik helemaal niet van de forums en daar persoonlijke berichten op plaatsen..

Maar nu komen de muren soms zo op me af en weet ik niet meer wat ik met de situatie aan moet. Ik heb toch advies nodig heb van buitenstaanders die de situatie eigenlijk niet kennen.

Even samengevat (zal nog steeds een lang verhaal worden, respect voor degene die zich door dit verhaal heen worsteld..haha...

Ik heb ruim 5 jaar een relatie gehad met een jongen. Daarvan ook 1 jaar samengewoond..in een andere stad dan waar ik zelf vandaan kom (wel zeker een dik 1,5 uur reistijd..)

Ik heb hem leren kennen toen ik 20 was..en vlak voor mijn 21e verjaardag hebben we een relatie gekregen..dat niet ging niet zomaar 1,2,3 haha. Ik was indertijd enorm onzeker en ging er eigenlijk van uit dat ik geen relatie zou krijgen omdat ik simpelweg mezelf niet leuk, goed, knap, interessant etc genoeg vond daarvoor.. (eigenlijk achteraf heel erg dat je zo denkt van jezelf..maar dat terzijde nu..) Ik zat op het moment dat ik hem leerde kennen (eigenlijk kende ik hem 2 jaar daarvoor al, maar dat was heel erg oppervlakkig via een gemeenschappelijke vriendin) heel slecht in mijn vel. Ik was ongelukkig met mijn school en stage indertijd, dreigde mijn opleiding te gaan stoppen.. het liep allemaal niet lekker.. voelde me vaak onbegrepen en minderwaardig. Had wel vriendinnen maar toch voelde ik me vaak eenzaam. Precies in die periode kwam ik dus weer in contact met mijn deze jongen (mijn ex nu dus). Hij was geinteresseerd in mij en ik kon mijn verhalen aan hem kwijt. (Dat kon ik ook wel aan mijn ouders en zus hoor..maar dit voelde toch anders..misschien ook juist omdat ik hem nog niet goed kende) hij was begripvol en gaf mij aandacht (iets was toch wel nieuw was voor mij)hij liet me blijken grappig en interessant te vinden en ook mooi. In het begin had ik absoluut niet het gevoel dat ik hem leuk vond of zo. Ik vond hem gewoon heel aardig en voelde me veilig genoeg om mijn verhalen aan hem te delen. Hij was ook openhartig naar mij toe. Dit contact is zo een aantal maanden doorgegaan , waar ik mij zeer fijn en goed bij voelde. Ik kon hem niet veel zien omdat hij dus een ruim 1,5 uur van mij vandaan woonde... maar we smste, mailden en msnden veel. Toch spraken we af en toe ook met elkaar af. Hij had ook een cd en concert kaartjes voor mij gekocht..om samen naar een concert te gaan van een muzikant die we beide tof vonden. Nog steeds kon ik mij niet voorstellen dat hij meer voor mij voelde dan 'een vriendin'..Misschien heel erg naief maarja als je onzeker bent kun je makkelijk dingen wegschuiven onder het mom van, het kan niet waar zijn..

Lang verhaal kort, uiteindelijk bleek dan na een aantal maanden intensief contact tussen ons dat er toch wel zeker gevoelens in het spel waren..dit was voor mij ook wel nieuw want zoals ik al zei had ik in het begin echt zoiets van hij is grappig en lief...maar niet mijn type, niet het plaatje dat ik in mijn hoofd had blabla en hij was niet echt gelovig..ook een lastig punt voor mij aangezien ik dat wel was...en me had voorgenomen alleen een relatie te beginnen met iemand die ook gelovig was.

We kregen dan toch een relatie uiteindelijk omdat de gevoelens overheerste, en dit was mijn eerste echte relatie..omdat ik zo onzeker was heb ik hem soms echt weggeduwd, zovan, je verlaat me toch wel, ik zorg wel dat ik jou wegjaag..ipv dat jij mij verlaat...daar kon hij allemaal mee dealen uit liefde voor mij en was geduldig...

Lang verhaal kort, onze relatie was heftig en intensief vanaf het begin. Ik was extreem jaloers en claimerig naar hem toe in het begin en onze relatie dreigde daardoor al een paar keer op knappen te staan. Gelukkig was dit na een jaar of 2 echt gekeerd en was ik rustiger en volwassener, onze relatie verbeterde ook en we hebben ondanks veel gedoe ook veel fijne momenten gehad.

Uiteindelijk een paar jaar later hebben we toch besloten samen te gaan wonen..in een voor mij andere stad.. ik vond dat eerlijk gezegd heeeeel erg moeilijk..ik moest eigenlijk mijn vaste baan opzeggen daardoor(heb deze toch nog aangehouden en een jaar lang op en neer gereisd (heel erg vermoeiend en energie vretend kan ik vertellen) en kon mijn vriendinnen en familie ook zeker niet meer zo vaak zien als ik wilde..maar hij had te kennen gegeven absoluut niet mijn kant op te komen..en omdat ik zoveel van hem hield en hem niet kwijt wilde ben ik toch naar die andere stad verhuist..voor hem.

Nouja eenmaal samenwonend hadden we zoveel ruzie en onenigheid..ik voelde mij onbegrepen, ik was helemaal voor hem verhuisd naar een andere stad en omgeving omdat hij dit niet wilde..en ik voelde helemaal geen waardering daarvoor..ik was heel erg vaak moe, ik had 2 uur reistijf heen en 2 uur reistijd teriug doro mijn baan en zat niet goed in mijn vel. Ik zag geen vriendinnen en had ook nog geen vrienden in mijn nieuewe woonplaats..de vrienden van mijn ex woonden ook overal en nergens en dus had ik weinig sociale bezigheden. Ik had het idee dat dit allemaal niet werd gewaardeerd en begrepen door mijn ex..we groeiden uit elkaar..

Uiteindelijk is de bom gebarsten..we kwamen gezamelijk tot de conclusie dat het niet meer werkte tussen ons..we hadden het geprobeerd maar we hadden teveel ruzies en onenigheid..zaten teveel op elkaars tekortkomingen te letten ipv elkaar te genieten en te waarderen, ik voelde mij eenzaam en zag een leven daar samen met hem niet meer voor mij (er speelden ook wel andere dingen maar dit verhaal is al erg lang geworden inmiddels..) ik had er veel voor gebeden ook wat ik moest doen...ik zag het niet voor me met hem een gezin te stichten en te trouwen en had het idee dat als ik er mee wilde stoppen ik dat nu moest doen..voor we ouder werden en er wel kinderen bijvoorbeeld in het spel waren...

Toen EINDELIJK de knoop echt doorgehakt was dat we zouden kappen met onze relatie was dit zo onwerkelijk, ik zou terug verhuizen naar mijn oude woonplaats en daar een eigen plek gaan zoeken..zo raar, ik heb bijna elke dag vreselijk gehuild. Mijn ex was heel kil en afstandelijk..heb hem geen 1 keer emotioneel gezien hieronder en hij gaf te kennen het beu te zijn hoe het liep tussen ons. Het deed pijn want hij leek eerder opgelucht dan verdrietig dat ik weg zou gaan bij hem.

Nu ben ik inmiddels op mijn eigen en mooie plekje, als een wonder had ik echt binnen een maand een mooie en neiuwe woning, heb mn oude baan nog en zie mijn vriendinnen en ouders veel, maar ik voel mij zo extreem eenzaam soms en word af en toe gek van het gemis van hem, Het is nu ruim een half jaar geleden dat we uit elkaar zijn gegaan. Ik denk nog steeds vaak aan de goede dingen die we hadden samen en de mooie herinneringen en ervaar dan zon pijn van binnen..het word letterlijk fysieke pijn..ik kan er gewoon niet mee omgaan dat het echt over is tussen ons en mis hem zo. Ik sta er mee op en ik ga er mee naar bed. Ik praat er dagelijks over met vrienden en familie. Nouja ik kan zo nog lang doorgaan, maar mijn punt is eigenlijk, hoe zorg ik nu dat ik echt over mijn ex heen kom en ook weer vertrouw dat ik weer iemand anders zal ontmoeten en dat dit de beste beslissing was. Wat zou God hiervan vinden en geloven jullie dat God mensen bijelkaar brengt die voor elkaar bestemd zijn, maar ook dat God inderdaad het beter vind dat mensen elkaar loslaaten..Kan God mij weer iemand kan geven om elkaar gelukkig kunnen maken. Ik hoop het zo, ik ben net 26 geworden en wil niets liever dan een gezin stichten en samen zijn met een goede en lieve man...soms denk ik dat ik alles fout heb gedaan en heb schuldgevoel en spijt..soms vliegt het me ook aan dat ik wellicht nu altijd alleen zal blijven en altijd zo eenzaam zal zijn...vreselijk...ik heb af en toe nog contact met mijn ex..maar heb niet het idee dat hij dit ook zo ervaart..ik zal mij er dus overheen moeten zetten en geloven dat ik weer iemand anders tegenkom om gelukkgi mee te zijn en tot dat het zover is gelukkig zijn in mijn eentje...hoe doe ik dat toch??? en zijn er meer mensen van mijn leeftijd die nu weer singel zijn na een (lange) relatie?? hoe gaan jullie er mee om??