Heleen85

De periode dat ik echt eenzaam ben geweest door mijn geloof was 4 jaar op de middelbare school. Op die leeftijd lig je er gewoon uit als je niet meedoet met de rest. Daarbuiten had ik vriendinnen en familie, maar dat nam dat grote gevoel van eenzaamheid OP SCHOOL voor mij niet weg. De 2 jaar die ik daarna op een christelijke middelbare school doorbracht was ik helemaal niet mee eenzaam. Daar had ik veel gemeen met de anderen.

Achteraf ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt om anders te zijn, want ik zie dat ik daardoor heb mogen groeien in geloof. Ik heb vriendinnen die het geloof verworpen hebben, omdat ze in hun tienertijd liever vrolijk mee deden met de rest dan afkeuring van leeftijdgenoten te ondervinden.

En misschien kom ik wat te streng over op mezelf, maar ik neem wat in de Bijbel staat serieus.

Bijvoorbeeld dit stukje tekst dat ik letterlijk tegenkom in mijn leven, met name vers 4:

1 Pertrus 4:2 om nu, in de tijd die ons nog overblijft in het vlees, niet meer naar de begeerten van mensen, maar naar de wil van God te leven. 3 Want wij hebben de voorgaande tijd van ons leven lang genoeg de wil van de heidenen gedaan en gewandeld in uitingen van losbandigheid, begeerten, dronkenschap, zwelgpartijen, drinkgelagen en allerlei walgelijke afgoderij. 4 Daarbij bevreemdt het hun dat u niet meeloopt in dezelfde uitbarsting van losbandigheid, en zij belasteren u. 5 Maar zij zullen rekenschap moeten afleggen aan Hem Die gereedstaat om de levenden en de doden te oordelen.

Hoi lezers en luisteraars,

Bedankt voor de reacties. Met het plaatsten van mijn berichtje ben ik eigenlijk niet op zoek naar een oplossing voor de eenzaamheid, maar ik zoek vooral die christenen die ook zo denken of zich ook "niet van de wereld" voelen. En daarbij ook ervaringen van mensen die het moeilijk hebben (gehad) als christen onder niet-gelovige collega's of klasgenoten, omdat we elkaar daarmee misschien kunnen steunen (geeft weer moed). Het voorbeeld van Lot is fijn om te lezen, hij heeft het ook moeilijk gehad op een manier die ik bedoel, dit verhaal bied voor mij zeker steun.

Hoi luisteraar,

Al op de basisschool heb ik mij anders gedragen dan de 'rest', omdat ik zo goed mogelijk voor God wilde leven. En dat doe ik nog steeds. Een vriendin beschreef een keer wat bij mij als christen opvalt "dat ik niet van de wereld ben". Deze manier van leven, ik zal een paar voorbeelden noemen: Ik luister alleen christelijke muziek, niet dat al het andere slecht is, maar ik vind er gewoon geen vreugde in om dat te luisteren. Ik kijk nagenoeg geen tv, altijd als je dat aanschakelt zie je zonde, daar wil ik niet naar kijken. Ik vind uitgaan niet leuk, wat moet ik tussen al die mensen die uitzijn op dronken worden of zinloze relaties? Omdat ik één van de weinigen ben die op deze manier in de wereld staat, ben ik mijn leven lang een eenzaam mens geweest. Mijn tranen hierom zijn God niet onbekend, maar ik vind troost in dat ik weet dat mijn lijden voor God is. Dat neemt niet weg dat ik er graag eens over zou willen praten. Zijn er andere christenen die eenzaam zijn door hun geloof?