Ienieminie

Ik weet niet of ik hier goed zit met mijn topic, maar ik heb een vraagje over beproeving.

Ik was vanochtend in het boek van Rick Warren - Doelgericht Leven aan het lezen over overgave. Ik vond het heel mooi wat hij in dat hoofdstuk had te vertellen. Aan het eind van het hoofdstuk waarschuwt hij de lezer door te zeggen dat wanneer de lezer zich overgeeft aan God hij of zij het risico loopt beproeft te worden. Voor de mensen die het boek hebben verwijs ik naar Dag 10 eind van pagina 86.

Dit heeft me aan het denken gezet. Wat moet ik me voorstellen bij beproeving? Ik ben hier best wel bang van geworden. Zou het kunnen betekenen dat ik een dierbare verlies of dat ik ineens pech in mijn carrièreleven krijg? Hoe bang zou ik hiervoor moeten zijn?

Groetjes, Ienieminie

Ik heb hem verteld dat dit me erg zeer doet en dat ik me niet geaccepteerd voel door hem vanwege mijn geloof.

Dus jouw vriend moet hetzelfde geloven als jij zodat jij je geaccepteerd kan voelen? Voelt jouw vriend zichzelf wel door jou geaccepteerd?

Het komt een beetje scheef over op mij, jij voelt je gekrenkt omdat je vriend niet gelooft, dus moet je vriend iets veranderen.

Sta jij ook open voor zijn gevoelens? Hoe hij in het leven staat?

Misschien ben ik niet uitgebreid genoeg geweest waardoor mijn verhaal voor verschillende interpretaties vatbaar is.

Ik zal me verder uitweiden.

Mijn vriend en ik hebben een woordenwisseling gehad over mijn geloof wat een nare sfeer met zich meebracht. Hij stelde mij vragen die ik probeerde te beantwoorden, niet opdringend, maar gewoon antwoord op de vraag en mijn persoonlijke gevoelens. Ik voelde bij hem veel weerstand op hetgeen ik zei. Dit maakte me enigszins verdrietig en ik voelde me niet zo geaccepteerd (meer). Ik ga niet zeggen dat ik perfect op hem heb gereageerd. Ik zal vast mijn steekjes hebben laten vallen en misschien zijn gevoelens ook wel gekrenkt. Ik mag hier misschien ook wel aan werken. Ik sluit dat absoluut niet uit. Het is voor hem ook misschien wel moeilijk, omdat ik toen we een relatie kregen niet echt geloofde. Dit is later weer teruggekomen en dat is voor hem wel schrikken.

Hij hoeft overigens absoluut niet te geloven voor mij. Ik zou het stiekem misschien wel fijn vinden als hij zich zou bekeren. Dat is niet mijn doel! Mijn doel is dat hij op een fijne/goede manier kennis mag maken met het christendom en dat al zijn vooroordelen, gegrond of ongegrond, mogen verdwijnen. Ik zou het daarnaast ook fijn vinden als hij eventueel zou begrijpen wat mij drijft in het christelijk geloof. Ik wil graag dat hij mij leert kennen en mijn bewegingsredenen, mijn principes. Deze houden namelijk verband met het christendom. In ieder geval, dat is mijn streven. Hij houdt van me en heeft alles voor me over. Daarom wil ik hier het beste van maken!

Het is ook niet de bedoeling mijn geloof aan hem op te dringen. Dat zal alleen maar averechts werken. Daar ben ik me heel goed van bewust. Ik wil graag dat God wat aan me heeft als "boodschapper", maar misschien heeft God dat helemaal niet voor mij in het verschiet liggen en loopt dit op niets uit. Ik hoop alleen maar zo dat ik dit wel mag zijn en dat ik mijn vriend de waarheid over het geloof mag uitleggen op een goede manier zoals dat bij hem past.

Ik hoop dat bovenstaande de lading een beetje beter dekt. Misschien ben ik inderdaad wel te kortzichtig bezig en moet ik uit mijn droom worden wakker geschud. Dank je wel, Lock&Stock.

De rest van de mensen wil ik bedanken voor de comments. Ik heb hier veel aan! Ik zal sowieso blijven bidden en de situatie laten leiden.

xx Ienieminie

Beste allemaal,

ik heb een lastige taak uit Gods hand ontvangen. Mijn vriend is niet gelovig en we hebben hier vorige week woorden over gehad. Dit maakte mij erg verdrietig. Ik heb hem verteld dat dit me erg zeer doet en dat ik me niet geaccepteerd voel door hem vanwege mijn geloof. Mijn vriend schrok hier erg van en is blijkbaar na gaan denken.

Hij vertelde me dat hij graag meer wilt open staan voor mij en wat mij bezig houdt. Hij vroeg of ik hem daarbij wilde helpen.

Nu heb ik God gebeden of hij mij wijsheid wilt geven en de kracht om deze taak te volbrengen, maar ik heb geen idee hoe ik dit aan moet pakken. Ik weet niet eens wat het doel is!

Mijn vraag aan jullie is: waar moet ik beginnen en op welke manier?

Groetjes, Ienieminie

Ik wil graag iedereen bedanken die heeft gereageerd. Ik ondervind hier heel veel steun aan. Ik ben allang blij dat ik niet meer alleen ben, maar dat God bij me is. Bedankt voor de tips! Ik ga hier zeker wat mee doen.

Hallo allemaal,

Ik weet niet zo goed waar ik heen moet met hetgeen ik wil zeggen, maar dit is leek me de beste plek.

Ik wil eigenlijk even mijn verhaal doen. Het is een vrij lang verhaal, maar ik zal het kort houden.

Ik ben inmiddels 23 jaar. Christelijk (gereformeerd vrijgemaakt) opgevoed. Goede jeugd. Goede school. Goede vrienden. Ik kan zeggen dat ik een gezegende jeugd heb gehad. Toch heb ik ooit besloten niet meer te willen geloven.

De voornaamste reden is waarschijnlijk mijn eigen (perfectionistisch, sceptisch/kritische) persoonlijkheid en wat mij jaren geleden is overkomen.

Het is allemaal begonnen ongeveer 5 jaar geleden op mijn 18e. Ik leidde bijna het perfecte leventje en ik was oprecht een gelukkig meisje. Eén dag kwam daar verandering toen ik bij mensen thuis was die ik beschouwde als mijn tweede familie. Zij hadden (en nog steeds) een belangrijke functie binnen onze kerkgemeenschap. Dat maakt mijn kwestie nog pijnlijker.

Ik heb de nare eigenschap in groepen alle aandacht op mij te richten (niet met opzet, overigens) en per ongeluk dingen te zeggen die op anderen beledigend overkomen (erg vervelend). Ik heb toen, voor mij een onschuldige en lief bedoelde, opmerking gemaakt. Deze viel bij de vrouw des huizes verkeerd en zij werd erg boos op mij. Ik was geschrokken, boos en ik vroeg me af wat ik haar had misdaan. Na gesprekken bleek dat ze me langer bestudeerd hadden en ze hadden conclusies getrokken over mijn leven. Ik zou psychisch niet goed zijn vanwege de slechte relatie van mijn ouders, de alcoholische verslaving van mijn vader, de onbegrip tussen mij en mijn zus en het feit dat ik en op de basisschool en op de middelbare school ben gepest. Ik heb daarvan voor die tijd nooit zo'n druk van ondervonden. Het was realiteit en ik had het een plekje gegeven. Ik was mezelf en ik leefde. Dat was voor mij belangrijk. Door dit alles zou ik om aandacht schreeuwen en daardoor zo "verknipt" zijn.

De letterlijke zin die werd gezegd was: "Jij bent niet zoals God jou heeft bedoeld"

Met die ene zin is mijn geloof compleet weggeslagen.

Dit deed erg zeer. Ik heb het met deze mensen uiteindelijk proberen uit te praten. Ze hadden spijt. Ik heb ze vergeven.

Ik ben niet lang daarna lichtelijk depressief geraakt. Ik kreeg problemen met mijn vervelende eigenschappen, wat ik daarvoor niet had. Ik begon te kijken naar alle "problemen" die ik opeens had. Het begon me te dagen dat ik helemaal niet zo'n fijne jeugd had. Alle kleine dingen die minder perfect waren aan mijn leven werden obstakels.

Ik heb deze mensen (gelukkig) vaarwel kunnen zeggen. Ik bleef ze alleen nog wel tegenkomen in de kerk, vooraan, op het podium. Hierdoor kon ik niet meer naar de kerk gaan. Ik heb het zeker nog een jaar geprobeerd. Geen enkel woord kwam meer binnen. Ik verachtte alles wat gezegd werd. Ik kon het niet meer geloven. Ik had ze vergeven met woorden, maar mijn hart (hoe graag die het ook wilde) had het ze nog niet vergeven.

Ik ben uit de kerk gestapt.

Na een tijdje begon ik te geloven dat God niet van me hield. Ik was niet goed genoeg voor hem. Ik ben erg perfectionistisch, maar geen hypocriet. Mijn gedachtegang ging als volgt: Als ik me toch niet kan houden aan alle regels van God, waarom ga ik dan nog naar de kerk? Maandag doe ik toch alles weer fout! Laat ik dan maar alle "hypocrisie" aan de kant zetten en stoppen met geloven. Sorry, God. Het spijt me, maar ik kan het niet.

Toch bleef ik wel geloven in het bestaan van God. Ik heb namelijk nooit God ontkend. Ik heb alleen bewust afstand van hem gedaan. Ik heb het uitgemaakt met God en altijd geweten dat Hij er was en me kon zien. Ik heb me vaak wel geschaamd als ik iets deed wat Hij niet goed vindt. Ik stak dan een denkbeeldige middelvinger op (pardon) en ging verder. Maar het knaagde wel.

Zo heb ik zeker 3 jaar geleefd. Ik had een prima studentenleven met veel alcohol en hier en daar een man. Ik deed wat de maatschappij van me vroeg. Niemand klaagde, behalve mijn ouders. Zij blijven benadrukken dat ik hulp moet zoeken.

Nu, 5 jaar later, afgestudeerd. Lieve (niet-christelijke) vriend. Er gebeurde opeens iets vreemds. Ik weet niet wat er is gebeurd. Ik ben gegrepen uit het niets. Ik kreeg de drang om een boek te lezen (ik lees graag) over het geloof. Ik zag het boek van dr. Ben Hobrink "wetenschap in de bijbel" liggen in de kast van mijn moeder. Ik heb het in twee dagen uitgelezen. (Gelukkig heb ik de slechte recensies op Bol.com pas nadien gelezen )Ik ben totaal niet wetenschappelijk en technisch onderlegd, maar het verhaal draaide mijn visie op het leven 180 graden. Ik heb gedacht, gehuild en nog meer gelezen. Ik kreeg het in me om alles uit te zoeken over de evolutietheorie en het creationisme. Uren in boeken en op Youtube verder (en ik ben nog lang niet klaar) weet ik dat dit niet de oplossing voor mijn geloof.

Maar ik geloof nu wel. Ik weet niet hoe en ik weet niet waarom. Ik weet dat het zo is. Ik hoop dat het dit keer blijft, dat het nooit meer weggaat. Ik bid weer en ik lees in de Bijbel. Ik wil echt christen zijn. Wat ik eerste verafschuwde, de vooraanstaande kerkelijke familie. Ik wil nu zijn zoals hen. Dit steekt me. Ik ben jaloers op hen, terwijl ik zo boos ben. Ik wil alles terugdraaien. Ze hadden me niet mijn jeugd mogen afpakken en al helemaal niet mijn geloof. Mijn onschuld. Mijn vertrouwen.

Ik geloof, maar er is zoveel dat ik nog mis.Ik merk nu hoe eenzaam ik ben. Het feit dat er niemand is met wie ik mijn geloof kan delen. Ik zit niet meer bij de kerk, maar ik weet ook niet welke kerk ik thuishoor. Alle christelijke vrienden die ik ooit had, zie ik niet meer en mijn huidige vrienden zijn niet gelovig. Mijn vriend, waarvan ik zielsveel houd, is ook geen christen en daarnaast een gehersenspoelde evolutionist, terwijl ik een fervent creationist ben. Zullen ze me nog accepteren? Zal ik in oude patronen terugvallen? Wat vind ik het belangrijkst? Hoeveel zeer zal dit pad der waarheid mij gaan doen?

Ik weet niet zo goed hoe ik dit relaas moet afsluiten. Ik weet namelijk niet in wat voor fase ik zit. Wat is mijn probleem? Is het de oorzaak van mijn ongeloof? De boosheid daarover? Mijn jeugd? Het feit dat ik alleen christen probeer te zijn?

Ik wil eigenlijk gewoon iemand die met me praat waarschijnlijk. Iemand die zegt: je zit op de goede weg, ga zo door. Een beetje steun. Ik durf het bij niemand te zoeken. Ik durf niet naar de kerk. Straks herkent iemand me. Straks ga ik huilen om de boodschap. Straks word ik teleurgesteld. En straks word ik zo'n irritante superchristen met vrome praatjes.

En al die stomme rot regeltjes in de kerk. Wil ik die wel? God mag toch alleen bepalen of ik wel of niet aan een avondmaal mag? Ik geloof vast niet meer of minder oprecht dan die meneer rechts van mij die al wel belijdenis heeft gedaan of al is gedoopt? Wie bepaalt eigenlijk al die stomme rot regeltjes? Wie controleert diegene die deze bepaalt? En wie controleert hem weer? De kerk is gewoon weer een organisatie door mensen gecreëerd. En je weet dat dat altijd fout gaat. Straks begint alles overnieuw?

Zoveel vragen, zoveel kritiek. Ik ben niet zo snel tevreden. Welzalig diegene die met een kritisch oog kan kijken naar het christendom en alles wat daar mee te maken heeft.

Dit is mijn verhaal. Ik hoop dat ik niemand heb beledigd..

Groetjes, Ienieminie

P.S. Tips voor boeken, documentaires (wel of niet op Youtube), kerkgenootschappen, programma's, mensen etc. zijn van harte welkom.