Bobbie

Ik herken me bijna volledig in je verhaal. Zo ben ik ook.

Op de test haal ik 28 punten. Dat komt vooral door de vragen over of je geniet van sociale activiteiten en dergelijke. Zelf ben ik ook heel erg introvert en vreet het energie om met mensen om te gaan. Meestal als ik met vrienden afspreek drinken we er wel een wijntje ofzo bij waardoor ik mij veel ontspannener voel. In compleet normale modus kan ik alleen 'normaal' zijn met de mensen die ik al mijn hele/halve leven ken, mijn beste vriendinnen. (Oja ik ben dus een meisje).

Ik denk trouwens niet dat je het in de autistische hoek hoeft te zoeken. Het is gewoon hoe jij bent, en sommige mensen zijn gewoon erg introvert en sommige heel extrovert. Het belangrijkste is te accepteren wie je zelf bent en niet onder druk laten zetten door het perfecte sociale plaatje die de maatschappij je voorschotelt. Ik denk dat veel mensen zoals ons zich daardoor veel slechter gaan voelen over hun "eigenschappen" dan nodig is. Natuurlijk neemt dat niet weg dat je je probleem wel erg lastig vind..

Mijn vriendinnen accepteren hoe ik ben, want zij kennen mij. En ik weet dat als ik mensen vaak zie dat ik vanzelf me steeds meer op mn gemak ga voelen. Nieuwe vrienden maken is me helaas nog niet gelukt.

Ik merk wel heel sterk dat als je leert jezelf te accepteren, (en dat is soms best heel moeilijk, 'it can take years to built something up, ans seconds to destroy it') dat het dan vanzelf beter met je gaat, stapje voor stapje. Ik ben er nu zo veel beter aan toe dan 5 jaar geleden. Toen was ik altijd alleen, op mijn kamer muziek luisteren en tekenen of in de natuur fietsen, (waarvan ik heel erg genoot trouwens) en kwam ik de deur nooit uit behalve voor school waar ik geen woord zij in mijn klas.

Ik denk dat je je echt geen zorgen hoeft te maken over het vinden van een vrouw. Dat komt wanneer je er klaar voor bent, laat je niet bedrukt voelen omdat mensen om je heen allemaal trouwen en kinderen krijgen. Ik zelf heb ervaren dat er genoeg lieve mensen zijn die de moeite willen doen je echt te leren kennen. Als je ze tijdig inlicht over het probleem dat je hebt met jezelf, dan kunnen zij meeleven en je helpen, en er zijn genoeg mensen die dat willen doen. Het komt wanneer het komen moet.

Professionele hulp zoeken kan je denk ik wel heel erg helpen, en misschien moet je daar serieus over nadenken. Zelf heb ik dit nooit gedaan, omdat ik door mijn geloof en proberen van mezelf te gaan houden al stukken vooruit ben gegaan.

Sorry als ik dingen zit te herhalen, maar ik heb niet alle antwoorden doorgelezen, ik wilde gewoon graag reageren.

Lieve mensen, ik waardeer jullie medeleven! Erg bedankt voor de reacties.

Ik kan hier zeker wat mee en ik voel dat het goed komt <3

Hallo,

Omdat ik niet goed weet waar ik terecht kan met mijn gevoel waag ik hier een poging.

Ik ben thuis gelovig opgevoed, en heb nooit aan het bestaan van God getwijfeld. Ik ging naar een crhistelijke basisschool maar maakte ongelovige vriendinnen. Deze vriendinnen ken ik inmiddels al langer dan 10 jaar, we kennen elkaar heel goed, en blijven bij elkaar door dik en dun. Onafscheidelijk zou je ons kunnen noemen. Doordat deze meisjes geen christelijke normen en waarden hebben meegekregen, vonden zij hele andere dingen leuk en 'normaal' dan ik van huis uit had meegekregen. maar omdat dit mijn enige vriendinnen waren /zijn ben ik deze dingen ook normaal gaan vinden. Dit zit er dus al vanaf een hele jonge leeftijd ingebakken.

Nu gaat het dus vooral om jongens en de normaliteit van met meerdere jongens naar bed gaan.

Mijn vriendinnen begonnen hier al mee op 14 jarige leeftijd. Ik zelf kreeg mijn eerste vriendje op mijn 16e, en ging met hem naar bed op mijn 17e. Later kreeg ik een andere vriend, 18 jaar was ik, en met hem heb ik 2 jaar een relatie gehad. Ik wist al dat ik nooit met hem zou willen trouwen, omdat ik weet dat ik met een gelovig iemand trouwen wil. Uiteindelijk ben ik zelfs vreemdgegaan met een derde jongen. Daarna heb ik nog een 'x' aantal "scharrels" gehad, niets serieus, maar ik heb aan hen toch mijn lichaam weggegeven. Dat 'x' aantal jongens ontmoette ik op reis (ik heb een jaar gereisd). Je weet dat je elkaar maar eventjes kent, en op een of andere manier gaat het dan heel makkelijk.

Toen ik terug kwam van die reis (samen met vriendinnen gemaakt) sloeg ineens de bom in. Ik ben nu 21 en het is tijd om volwassen te worden, mijn leven de juiste richting te geven. Ik verafschuw mezelf nu, vanwege het grote aantal bedpartners en mijn inhoudloze gedrag. Ik schaam me diep, tegenover God. Ik wil zo graag mijn leven veranderen, maar het is zo vanzelfsprekend, het omgaan met mijn lieve vriendinnetjes, het uitgaan, (eigenlijk gewoon het hele wereldse leventje) Ik geef heel snel toe aan de begeertes van het vlees.

Ik weet niet hoe ik moet veranderen. Ik weet niet of ik het kan. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen. Alle dingen die ik doe verafschuwen mij, en de volgende dag heb ik altijd spijt. Naast dit alles ben ik een heel verlegen meisje, mijn ouders krijgen geen hoogte van me en willen zo graag dat ik opener wordt. maar hoe kan ik open zijn tegen zulke lieve goedwillende ouders terwijl ik zelf zulke slechte dingen doe. Ik houd het beeld hoog van de lieve onschuldige dochter met veel potentieel. Ik schaam mij zo.

Na het typen van dit alles weet ik niet eens meer wat mijn bedoeling nou was met dit topic en zou ik het het liefst allemaal weer verwijderen. Maar misschien heeft iemand een tip - of zelf zoiets meegemaakt en een ommekeer aan zijn leven gegeven. Ik weet niet hoe ik het moet doen en zit ik (als ik over al deze dingen nadenk) tegen het randje van depressiviteit aan. Alhoewel ik ook heel goed ben in al deze dingen wegduwen en gewoon weer hersenloos te drinken, domme dingen doen, maar er is altijd die volgende dag, vol schaamte.. ZUCHT. Dank voor het lezen.