FdenG

Sorry als ik wat heftig overkom. Fijn dat je zelf een goede opvoeding hebt gehad. Toch merk je wel dat er met jou niks mis kan zijn. Misschien moet je toch die ruimte vragen, om thuis jezelf te kunnen zijn...

Geeft niet. Mijn post kwam ook wat heftig over denk ik. En je hebt gelijk dat ik moet proberen meer ruimte in te nemen thuis.

Misschien moet je toch die ruimte vragen, om thuis jezelf te kunnen zijn...

Die ruimte kan je wel vragen, maar kan er veelal niet zijn omdat de aandacht uitgaat naar het kind met de klachten.

Klopt, Michiel. Ik denk dat dat in veel gezinnen met Brusjes zo is. Als kind voel je toch aan dat je ouders het al druk en moeilijk genoeg hebben zonder dat jij daar je dagelijkse zorgjes aan toevoegt.

De vorige reactie vond ik wel erg heftig. Mijn ouders hebben mij in liefde opgevoed en me zoveel mogelijk ruimte gegeven om gewoon kind te zijn. Dat dit onder de gegeven omstandigheden (misschien onbewust) niet is gelukt zoals dat in andere gezinnen wel kan, is niet iets waar zij schuldig aan zijn. Je kiest er als ouders niet voor om bijvoorbeeld kinderen met autisme te krijgen. (Waarmee ik niet wil zeggen dat er iets mis is met autistische kinderen.) Wanneer je een autistisch kind hebt, kost dit veel meer energie en zorgen dan bij een normaal kind. Wat het natuurlijk moeilijker maakt om de andere kinderen gelijke aandacht en zorg te geven, zeker wanneer je zelf ook al niet heel stabiel bent. Dat in een dergelijk gezin het kind zonder stoornis/psychische problemen minder aandacht krijgt, is dan bijna logisch. Ik vind dat mijn ouders het, ondanks alle problemen thuis, toch altijd goed hebben geprobeerd en dat ik in liefde zeker niet tekort ben gekomen. Het is vooral het (logische) gebrek aan energie en het niet een 'normaal gezin zijn' dat me nu opbreekt.

Nu ik jongvolwassen ben, merk ik pas hoe moeilijk ik het vind om te bedenken wie ik zelf eigenlijk ben en wat ik wil. Ik vind het moeilijk om te zeggen wat ik voel en ik speel het liefst mooi weer. Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik bepaalde dingen gemist heb. Dat er thuis vaak geen ruimte was voor mij, omdat er al zoveel speelde. En dat is nu gewoon moeilijk, vandaar mijn wat (te) emotioneel geladen eerste post...

Verder veel herkenning bij de andere posts. Opgroeien als Brusje is soms lastig, maar kan je ook heel sterk maken en inlevend!

Hier nog eentje. Eigenlijk heb ik nog nooit iets op dit forum gepost, maar ik zat stiekem altijd te hopen dat er een keer een dergelijk topic werd geopend. Mijn twee broers en mijn zusje hebben verschillende psychiatrische problemen, evenals mijn ouders. Daarom ben ik ook een KOPP-kind (kind van ouders met psychische problemen). Herkennen jullie dit ook?

Alles bij elkaar heeft dit ervoor gezorgd dat ik al een tijdje 'overspannen' ben thuis en nu ook therapie krijg. Ik kan daar nog niet met mijn ouders over praten, omdat ik zo gewend ben geraakt om alles voor mezelf te houden. Ik voel me ook snel verantwoordelijk voor dingen en ik voel me vooral ontzettend machteloos, omdat ik zelf niets kan veranderen aan de situatie.