kimberley21

Mijn opa heeft ongeveer 2 jaar geleden een hartstilstand gehad. Het begon allemaal in zijn eigen huis. Mijn opa zat de krant te lezen in zijn stoel, mijn oma stond in de keuken en hoorde opeens een hoop geroggel vanuit de kamer. Zij riep nog naar mijn opa of alles goed ging, maar kreeg geen reactie meer van hem. Mijn oma zag hem onderuitgezakt op de stoel zitten en wat mijn oma ook deed, nergens reageerde hij meer op. Mijn oma heeft 112 gebeld, die hebben mijn opa een paar keer geprobeerd te reanimeren, thuis is het niet gelukt, maar in de ambulance op weg naar het ziekenhuis hadden ze zijn hartslag weer te pakken. Hij heeft uiteindelijk 10 minuten zonder zuurstof gezeten. Mijn opa heeft uiteindelijk een week op de intensive care in coma gelegen, daarna nog 3 dagen in coma op de hartbewaking. De artsen hadden de hoop eigenlijk al opgegeven en hadden aan ons vertelt dat de kans misschien maar 5% was dat mijn opa nog bij zou komen, maar daar moesten we niet van uit gaan en als hij nog bij zou komen zou hij er als een kasplantje uit komen zoals de artsen zeiden. Na de 10 dagen in coma te hebben gelegen is mijn opa er toch uit gekomen. Praten ging niet meer en lopen kon hij ook niet meer. Na enige weken is hij weer net zo gaan praten zoals hij altijd gedaan heeft en heeft hij er maar een kleine hersenbeschadiging aan over gehouden waardoor hij zijn korte termijngeheugen kwijt was. Wij hebben dit als een wonder van God ervaren dat mijn opa er zo goed uit is gekomen en dat hij er uberhaupt nog is uitgekomen.Ik geloofde daarvoor al, maar daarna is mijn geloof in God sterker geworden. Nu is mijn opa inmiddels 5 weken geleden overleden aan een inwendige bloeding, een anurysma. Hij heeft na de hartstilstand nog 2 jaar geleefd. Wij missen hem uiteraard verschrikkelijk, maar toch ervaar ik deze hele gebeurtenis als een groot wonder van God. En ik ben hem daar ook heel erg dankbaar voor.Nu weet ik in ieder geval dat mijn opa goed terrecht is gekomen.