Vivre_Libre

dementerenden

kan ik toch beter mee omgaan dan verstandelijk beperkten. Maar eigenlijk allebei niet.

Sinterklaas of kerst en waarom?

De gesprekken tot zover zijn uiterst interessant,

maar schrijf het denk ik later op want ga zo er weer naartoe,

en merk dat het hier in het topic al over andere dingen gaat

wat niet uit maakt hoor

nouja ik laat het vast nog wel weten

Ik zie dat je zeventien bent,

en dan kan je gevoel/hormonen nog weleens veranderen en kan je sowieso zomaar denken dat je misschien meisjes leuk vindt of beiden. Dit gevoel kan gewoon weggaan en 2.5 maand is nog niet zo lang, deze periode heb ik voor 1.5 jaar gehad, dit betekend niet dat je moet gaan experimenteren maar wel moet kijken welke verschillende gevoelens het opwekt als je naar verschillende geslachten kijkt en samen met ze bent. Uiteindelijk zal je gevoel je wel leiden. Maar wees niet te bang dat je dat gelijk bent. Vooral omdat je aangeeft dat je zomaar ingevingen krijgt van iets en je daar heel druk om maakt, en ga vooral naar een psycholoog. Als je hier verder over wilt praten met mij kan je me best aanspreken want ik snap wel hoe je, je voelt. Daarnaast mocht je toch tot het besluit komen dat je het bent, dat maakt jou niet persé anders maar dan kan je tegen die tijd er wel over nadenken wat je ermee wilt. Zo hadden wij een man in de kerk die homo seksueel was maar bewust koos voor geen vriendje want hij wou geen seks ermee, later is hij getrouwd met zijn beste vriendin zodat hij wel met iemand nog oud kon worden. Ga in ieder geval in gesprek met iemand hierover en psycholoog lijkt me ook handig. Succes ermee

zonder alles gelezen te hebben,

hier heb ik een keer een heel goed gesprek over gehad met verschillende mensen,

wij kwam uit op het volgende

Paulus leefde in zijn tijd net als wij in 'onze' tijd leven en wij passen ons ook aan, aan deze tijd en trends. Dat deed Paulus ook en het was in die dagen niet normaal dat een vrouw zich ergens mee bemoeide. Daarom zou het best kunnen dat Paulus het geschreven heeft naar die tijd en het als een richtlijn naar die tijd heeft geschreven. Zelf geloof ik er inderdaad niet in dat alleen mannen geestelijken zouden mogen zijn en vrouwen niets mogen zeggen.

Dit is mijn mening en ben het er denk ik wel mee eens met waar we verder op uit kwamen.

Ebbeloe

Wat weet je over hem/haar?

Vrij weinig om eerlijk te zijn

wat vind je van zijn/haar avatar?

leuk :]

wat vind je van zijn/haar onderschrift?

Wel goed en snap waar ze naartoe wil maar vind het zelf niet echt kloppen, maar dat is mijn mening

Nog meer leuke dingen die je mee wilt geven voor deze persoon?

Keep on posting, kan ik je beter leren kennen

Ik ga vanavond naar hem toe,

en ik dacht eerder ook van islam is totaal niet logisch maar het klinkt inderdaad aannemlijker dat Jezus een profeet was dan de Zoon van God. Echter hoe logisch het islam ook klinkt heb ik wel nog erge moeite met de cultuur en bepaalde regels die ik nog steeds vrouwonterend vind. Zoals dat een man wel vier vrouwen mag hebben indien nodig maar vrouwen geen vier mannen. Daarover ga ik ook nog met hem praten, kijk in ieder geval uit naar het gesprek. Is tot zover bij werk alleen al heel erg intressant geweest :]

strand liggen. De cultuur ken ik na 5 jaar wel al. T liefst haal ik dus een heleboel oude vriendinnen op na school en gaan we naar het strand.

koffie of thee?

(of is die vraag al geweest? )

koffie

Communisme of Liberalisme

oke echt heeeel bedankt voor de reacties

Want ik dacht ook al dat het niet eens in de bijbel vermeld stond,

Maar met hoe jullie alles uitleggen kan ik het ook op die manier aan hem uitleggen :]

Daarnaast snap ik er nu ook veel meer van

Echt heel erg bedankt kan er zeker wat mee, hopen dat hij het ook snapt

Daarnaast kent hij al wel veel van de bijbel en hij bedoelde het vast ook als een trigger vraag tegenover mij. Naja ik zie hem vanavond misschien dat ik het er dan al wel over heb :]

Zodra ik er echt over heb gepraat zal ik het hier melden in het topic hoe dat verliep

Ik heb vaak gesprekken met een collega van mij een man van in de 40 die Moslim is. Het zijn uiterst interessante gesprekken en ik stel me er erg open in. A.s. Dinsdag gaan we met elkaar over de bijbel maar ook over de Koran praten. Hij heeft me echter twee vragen meegegeven. Een makkelijke en een moeilijke. Misschien dat jullie mij zouden kunnen helpen?

Vraag 1:

Waar in de bijbel staat dat Jezus zegt dat Hij God is. Aangezien het wordt verkondigd als de drie heilige eenheid. Jezus is God, De heile Geest is ook God etc.

Mijn antwoord in eerste instantie: Dat heeft Jezus nooit gezegd, hij herhaald juist steeds dat Hij de Zoon van God is en niet God zelf. Dat hij naast God troont.

Maar dat antwoord was niet goed volgens hem want er wordt altijd gesproken over de 3-1heid en waarom zegt Hij dat dan niet. Misschien dat iemand van jullie weet waar hij dat wel letterlijk zegt? Want ik kan alleen maar vinden De Mensenzoon etc.

vraag 2

Waar in de bijbel staat letterlijk dat Jezus zegt dat Hij drie dagen dood zal gaan en daarna weer opstaat.

Dat was de makkelijke vraag want daar heb ik al vet veel teksten van kunnen vinden dus daar hoef ik opzich niet mee geholpen worden.

En naast dat wat vinden jullie ervan dat ik met hem hierover praat maar mij ook open stel voor de Koran, ik heb meer zoiets ik wil weten wat het inhoud maar ook open ervoor staan. Ik heb nog niet bewust gekozen voor Christendom en wie weet zal ik de Koran zien als de waarheid (is erg kleine kans op hoor.) Maar zouden jullie hetzelfde als mij doen en je blik verruimen?

M&M's!!!

Mars of Snickers?

die is moeilijk.. maar moet zeggen dat ik vaker voor de Mars ga

pluk de dag of routine?

McDonalds!

Koken op gevoel of met recept?

met nieuwe dingen met recept, dingen die ik al ken op gevoel

over algemeen recept

Kantoorbaan of doe baan?

Plato. Al was het maar om zijn invloed op christelijke theologie, schrijvers en The Matrix.

Romaanse bouwstijl of de Gotiek?

Gotiek trekt mij toch wat meer aan

Praten of luisteren?

In de zin van wat doe jij liever?

Hoi Vivre_Libre,

wat mij nog niet helemaal duidelijk is is jouw woonsituatie. Het lijkt er op dat je op jezelf woont. Is dat uit eigen beweging of noodzakelijk door die cursus? Of lees ik de post verkeerd en woon je nog wel bij je moeder in? Dat maakt wel verschil namelijk. Daarnaast weet ik niet hoe oud je bent. Heeft je moeder nog het 'recht' je als kind te behandelen, of ben je zelf ook al volwassen? Als je liever geen antwoord geeft, prima natuurlijk.

EDIT: ik zie dat je 16 bent. Ik stel me voor dat je moeder een lage tolerantiegraad heeft (d.w.z. ze schiet snel uit de slof) en jou ziet als lastige puber die haar problemen niet snapt.

In het geval dat je toch op jezelf woont zou ik even afstand nemen. Je moeder vindt het blijkbaar nodig om jou slecht te behandelen, en dan gaat het niet helpen als jij wel van goede wil bent. Beter even afwachten, hopen, bidden. Het kan zijn dat zij ruimte nodig heeft en later weer naar jou toekomt.

Nou ik woon in een soort van tussen situatie

Ik werk naar 'zelfstandigheid' toe dit doen ze d.m.v. certificaten te overhandigen die je kan halen en zelfzorgdagen te geven zodat je aan het einde van het traject op jezelf kan.

Ik denk daar in tegen dat je gelijk hebt, had het er ook met mijn broers en zussen over en mensen hier dat we elkaar het beste konden zien bij een verjaardag of aangelegenheid, maar ergens voel ik me toch wel verplicht vaker naar d'r toe te gaan want zo is ze eigenlijk al langer heb ik gehoord, en nja ik voel me verplicht omdat ik zo'n beetje als enige van broers en zussen contact opzoek uit mijn eigen, de rest vermijd haar het liefst. Ik weet ook wel dat ze het waardeert dat ik er ben maar het moeilijk er mee heeft dat ik 16 ben en ze niet vindt dat ik al veel verantwoordelijkheden mag hebben ofzo?

En zal er zeker voor bidden :] heel erg bedankt voor jullie commentaar ik kan er echt wat mee. Daarnaast werk ik ook aan mezelf hier in dit traject dat ik rustig in mijn hoofd word. Want dat kan misschien ook een bijzaak zijn dat ik ook nog beetje labiel ben in mijn doen en laten.

Nja heel erg bedankt iig

x

Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Dat is al een oud spreekwoord maar is nog steeds van toepassing. Daarnaast heb je haar waarschijnlijk veel pijn gedaan terwijl ze tijdens die scheiding het al moeilijk had. Al met al is het niet zo vreemd dat dat niet van de ene op de andere dag over is. Maar goed als je echt van goede wil bent is het wel belangrijk dat ze dat ook beseft. Hebben jullie al eens geprobeerd een drie gesprek te voeren waarbij een onafhankelijk persoon het gesprek leidt? Die persoon moet uiteraard iemand zijn die jullie allebei vertrouwen anders werkt het niet. Je zou bijvoorbeeld kunnen denken aan een professionele hulpverlener of pastoraal werk(st)er.

dat heb ik dus al gedaan ja,

drie keer zelfs. Maar naast dat ik haar pijn heb gedaan heeft ze mij ook pijn gedaan maar haar fouten wil ze niet inzien en dat is nog pijnlijker eigenlijk. Zij had mijn vertrouwen ook weggenomen maar ik ben daaroverheen gestapt toen we besloten dat te laten rusten en verder te gaan naar de toekomst. Maar dan verwacht ik het ook van haar kant.. En dan zou ik het vertrouwen inderdaad nog wel tijd gunnen maar ze kan toch wel normaal tegen me doen? Ze doet net of ik haar bediende ben. Ik moet alles voor haar pakken, overal met haar eens zijn, liefst mijn mond houden en als ik niet dezelfde mening deel of geen zin heb om naar haar eis te luisteren en daar ben ik echt klaar mee. Maar ik denk dat je misschien wel gelijk hebt met het tijd gunnen maar het frustreert mij gewoon.

Mijn keuze bij een gemeente is vooral

-welke sfeer hangt er?

-Wat is hun visie op de bijbel en de 3 eenheid

-Waar focussen ze op ?

-Hoe zijn de mensen?

-Hoe wordt het woord van God uitgelegd

-De vrijheid en regelmaat

-Vrijheid van meningsuiting of die er is

Dat vind ik de belangrijkere punten.

Hoop dat het in het goede forum staat,

maar het volgende,

Ik heb voor 14 jaar lang in een liefdevol pleeggezin gezeten, maar rond mijn twaalfde gingen mijn pleegouders scheiden en dat heeft veel impact gehad vooral op de band tussen mij en mijn pleegmoeder. Voor de scheiding waren we een team, twee handen op 1 buik en bijna nooit problemen.

Door omstandigheden zijn we toen uit elkaar gegroeid en ik sloot me erg op. In de loop van de jaren heb ik haar veel pijn gedaan en het is nu zover dat ik uit huis ben in een zelfstandigheidstraining en haar vertrouwen in mij is compleet weg. Ik probeer met al mijn energie weer een aardig contact op te bouwen. Dit gaat echter niet super goed.

Als ik langs ga bij haar of ik zie haar bij een verjaardag probeer ik mijn beste beentje voor te zetten en aardig te doen maar het lijkt wel alsof ze een wrok voor mij koestert. Hierom kan ik kwaad worden, verdrietig, wanhopig en vooral radeloos voelen. Zo vertrouwt ze me niet in dat als ik van de trein afkom dat ik niet bij eerst langs een vriend ben geweest, dat ik tegen haar lieg etc. Ze kat me enorm af en begint binnen 5 seconden te schreeuwen, als ik ergens de reden niet van snap en om uitleg vraag kan ik me beter uit de voeten maken want dan kan ze enorm boos worden en moet ik maar gewoon doen wat ze zegt. Dit weekend is het eindelijk 'redelijk' goed gegaan omdat ik mij enorm aan het inhouden bent en geen energie meer heb er tegen in te gaan. Maar ik ben nu echt aan het einde van mijn latijn. Dus mijn vraag is:

Hoe zorg ik ervoor dat ik mij niet teveel aantrek van mijn moeders blik op mij, want het kan mij echt heel erg deprimeren. Daarnaast, hoe vind ik eindelijk de rust in mijzelf om het te kunnen laten varen en mijzelf niet op te jutten zodat mijn moeder misschien ook wat normaler tegen mij doet en mij serieus neemt? Want het lijkt nu wel hoeveel moeite ik ook doe het is totaal 'pointless' om het maar zo te noemen.

Ik zit hier echt mee.. praten heb ik al zo vaak gedaan. Iemand die hetzelfde heeft meegemaakt of tips ofzo?

Liefs,

Hoi allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum, maar wil graag iets met jullie delen en jullie mening erover horen.

Mijn man is vrienden met zijn ex. Nouja, hij noemt het niet zijn ex, ze hebben in het verleden intieme dingen gedaan maar nooit aan een relatie begonnen, het is altijd bij vriendschap gebleven. Dit omdat hij niet wilde, zei integendeel wel. Ze heeft ook toegegeven dat ze nog steeds eens peciaal gevoel voor hem heeft en dat ook altijd zal hebben. Ik vertrouw mijn man voor 100%, maar dat is het probleem niet. Ik irriteer me dood als ze belt of met hem wilt afspreken. Gewoon om heel het verleden en het feit dat ze nog gevoelens voor hem heeft, ik walg ervan. Ik heb zoiets van ik ben nu toch de vrouw in je leven wat moet je nog met haar?! Ze is ook echt een dramaqueen en wilt haar hart erg vaak bij hem luchten. Helaas heeft ze zelf nog nooit een relatie gehad dus stort zich geheel uit bij mijn man, ook omdat ze zich alleen voelt.. Bijvoorbeeld vandaag, wij houden de Sabbat, en had verwacht dit vandaag met mijn man te vieren. Wat gebeurt er, zijn vriendin is emotioneel en dramatisch aan het doen en hij gaat naar haar toe, weg is onze gezellige Sabbat. Ik wordt er helemaal gek van en heb mijn man al gezegd dat ik het niet leuk vind en onze relatie er niet beter van wordt, maar het hem niet kan verbieden. Hij zegt dat hij niet snapt dat ik er zo zwaar aan weeg. Wat vinden jullie?

Ik snap je frustratie en denk dat je nog meer de nadruk moet leggen in het gesprek met je man hoe je, je er precies bij voelt en vragen of jullie niet gewoon de sabbat dag (bijv.) voor jullie alleen kunnen houden. Maar dit ook tegen haar uitspreekt, als ze gevoel heeft en een goede vrouw zal ze je begrijpen en denk dat er dan wel een mouw aan te passen valt. Mocht dit niet werken kan je ook strenger zijn. Het hoeft namelijk inderdaad niet te betekenen dat ze wat met elkaar doen of er weer 'iets' komt maar als jij je er niet fijn bij voelt moet je tot een compromis komen. Jij bent zijn vrouw en je hoort hogere prioriteit te hebben vind ik zelf. Bespreek het met hem maar ik zou zeggen ook met haar. Succes ermee!

Boswandeling,

ik hou van bomen etc en hou niet van zand haha

Opwekking of Flevo festival?