Heleen85

De periode dat ik echt eenzaam ben geweest door mijn geloof was 4 jaar op de middelbare school. Op die leeftijd lig je er gewoon uit als je niet meedoet met de rest. Daarbuiten had ik vriendinnen en familie, maar dat nam dat grote gevoel van eenzaamheid OP SCHOOL voor mij niet weg. De 2 jaar die ik daarna op een christelijke middelbare school doorbracht was ik helemaal niet mee eenzaam. Daar had ik veel gemeen met de anderen. Achteraf ben ik blij dat ik die keuze heb gemaakt om anders te zijn, want ik zie dat ik daardoor heb mogen groeien in geloof. Ik heb vriendinnen die het geloof verworpe

Hoi lezers en luisteraars, Bedankt voor de reacties. Met het plaatsten van mijn berichtje ben ik eigenlijk niet op zoek naar een oplossing voor de eenzaamheid, maar ik zoek vooral die christenen die ook zo denken of zich ook "niet van de wereld" voelen. En daarbij ook ervaringen van mensen die het moeilijk hebben (gehad) als christen onder niet-gelovige collega's of klasgenoten, omdat we elkaar daarmee misschien kunnen steunen (geeft weer moed). Het voorbeeld van Lot is fijn om te lezen, hij heeft het ook moeilijk gehad op een manier die ik bedoel, dit verhaal bied voor mij zeker steun.

Hoi luisteraar, Al op de basisschool heb ik mij anders gedragen dan de 'rest', omdat ik zo goed mogelijk voor God wilde leven. En dat doe ik nog steeds. Een vriendin beschreef een keer wat bij mij als christen opvalt "dat ik niet van de wereld ben". Deze manier van leven, ik zal een paar voorbeelden noemen: Ik luister alleen christelijke muziek, niet dat al het andere slecht is, maar ik vind er gewoon geen vreugde in om dat te luisteren. Ik kijk nagenoeg geen tv, altijd als je dat aanschakelt zie je zonde, daar wil ik niet naar kijken. Ik vind uitgaan niet leuk, wat moet ik tussen al die men