@lfred

Nog aanvullend. Tijd bestaat niet zonder materie, het is er een eigenschap van. Het lijkt me dat een getuigenverklaring van deze schepping (van dus de materie) niet vanaf de aarde is waargenomen.

De formering van de kosmos, aarde en mens was de kroon op de schepping, dan is dat waarschijnlijk gezien vanuit de waarneming van alle getuigen, miljoenen, zo niet miljarden engelen die zelf niet een deel van deze materie waren en evenmin onderworpen zijn aan de klok zoals wij nu. Ik vind het dan niet zo vreemd als daar een tijdschema aan werd gegeven die ‘dagen’ werden genoemd. Die dagen zijn ‘technisch’ gezien dan niet hetzelfde aan dagen zoals wij nu kennen.

Ook wij gebruiken in de hedendaagse taal het begrip dagen terwijl we niet perse een afbakening bedoelen van 24 uur. Bijvoorbeeld, vroeger, in de dagen dat ik nog op school zat..., terwijl dit jaren waren.

Met het onderwerp bedoelde ik evolutie als verklaring van ons bestaan.

Een hypothetische voorstelling.

Ik bevind me op de rand van een zwart gat. Daar heb ik mijn huis en met een enorme verrekijker kan ik kijken naar de aarde. Mijn gravitatieveld is enorm, maar ik ben er aan gewend. Misschien is mijn lichaam er op gebouwd, misschien besta ik niet eens uit materie, het doet er niet toe in dit voorbeeld. Door dit enorme gravitatieveld loopt mijn tijd anders dan die op de aarde. Ik ben waarnemer en vanuit mijn gezichtspunt mag ik opschrijven hoe de dingen plaatsvinden. De aarde zie ik als een knipperlicht van dag en nacht. Ik zie generatie naar generatie komen en gaan, honderden, misschien wel duizenden. Mijn minuut duurt als een week op aarde. Fantasie? Nee niet echt als je je een beetje verdiept in de theorieën van Einstein. Natuurlijk stelt hij niet dat ik op de rand van een zwart gat kan wonen, wel dat de waarneming afhankelijk is van waar ik me bevind.

Waarom breng ik dit? Genesis is geschreven vanuit Gods inspiratie gezien vanuit de waarnemer. Die waarnemer kon zich op dat moment nog niet op de aarde begeven, Waar wel, ik heb het antwoord niet, maar in ieder geval niet op de plek waar wij nu waarnemen., want daar had hij nog geen plaats in de eerste dagen van de schepping.

De waarnemer spreekt over 6 dagen van de schepping. Vanaf de aarde kunnen dat best wel heel andere tijdsindelingen geweest zijn. Daar zijn ook alle tekenen naar. Maar kunnen we de verklaring van de waarnemen dan zomaar afwijzen omdat wij het betere weten louter alleen omdat we vanuit een andere positie waarnemen?

Persoonlijk heb ik geen enkele moeite om het scheppingsverhaal volledig als betrouwbaar te accepteren, terwijl de tijd vanuit de aarde gezien misschien veel langer duurde. Is dat ook niet wat Paulus zei, dat een dag als duizend jaren is? Ik geloof dat je vanuit de hemel en vanuit een eeuwig bestaan de tijd volkomen anders waarneemt. Waar bevond je je als waarnemer, dat is pas relevant.

Er is een geestelijke strijd gaande. We kunnen ons verzoenen met de schepper van onszelf en deze aarde, Hij zal ons dan (bovennatuurlijk) inzicht geven hoe het werkelijk zit. We kunnen dit ook nalaten en dan zijn we een deel van deze wereld met een andere waarneming, die dan als wetenschappelijk en objectief gezien wordt. Vanuit lokaal gezichtpunt de juiste. Vanuit absoluut gezichtspunt een grote dwaling.

God stelt dat de mens geen excuus heeft om Hem te danken en te vereren als schepper. Precies om die reden heeft een partij er belang bij om ons een alternatief voor te houden dat Gods woord van de schepping achterhaald zou zijn door de wetenschap en wij dus toch een excuus zouden hebben. Hierdoor wordt door veel mensen heel veel gemist, met name in de eeuwigheid. Daarom noemde ik dit een troef.

Ik denk dat dat het verschil is tussen hart en verstand.

De farizeeërs probeerden met hun verstand iets van het koninkrijk van God te ontvangen. Zeg maar een soort van verdienste. Jezus bood geen loon, maar genade voor verbrokenheid van hart. Dit werd niet begrepen en ik denk dat Hij daarom zo fel reageerde om hier doorheen te komen.

Eens hoor, maar ik zie dat ook als een deel van ons eigenverstand. De ‘ik’ die centraal staat. Heel herkenbaar, helaas.

Ik denk dat iedereen die op zijn eigen verstand en inzicht vertrouwt in zekere zin een farizeeër is. Zeker als we hierdoor conflicten ervaren met Gods woord.

Jezus zocht mensen die zichzelf konden verloochenen en Hem onvoorwaardelijk wilden volgden. Omdat dit tegen onze natuur ingaat zullen we dit allemaal wel herkennen.

Ik zie veel reacties, dat was mijn bedoeling ook.

Allemaal gaan beantwoorden wordt wat lastig. Even eerst nog iets over mijzelf, tot ca mijn twintigste geloofde ik ook in de evolutie als verklaring van ons bestaan. In mijn opvoeding heb ik geen kerk of bijbel als achtergrond gehad. Hiermee heb ik al wat vragen beantwoord, en wellicht nieuwe opgeworpen.

Mijn mening veranderde pas nadat ik Jezus in mijn leven had toegelaten, dit veranderde mijn denken en inzichten. Heb tevens erg veel gelezen over evolutie en wetenschappelijke publicaties, en de vele opinies hierover. Als je een selectie maakt van alle pro’s dan zou je het als onomstotelijk bewijs kunnen ervaren. Als je alle contra’s selecteert dan valt die stelling weer uit elkaar en vind je zelfs even wetenschappelijke tegenbewijzen.

Nu mijn punt, waarom krijgen we door de media/maatschappij wel die ene selectie aangeboden en niet die andere. Er lijkt dus een belang in het spel, gaat het dan wel om het antwoord van ons bestaan of probeert het God te ontkennen?

Evolutie een troef van de duisternis?

In de bijbel staat dat geen mens onschuldig is want in Rom. 1:20 staat dat de mensen met zijn verstand de werken van Gods schepping kunnen doorzien en geen verontschuldiging hebben als ze Hem niet hebben verheerlijkt of gedankt.

Aan deze tekst gaat vooraf (vers 18) dat de mensen de waarheid in ongerechtigheid ten onder houden, daarna staat (21) dat het duister werd in hun hart.

Alles wat ik in de bijbel vind lijkt te draaien om onze hartshouding en de weerspiegeling van Gods liefde in ons hart. Een redding en eeuwig leven verkregen door genade, Gods liefde en heel belangrijk, onze reflectie daarop.

Een logische strategie van satan zou me lijken om dus precies dit stukje te verblinden. Wegnemen dat mensen met hun verstand Gods schepping doorzien en het logische gevolg wat God in de bijbel al aangeeft komt dan vanzelf; ontstaan van duisternis in het hart. Dus in deze strategie zou het perfect passen om met een ander antwoord dan Gods schepping te komen. ‘Het kwam allemaal vanzelf, door toeval, heel veel toeval'. We noemen dat evolutie, als verklaring van ons bestaan. Alsof ieder mens toevallig is ontstaan zonder enig nut of plan, dus eigenlijk een zinloos leven. Volgens mij met maar een doel, om mensen bij God weg te houden. Het probeert meer Gods bestaan te ontkennen dan een antwoord te geven op onze herkomst. Als ik publicaties hierover lees valt me vaak de fanatiekheid van het schrijven op, alsof men met kracht iets probeert te bewijzen, juist het ontbreken (edit) van neutraliteit in een antwoord voedt al mijn bedenkingen.

Ik geloof dat satan de volgende strategieën hanteert.

1) Ik (satan) en de duisternis bestaan niet.

2) God bestaat ook niet want alles kwam uit (ongelofelijk veel) toeval.

3) Dus de mens hoeft geen rekenschap af te leggen, je bent niet verantwoordelijk.

4) Er is geen doel in het leven behalve wat je je zelf oplegt.

5) Je leeft maar een keer, dus doe je zelf nergens te kort. Besteed de beperkte tijd vooral aan je eigen doelen zoals bv materiele verrijking. Daarna, als je dood bent is alles voorbij.

6) Na je sterven is er geen eer aan het volbrachte werk van Jezus aan het kruis maar strijkt satan met de eer.

Puntje 6 er even uitgelicht. Er was een strijd tussen God en duisternis vanwege de gevallen mens, waarin Jezus aan het kruis satan heeft overwonnen en alle eer toekomt. Dit bepaalt onze eindbestemming. Maar met onze vrije keuze bepalen we zelf aan wie die eer van ons mensenleven gaat toekomen. Cru gezegd, wie ons zal oogsten.

Wetenschap is een prachtig orgaan, het toont de veelzijdigheid en perfectie van alles om ons heen, maar het wordt ook gesponsord door commerciële belangen die geld beschikbaar stellen voor onderzoek, maar erger nog, ook voor het onderwerp waar ik nu over schrijf. In Efez. 6 staat zo duidelijk wie er heerst in deze wereld (satan). Zou deze heerser de wetenschap ook niet beïnvloeden en ‘sponsoren’? Hij heeft er nogal belangen.

Hiermee wil ik de wetenschap als instelling niet in diskrediet brengen, maar het zeer selecte onderzoek wat voornamelijk gebaseerd is op aannames probeert daarmee de evolutieleer te rechtvaardigen, dit zie ik wel als een vrucht van de duisternis. In een ander onderwerp wil ik evt wel inhoudelijk hierop ingaan, want deze evolutieleer is misschien wel algemeen geaccepteerd, maar er bestaat geen enkel ander ‘wetenschappelijk bewijs’ wat zo gammel is opgebouwd als deze. Elke reproductie of dubbelcheck ontbreekt, laat staan objectief. Als je hier dieper op inzoomt heb je voor evolutie als antwoord van onze herkomst meer geloof nodig dan voor het scheppingsverhaal.

Er is iets opmerkelijks, als mensen God (of zijn woord) blijven afwijzen lijkt het wel alsof God hun dan geeft wat ze wél willen en hun ogen en hart gaat sluiten voor de waarheid. Dit zie je in Joh 12:40 (mensen die de heerlijkheid van Jezus hebben gezien maar afwijzen) en in Ex 4:21 waar God het hart van de farao verhard nadat hij de tekenen van God via Mozes had gezien maar dit bleef negeren. Dit zie je ook volop om ons heen in de wereld, zouden wetenschappers hiervan dan wel altijd bespaard blijven?

Ik vind het dan ook niet meer zo vreemd dat God zegt in 1 Kor 1:18 dat Zijn woord dwaasheid is voor degene die verloren gaan en het tegelijk onze kracht is. Uit welke bron drink je, uit Gods woord of satans ‘wetenschap’.

Deze machten in deze wereld zijn ook erg actief in onze meningsvormen, via media, maatschappij en school. We worden vanaf heel jong al geïndoctrineerd met niet-objectieve kennis hoe we de wereld moeten zien, onze regering, de maatschappij, de zin van het bestaan en niet te vergeten de commercials die proberen te bepalen wat in je leven wel en niet belangrijk is. Als deze bronnen ons iets anders vertellen dan het woord van God, moeten we die bronnen dan blind geloven? Wij begrijpen dat mensen uit bijvoorbeeld Noord Korea een niet neutrale kijk op de werkelijkheid hebben, maar we gaan er zomaar vanuit dat wij dat wél hebben.

God vraagt ons om als kinderen te zijn om zijn koninkrijk binnen te gaan (Mat 18:3), zou hier niet onze onbevangenheid bedoeld zijn, om Hem in ons hart te sluiten zonder remming van het ‘wetenschappelijk bewijs’ dat er geen God zou bestaan?

Unknown1, eigenlijk geven al veel mensen hier het juiste antwoord.

Dus ik kan er niet zoveel meer aan toevoegen. Misschien nog iets. Wij als mensen hebben de nijging om een soort van zelfevaluatie te doen. Zoiets als ons zelf beoordelen hoe ver we in God zijn gevorderd. Dit is heel verleidelijk om te doen, maar kun je beter laten.

God ziet jou (en ons) zo anders dan we ons zelf zien. God ziet jou als ongelofelijk kostbaar en ziet in ons schatten die wij zelf helemaal niet zien. Dus mijn advies is richt je op God en zijn beloftes, veel meer dan dat je je op je zelf richt.

Komt nog eens bij, dat de duisternis je kwijt is als oogst. Deze partij baalt daarvan en kan daar niets meer aan veranderen. Maar dat proberen ze wel, door jou in te fluisteren dat je het niet waard zou zijn en God jou niet echt belangrijk zou vinden. Een van de tactieken is je te laten twijfelen aan de oprechtheid van je eigen hart. Het liefst proberen ze je te ontmoedigen door je jezelf te laten vergelijken met anderen. Trap er niet in. God ziet je als een ongelofelijk belangrijk persoon. Er komt vanzelf een tijd dat je meer gaat beseffen hoeveel je voor God betekent. Het zijn groeiprocessen. Ik ben waarschijnlijk wat ouder dan jij maar ik herinner me precies hetzelfde van toen.

Houd vast aan Hem, Zijn liefde voor jou is heel persoonlijk, de rest werkt Hij uit.

God brengt ons ter wereld met talenten en een hart.

Hij heeft een plan met beide, en op een bepaald moment komen die samen.

De talenten worden vaak in de schooltijd ontdekt en benut. Het bepaalt dan de richting van je opleiding. Daarna volgt de maatschappij die je dan instapt met je talenten.

Ondertussen werkt God ook in je hart, als je Hem de ruimte in je leven geeft. Omdat Hij groeit in je hart krijg je meer en meer Zijn geaardheid. Deze geaardheid is ‘vreemd’ in de wereld omdat de wereld God niet kent (beter, niet wil kennen).

Dan komt het bijzondere, God heeft door je talenten jou een persoon van aanzien en respect gemaakt. Dat wordt gezien door mensen. Hierdoor worden ook bijzondere contacten opgebouwd. Vervolgens gebruikt God (in zeer positieve zin van het woord) deze wegen om mensen te bereiken met Zijn hartslag, dankzij jouw benutte talenten.

Dit ging zo in mijn leven, en ik denk dat je dit (misschien pas na loop van tijd) zal herkennen. God heeft echt perfecte plannen met ons. Je zult zien dat niets zomaar is.

Er zitten te veel persoonlijke dingen in om het op een forum te plaatsen. Bovendien zou het andere lezers kunnen verwarren of verontrusten. Ik wil hier eerst goed over nadenken en in gebed brengen of ik hier meer over kan/mag vertellen. Laat het voor nu even genoeg zijn.

Aan de andere kant hebben deze ervaringen me zo veel dichter tot God gebracht in mijn dagelijkse leven dat ik iedereen daarin zou willen delen. Misschien kom ik nog terug op dit onderwerp.

Ik kan een paar dingen over sterven vertellen. Maar ga me daarna niet om de onderbouwingen vragen, die ga ik niet geven. Dus neem het eventueel aan als opinie.

De dood is de toegangsdeur tot het eeuwige leven.

Heb zelf ooit in die deur gestaan maar niet doorgegaan (kan op een forum hier verder geen uitleg over geven). Ik zag een deel van het koninkrijk van God en ervoer de aanwezigheid van Jezus, waarmee ik kon spreken.

Sommige mensen die gingen sterven zagen binnen de ruimte waar ze waren de heerlijkheid van God verschijnen en traden uit het lichaam om de ruimte te verlaten en de heerlijkheid in te gaan. Daarna stierf het lichaam waar ze niets meer van merkten.

Er zijn andere mensen die tijdens het sterven een zeer angstige en beklemmende sfeer over zich heen kregen. In sommige gevallen werden ze tijdens het sterven gebonden en uit het lichaam getrokken door een demonische atmosfeer die de oogst van dit mensenleven opeist.

Andere informatie vind je bij bijna doodservaringen van mensen die het kunnen navertellen. Hiervan zijn zeer veel optekeningen met een behoorlijk betrouwbaarheidsgehalte.

Voor wie verzoend is met Jezus is er geen reden om angstig te zijn. Ze gaan over van de voorafspiegeling van dit mensenleven naar het ‘echte’ eeuwige leven in perfecte heerlijkheid met God.

Lillojon, een beetje late reactie van me.

Bedankt voor je getuigenis.

Voordat ik Jezus in mijn leven vond heb ik me ook beziggehouden met bovennatuurlijke dingen. Een mens is nu eenmaal nieuwsgierig en wil ook graag ‘tastbare’ resultaten van zijn zoektochten. Ik wil je de tip geven om daar niet te veel je ogen op te richten.

Van nature willen we als mens graag dingen zien en beleven. Maar er is een duisternis die hier heel graag op inspeelt, enkel om ons bij God weg te houden. God wil juist een diepe persoonlijke relatie met ons, een relatie van liefde en geborgenheid. Als we God in ons hart vinden en Zijn aanraking eenmaal hebben ervaren, dan wordt dat ook veel kostbaarder dan de alle ‘uiterlijke’ dingen.

Ik hoop dat je dat gevonden hebt.

God heeft een ongelofelijk mooi plan met een ieder van ons, helemaal passend bij wie we zijn. We kunnen het vinden als we ons aan Hem beschikbaar stellen. Dit start met ons overgeven aan Jezus en Hem ernstig zoeken. Hoewel ik ook mijn fouten heb ervaar ik dit toch in mijn leven, en vraag ik vaak gewoon zoiets als; Heer Jezus hier ben ik en gebruik mijn leven maar. De rest werkt Hij uit.

Houd maar aan Hem vast en wees verwachtingsvol, ook als je een tijdje niet iets van God ervaart.

Lisanne1989, ik heb je getuigenis hartverwarmend en met veel interesse gelezen.

Prachtig. Ik herken dit wel uit de dingen in mijn leven. God kan zo persoonlijk voor ons zijn, en soms is zoiets bijzonders zo duidelijk voor je zelf en gelijk best moeilijk aan iemand anders uit te leggen.

God doet maatwerk in onze levens, een gebeuren helemaal op maat, op ons persoonlijk. Houd maar aan Hem vast, je mag zeker nog heel verwachtingsvol zijn. God gaat vast nog veel meer in je leven uitwerken.

Bedankt dat je dit zo vrijmoedig deelt voor anderen.

Joon schreef:

ik vind het ook maar verwarrend.. je hebt de 3 in een: god, jezus en heilige geest..

maar @fred zegt: jezus is God, dus Jezus=God (1)

taak van jezus; de enige weg tot God, (vervang door 1), dus de enige weg tot Jezus.

dus de taak van Jezus is om ons tot Jezus te houden?

(ziehier mijn wiskundige bewijstrucs ^^)

Vanuit menselijk inzicht gezien is dit vreemd, we kunnen dit moeilijk begrijpen omdat we deze eigenschappen niet herkennen van de alledaagse dingen om ons heen.

Of misschien toch, mijn buurman zou directeur kunnen zijn van een multinational. Zijn medewerkers kunnen hem niet rechtstreeks bereiken, ik wel als buurman want hij woont naast me. Deze man is én directeur, én buurman én partner van mijn buurvrouw. Bij de eerste uitleg zou je kunnen denken aan schizofrenie. Maar ik spreek dus eigenlijk over verschillende rollen die toch één persoon zijn. Zo stel ik God, Jezus en de Heilige Geest ook ongeveer voor.

Als TheOne oprecht God zoekt, is het dan nu niet aan ons om een hand uit te reiken, na al deze (voor)oordelen? Misschien zelfs excuses op zijn plaats?

Op je vraag kan ik gemakkelijker antwoorden, ja Jezus is God en heeft een bijzondere ‘taak’, het is onze enige weg tot God de Vader.

Zie evt ook zelfde onderwerp op http://forum.credible.nl/viewtopic.php?f=17&t=23319

De vraag waarom God satan niet kan vergeven zit denk ik in de geaardheid van satan. De engelen zijn onsterfelijke dienstknechten, de gevallen engelen blijven ook onsterfelijk. De bijbel zegt dat het loon van de zonde de dood is. Lastig voor gevallen engelen, maar wel mogelijk voor de mens.

Het feit dat wij wel vergeving kunnen ontvangen is ook door sterven heen, wat Jezus op zich heeft genomen. Door het kruis heen zijn wij meer dan dienstknechten, God noemt ons zelfs zijn kinderen en we mogen Hem met Vader aanspreken. Ik denk dat de engelen Hem niet met Vader kunnen aanspreken.

Robert, het wordt idd wat hilarisch als je m’n vergelijk zover doortrekt. Gelijk is het ook grappig. Tevens bewonder ik ook je openhartigheid.

Ik zal ook niet beweren dat ik beter leef dan anderen en ik heb ook behoorlijk mijn fouten. Toch ervaar ik het geloof als het kostbaarste wat je in je leven kan vinden. Niet omdat je een theorie aanhangt maar om de levende relatie met Jezus. Ik geef toe dat je die levende relatie wel moet ‘voeden’, hiermee bedoel ik Gods woord als voedsel maar vooral ook je hart met Hem delen. Dit heeft over de lange duur wel wat golfbeweging, soms is er een tijd dat je dichter met God ervaart dan andere tijden.

In het boek openbaring staan zeven brieven aan gemeenten en dat God dreigt een kandelaar weg te nemen bij Efeze (in dit verband zijn Geest terugtrekken). Eigenlijk kunnen we die brieven ook op ons zelf projecteren en dan kritisch naar ons zelf kijken. God wil een eenheid met ons, dit is het hoogste wat maar bereikbaar is, maar waarom ervaren we dat dan niet? Ik denk dat het met ons te maken heeft, durven wij ons onvoorwaardelijk te geven? Of houden wij onszelf achter de hand, want stel dat God iets in mijn leven zou gaan doen, of de angst om dingen kwijt te raken… Jezus gaf zijn leven voor ons, we hebben dat al vaak gehoord, maar even heel extreem, zouden wij ook bereid zijn om te sterven voor God als hij dat zou vragen? Zo nee, waarom dan niet?

Gelukkig vraagt God dat niet aan ons, maar als dit een enorme brok in de keel oplevert, kun je je afvragen hoe diep je van God houdt.

Het gaat primair ook niet om lijden voor God maar wel overgeven, zoals in een huwelijk. Ik denk dat God zich zoveel geeft als dat wij ons in overgave beschikbaar stellen. Kan het zijn dat hier het schoentje wringt? God zegt dat Zijn geest in ons komt wonen, zouden we daar dan niets van ervaren? Ik durf te stellen dat je dat wel merkt en als het meest kostbare gaat ervaren wat er in dit leven te vinden is.

Dan nog, soms kan er ook iets in de weg staan (aan onze kant) en als je daar gericht voor bidt vind je daar inzichten zodat het weggnomen kan worden, wederom als wij bereid zijn om het dan ook over te geven.

RobertF, ik heb met veel aandacht je verhaal gelezen. Het is een helder verhaal hoe jij het geloof ervaart en je verhaal vertegenwoordigt dat van veel andere mensen, denk ik.

Het is herkenbaar, maar het kan ook anders.

Ik zal proberen uit te leggen wat ik bedoel.

Stel, ik geloof in de Nederlandse koningin. Ik volg (in dit voorbeeld) al haar uitspraken, ik heb ze allemaal opgeschreven, al haar bezoeken vastgelegd, ik ken al haar hoedjes, ik kan al haar doorgeknipte lintjes opsommen. In mijn huis hangen haar foto’s. Nu komt de grote dag en ze komt naar mijn dorp, ik sta tussen de grote massa en begin te roepen naar haar. Maar ik krijg geen reactie, ze zal geen aandacht vestigen op mijn aanwezigheid; want ze kent me niet. Terwijl ik zoveel moeite had gedaan om haar te kennen.

Ik bedoel dit niet degraderend, maar probeer een vergelijk te geven. Ik heb niet de hoogmoed om te stellen dat je niet juist zou geloven, maar ik denk wel dat we soms langdurig met het geloof kunnen bezig zijn zonder echt een relatie met God te hebben. We zijn dan meer gefocust op de ‘eigenschappen’ van God zoals bovennatuurlijke belevingen of wat we voelen, dan met God zelf bezig.

Een relatie met God kan alleen maar door het kruis heen, de plek waar Jezus ons vrijkocht. Er is geen weg eromheen, maar we kunnen wel religieus leven zonder dat kruis, het is dan niet uit God maar uit mensen. Het geloof is dan ‘dood’.

Soms ervaren we niets (meer) van God omdat er iets in de weg staat. Iets wat voor God hindert, een blokkade. Soms blijven we op die brede weg en willen we God daar vinden zonder die enge poort in te gaan. Die poort vraagt een zelfverloochening.

In Johannes 3 staat dat we wedergeboren dienen te worden en dat dan pas onze ogen opengaan. Hier start niet alleen de belofte op de hemel maar ook onze relatie met God. Want ik denk jouw verhaal samen te kunnen vatten in het ontbreken van een persoonlijke relatie met God. Corrigeer me als ik het te kort afdoe.

Ik had je een pb'tje gestuurd (wat lukte) maar de site zegt dat ik dat niet mag.

Laat even weten als je die niet hebt gekregen.

Hey nem-biztos (ben wel een beetje benieuwd wat dat betekent)

Ik wil nog even persoonlijk reageren.

Dit zijn mijn ervaringen.

God houdt van je zoals je bent, onconditioneel met al je fouten en goede kanten.

God kent je door en door, zo goed als dat je jezelf niet eens kent.

God wil met jou een persoonlijke relatie, Hij klopt aan en het is aan jou…

God is volkomen betrokken met alles wat in je hart omgaat, Hij wil dat je dat met Hem deelt.

Een kerk(gemeenschap) is prachtig maar komt pas daarna, het gaat om jouw relatie met Hem.

Blijft er maar een ding over, wil jij deze liefde van Hem bevestigen ?

Vraag dan maar of Hij (Jezus) in je hart wil komen wonen, of Hij je wil vergeven (dit is alles wat je deed zonder Hem). Vraag maar of Hij zich wil openbaren aan je in jouw leven. Als het echt uit je hart komt dan zul je Hem vinden.

Ik kan er niets meer aan toevoegen, de rest doet Hij.

@Eulogia, ik mis het antwoord in jouw reactie.

Ik zie telkens reacties dat God geen beproevingen, loutering, tuchtiging of lijden zou geven (hoe je het ook noemt). Het argument is dat er alleen ‘goed’ van God komt. Mijn mening is dat God beproeft wie Hij liefheeft en als de beproevingen nooit komen je kan afvragen of je echt met Gods Geest leeft.

Deze stelling vraagt natuurlijk toelichting. In de bijbel vind je dat God twee steden vernietigde (Sodom en Gomorra) vanwege de vele ongerechtigheden. Natuurlijk kun je dan zeggen dat Hij dat niet deed maar aan de duivel heeft overgelaten. Maar het zou niet aannemelijk zijn dat het kwaad zijn eigen troon zou vernietigen als het zo’n succes had om mensen tegen God op te zetten. Dus ik denk dat God het heeft vernietigd. Zo ook de zondvloed, was Gods werk, en zo zijn er tal van meer voorbeelden, zie maar eens de zeven zegels in openbaringen. Natuurlijk, mijn voorbeelden gaan over mensen die niet God (willen) volgen, maar het komt wel van God.

Hier hebben we misschien moeite mee.

In het paradijs zei satan tegen de mensen dat ze maar moesten nemen van de boom des kennis van goed en kwaad, dan wordt je net als God, met de kennis om te oordelen over goed en kwaad. Wij nu, mogen dankzij het offer van Jezus weer nemen van de boom des levens, maar ondanks dat handelen we nog veel te veel uit die andere boom. Vertrouwende op onze eigen inzichten met de kennis van goed en kwaad. Ik denk dat we zelfs God werken vaak oordelen met de kennis van goed en kwaad, en stellen dan met onze eigen beperkte inzichten wat uit God is en wat niet.

In het opstandingsleven van Jezus is er voor ons maar één boom, die des levens en we moeten niet meer op onze eigen inzichten vertrouwen en oordelen. Onze focus behoort niet op goed en kwaad te liggen maar op God en het leven met Hem.

Toch geeft God wel degelijk -gedoceerd en nooit boven onze krachten- beproevingen tot groei van ons. Hij heeft niet tot doel dat we geestelijke kamerplantjes worden maar juist ‘geestelijke spieren’ kweken, zeg maar discipelschap. Net zo min dat je een baby steriel moet opvoeden, dat betekent nog steeds (juist des te meer) dat je het kind lief hebt en koestert en beschermt, maar het moet wel groeien en gestalte krijgen.

God test wat voor vrucht Hij in je heeft gelegd, dit is louteren/tucht/lijden maar daarbij zal Hij je niet overgeven aan duistere krachten. Dit lijden/louteren is altijd van tijdelijke aard, altijd met een uitkomst en als je het echt met God deelt in dankbaarheid werkt het geweldige dingen uit. God gaat met iedereen een heel persoonlijke weg dus dit verschilt sterk per persoon, maar als je nooit beproevingen meemaakt kun je je afvragen…

Zo zag ik het vroeger ook.

Totdat ik ook ‘deelgenoot’ mocht worden van de hemelse strijd tussen God en de duisternis, die boven onze hoofden elk moment van de dag speelt en waarbij soms (vaak) ook mensen deelgenoot uit zijn (met Gods vangnet er onder!) Ja, soms ontstaan door mijn eigen stomme fouten. Toch wordt dit tot Gods eer en onze groei in Christus. Zie ook het voorbeeld van Job. (Begrijp me niet verkeerd, ik zou me daar absoluut niet mee durven te vergelijken, maar het laat wel een principe zien). Begrijp ook dat dit niet een strijd is van mens tegen duisternis, maar van God tegen duisternis waarbij de mens soms een ‘object’ van Gods inzet is. Geloof me, ieder mens gaat het nodige meemaken in zijn/haar leven. Ik weet dat ik me wat banaal uitdruk, maar weet even niet hoe ik dit beter moet omschrijven.

Dit leven hier is in mijn beleving niet iets van ‘ik ben eenmaal gered door Jezus’ en nu gaat alles voor de wind en wacht ik in rust mijn tijd af. God heeft een ongelofelijk perfect plan voor een ieder van ons, en daar is lijden een deel van tot vorming van ons. We zijn een schouwspel voor hemelse overheden. Dus het is niet alleen maar rust op het ‘podium’. Natuurlijk is dit per persoon sterk verschillend, maar je kunt het niet bagatelliseren tot ‘God geeft geen lijden’. Ik durf wel te zeggen dat ik hier heel dankbaar voor ben en me dichter bij God gebracht heeft als alledaagse realiteit.

Hier wil ik het bij laten en zal inhoudelijk niet meer verder ingaan op hoe ik dit persoonlijk ervaar en hoe dit mij vervult.

Ik weet niet in hoeverre we nu hetzelfde bedoelen. Ja het lijden van Christus was plaatsvervangend.

Zal dan maar even alleen van mijzelf uitgaan.

Ik ben (achteraf) blij dat ik ook deelgenoot in een ‘beetje’ lijden mocht zijn. Waarschijnlijk was ik anders nadat ik tot geloof kwam een trouwe kerkganger geworden en na enige jaren weer afgehaakt vanwege alles zien vanuit mijn eigen rationele (wetenschappelijk) denken. De trots en hoogmoed hadden me dan waarschijnlijk afgesneden van het leven met Jezus.

Dus ik blijf erbij dat God wel louteringen en lijden geeft, tot groei van ons. Dit is iets anders dan overgeleverd worden aan de machten van de duisternis, wat Jezus voor ons gedragen heeft. Gods aanwezigheid in lijden maakte me afhankelijk van Hem en heeft mijn hart gevormd.

Dave schreef:

God beproeft ook geen mensen, er kunnen beproevingen op je pad komen, maar deze zijn niet van God, wel zal Hij je uitleiden uit deze beproevingen.

Ik ben het hier niet mee eens.

God beproeft (lijden) wel degelijk wie Hij lief heeft.

Het grootste voorbeeld is Jezus zelf toen hij in deze wereld was, maar ook Job waarvan gezegd was dat hij geen schuld/fouten had. Denk ook aan Paulus, zijn lijden kwam pas nadat hij een kind van God werd. Ook voor de discipelen ging de weg door loutering en lijden.

Zo ook onze wandel met God. Dit doet Hij niet om te pesten maar om te louteren. Hij zorgt ook altijd voor een uitkomst. Zonder beproeving/lijden zouden we (althans in ieder geval ik), hoogmoedig en opgeblazen worden.