Jettalientje

Lieve mensen,

Allemaal bedankt voor jullie reacties.. veel om over na te denken..

Ik heb nu geen tijd meer om overal op te reageren, eerst een weekje op vakantie.

Maar ik lees alles nog eens na en allemaal bedankt in elk geval!

Moraal van het verhaal: ik snap God ook niet altijd, meestal niet. Ik vind het ook moeilijk om Hem te vertrouwen. Maar een God die voor mij wil sterven, die wil ik wel proberen te vertrouwen. Dus leg ik mijn vragen elke keer maar bij Hem neer en vertrouw ik er op dat Hij me er door heen zal dragen. Tot nu toe heeft Hij me daarin nog nooit teleurgesteld.

Dat laatste is nu juist het punt, wat als je wel keer op keer teleurgesteld wordt? Hoe zou je er dan in staan?

Is niet zozeer mijn eigen situatie, maar meer wat ik met regelmaat in mijn omgeving zie.. Twee dingen van de afgelopen tijd bijvoorbeeld:

Jong meisje, altijd bezig met haar geloof, tot drie keer toe kanker, nu overleden.

Man, zijn vrouw overleden aan kanker, zoon kreeg kanker, nu heeft hij kanker.

Tuurlijk, niet alles hoeft goed te gaan en iedereen kent zijn kruisjes, maar als je leven van kruisje naar kruisje loopt, houdt het toch een keer op? Hoe houd je dan vertrouwen als keer op keer dat vertrouwen geschaad wordt? Of ga je dan toch steeds weer je eigen weg en wacht God tot je je echt helemaal overgeeft..? Volg je me nog?

Wat versta je onder 'blind op God vertrouwen'? Dat je zelf niks meer doet of nadenkt en vertrouwt? Je mag zeker zelf blijven denken en twijfels moet je ook niet wegstoppen. Die laten zich al niet zo gauw oplossen? Beter is je twijfels bij God te brengen. Vertrouwen op God is weten in alle onzekerheden van je leven, dat je op Hem kunt bouwen. Dat is wat ik denk dan.

En wat dan als je keer op keer teleurgesteld wordt in God? Of in Zijn gemeente?

Dan blijkt dat uit het feit dat je je twijfels bij Hem legt, niks goeds komt. Dan ga je toch twijfelen of je wel op Hem kunt bouwen?

Doe je dan iets fouts? Vertrouw je dan als het erop aankomt niet genoeg? Weet dat sommigen er niet van houden om dat zo te zeggen, maar er komt meerdere keren terug in de bijbel dat zij die vertrouwden het goede kregen.

En dit dan?

Jezus zei tegen hen: ‘Heb vertrouwen in God. 23 Ik verzeker jullie: als iemand tegen die berg zegt: “Kom van je plaats en stort je in zee,†en niet twijfelt in zijn hart, maar gelooft dat gebeuren zal wat hij zegt, dan zal het ook gebeuren. 24 Daarom zeg ik jullie: alles waarom jullie bidden en vragen, geloof dat je het al ontvangen hebt, en je zult het krijgen. Marcus 11:22-24

Interpreteer ik dit fout en hoe kan je het wel lezen..?

Laatst ging de preek bij ons over vertrouwen. Het kwam erop neer dat je levensgeluk niet afhangt van de last die je te dragen hebt, maar van je vertrouwen op God.

Maar wat is dat vertrouwen dan? Is het geloof het vertrouwen?

Kan je wel helemaal blind op God vertrouwen? Lijkt me heerlijk, dan zou je een kalme gemoedsrust hebben.. Maar hoe doe je dat dan? Iedereen twijfelt toch wel eens? Maar dat zou dan niet meer mogen want dan vertrouw je niet..

Je mag toch soms twijfels hebben? Maar hoe zit dat dan met vertrouwen in God? Twijfels en vertrouwen gaan niet samen toch?

Hoe kan ik deze eindeloze gedachtenstroom een halt toeroepen?

Hallo allemaal,

Ik loop de laatste weken rond met de vraag: 'laat ik zien dat ik christen ben?'.

Vis school wordt ik geacht mijn geloof in mijn stage te uiten, te laten zien. Vragen die ik dan van school krijg zijn vragen als 'hoe laat je je christen-zijn in je stage zien?' of 'hoe integreer je je geloof in je stage?' (liep stage in de zorg). Ook de EO heeft van die prachtige reclames met 'laat zien dat je christen bent!'.

Nu kan ik dit wel afwimpelen met het antwoord dat mijn normen en waarden passen bij het christelijk geloof, maar hiermee uit ik mijn geloof in God toch niet?

Ik heb een tijdje alleen rokken gedragen omdat dat op de één of andere manier goed voelde. Ik kan het niet goed verwoorden, maar ik had het gevoel dat ik er goed aan deed. Nu draag ik ze niet meer bewust, want is het niet hypocriet om wel een rok te dragen en geen hoofdbedekking te dragen als ik bid? Ik kan ook niet beargumenteren dat ik (altijd nog wel op zondag) een rok draag, geloof niet dat het moet van God, maar waarom voelt het dan goed? Aan mijn uiterlijk zul je het dus niet zien, en ik moet bekennen dat er echt wel eens een niet-zo-netjes woord over mijn lippen floept. Nu probeer ik wel altijd vriendelijk te zijn en iedereen gelijk te behandelen, maar dat zegt toch niet direct dat je christen bent?

Hoe laten jullie zien dat je christen bent? Of, aan de atheïsten onder ons, hoe merk je dat iemand christen is?

Heel wat vragen, ben benieuwd hoe jullie dit beleven

5 dagen Berlijn & 10 dagen naar een kindertehuis in Roemenië!

RobertF, heb jij er dan geen problemen mee dat je het leven mogelijk verkort?

Ik weet ook wel dat het misschien om een dag of twee gaat en dat het sterven toch al niet meer af te wenden is.. maar toch blijft er iets knagen dat het niet goed is.

Omdat God beslist hoe lang wij leven en wanneer wij zullen sterven, wanneer je iets als dit doet neem je het heft zelf in handen... Maar tegelijk wil ik niet dat iemand zijn laatste dagen onmenselijk veel pijn heeft. Zo lastig dit zeg!

Als iemand door door te behandelen nog een tijd langer kan leven, kan ik me wel voorstellen dat je dat doet. Uiteindelijk maakt het wat dit onderwerp betreft niet uit; de ziekte blijft hetzelfde, je houdt het alleen nog wat langer op hetzelfde niveau. Als iemand sterft aan de onderliggende ziekte maakt het niet uit of dat direct is of dat het na een tijdje pas zo is. Maargoed dat is een andere discussie

Het is inderdaad geen euthanasie.. het doel van palliatieve sedatie is een pijnvrije tijd bieden tot de dood, niet medicatie geven zodat de dood intreedt.

Er wordt geen vocht en voedsel toegediend, maar hier overlijdt de patiënt niet aan. De patiënt overlijdt uiteindelijk aan de onderliggende ziekte, niet aan het vocht of voedseltekort. Dat wordt niet meer toegediend omdat dat gevaarlijker is voor de patiënt dan het wel toedienen. Het wordt soms wel toegediend door middel van intermitterende sedatie, maar dan moet de patiënt nog zelf kunnen drinken.

De patiënt zal dus niet sterven aan vochttekort. Wel is het mogelijk dat door de grote hoeveelheid medicatie de patiënt iets eerder overlijdt dan normaal.

Het is dan dus wel geen euthanasie, maar je verkort (mogelijk) wel het leven van een patiënt. Ik zou dat persoonlijk niet zelf willen toedienen, maar als een collega het zou doen zou ik er veel minder moeite mee hebben. Dat is toch cru? Het er opzich wel mee eens zijn, maar een ander het vuile werk laten doen... Ik ben nu dan nog wel student, maar ik zie het mezelf over een paar jaar ook echt nog niet doen.

Ik vraag me af wat ik van palliatieve sedatie moet vinden. Ik had er nooit problemen mee, maar ik begin nu te twijfelen. Want God bepaalt toch hoe lang wij leven? Het is dan wel geen euthanasie, maar je handelt wel doelbewust zodat het leven van de patiënt verkort wordt... Tegelijk vind ik het lijden wat mensen zonder deze hoge dosissen medicatie moeten doorstaan onmenselijk. Zo kan God het toch ook niet bedoeld hebben?

Ik ben erg benieuwd hoe jullie hier tegen aankijken!

(palliatieve sedatie = het toedienen van een dusdanige hoeveelheid medicijn dat de terminale patiënt geen pijn en benauwdheid e.d. meer heeft, maar waardoor het leven wel verkort wordt doordat het lichaam de grote hoeveelheden medicatie niet goed aankan)

Hoi allemaal,

Ik was al een tijdje aan het rondkijken hier en heb me toch maar aangemeld.

Ik ben 17 jaar, woon in het noorden en ik zit in het eerste jaar van de HBO-V .Ben christelijk (pkn) opgevoed en hoewel we een tijdje naar een baptistenkerk zijn geweest, zijn we nu weer in de pkn beland. Ik heb het naar mijn zin in de kerk en ik wil eigenlijk volgend jaar belijdenis doen. Ik was nooit zo met het geloof bezig, maar de laatste weken/maanden is het me steeds meer bezig gaan houden. Ik heb eigenlijk geen idee waarom ik er ineens zo mee bezig ben. Vandaar dat ik me hier heb aangemeld, eens kijken of ik hier vind wat ik 'zoek'.

Groetjes!